รถออดี้ A8 สีดำมาจอดอยู่ที่ประตูของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แล้วร่างของชายวัยกลางคน ก็ลงมาจากรถด้วยสีหน้าลนลาน

ลั่วปิงกล่าวอย่างรวดเร็ว “ประธาน คุณมาแล้ว!”

เมื่อได้ยินเขาเรียกหยางเฉิน หลูเฉียงที่ยืนอยู่ตรงประตู และพนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

หลูเฉียงตัวสั่นอย่างที่ไม่สามารถควบคุมได้ และสีหน้าขาวซีด

ความแข็งแกร่งที่หยางเฉินแสดงออกมาเมื่อสักครู่ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาตกใจแล้ว ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่าหยางเฉินเป็นประธานหนุ่มในตำนานเล่าขานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

หยางเฉินไม่สนใจลั่วปิง แต่กล่าวกับหม่าชาวว่า “ติดต่อสมาคมผู้อาวุโส แล้วนำศพของนักฆ่าสี่คนนี้ไปตรวจสอบทันที ดูว่าจะสามารถระบุตัวตนของพวกเขาได้หรือไม่”

หม่าชาวตอบว่า “ครับ!”

“หลูเฉียง ยืนเซ่ออยู่ทำไม? ยังไม่มาทักทายประธานอีก?”

ลั่วปิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขากล่าวกับหลูเฉียงว่า “คุณเป็นนักบูโดไม่ใช่เหรอ? ผมจะบอกคุณว่าประธานเป็นผู้แข็งแกร่งชั้นยอด ถ้าประธานถ่ายทอดวิชาให้คุณบ้าง บูโดของคุณจะต้องก้าวกระโดดอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วปิงแล้ว หลูเฉียงเกือบจะร้องไห้ ตอนนี้เขาอยากจะขอให้หยางเฉินถ่ายทอดบูโดให้เขา แต่เมื่อสักครู่เขาเพิ่งล่วงเกินหยางเฉิน และหยางเฉินได้ลงมือฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสองชั้นต้นตายไปแล้วสี่คน แล้วเขาจะฆ่าตนเองหรือไม่?

ยิ่งคิดหลูเฉียงก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น และร่างกายสั่นไม่หยุด

ลั่วปิงไม่ได้ตระหนักถึงความกลัวของหลูเฉียง เขากล่าวด้วยสีหน้าผิดหวังที่ไม่ได้ดังที่คาดหวัง “หลูเฉียง คุณไม่ได้ยินคำพูดของผมเหรอ?”

“ตุ๊บ!”

หลูเฉียงไม่สามารถควบคุมความกลัวได้อีกต่อไป ขาของเขาอ่อนแรง คุกเข่าลงบนพื้นทันที

“ประธาน คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้าง ได้โปรดเมตตาด้วยเถอะ เพื่อเห็นแก่ลูกพี่ลูกน้องของผมที่อุทิศตนให้กับเยี่ยนเฉินกรุ๊ป คุณคิดเสียว่าผมไม่มีตัวตน โปรดปล่อยผมด้วยเถอะ!”

หลูเฉียงขอร้องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว แล้วหันไปมองลั่วปิงที่กำลังตกตะลึง และขอร้องว่า “พี่ ช่วยขอความเมตตาประธานแทนผมด้วย! ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นประธาน มิเช่นนั้น ถึงผมจะใจกล้าเพียงใด ผมก็ไม่กล้าล่วงเกินประธานหรอก!”

“สารเลว!”

ลั่วปิงรู้สึกโกรธทันที ใช้เท้าเตะหลูเฉียงและคำรามว่า “แม่งฉิบหาย แกทำอะไรประธาน? บอกมาให้หมด ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”

หลูเฉียงสั่นไปทั้งตัว เขารู้ว่าด้วยสถานะตอนนี้ของลั่วปิง เขาสามารถทำเช่นนั้นได้จริง ๆ

เขาไม่กล้าปิดบัง รีบเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

“สารเลว! ใครให้แกยโสโอหัง! ใครให้แกอาศัยชื่อเสียงของฉันก่อกรรมทำชั่ว! ฉันจะฆ่าสัตว์เดรัจฉานอย่างแก!”

ลั่วปิงโกรธสุดขีด พุ่งเข้าไปเตะหลูเฉียง

พนักงานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปที่อยู่รอบ ๆ ต่างตกตะลึง ประธานลั่วที่สง่างาม เป็นบุคคลที่มีอำนาจและอิทธิพลอันดับต้น ๆ ของเมืองเยี่ยนตู ทำไมถึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้เช่นนี้?

แต่พนักงานที่เห็นความแข็งแกร่งของหยางเฉินเมื่อสักครู่ กลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ

หลังจากลั่วปิงเตะจนเหนื่อยแล้ว รีบเดินมาอยู่หน้าหยางเฉิน เสียงดัง “ตุ๊บ” เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น

ลั่วปิงก้มหน้าและกล่าวว่า “ประธาน ขอโทษด้วย ผมทำให้คุณผิดหวัง! คุณไล่ผมออกเถอะ!”

ตั้งแต่หยางเฉินจากไป เขาทำงานอย่างหนัก ในที่สุดก็นำพาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเข้าสู่บริษัทร้อยอันดับแรกของโลก เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณของหยางเฉิน

และไม่ง่ายที่จะรอถึงหยางเฉินกลับมา แต่นึกไม่ถึงว่าลูกพี่ลูกน้องของตนเอง จะทำลายผลงานของตนเองในช่วงที่ผ่านมา

หากเขามีโอกาสอีกครั้ง เขาจะไม่มีวันนำหลูเฉียงเข้ามาทำงานในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ตอนนี้ พูดอะไรมันก็สายเกินไปแล้ว

ตอนแรกในใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยความโกรธ และรู้สึกไม่พอใจลั่วปิง แต่หลังจากเห็นลั่วปิงแล้ว เขาก็ใจอ่อนอีกครั้ง

ตนเองไม่ได้เป็นประธานที่มีความสามารถ เขามอบเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ลั่วปิงดูแลบริหารทั้งหมด ลั่วปิงสร้างผลงานและมีความดีความชอบไม่น้อย

ตอนนี้ไม่ควรเป็นเพราะเรื่องลูกพี่ลูกน้องของเขา แล้วทำให้เขาสูญเสียตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปไป?

