“เพียงแต่ผมยังไงก็คิดไม่ถึงว่า เสี่ยวเตี๋ยจะไปท้องกับมันได้！”

“แต่ผมยังคงคิดว่า ถึงเสี่ยวเตี๋ยจะท้องกับมันแล้ว ก็จะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้！”

เย่หวูซวงร้องไห้ฟูมฟาย ใช้คำพูดที่ดูจริงใจเอามาก ๆ

คนที่ไม่รู้จริง ต้องเชื่อว่า ที่ทำไป เขาตั้งใจทำเพื่อเย่เสี่ยวเตี๋ยอย่างแท้จริง

“ทำไมพวกเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้？” เย่เสี่ยวเตี๋ยถามตาแดง ๆ

เย่ชังใช้สายตาเย็นเยือกมองเย่หวูซวง รอคำอธิบายจากเขา

คนที่อยู่นอกนั้น ก็ล้วนมองเย่หวูซวงอย่างรอคอย

“เพราะว่า เมียของมัน เป็นลูกสาวในไส้ของอาหญิงเล็ก！”

เย่หวูซวงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

คำพูดนี้ออกมา ทั้งบริเวณโถงงานจัดเลี้ยง เงียบกริบสนิท

วันนี้ที่มางานแซยิดแปดสิบปีของของหัวหน้าบ้านตระกูลเย่ ได้ทำให้พวกเขารู้เรื่องลึก ๆ ของตระกูลเย่ได้อีกมากมาย

เย่เสี่ยวเตี๋ยถึงกับขาอ่อนยืนเซ เรื่องนี้เป็นความลับอย่างมาก นอกจากเย่ม่านกับตัวเองแล้ว จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้กันเลย เย่หวูซวงทำไมจึงไปรู้มาได้？

เย่ชังหน้าบึ้งขึ้นมา บนใบหน้าแสดงออกอย่างหลากรส ถ้าหากจะว่า หยางเฉินเป็นสามีของลูกสาวในไส้ของเย่ม่าน ถ้างั้นลูกสาวเราที่ท้อง จะอยู่ในฐานะอะไร？

แต่เรื่องนี้คงไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ที่สำคัญอยู่ที่สามีของเย่ม่าน ได้ถูกสังหารโดยคนของบ้านตระกูลเย่

แล้วที่หยางเฉินมาร่วมงานฉลองแซยิดบ้านตระกูลเย่ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่？

จะมาเพื่อแก้แค้นให้พ่อตาของตัวเองหรือเปล่า？

“ท่านอารอง ในเมื่อไอ้หมอนี่เป็นสามีของลูกนอกสมรสของอาหญิงเล็ก การตั้งท้องของเสี่ยวเตี๋ย จะเป็นการตั้งใจแก้แค้นของมันหรือไม่？”

“เพราะฉะนั้นผมจึงได้พยายามขัดขวาง ในเรื่องที่มันจะอยู่กับเสี่ยวเตี๋ย！”

“เรื่องนี้ถึงยังไงก็เป็นเรื่องเกี่ยวถึงชื่อเสียงของอาหญิงเล็ก ฉะนั้นผมจึงได้ปิดเงียบมาตลอด ขอท่านอารองโปรดอภัย！”

เย่หวูซวงพูดด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจ

ทั่วบริเวณมีเสียงฮือฮาทั่ว

“ที่แท้ไอ้หนุ่มคนนี้เป็นผัวของลูกนอกคอกของเย่ม่าน แล้วมาทำลูกสาวเย่ชังท้อง มันผู้ชายกากขยะแท้ ๆ！”

“พวกท่านอาจจะลืมไปเรื่องหนึ่งไหม？ยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เย่ม่าน สาวสุดแสนเลอเลิศแห่งตระกูลเย่ ได้หนีตามผู้ชายบ้านนอกคนหนึ่งไป แล้วออกลูกสาวมาคนหนึ่ง”

“ตอนหลัง ผู้ชายคนนั้นได้มาที่ตระกูลเย่ ขอร้องให้ตระกูลเย่ยอมรับให้เขาได้อยู่กับเย่ม่าน”

“แต่ว่า ตระกูลเย่ได้สังหารเขาทิ้ง แล้วไปหลอกเย่ม่านว่า ผู้ชายคนนั้นมารับเงินจากตระกูลเย่ไปก้อนใหญ่หนีจากไปแล้ว”

“เรื่องนี้ได้ทำให้เย่ม่านเป็นโรคซึมเศร้าไประยะหนึ่ง ตอนหลังก็ได้ส่งลูกสาวไปไว้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และต่อมาอีกให้หลังคนในบ้านตระกูลเย่ก็ได้จัดการให้แต่งงานไปกับทายาทรุ่นหลังในตระกูลฉีที่กำลังเริ่มรุ่ง จนมารู้เรื่องจริงโดยบังเอิญ”

