“ฮือ...ฮือ” เสียงร้องไห้ที่ดังออกมาจากห้องนอน ทำให้คนที่ได้ยินเกิดความรำคาญ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกในรอบหลายวัน ที่จำเลยสาวนั่งคร่ำครวญ

“จะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรนักหนา ญาติเธอฝ่ายไหมตาย...ห๊า” วิตโตริโอตวาดถามเสียงดัง ปรางค์รวีสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงอันทรงพลัง หวาดกลัวจับจิต กริ่งเกรงจับใจ

“ปะ...ปรางค์อยากกลับบ้าน ปรางค์อยากกลับไปหาแม่ แม่ปรางค์ไม่สบาย คุณเสือปล่อยให้ปรางค์กลับบ้านนะคะ” เป็นเวลาสามวันแล้วที่เขากักตัวเธอไว้ ไม่ให้ติดต่อกับใคร ไม่ให้ออกไปไหน หน้าที่ของปรางค์รวีมีเพียงอย่างเดียวคือ ตอบสนองความใคร่ให้เสือร้ายไร้เหตุผล และนั่นทำให้จำเลยสาวไม่สามารถบอกข่าวให้มารดารู้ได้ แน่นอนว่าสดศรีจะต้องเป็นห่วงเธอ เช่นเดียวกับที่ปรางค์รวีเป็นห่วงมารดา

“ไม่...เธอยังไปไหนไม่ได้จนกว่าเธอจะท้อง แล้วให้คลอดลูกของฉันแทนลูกคนเก่าที่เธอฆ่าตาย พอเธอคลอดลูกของฉันเมื่อไหร่ เธอจะไปตายที่ไหนก็ไป หาผัวใหม่สักกี่คน ฉันจะไม่ห้ามเธอเลย” น้ำเสียงนั้นเกรี้ยวกราดบ่งบอกถึงอารมณ์ที่อยู่ภายในจิตใจของเขา โกรธและแค้น

“คุณเสือเข้าใจผิด ปรางค์ไม่ได้ทำแท้ง ปรางค์ไม่ได้ตั้งใจฆ่าลูกของเรา” เธอบอกเขาทั้งน้ำตา

วิตโตริโอเลือดขึ้นหน้า สาวเท้าเดินมาหาร่างแน่งน้อย มือแกร่งกำรอบลำคอระหงแน่น...แน่นจนปรางค์รวีหายใจไม่ออก ดิ้นทุรนทุรายและพยายามแกะมือหนาออก ก่อนที่เธอจะขาดใจตาย

“อย่าสะเออะพูดคำว่าเข้าใจผิด เพราะสิ่งที่ฉันเข้าใจทั้งหมดมันถูกต้อง ผู้หญิงสารเลวอย่างเธอ มันต้องเจออย่างฉัน เธอจะต้องเจ็บปวดเจียนตาย ให้สมกับความชั่ว ความใจร้ายของเธอ” เขาคลายมืออก ผลักร่างปรางค์รวีเต็มแรง จ้องมองเธอเยี่ยงอสูรร้ายกำลังบดขยี้มดตัวน้อยให้แหลกละเอียดแทบเท้า

“ขอปรางค์กลับไปดูแม่หน่อยนะคะ ปรางค์อยากรู้ว่าแม่สบายดี แล้วคุณเสือจะทำยังไงกับปรางค์ปรางค์ยอมทั้งนั้นค่ะ” เธอร้องขออ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขาที่ยืนยิ้มอย่างผู้กำชัยชนะ “นะคะคุณเสือ ปรางค์ขอร้อง ปรางค์อยากเจอแม่ แค่เดี๋ยวเดียวก็ได้ค่ะ นะคะคุณเสือ”

วิตโตริโอหลุบตามองปรางค์รวีที่ก้าวลงมานั่งกอดเข่าตน เธอขอร้องอ้อนวอนขอความเมตตาจากเขา และหวังว่าวิตโตริโอจะเห็นใจ

“ได้...copy right hot novel pub