ที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจมากก็คือ ตั้งแต่หลังจากเขาส่งฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวกลับบ้านแล้ว ก็ดึกขนาดนี้แล้ว กลับไม่เห็นฉินต้าหย่งกลับบ้านมาจนถึงตอนนี้

เมื่อครู่ตอนที่ฉินเฟยเคาะประตู โจวยู่ชุ่ยยังคิดว่าเป็นฉินต้าหย่ง สีหน้ายังมืดครึ้มเล็กน้อย หรือว่าระหว่างสามีภรรยาสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

สามแม่ลูกไม่พูด เขาก็ไม่อยากที่จะถามมาก

พอฉินเฟยจากไป ฉินซีก็กังวลว่าโจวยู่ชุ่ยจะไปหาเรื่องหยางเฉิน ก็หันไปทางหยางเฉินส่งสายตาให้ครั้งหนึ่ง "นายพาเสี้ยวเสี้ยวขึ้นชั้นบนไปก่อนเถอะ! "

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย อุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้นมา "ไปเล่นกับพ่อกัน! "

แต่ก่อนล้วนเป็นคุณน้าเล่นเป็นเพื่อนเธอ วันนี้เป็นคุณพ่อ เด็กหญิงตัวน้อยนั้นดีใจมาก กอดคอของหยางเฉิน ตะโกนอย่างดีใจ "ย่า! ย่า! ย่า! ม้าคุณพ่อรีบวิ่งเร็ว! "

ฉินซีมองเงาหลังของสองพ่อลูก ในใจทอดถอนใจ ตอนยังเล็ก คุณพ่อฉินต้าหย่งก็เล่นเป็นเพื่อนตนเองเช่นนี้ แต่ว่าคิดถึงตอนนี้ ฉินซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"คุณแม่ คุณแม่แน่ใจว่าต่อไปจะให้หยางเฉินอยู่ในบ้านหรือ? "

โจวยู่ชุ่ยกำลังมองเครื่องสำอางที่ฉินเฟยนำมา ได้ยินคำพูดของฉินซี หน้าก็ไม่เงยขึ้นมาสักนิด ทางหนึ่งแต่งเครื่องสำอาง ทางหนึ่งเอ่ยตอบ "ในใจของลูก แม่ของลูกไม่มีสัจจะขนาดนั้นเลยหรือ? เขาก็รั้งอยู่ที่นี่แล้ว แม่ยังจะกลับคำได้หรือ? "

"โอ้! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของแท้ เครื่องสำอางChanelชุดนี้ใบเสนอราคาอย่างเป็นทางการก็อยู่ที่หกพันเท่านั้น"

เห็นท่าทางเช่นนี้ของโจวยู่ชุ่ย ฉินซีสีหน้าจนปัญญา

ฉินยีดูเหมือนกับดีใจมากที่หยางเฉินสามารถอยู่ที่บ้านนี้ได้ เอ่ยอย่างยินดีว่า "พี่ ยินดีด้วยนะ! พวกพี่ครอบครัวสามคนในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว"

"ใครอนุญาตให้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว? "

โจวยู่ชุ่ยเงยหน้าขึ้นทันที พูดอย่างไม่พอใจประโยคหนึ่ง ไม่รอให้ฉินยีเอ่ยถาม เธอก็พูดขึ้น "ฉันทำความสะอาดห้องเก็บของไว้เรียบร้อยแล้ว ให้หยางเฉินอยู่ที่นั่น"

"คุณแม่ ในเมื่อคุณแม่รับปากให้พี่เขยอยู่ที่บ้านนี้ ก็หมายความว่าคุณแม่ยอมรับเขาแล้ว ก็ให้เขาอยู่ด้วยกันกับพี่สาวเถอะ! ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งยังสามารถทำหลานชายออกมาให้คุณแม่ได้" ฉินยีท่าทางเอาอกเอาใจ บีบนวดไหล่ของโจวยู่ชุ่ย

