จามาลให้นาธาลพามณีอินมาส่งที่บ้าน ส่วนตัวเขายังอยู่กับน้องสาวที่โรงพยาบาล สิ่งที่เขาทำยิ่งเป็นการตอกย้ำให้หญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มเกลียดเธอ เมื่อกลับมาถึงบ้านหญิงสาวจึงโทรหา บก.ของเธอทันที

“บก.คะให้นพมาศมาทำงานแทนอินทีนะคะ อินขอร้อง” หญิงสาวไม่สามารถที่จะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ได้ อมรเดชตกใจมากเมื่อรู้ว่ามณีอินร้องไห้

“อินเป็นอะไรใครทำอะไรเธอหรือเปล่าบอกฉันมาซิ”

“เปล่าค่ะ บก. เพียงแต่ว่าอินอยากกลับบ้านนะคะ บก. อินคิดถึงแม่อินอยากกลับบ้านให้อินกลับนะคะ อินไม่คิดค่าแรงเดือนนี้ก็ได้แต่ขอร้องนะคะ” อมรเดชได้ฟังแล้วก็ยิ่งแปลกใจคนอย่างมณีอินถ้าไม่ถึงที่สุดจริงๆจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆครั้งนี้คงหนักหนามาก เขาคงต้องเปลี่ยนตัวจริงถ้าทางโน่นจะว่าอะไรก็ช่างเขาต้องแคร์ลูกน้องมากกว่าอยู่แล้ว “ได้แล้วผมจะให้นพมาศเดินทางไปในวันมะรืนนะคุณรอได้ไหม” ชายหนุ่มถาม

“ได้ค่ะ อินจะรอนะคะขอบคุณมากนะคะ บก.” หญิงสาววางโทรศัพท์ลงและอดที่จะใจหายไม่ได้ ห้องนี้ทุกคนที่นี่เธอรู้สึกผูกพันกับที่นี่อย่างไม่รู้ตัว และเมื่อนึกไปถึงใบหน้าคมเข้มของผู้ชายอีกคนก็ทำให้หญิงสาวต้องโถมตัวลงนอนร้องไห้กับที่นอน

ยามีนะเดินเข้ามานั่งลงข้างๆกับพี่ชายของตนเอง จามาลนั่งทอดสายตามองออกไปนอกระเบียงห้องพักฟื้นพิเศษของโรงพยาบาล

“ว่าไงคะพี่ชายคิดได้หรือยัง”

“คิดอะไร” ชายหนุ่มถามกลับแต่สายตายังคงมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย

“ก็เรื่องพี่อิน พี่ชายจะเลือกใคร”

“พี่ก็ต้องเลือกผู้หญิงที่พี่คบมานานแล้วนะซิ”ชายหนุ่มบอก ยามีนะหันไปมองพี่ชายอย่างแทบไม่เชื่อหูตนเอง

“พี่ไม่ได้รักพี่อินเขาหรือคะ”

“เขาต่างหากที่ไม่ได้สนใจพี่เลยแถมยังรังเกียจพี่ด้วยซ้ำไป แค่พี่เข้าไปใกล้เจ้าหล่อนก็แทบจะลุกวิ่งหนีพี่ด้วยซ้ำไป” ชายหนุ่มหันมามองหน้าหญิงสาว

“แล้วพี่คิดว่าผู้หญิงอย่างฟีน่าดีพอสำหรับพี่แล้วหรือคะ”

“เธอหมายความว่าไง” ชายหนุ่มถามน้องสาวอย่างสงสัยในคำพูดของอีกฝ่าย

“มีนะจะบอกความจริงให้ก็ได้ว่า พี่อินแอบถ่ายรูปของพี่ฮาติมกับพี่ฟีน่าได้ที่โรงแรมนอกเมืองแล้วแบบนี้ใครกันที่คู่ควรกับพี่”

ชายหนุ่มเบิกตากว้างทั้งตกใจและโกรธปนกัน แต่เขาก็ต้องมีหลักฐานและต้องเห็นมันเสียก่อน

“แล้วตอนนี้รูปนั้นอยู่ที่ใคร” ชายหนุ่มถามความรู้สึกโกรธแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ

“ใจเย็นๆก่อนพี่ชายตอนนี้รูปอยู่ที่พี่อินค่ะ”