สายตาของหยางเฉินอ่อนลงเล็กน้อย มองลั่วปิงแล้วกล่าวว่า “ผมจะรอคุณอยู่ที่สำนักงาน!”

หลังจากกล่าวจบ เขาเดินเข้าไปในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปทันที

คราวนี้ ไม่มีใครกล้าขัดขวางเขาอีก

“สารเลว!”

ลั่วปิงตะคอกหลูเฉียงด้วยความโกรธ กัดฟันกล่าวด้วยความแค้น “ตอนนั้น ฉันไม่ควรใจอ่อน ปล่อยให้แกเข้ามาทำงานในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แกไปลาออกที่แผนกบุคคลเอง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลูเฉียงรู้สึกกังวลทันที และรีบขอร้อง “พี่ จะให้ผมออกไม่ได้! ได้โปรดให้โอกาสผมอีกสักครั้ง ผมรู้ความผิดแล้วจริง ๆ ต่อไปผมจะไม่อาศัยชื่อเสียงของคุณดูถูกคนอื่นอีก”

“คุณเป็นคนที่มีความดีความชอบที่สุดของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถ้าคุณไปขอร้องประธานแทนผม ประธานจะไม่ให้ผมออกอย่างแน่นอน”

ลั่วปิงกล่าวด้วยความโมโห “หุบปาก! ถ้ากล้าพูดไร้สาระอีก ฉันจะทำให้แกไม่สามารถหางานที่เหมาะสมในเมืองเยี่ยนตูได้อีก ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! มิฉะนั้น ก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่คิดถึงความสัมพันธ์ในอดีต!”

หลูเฉียงรู้ว่าลั่วปิงตั้งใจแน่วแน่ที่จะให้ตนเองออก ถ้าเขาลาออกจริง ๆ เขาก็จะไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ เขาทำงานอยู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เขาอาศัยสถานะลูกพี่ลูกน้องของลั่วปิง เขาไม่เพียงสามารถยโสโอหังอยู่ในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้เท่านั้น แต่เขายังสามารถทำทุกอย่างตามต้องการไปทั่วเมืองเยี่ยนตูได้อีก

แต่ถ้าเขาออกไปจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว เขาก็จะไม่เหลืออะไร เพราะด้วยความแข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นของเขา ตอนนี้สำหรับโลกใหม่ที่มีการบำเพ็ญเพียร เป็นเพียงมดตัวหนึ่งเท่านั้นเมื่อคิดว่าตนเองกำลังจะสูญเสียทุกอย่าง เขาเกิดความกังวลทันที และกล่าวด้วยความโกรธ “ลั่วปิง นึกไม่ถึงว่าคุณจะแล้งน้ำใจและไร้คุณธรรมเช่นนี้ เมื่อก่อนถ้าไม่ใช่เพราะแม่ของผมเลี้ยงดูคุณ คุณอดตายไปนานแล้ว ยังจะมีวันนี้เหรอ?”“ตอนนี้คุณเจริญรุ่งเรืองแล้ว ก็คิดว่าพวกเราเป็นภาระของคุณใช่ไหม?”ลั่วปิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธ มองหลูเฉียง และกัดฟันกล่าวว่า “หลูเฉียง ถ้าผมเป็นคนอกตัญญูจริง ๆ ผมก็จะไม่ทำลายกฎ แล้วปล่อยให้คนไม่เอาถ่านอย่างคุณเข้ามาทำงานในเยี่ยนเฉินกรุ๊ปหรอก แล้วยังดำรงตำแหน่งรองผู้จัดการใหญ่อีกด้วย”“ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เงินที่ผมหามาได้ส่วนใหญ่ให้น้าเล็ก ผมเป็นหนี้บุญคุณน้าเล็กที่เลี้ยงผมมาจนเติบใหญ่ แต่ผมไม่ได้เป็นหนี้คุณ ตรงกันข้าม ผมให้คุณมามากแล้ว”“ถ้าคุณยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอีก ก็อย่ามาโทษว่าผมไม่เกรงใจคุณ!”หลังจากกล่าวจบ ลั่วปิงหันหลังแล้วรีบเดินเข้าไปในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เพราะเขาไม่สามารถปล่อยให้หยางเฉินรอนานได้เมื่อมองแผ่นหลังของลั่วปิงที่เดินจากไป สีหน้าของหลูเฉียงเต็มไปด้วยความโกรธ กัดฟันกล่าวด้วยความแค้นว่า “ลั่วปิง ผมจะทำให้คุณเสียใจภายหลังอย่างแน่นอน!”ลั่วปิงมาพบหยางเฉินในห้องทำงานของประธาน ทันทีที่เขาเห็นหยางเฉิน เขาก็คุกเข่าลงบนพื้นและกล่าวว่า “ประธาน ผมขอโทษ!”หยางเฉินถอนหายใจ พยุงลั่วปิงลุกขึ้นและกล่าวว่า “ผมรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่แล้ว คุณในฐานะผู้จัดการใหญ่ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป การที่คุณสามารถทำถึงขนาดนี้ได้ ถือว่าดีมากแล้ว เรื่องคราวนี้ ผมไม่โทษคุณ”

copy right hot novel pub