ฉินซีใบหน้าแดงขึ้น ถลึงตาใส่เธออย่างดุร้ายแวบหนึ่ง "อย่าพูดเหลวไหล! "

โจวยู่ชุ่ยได้ยินคำพูดของฉินยีก็รีบร้อนแล้ว ลุกขึ้นยืนทันที ชี้ไปที่ฉินซีเอ่ยอย่างโมโหว่า "แม่ขอเตือนลูกนะ ถ้าลูกกล้าให้เขาแตะต้องลูก แม่ก็ไม่มีลูกสาวคนนี้! "

ฉินซีสีหน้าไร้คำพูด โจวยู่ชุ่ยท่าทางจริงจัง พูดอย่างกับว่าเธออยากจะให้หยางเฉินแตะต้องอย่างนั้นแหละ

แม้จะพูดว่าในใจของเธอมีความรู้สึกที่ดีให้กับหยางเฉินแล้วเล็กน้อย แต่ยังห่างไกลจากเวลาที่ทั้งสองคนสามารถเผชิญหน้ากันได้อย่างตรงไปตรงมา

ตึง! ตึง! ตึง!

ก็เป็นในตอนนี้ ประตูใหญ่ของลานเล็กถูกเคาะดังขึ้นมา

สีหน้าของแม่ลูกสามคนมีความวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย ในเวลาปกติ กลับบ้านมาดึกขนาดนี้ ยังเป็นเสียงจังหวะเคาะประตูเช่นนี้ เป็นได้เพียงฉินต้าหย่ง

"คุณแม่ หนูไปเปิดประตู"

"คุณพ่อ ทำไมคุณพ่อถึงได้ดื่มจนเมาอีกแล้วล่ะ? " ฉินซีเปิดประตูลานบ้าน เป็นฉินต้าหย่งอย่างที่คิด

ฉินต้าหย่งทั้งตัวมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ในมือยังหิ้วขวดเหล้าขวดหนึ่งไว้ เดินโซเซเข้ามา

ฉินซีล็อกประตูใหญ่ดีแล้ว ก็รีบเข้าไปพยุงฉินต้าหย่ง

"นายคนสารเลวนี้ ทุกวันดื่มจนสภาพเมาหัวราน้ำกลับมา นี่อยากทำให้ฉันทรมานจนตาย นายถึงจะพอใจใช่ไหม? "

โจวยู่ชุ่ยเห็นสภาพเช่นนี้ของสามี ก็ด่าทอขึ้นมาทันที "ชาติก่อนฉันทำกรรมอะไรไว้มากแค่ไหนกัน ถึงทำให้ฉันพบเจอกับสามีแบบนายเช่นนี้! "

"คุณแม่ คุณพ่อดื่มจนเมาแล้ว คุณแม่พูดอะไรก็ล้วนไม่ได้ยิน รอพรุ่งนี้เขามีสติมาแล้ว พวกเราต่อว่าเขาด้วยกัน ดีไหม? " ฉินยีรีบดึงมือของโจวยู่ชุ่ยมาปลอบโยน

"คุณพ่อ คุณพ่อเลิกดื่มได้แล้ว เช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อย รีบไปนอนได้แล้ว" ฉินซียกน้ำร้อนกะละมังหนึ่งเข้ามา แย่งขวดเหล้าในมือของฉินต้าหย่งไป

"เอาเหล้าให้ฉัน! เอาเหล้าให้ฉัน! " ฉินต้าหย่งยื่นมือมาจะแย่งขวดเหล้ากลับ

"เสี่ยวยี เธอมาช่วยฉัน อย่าให้เขาดื่มอีก"

ฉินซีทั้งต้องกดฉินต้าหย่งไว้ ทั้งต้องระวังไม่ให้เขาแย่งขวดเหล้าไป ยุ่งวุ่นวายไปหมดแล้ว รีบร้องขอความช่วยเหลือจากฉินยี

