“ว่าไง นายจะเลือกแบบไหนตายฟรีหรือว่ามีชีวิตอยู่ไปก่อนแล้วเราจะกันนายไว้เป็นพยานเลือกเอา” ชายหนุ่มหยุดเพื่อปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ความคิด

“ก็ได้แต่นายต้องสัญญานะว่าจะช่วยฉัน”

“ได้ซิถ้านายบอกว่าใครเป็นคนจ้างพวกแกมา” ชายหนุ่มถามสีหน้าบึ้งตึง

“ฉันไม่รู้เพราะไม่เคยเห็นหน้า ได้ยินแต่เสียง” มันยอมคลายมือและลดปืนลงปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ มณีอินทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงทั้งกายและใจ ชายหนุ่มเข้ามาประคองหญิงสาวจึงลุกขึ้นและสะบัดตัวออกมาจากเขาเดินตรงไปหานาธาลและเข้าไปนั่งในรถเพื่อสงบจิตใจของตนเอง

“ขอบคุณมากนะครับคุณตำรวจ” จามาลกล่าวขอบคุณ

“ทางเราซิครับที่ต้องขอบคุณมันเป็นผู้ร้ายข้ามแดนเชียวนะครับ แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” นายตำรวจถามขึ้นและมองไปรอบๆ

“ไม่มีครับ”

“นายครับกาซิมถูกยิงบาดเจ็บสาหัสตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลกับคุณหนูครับ” นาธาลรายงานนายหนุ่ม จามาลตกใจและรีบขอตัวไปที่โรงพยาบาล

มณีอินนั่งรถมาคันเดียวกันกับจามาลเพราะเธอก็ต้องมาตรวจสภาพร่างกายว่าโดนทำลายหรือเปล่าตามคำสั่งของตำรวจ หญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดและไม่ยอมที่จะหันไปมองหน้าเขาแม้แต่น้อย จามาลลอบมองมาทางหญิงสาวเป็นระยะๆเขาอยากจะเข้าไปโอบกอดและปลอบโยนเธอให้หายกลัวแต่ก็ทำไม่ได้จึงได้แต่มองเท่านั้น

“ขอบคุณที่ช่วย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นแต่สายตายังมองออกไปนอกหน้าต่างรถ

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

“มันต้องการอะไรจากคุณหรือจากน้องสาวผม” ชายหนุ่มถาม

“จากฉันเท่านั้น มันบอกว่าฉันไปแย่งคนรักของนายที่จ้างมันมา” หญิงสาวบอกเสียงเบา

“แล้วคุณไปคบกับใครบ้างล่ะนึกออกหรือเปล่า” มณีอินหันมามองหน้าเขาอย่างน้อยใจ

“ฉันไม่รู้ เพราะไม่เคยคบใครมัวๆเหมือน...” หญิงสาวเงียบและหันหน้ากลับมาตามเดิม น้ำตาไหลลงมาช้าๆใจของเธอมันสุดที่จะรับอะไรอีกแล้วคำพูดจาถากถางต่างๆที่หลุดออกมาจากปากเขาเหมือนมีดที่กรีดลงตรงหัวใจดวงน้อยๆของเธอเวลาที่ต้องการคนปลอบโยนกลับไม่มีเลย...ความคิดถึงมารดาทำให้กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อ้อมกอดของแม่อบอุ่นที่สุดในยามนี้ จามาลหันมาเห็นหญิงสาวร้องไห้ก็หน้าเสีย

“คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม แต่หญิงสาวก็นิ่งเงียบไมีมีเสียงสะอื้นมีแต่น้ำตาที่ไหลลงมาเฉยๆ

“ว่าไงคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง

“เปล่า อย่ามาสนใจกับฉันเลยเป็นห่วงกาซิมดีกว่า” หญิงสาวบอกปัด

และทั้งคู่ก็นั่งเงียบจนมาถึงโรงพยาบาล นางพยาบาลพาตัวมณีอินไปเช็คร่างกายส่วนชายหนุ่มไปหาน้องสาวที่ห้องฉุกเฉิน ยามีนะเมื่อเห็นพี่ชายก็โผเข้ากอดอย่างคนขวัญเสีย

“เขาต้องปลอดภัยเชื่อพี่” ชายหนุ่มปลอบและโอบกอดน้องสาวเอาไว้และรอคอยฟังผลอยู่ด้านนอกอย่างสงบ

หมอเวรเดินออกมาหาทั้งสองด้วยสีหน้าวิตกกังวลจนยามีนะใจคอไม่สู้ดีนัก

“หมอเป็นยังไงบ้างครับ” จามาลเอ่ยถามขึ้นแทนน้องสาวที่ยังนั่งอยู่กับที่อย่างหมดแรง

“ตอนนี้เลือดกรุ๊ปเดียวกับของคุณกาซิมทางโรงพยาบาลไม่มีเลยครับ” หมอหนุ่มบอก

“เอาเลือดผมก็ได้”

“เลือดดิฉันก็ได้ค่ะ” ทั้งจามาลและยามีนะรีบบอกใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด

“เลือดของคุณกาซิมเป็นเลือดกรุ๊ปพิเศษซึ่งหนึ่งในร้อยเท่านั้นที่จะมีเลือดกรุ๊ปนี้” หมอกล่าวเสียงเรียบ

