เมื่อเห็นท่าทางกังวลใจของเว่ยเชิน ทันใดนั้นหยางเฉินพูดว่า: “ถ้าหากฉันจำไม่ผิด ในมือของตระกูลเว่ยมีบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ใช่มั้ย?”

ในใจของเว่ยเชินตกใจ เขาเข้าใจความหมายคำพูดนี้ของหยางเฉินว่า คือกำลังสนใจธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเว่ย

“หยุนเซิงกรุ๊ปเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเว่ย”

เว่ยเชินพูดตามความจริง ในใจหลับเริ่มไตร่ตรอง จะปฏิเสธคำขอของหยางเฉินอย่างไร

“ในเมื่อหยุนเซิงกรุ๊ปเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอก็เป็นธุรกิจเกี่ยวกับวัสดุก่อสร้างด้วย ประธานเว่ยไม่พิจารณา ร่วมงานกับบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอเหรอ?”

หยางเฉินหรี่ตาจ้องมองเว่ยเชิน

แน่นอนว่าเป็นแบบนี้ เว่ยเชินแอบพูดในใจว่าไม่ดี ก็คิดคำพูดชี้แจ้งไว้ตั้งนานแล้ว: “คุณหยาง ขอโทษด้วยจริงๆ เรื่องนี้ผมไม่สามารถช่วยคุณได้”

หยางเฉินก็เดาได้ว่าเว่ยเชินจะปฏิเสธ เนื่องจากบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอเป็นเพียงบริษัทเล็กแห่งหนึ่ง ตอนนั้นตระกูลหยางเพื่อที่จะเปิดตลาดของเจียงโจว ถึงได้รับซื้อบริษัทเล็กแห่งหนึ่ง ยังไม่ทันได้พัฒนาขึ้นมา

และหยุนเซิงกรุ๊ปเป็นกิจการหลักของตระกูลเว่ย อย่าว่าแต่เจียงโจว ต่อให้เป็นทั้งจิ่วโจว ก็สามารถจัดอันดับได้

กิจการสองแห่งนี้ มีความแตกต่างราวกับฟ้าและดินอย่างสิ้นเชิง และเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นร่วมงานกัน

“คุณหยาง พูดอย่างไม่ปิดบังคุณ อยู่ในตระกูลเว่ย ความสัมพันธ์สายตรงระหว่างพวกเรา ต้องไม่เข้าไปยุ่งธุรกิจที่คนอื่นดูแลรับผิดชอบอยู่ อสังหาริมทรัพย์ไม่ใช่ความรับผิดชอบของผม”

เว่ยเชินพูดตามความจริง และน้ำเสียงจริงใจมาก

สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินคาดไม่ถึง ถ้าหากเป็นแบบนี้จริงๆ เว่ยเชินไม่สามารถเข้าไปยุ่งเรื่องการร่วมงานได้จริงๆ

“งั้นประธานเว่ยรับผิดชอบอะไร?”หยางเฉินถาม

“ผมรับผิดชอบธุรกิจบันเทิงเป็นหลัก” เว่ยเชินพูด

ธุรกิจหลักของตระกูลเว่ยมีสองอย่าง อย่างที่หนึ่งคือธุรกิจบันเทิง อีกอย่างหนึ่งคือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์

เว่ยเชินสามารถรับผิดชอบธุรกิจบันเทิงของทั้งตระกูลได้ ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นตำแหน่งของเขาอยู่ในตระกูลเว่ยสูง

หลังจากที่หยางเฉินครุ่นคิดเล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็บังคับใจคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้ แกไปเถอะ!”

เว่ยเชินนิ่งอึ้งครู่หนึ่ง เห็นหยางเฉินไม่ได้โกรธ เขาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนแรกยังคิดว่าหยางเฉินจะโลภมากไม่รู้จักพอ

“ขอบคุณครับคุณหยาง! คุณวางใจได้ ตราบใดที่เป็นคนของผม จากนี้ไปไม่มีทางที่จะเกิดการล่วงเกินคุณอีก”

เว่ยเชินรับประกันอย่างรวดเร็ว

จ้าวหัวพวกเขาหลายคน ตอนที่เห็นเว่ยเชินเคารพนบน้อมต่อหยางเฉินมากขนาดนี้ ก็หวาดกลัวไปตั้งนานแล้ว

แววตาของหยางเฉินจับจ้องไปที่บนตัวของพวกเขา และแผ่นหลังของหลายคนก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือกในทันที

“นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจียงโจวไม่มีที่ยืนสำหรับพวกแกอีก ถ้าหากให้ฉันเห็นพวกแกอีก พวกแกก็จะไม่โชคดีเหมือนวันนี้ ไสหัวไปซะ!”