พี่สาวน้องสาวสองคนเปลืองแรงไปมาก ถึงสามารถช่วยเช็ดหน้าเช็ดมือให้ฉินต้าหย่งได้ แต่ฉินต้าหย่งในคืนนี้คึกคักมากเป็นพิเศษ ตะโกนดังลั่นจะดื่มเหล้าอยู่ตลอด

ชั้นบน เสี้ยวเสี้ยวเดิมทีกำลังเล่นกับคุณพ่ออย่างสบายใจ เสียงตะโกนของฉินต้าหย่งที่ชั้นล่าง ทำให้เธอตกใจจนรีบเข้าไปหลบอยู่ในอ้อมกอดของหยางเฉิน

สัมผัสได้ถึงร่างกายที่สั่นเทาของลูกสาว สีหน้าของหยางเฉินก็ค่อยๆ เย็นชาลง

"เสี้ยวเสี้ยว ไม่ต้องกลัว มีพ่ออยู่ ไม่เป็นไรนะ" หยางเฉินกอดเสี้ยวเสี้ยวแน่น พูดอย่างอบอุ่นอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้

"คุณพ่อ คุณพ่อไม่มีทางเป็นเหมือนกับคุณปู่แบบนั้น ที่ดื่มเหล้าทุกวันใช่ไหม? " เสี้ยวเสี้ยวพลันเงยหน้า ท่าทางกังวลใจ

หยางเฉินรีบส่ายหน้า เอ่ยรับรอง "เสี้ยวเสี้ยววางใจ พ่อไม่มีทางเป็นเหมือนคุณปู่แบบนั้นอย่างแน่นอน"

เสี้ยวเสี้ยวถึงได้ผ่อนคลายลงมาก

หยางเฉินก็ไม่ต้องการสร้างภาระทางจิตใจให้กับเสี้ยวเสี้ยวอีก จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา "เสี้ยวเสี้ยว ลูกอยากอยู่ในบ้านหลังใหญ่ไหม? "

"บ้านหลังใหญ่? ใหญ่กว่าบ้านของคุณปู่ทวดไหม? " เสี้ยวเสี้ยวถามด้วยดวงตากลมโตเปล่งประกาย

หยางเฉินพยักหน้า "ใหญ่กว่าบ้านของคุณปู่ทวดเยอะมาก ยังมีห้องเจ้าหญิงที่เป็นของลูกด้วย ในห้องยังมีของเล่นเยอะแยะเลยนะ ขอเพียงแค่เป็นของที่ลูกอยากได้ ในห้องนี้ล้วนมีทั้งหมด"

ในดวงตาของเสี้ยวเสี้ยวเห็นได้ชัดว่ามีความชอบใจและตื่นเต้น แต่จู่ๆ พลันนึกถึงอะไรได้ขึ้นมา อารมณ์ก็ลดฮวบลงอีกครั้ง ส่ายหน้าเล็กน้อย

หยางเฉินถามอย่างสงสัย "ลูกไม่ชอบอยู่ในบ้านที่เหมือนกับปราสาทแบบนั้นหรือ? "

เสี้ยวเสี้ยวสีหน้าจริงจังมองหยางเฉิน "หนูชอบปราสาท แล้วก็ชอบของเล่นเยอะๆ แต่ว่าบ้านที่ใหญ่ขนาดนั้น จะต้องใช้เงินมากแน่ๆ หนูไม่อยากให้คุณแม่หาเงินลำบากขนาดนั้น"

เธอยังเด็กขนาดนี้ ก็รู้เหตุผลเช่นนี้แล้ว อารมณ์ของหยางเฉินพลันหนักอึ้งอย่างยิ่ง แล้วก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"เสี้ยวเสี้ยววางใจ วันหน้าทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกและคุณแม่อยากได้ พ่อล้วนให้กับพวกเธอ! " หยางเฉินเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น

ก็เป็นในตอนนี้ ชั้นล่างก็พลันมีเสียงร้องแหลมดังขึ้นเสียงหนึ่ง

"อ๊า! นายที่สมควรตายนี่ ถึงกับกล้าตบฉัน" โจวยู่ชุ่ยตะโกนร้องไห้ เสียงดังมาถึงชั้นบนแล้ว