“แล้วขอมาจากทางโรงพยาบาลอื่นไม่ได้หรือครับหมอเสียเท่าไรเท่ากัน”จามาลบอกอย่างร้อนรน

“เกรงว่าจะไม่ทันแต่ตอนนี้ผมให้ทางเจ้าหน้าที่ติดต่อไปแล้ว”

พยาบาลวิ่งเข้ามาหาคนทั้งสาม “หมอคะเลือดชนิดนี้ทางโรงพยาบาลในตัวเมืองก็ไม่มีเหมือนกันค่ะ” คำบอกของนางพยาบาลทำให้ยามีนะทรุดนั่งลงอย่างหมดแรงอีกครั้ง

“มีนะใจเย็นๆก่อน” จามาลเข้ามาปลอบน้องสาวที่เอาแต่ร้องไห้อย่างเห็นใจ

“มีนะผิดเองที่มองข้ามเขาไปในตอนแรก” หญิงสาวพูดปนสะอื้นซบใบหน้าอยู่กับอกพี่ชาย

“ไม่มีใครผิดหรอกมีนะทุกอย่างได้ถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว”

“ไม่ค่ะหนูจะไม่ยอมสูญเสียเขาไปเด็ดขาด” หญิงสาววิ่งลงไปชั้นล่างและตรงไปที่ห้องประชาสัมพันธ์กล่าวเป็นภาษาพื้นเมือง

“ท่านผู้มีจิตเมตตาทุกท่านคะ ดิฉันจะขอความเมตตาจากทุกท่านหากท่านใดมีเลือดกรุ๊ป RH ขอให้ท่านมาช่วยบริจาคให้ด้วยนะคะ ตอนนี้คนรักของดิฉันกำลังจะตายเพราะขาดเลือดโปรดช่วยพวกเราให้สมหวังและอยู่ด้วยกันด้วยนะคะ ขอร้องนะคะ”

“ยามีนะน้อง...” ชายหนุ่มวิ่งตามลงมาและแทบไม่เชื่อว่าน้องสาวของตนเองจะทำแบบนี้ได้ทั้งที่เป็นคนขี้อายและไม่กล้าแสดงออกเขาเชื่อแล้วว่าความรักเปลี่ยนแปลงคนได้ทั้งในทางดีและร้ายจริงๆ

“มณีอินกำลังตรวจเช็คร่างกายอยู่และได้ยินประกาศและเสียงผู้หญิงสะอื้นตามมาจึงถามนางพยาบาลที่ตรวจร่างกาย

“เขาพูดว่าอะไรหรือคะ”

“เขาบอกว่าต้องการเลือดกรุ๊ปพิเศษนะคะคนรักของเธอกำลังเสียเลือดมากแต่ตอนนี้ทางโรงพยาบาลของเราก็ไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้เลยค่ะ น่าสงสารนะคะไม่มีใครทนได้หรอกค่ะที่จะต้องมาสูญเสียคนรักไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เราช่วยอะไรไม่ได้เลย” นางพยาบาลบอกและดึงสายเครื่องมือออก

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”พยาบาลสาวบอกและส่งยิ้มให้ มณีอินยิ้มตอบ

“ถ้าฉันจะบริจาคเลือดจะต้องไปติดต่อห้องไหนคะ” มณีอินถามและทำให้พยาบาลสาวหันมามองอย่างสนใจ

“หมายความว่าคุณมีเลือดกรุ๊ปนั้นหรือคะ” พยาบาลสาวถามและหญิงสาวก้พยักหน้า

“เชิญทางนี้เลยค่ะ เธอคงดีใจนะคะที่คุณจะบริจาคเลือดให้”

“ให้ชีวิตดีกว่าเป็นผู้ทำลายชีวิตไม่ใช่หรือคะ” หญิงสาวบอกและเดินตามพยาบาลสาวไปอย่างรวดเร็ว จนมาหยุดอยู่ที่หน้าฉุกเฉิน มณีอินขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มและหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง

“คุณจามาล ยามีนะ” หญิงสาวอุทานเบาๆ ยามีนะเมื่อเห็นหญิงสาวก็วิ่งเข้ามาซบหน้าร้องไห้

“พี่อินกาซิมเขา...”“หรือว่าคนที่ประกาศเมื่อครู่เป็นมีนะงั้นหรือ” หญิงสาวถาม“ใช่ค่ะ”ยังไม่ทันที่หยิงสาวจะพูดอะไรต่อพยาบาลสาวคนเมื่อครู่ก็เดินออกมาพร้อมกับหมอ“คุณหรือครับที่จะบริจาค” หมอหนุ่มเอ่ยถาม“ใช่ค่ะ” หญิงสาวบอก ทั้งจามาลและยามีนะมองหน้าหญิงสาวอย่างคาดไม่ถึง“พี่อิน” “กาซิมต้องปลอดภัยเชื่อพี่นะจ้ะคนดี”หญิงสาวประคองใบหน้าเนียนขึ้นมาสบตาด้วย“แต่ร่างกายคุณยังไม่พร้อมนะ” จามาลเอ่ยค้านขึ้น“พร้อมค่ะฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ตกใจนิดหน่อย ไปเถอะค่ะคุณหมอยิ่งช้ามันจะเสียเวลานะคะ” หญิงสาวบอกและเดินตามพยาบาลไป

copy right hot novel pub