“แล้วทำไมเขาไม่ยอมบอกพี่หรือว่าต้องการแก้แค้นพี่ ร้ายมากนะมณีอิน”ชายหนุ่มใบหน้าแดงด้วยความโกรธขบกรามเข้าหากันแน่น ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้พูดอะไร

จามาลขับรถออกมาจากโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้บอกกับนาธาล เขารู้สึกเสียหน้าที่ทั้งน้องชายและคู่รักของเขาเล่นมาหักหลังเขาแบบนี้และยิ่งแค้นไปถึงหญิงสาวอีกคนที่รู้เรื่องทั้งหมดดีแต่กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“มณีอินเธอกล้าเล่นกับคนอย่างฉันแล้วเธอจะต้องเสียใจ” ชายหนุ่มสบถออกมาและเร่งความเร็วของรถเพื่อให้ไปถึงจุดหมายที่เร็วขึ้น

มณีอินตื่นขึ้นมาก็ประมาณเกือบ 1ทุ่มแล้ววันนี้บ้านทั้งบ้านดูเงียบลงไปเพราะอูลดากับซาฮาออกไปงานเลี้ยงและร่วมประมูลสินค้าบริจาคให้กับเด็กกำพร้าที่สมาคมซึ่งทั้งคู่เป็นสมาชิกและปฏิบัติกันมาทุกปีทั้งบ้านจึงเหลือเพียงหญิงสาวคนเดียวส่วนบรรดาสาวใช้ก็เข้าห้องพักของตนเองกันหมดแล้ว หญิงสาวลุกเดินเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำผ่อนคลายความตึงเครียดและเมื่อกลับออกมาเธอก็ต้องตกใจและกระชับผ้าขนหนูที่ห่อตัวเอาไว้แน่น ชายหนุ่มมองหญิงสาวไม่วางตา มณีอินขนลุกกับสายตาที่น่ากลัวของเขา

“คุณต้องการอะไร แล้วทำไมไม่รอให้เจ้าของห้องเขาออกมาก่อนแล้วค่อยเข้ามา” หญิงสาวบอกและค่อยๆเดินเลี่ยงไปที่ตู้เสื้อผ้าแต่ก็ยังไม่ทันชายหนุ่ม จามาลเดินเพียง 3 ก้าวก็เข้ามาถึงตัวหญิงสาวแล้ว

“คุณจะทำอะไรอย่านะ” หญิงสาวแหวใส่เขา

“แล้วคุณล่ะคิดจะทำอะไร คุณไม่บอกผมว่าถ่ายรูปใครได้” ชายหนุ่มเน้นเสียงหนักแน่นกระชากหญิงสาวเข้ามาหาอย่างแรง

“รูปใครฉันไม่รู้เรื่อง”

“อย่ามาโกหก มีนะบอกผมหมดแล้วว่าคุณแอบถ่ายรูปของฮาติมกับฟีน่าได้ที่โรงแรมแทบชานเมืองแล้วทำไมไม่บอกผม” เขาเขย่าตัวหญิงสาวอย่างระบายอารมณ์

“ฉันไม่มีเจตนาร้าย เพียงแต่เมื่อคุณรักคุณฟีน่ามากแล้วฉันจะให้คุณดูทำไมเผลอๆ คุณอาจจะหาว่าฉันแกล้งใส่ร้ายแฟนคุณก็ได้” หญิงสาวตอบเขาเสียงสั่น

“อย่างนั้นหรือ แต่ผมว่าคุณต้องการจะแก้แค้นผมมากกว่าและสนุกที่ได้เห็นผมถูกสวมเขาจริงไหม” เขาผลักหญิงสาวล้มลงไปกับพื้นผ้าขนหนูผืนน้อยที่พันตัวเอาไว้ก็หลุดออกจากร่างบาง หญิงสาวรีบคว้าผ้าคลุมเตียงที่อยู่ใกล้มือเอามาห่มไว้แทน และรีบลุกขึ้น ชายหนุ่มมองอย่างตะลึงทั้งความโกรธและอารมณ์ความต้องการพลุ่งขึ้นมาพร้อมกัน เขาก้าวเข้าหาหญิงสาวช้าๆ