หยางเฉินตวาดอย่างกะทันหัน

“ท่านประธาน ทุกอย่างของพวกเราอยู่ที่เจียงโจว คุณได้โปรดให้โอกาสพวกเราเป็นครั้งสุดท้ายด้วยพวกเราไม่กล้าอีกแล้ว!”

เมื่อได้ยินว่าหยางเฉินให้พวกเขาออกจากเจียงโจวไปตลอดกาล หลายคนก็หน้าถอดสี รีบขอร้องอ้อนวอน และก้มศีรษะลงกราบครั้งแล้วครั้งเล่า

อย่างที่พวกเขาบอกแบบนั้น เจียงโจวเป็นบ้านเกิดของพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นญาติหรือเพื่อน ทั้งหมดก็อยู่ที่นี่

ขับไล่พวกเขาออกจากเจียงโจวตลอดกาล พวกเขาจะรับได้อย่างไร

“ถ้าหากใครกล้าพูดมากแม้แต่คำเดียว งั้นก็อยู่ที่นี่ตลอดกาล!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็เอ่ยปากพูด และน้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

สำหรับคนที่ใช้อำนาจบังคับแบบนี้ คนต่ำทรามที่ปรับตัวไปตามสถานการณ์ หยางเฉินรังเกียจที่จะถือสาพวกเขา

แต่เรื่องบางอย่างผิดไปแล้วก็คือผิด จำเป็นต้องได้รับโทษตามสมควร

รู้สึกถึงความเยือกเย็นในน้ำเสียงของหยางเฉิน หลายคนอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาไปทั้งตัว และไม่กล้าพูดจาอะไรไร้สาระอีก ทำได้เพียงจากไป

“คุณหยาง งั้นผมก็กลับแล้วนะ?”

เว่ยเชินถามอย่างระมัดระวัง อยู่ด้วยกันกับหยางเฉิน เขามักจะรู้สึกว่าอยู่ใกล้ชิดคนใหญ่คนโตมีความอันตรายเหมือนกับเสือ

“เรื่องที่ฉันมอบหมายให้แก เป็นยังไงบ้าง?”

หยางเฉินถามอย่างกะทันหัน

ตั้งแต่ที่หวงเหอบาธอยู่ในมือของหยางเฉิน ก็ไม่มีคนแอบส่งตัวสาวสวยเข้ามา สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินจำต้องต้องสงสัยว่า ตระกูลเว่ยเลือกสถานที่ค้าขายใหม่หรือเปล่า

เมื่อหยางเฉินถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างกะทันหัน เว่ยเชินอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาไปทั้งตัว รีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว: “พวกเราไม่สามารถติดต่อพวกเขาได้เป็นเวลานานแล้ว”

“เว่ยเชิน แกคิดว่าฉันหลอกได้ง่ายใช่มั้ย?”

หยางเฉินเอามือทั้งสองไพล่หลัง ใบหน้าสงบ แต่เว่ยเชินกลับรู้สึกได้ถึงความโกรธจากบนตัวของเขา

ในใจของเว่ยเชินค่อนข้างร้อนรน แต่ยังคงยืนกรานว่า: “คุณหยาง ผมไม่ได้หลอกคุณนะครับ! เนื่องจากหวงเหอบาธยังอยู่ในมือของคุณ ถ้าหากติดต่อได้ ผมจะบอกคุณอย่างแน่นอน”

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร ดวงตาทั้งสองจ้องมองเว่ยเชิน

เดิมทีเว่ยเชินก็ร้อนตัวแล้ว ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินเฉียบคมเหมือนมีด ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกมองทะลุ ในใจกังวลใจเป็นอย่างมาก

“ฉันถามแกอีกรอบ ติดต่อคนเหล่านั้นได้แล้วใช่มั้ย?”