เสี้ยวเสี้ยวที่เพิ่งจะสงบลง พลันดอกหยางเฉินอย่างแนบแน่นอีกครั้ง "คุณพ่อ หนูกลัว! "

"เสี้ยวเสี้ยวอย่ากลัว พ่ออยู่นี่นะ" หยางเฉินกอดลูกสาวแน่นอย่างอ่อนโยน

เขาพลันมีความบุ่มบ่ามต้องการพาลูกสาวจากไป แต่เขารู้ ลูกสาวคือชีวิตของฉินซี เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเรื่องนี้

"พี่เขย พี่รีบลงมาดูเร็วเข้า! อย่าวุ่นวายสร้างเรื่องเลย" ฉินยีพลันพุ่งเข้ามาในห้อง

ถ้าไม่ใช่ว่ากังวลเสี้ยวเสี้ยวอยู่คนเดียวจะหวาดกลัว เขาก็ลงไปตั้งนานแล้ว

"เธอช่วยฉันดูเสี้ยวเสี้ยวไว้" หยางเฉินลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากห้อง"เธอผู้หญิงแพศยา ทั้งวันก็รู้จักแต่จะหาเรื่อง คิดว่าฉันรังแกได้ง่ายจริงๆ หรือไง? ถ้าไม่ใช่ว่าเพื่อครอบครัวนี้ ฉันเตะเธอออกไปในเท้าเดียวนานแล้ว ตอนนี้ยังคิดจะขังฉันหรือ? ไสหัวไปให้ฉัน! "ฉินต้าหย่งตาแดง ถึงแม้จะพูดไม่ชัด แต่ยังสามารถฟังคำพูดของเขาเข้าใจ"อ๊า! นายคนสมควรตาย ถึงกับบอกว่าฉันรังแกนาย ฉินต้าหย่ง ยังมีมโนธรรมอยู่ไหม? ปีนั้นเป็นใครที่ไม่รังเกียจทอดทิ้งนาย แต่งให้นาย? หลังจากฉันติดตามนาย นายได้ให้ฉันใช้ชีวิตที่ดีสักวันไหม? " โจวยู่ชุ่ยก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาเช่นกัน"คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านเลิกทะเลาะกันได้แล้ว เสี้ยวเสี้ยวจะกลัวนะ! " ฉินซีสีหน้าวิงวอน เพื่อเกลี้ยกล่อมทั้งสองคน เธอนั้นเหนื่อยมากแล้ว"ยังมีเชื้อพันธุ์ต่ำต้อยอย่างเธอ ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เธออยากแต่งให้คนไร้ค่านั่น พวกเราจะถูกตระกูลทอดทิ้งหรือ? บริษัทจะถูกตระกูลแย่งชิงไปหรือ? "ฉินต้าหย่งไม่ผ่อนปรน พลันพุ่งเข้าไปโจมตีฉินซีอย่างแม่นยำฉินซีใบหน้าตะลึงงัน น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา "คุณพ่อ คุณพ่อพูดกับหนูแบบนี้ได้ยังไงกัน? หนูเป็นลูกสาวของคุณพ่อนะ! ""หุบปากให้ฉัน! "ฉินต้าหย่งพูดไป ฝ่ามือหนึ่งก็ตบไปทางหน้าของฉินอย่างรุนแรงหยางเฉินเพิ่งจะเดินออกมาจากห้อง ก็มองเห็นฉากนี้เข้า กลางดวงตามีแสงเย็นเยียบวาบผ่าน ร่างกลายเป็นเงาวูบ ชั่วพริบตานั้นก็ขวางอยู่ที่ด้านหน้าของฉินซีแล้ว"เพี๊ยะ! "เขาจับข้อมือของฉินต้าหย่งไว้อย่างแน่นหนา สีหน้าท่าทางเย็นชาถึงขีดสุด "ถึงแม้ว่าคุณจะเมาแล้ว ก็ไม่อาจลงมือกับเธอ! "

copy right hot novel pub