“ไม่คิดว่า เรื่องผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ลูกสาวนอกสมรสของเย่ม่านได้แต่งงานแล้ว”

เรื่องนี้เคยเป็นเหตุการณ์ที่ครึกโครมมากในสมัยนั้น ฉะนั้นคนรุ่นวัยแก่ในเยี่ยนตู ล้วนจะรู้เรื่องนี้กันดี

เย่ชังมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าดูเอาเลย สองตาเขม็งจ้องหยางเฉิน กลับเห็นหยางเฉินอยู่ในท่าทีเรียบสงบเหมือนเดิม สบตากับเขาอย่างไม่เห็นมีความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย

“ในเมื่อแกเป็นลูกเขยของเย่ม่าน ทำไมถึงได้มายุ่งกับเสี่ยวเตี่ย？อีกทั้งยังมาทำให้หล่อนท้องกับแก？”

เย่ชังแทบจะกัดฟันพูด

เย่เสี่ยวเตี๋ยก็ได้เห็นว่าตอนนี้เรื่องมันไปกันใหญ่แล้ว ให้รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที รีบบอกว่า “คุณพ่อ หนูไม่ได้ท้อง หนูพูดโกหกคุณพ่อไปอย่างงั้นเอง！”

“แกหุบปากไปเลย！”

เย่ชังตวาดดุใส่

เขามั่นใจเป็นแน่ชัดว่า เย่เสี่ยวเตี๋ยได้ท้องกับหยางเฉินจริง มิฉะนั้นเย่เสี่ยวเตี๋ยจะไม่มีทางพูดต่อหน้าธารกำนัลได้ว่าตัวเองตั้งท้อง

เขาเข้าใจในจิตสำนึกของลูกสาวตัวเองดี หล่อนเป็นคนที่มองเรื่องพรหมจรรย์กับชื่อเสียงเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด มีหรือจะกล้ามาประกาศเรื่องขายหน้าตัวเองแบบนี้ต่อหน้าธารกำนัลได้？

“คุณพ่อ ที่หนูพูดเป็นความจริง หนูไม่เคยมีสัมพันธ์ใด ๆ กับเขาจริง ๆ เมื่อกี้นี้หนูเพียงอยากหยุดการปะทะกันในความขัดแย้งของพวกท่าน ด้วยไม่ทันได้ยั้งคิดอะไรมาก จึงแกล้งหลอกท่านไป”

“ถ้าคุณพ่อไม่เชื่อ เราก็ไปโรงพยาบาลตรวจพิสูจน์กันได้ ให้เป็นอย่างนั้น ท่านจะได้รู้แน่ชัด ว่าหนูท้องหรือไม่ได้ท้อง”

เย่เสี่ยวเตี๋ยพยายามชี้แจง

ถ้าหล่อนรู้ก่อนว่า เรื่องที่หล่อนโกหกเพื่อหวังดีแบบนี้ กลับทำให้เป็นการเอาความเดือดร้อนมาให้หยางเฉินใหญ่โตขนาดนี้ หล่อนจะไม่ทำเด็ดขาดแน่นอน

บนใบหน้าของเย่ชังเต็มไปด้วยความโกรธ ออกคำสั่งโดยตรง “จัดการนำตัวเย่เสี่ยวเตี๋ยออกไปให้พ้น！”

“รับทราบ！”

หญิงรูปร่างสันทัดทะมัดทะแมงสองคนถลันเข้ามา คนหนึ่งซ้ายคนหนึ่งขวาหิ้วปีกเย่เสี่ยวเตี๋ยออกพ้นไปจากโถงงานจัดเลี้ยง

ตั้งแต่ต้นจนตลอด หยางเฉินไม่แสดงทีท่าจะอธิบายชี้แจงใด ๆ

ก็ในเมื่อเย่ชังยืนกรานที่จะเชื่อ เชื่อที่ว่าเย่เสี่ยวเตี๋ยมีท้องกับเขา อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์

“บอกข้ามา ทำไปเพื่ออะไร？”

เย่ชังตวาดถามอีก

“ผมไม่ได้มีสัมพันธ์เกี่ยวอะไรกับลูกสาวคุณทั้งสิ้น เชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ！”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าสงบเรียบ พูดต่ออีกว่า “ในเมื่อคุณเป็นคนหูเบาฟังเอาความคนยุง่าย ๆ ผมก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอธิบาย ตระกูลเย่ไม่ต้อนรับผม ผมไปก็แล้วกัน”

พูดจบ หยางเฉินหมุนตัวกลับเตรียมเดินจากไป

“แกหยุดเดี๋ยวนี้！”