“อย่าเข้ามานะคุณจามาล ฉันบอกให้ บก.ส่งนพมาศมาแทนฉันแล้วหนังสือก็ใกล้เสร็จแล้วเหลือแค่เก็บรายละเอียดนิดหน่อย ฉันก็ไม่ต้องทนกับอารมณ์บ้าๆของคุณอีก ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว” หญิงสาวชี้นิ้วไล่แต่ชายหนุ่มกลับนิ่งเฉยและเดินเข้าหา มณีอินรับรู้ถึงภัยที่กำลังจะมาถึงตัวจึงถอยหนี

“คิดจะหนีงั้นหรืออย่าหวังเลยคุณทำให้ผมเป็นไอ้โง่คุณจะต้องได้รับบทเรียน” มณีอินหันหลังเตรียมจะวิ่งออกไปนอกห้องแต่ชายหนุ่มใช้ความเร็วและช่วงขาที่ยาวกว่าวิ่งเข้าหาและดึงตัวหญิงสาวเข้ามาในอ้อมแขนและเหวี่ยงเธอขึ้นไปบนเตียงและตามไปด้วยร่างของเขา หญิงสาวใช้สองมือผลักหน้าอกของเขาเอาไว้มองจ้องเขาอย่างแค้นเคือง “อย่านะคุณจามาลถ้าคุณทำอะไรฉันๆจะแจ้งความจับคุณคอยดู” หญิงสาวขู่ จามาลหัวเราะในลำคอ

“คุณคิดว่าตำรวจเขาจะเชื่อหรือว่าคุณถูกข่มขืนในเมื่อสภาพของคุณไม่มีอะไรขาดวิ่นแม้แต่ชิ้นเดียว”

“คนบ้า ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” หญิงสาวดันอกเขาแต่ก็เหมือนไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ชายหนุ่มไม่สนใจกับคำพูดของหญิงสาวแม้แต่น้อยเขาจ้องมองใบหน้าเนียนอย่างหลงใหล

“คุณทำให้ผมโมโหนะอิน” หญิงสาวชะงักเมื่อเขาเรียกชื่อเธออย่างคนสนิท“ใช่ไปยั่วโมโหคุณตั้งแต่เมื่อไร ฉันอยู่ของฉันดีๆคุณต่างหากที่เขามาวุ่นวายกับฉันเอง”“อย่ามาเถียงนะ” เขาตวาด“ฉันไม่สำคัญสำหรับคุณไม่ใช่หรือปล่อยฉันซิแล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก” หญิงสาวมองจ้องตาเขาเขม็ง ชายหนุ่มสบตาหญิงสาวจ้องลึกลงไปในแววตา มณีอินจึงเป็นฝ่ายหลบสายตาคมของเขา“ทำไมไม่อยากเห็นหน้าผมมากขนาดนี้เลยหรือไง” ชายหนุ่มเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง“ใช่ ทั้งรังเกียจทั้งขยะแขยงด้วยซ้ำ ปล่อย” หญิงสาวสั่ง“ได้ ผมจะดูซิว่าปากกับใจของคุณมันตรงกันหรือเปล่า” “คุณจะทำอะไร อย่านะจามาล...” เสียงของหญิงสาวกลืนหายเข้าไปในลำคอเพราะถูกปิดด้วยปากของชายหนุ่ม ผ้าคลุมเตียงถูกดึงออกจากตัวของหญิงสาวด้วยความชำนาญของอีกฝ่ายและตามด้วยเสื้อผ้าของเขาเอง ในเวลาไม่ถึง 2 นาทีร่างทั้งสองก็เปล่าเปลือย ชายหนุ่มจูบอย่าเรียกร้องและโหยหามีหรือที่หญิงสาวที่ไม่เคยผ่านผู้ชายมาอย่างมณีอินจะไม่รู้สึกสั่นสะท้านการดิ้นรนขัดขืนในตอนแรกแปลเปลี่ยนมาเป็นตอบสนองเขาอย่างอัตโนมัติในเมื่อใจของทั้งสองผูกพันกันมีหรือที่จะต้านความต้องการของตนเองบทเพลงแห่งรักจึงถูกบรรเลงขึ้นท่ามกลางแสงดาวที่ส่องระยิบระยับอยู่บนฝากฟ้า

copy right hot novel pub