หยางเฉินถามอย่างกะทันหันอีกครั้ง

ท่าทางยังคงสงบแบบนั้น ลึกเข้าไปในรูม่านตาเหมือนกับมีมีดคมอยู่ และกำลังเพ่งเล็งมาที่เว่ยเชิน

“ไม่มีจริงๆ!”เว่ยเชินยืนกรานว่าไม่มี

“ดี แกกลับไปก่อนเถอะ!”

หยางเฉินถามอย่างราบเรียบ และไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ

เว่ยเชินรีบพาจ้าวหัวคนเหล่านั้นออกไป คลังสินค้าก็เหลือเพียงคนของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ

ฉินต้าหย่งมองไปที่หยางเฉิน ในใจมีความรู้สึกมากมาย นึกถึงตอนนั้นตัวเองไม่ได้ให้ความสำคัญกับหยางเฉินแม้แต่น้อย ถึงกับยังใช้คำพูดที่รุนแรง เขาเสียใจอย่างฉับพลัน

แม้แต่สายเลือดสายตรงของตระกูลเว่ย อยู่ตรงหน้าของเขาก็ยังระมัดระวังขนาดนี้ แล้วตัวเองมีสิทธิ์อะไร ดูถูกเขา?

อู๋อวี่ผู้ช่วยของฉินต้าหย่ง มองไปที่หยางเฉินอย่างนับถือ ชายหนุ่มที่อายยังน้อยกว่าตัวเองคนนี้ ไม่เพียงแต่เป็นประธานของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ ยังสามารถทำให้เว่ยเชินเผชิญหน้าด้วยนอบน้อมถ่อมตน

“ประธานฉิน ในเมื่อเรื่องราวของทางด้านนี้กลับมาเป็นปกติแล้ว งั้นผมก็กลับก่อนนะ”

หยางเฉินพูดอย่างกะทันหัน

“ได้ คุณไปทำธุระก่อนเถอะ!” ฉินต้าหย่งพูดอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งหยางเฉินขับรถออกไป อู๋อวี่มองไปที่ฉินต้าหย่งอย่าตื่นเต้นแล้วถาม: “ประธานฉิน ท่านประธานเป็นใครกันแน่? แม้แต่คนของตระกูลเว่ยก็กลัวเขา สุดยอดจริงๆ!”

ฉินต้าหย่งมองไปที่อู๋อวี่อย่างราบเรียบ: “ท่านประธานไม่ชอบให้คนอื่นถามเรื่องส่วนตัวของเขา ทางที่ดีนายอย่าได้ถามส่งเดช ไม่อย่างนั้นเสียงานไปเป็นเรื่องเล็ก เสียชีวิตไป ก็ไม่ดีแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อู๋อวี่สั่นเทาไปทั้งตัว ปาดเหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผาก และหัวเราะเบาๆ: “ผมก็แค่ถามไปงั้นแหละ ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะถาม”

อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินขับรถออกไปแล้วในระหว่างทาง เขาก็โทรออกหมายเลขหนึ่ง: “จับตาดูเว่ยเชินให้ฉันด้วย ดูว่าช่วงนี้เขาติดต่อกับใครบ้าง”“ครับ!”……หนึ่งในสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว ตระกูลจวงคฤหาสน์หลังใหญ่ ถูกตกแต่งด้วยสีขาวแล้ว ทั้งคฤหาสน์ ก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าศพของจวงปี้ฝานวางไว้อยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์ในคฤหาสน์ในคฤหาสน์หรูหรา หน้าโต๊ะประชุมขนาดใหญ่ สายเลือดสายตรงทั้งหมดของตระกูลจวงก็อยู่จวงเจี้ยนเซ่อผู้นำของตระกูลจวง นั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุดด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น“ผู้นำ การตายของคุณชายฝาน ผมตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว ชายหนุ่มชื่อหยางเฉินเป็นคนทำจริงๆ!”ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง ก็ลุกขึ้นมาพูดอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินเช่นนี้ จวงเจี้ยนเซ่อบันดาลโทสะในทันที ทั่วทั้งตัวก็เต็มไปด้วยจิตสังหารอย่างรุนแรง“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ ฉันก็จะใช้เลือดของเขา มาประกอบพิธีเซ่นไหว้วิญญาณของปี้ฝาน!”จวงเจี้ยนเซ่อพูดด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยมในเวลานี้ทุกคนรู้สึกถึงจิตสังหารของจวงเจี้ยนเซ่อ ทั้งห้องโถงก็เงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจ

copy right hot novel pub