เขาเพียงได้หมุนตัว เสียงเย่ชังตะคอกดังตามมาข้างหลัง “แกทำลูกข้าท้องโต แล้วคิดจะเดินออกไปแล้วก็แล้วไปงั้นหรือ？”

หลังจากเสียงเย่ชังดังจบลง ร่างฉกรรจ์สูงใหญ่หลายนายล้อมหยางเฉินกับหม่าชาวไว้ตรงกลาง

แต่ละคนในมือมีคอลท์คอบร้าสั้นกะทัดรัดคนละกระบอก ปากกระบอกปืนดำมะเมื่อมจ่อเล็งไปที่หัวขมองหยางเฉิน

เย่หวูซวงเห็นภาพในฉากนี้ ในใจให้รู้สึกตื่นเต้น เหตุการณ์ที่น่าดูที่สุด กำลังจะเกิดขึ้นแล้วหรือ？

มาได้ถึงขณะนี้ ทั้งหมดล้วนเข้าอยู่ในกรอบการคาดเดาของเขา แม้เมื่อครู่นี้จะมีอุบัติเหตุบ้าง แต่ที่สุดก็ยังคงอยู่ในกรอบแผนที่ตัวเองได้วางไว้

“คุณกำลังเล่นกับไฟอยู่นะ เห็นแก่ลูกสาวคุณที่มาช่วยขวางทางกระสุนปืนให้ผมเมื่อตะกี้นี้ ผมก็จะให้โอกาสคุณครั้งหนึ่ง”

หยางเฉินหยุดชงักหันกลับ หรี่ตามองเย่ชังแล้วพูด

ตอนนี้ ความนิ่งสงบที่หยางเฉินแสดงออก ทำเอาเย่ชังรู้สึกผิดคาดไปทั้งหมด

ที่ยิ่งสร้างความตื่นใจให้เขาคือ ให้แม้กระทั่งหม่าชาวที่อยู่ข้าง ๆ หยางเฉินคนนั้น สายตาที่มองมาที่เขายังเย็นเยือก ในแววตายังส่อถึงความเหยียดแคลน

เหมือนกับกำลังบอกว่า เพียงอาศัยแค่เศษทองแดงกับเหล็กเน่า ๆ พวกนี้ มันทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก

“ท่าอารอง ไอ้หมอนี่มันถนัดนักกับเรื่องแสแสร้งแกล้งหลอก ท่านต้องระวังให้จงหนัก อย่าเผลอไปหลงกลมัน”“แค่เพียงเรื่องที่มันล่อลวงจิตใจของเสี่ยวเตี๋ย มันก็เป็นเหตุผลที่สมควรจะต้องฆ่ามันแล้ว”“ยังยิ่งกว่านั้น มันเป็นลูกเขยของของไอ้คนนั้น ใครจะไปรู้ได้ว่าที่มันมาเยี่ยนตูนี่ ใช่หรือว่าจะมาแก้แค้นแทนไอ้คนนั้นหรือไม่”เย่หวูซวงเห็นแววความลังเลในสายตาเย่ชัง จึงโหมใส่ไฟลงไปอีกหยางเฉินมองไปที่เย่หวูซวงในฉับพลันนั้น เหมือนมองเห็นคนที่ตายแล้ว พูดด้วยสีหน้าไม่แยแสว่า “ถ้าที่บอกว่าเย่ชังกำลังเล่นกับไฟ งั้นแกนี่ ก็คือกำลังเดินอยู่บนปลายแหลมของมีดแล้ว”ไม่ได้ข่มขู่ แต่ยิ่งหนักกว่าข่มขู่เย่หวูซวงให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ หยางเฉินฉกาจแกร่งขนาดไหน เขารู้อยู่แจ่มแจ้งแน่นอน ไม่งั้นจะคิดได้หรือที่จะยืมมือหยางเฉิน เพื่อมาฆ่าเย่ชัง？วันนี้คือโอกาสของเขา ถ้าไม่สำเร็จก็เป็นจบกันแม้เป็นไปได้ว่าตัวเองอาจต้องถึงตาย แต่เพื่อตำแหน่งหัวหน้าตระกูล เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้“แกยังคิดว่าจะรอดชีวิตไปได้หรือ？”เย่หวูซวงฝืนทำให้ดูหนักแน่น พูดเสียงเหยียด ๆ“ไอ้หนู แกคงไม่ได้คิดว่า มือปืนตระกูลเย่ของข้า ล้วนพวกกะเลวกะลาดนะ ระยะห่างแค่นี้ยังฆ่าพวกแกไม่ได้เชียวหรือ？”เย่ชังพูดด้วยความโกรธ แต่ในใจก็ยังมีรู้สึกหวั่นอยู่ได้แต่ใช้คำพูดมาข่มความประหม่าของตนไว้

copy right hot novel pub