เวลาผ่านไปเกือบสิบสองชั่วโมง กว่าที่ปรางค์รวีจะรู้สึกตัว ร่างเล็กเริ่มเคลื่อนไหวตัวเล็กน้อย เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า เธอรู้สึกตาพร่ามัว จนต้องหลับตาแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาใหม่ ในขณะเดียวกัน สมองของเธอยังรู้สึกมึนงง ทำให้เธอต้องนอนมองเพดานท่ามกลางความมืดสลัว ที่มีเพียงแสงไฟสีส้มบนผนังห้องปลายเตียง
ไม่ใช่บ้านของเธอ...แล้วที่นี่ที่ไหน นั่นคือคำถามที่เกิดขึ้นในใจของปรางค์รวี หญิงสาวจึงทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เริ่มจากตื่นนอนจนกระทั่งถึงเวลาที่เธอกำลังจะออกไปทำงาน
เธอถูกจับตัวมา...ใช่แล้ว เธอถูกจับตัวมา
ปรางค์รวีไม่รอช้า เธอไม่รู้หรอกว่าใครจับตัวตนมา และต้องการอะไร สิ่งเดียวที่นึกออกคือ จะต้องออกไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้น ปรางค์รวีจึงก้าวลงจากเตียง วิ่งตรงไปยังประตูที่อยู่ไม่ไกล ความตกใจและกลัว ทำให้เธอไม่ทันสังเกตว่า ห้องนี้คือห้องที่เธอคุ้นเคยมาระยะเวลาหนึ่ง
แกรก...แกรก...แกรก
เสียงนี้เองที่ดึงความสนใจจนปรางค์รวีต้องก้มลงมองต้นเสียงที่
ดังอยู่บนพื้น วินาทีนั้นดวงตาคู่สวยเบิกโพรง ตื่นตกใจ เมื่อเห็นว่าข้อเท้าของตนถูกพันธนาการด้วยโซ่เส้นใหญ่ ปลายโซ่ล่ามติดกับขาเตียง เธอทรุดตัวนั่งลงบนพื้น มือเล็กพยายามอย่างยิ่งที่จะปลดโซ่ตรวนออกจากข้อเท้า แต่ยิ่งพยายามเธอยิ่งเจ็บ ข้อเท้าของเธอเกิดรอยแดงและบวมขึ้น
คนที่กำลังพยายามให้ตัวเองเป็นอิสระ เงยหน้ามองไปยังประตูห้องที่เปิดออก หัวใจของรางค์รวีเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างกายเย็นเฉียบ เลือดในร่างกายหยุดหมุนเวียน เธอแทบจะลืมหายใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก้าวเข้ามาในห้อง ท่าทางของเขาไม่ใช่คนเดิมที่ตนรู้จัก เขาเปรียบเสมือนเสือร้ายที่กำลังจะฆ่าเหยื่อ ดูน่ากลัวจนเธอไม่อยากจะเข้าใกล้
“คุณเสือ” ปรางค์รวีเรียกชื่ออดีตคนรักเสียงเบา แล้วเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า ห้องนี้คือห้องนอนของวิตโตริโอ นั่นหมายความว่า เขาเป็นคนจับตัวเธอมา
“ใช่...ฉันเอง ผัวเก่าของเธอไง” เขาพูดแดกดัน เท้าหนาหยุดนิ่งใกล้ร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น ก้มมองใบหน้างามที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัว
“คุณจับปรางค์มาทำไม” เธอถามเสียงสั่น หวั่นไหวกับท่าทางคุกคามของเขา โดยเฉพาะดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้น ทำให้กายเธอสั่นสะท้าน ราวกับลูกนกโบกบินท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ
“จับมาทำไมนะเหรอ...เดี๋ยวก็รู้” เขาพูดแค่นั้น ก่อนที่ร่างบางจะถูกมือหนากระชากสุดแรง ร่างของเธอปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงที่รัดร่างแน่งน้อยแน่น..copy right hot novel pub