บุคคลที่มาฟังการสวดอภิธรรมศพในศาลาวัด มองคนกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้ามาในศาลากันเป็นตาเดียว อาจเป็นเพราะบุคคลที่เดินเข้ามานั้นมาร่วมยี่สิบชีวิต ชายร่างสูงใหญ่ท่าทางสง่างาม น่าเกรงขามเดินนำหน้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยสาวน้อยใบหน้าหวานสวยที่เดินมาคู่กับชายหนุ่มหน้าคมเข้มชาวเสปน อเล็สซานโดรกับทิพย์ธารา ฟิลิปโปเดินตามเป็นลำดับต่อมา ตบท้ายด้วยเหล่าบอดี้การ์ด

“ตา” ภัทราวิ่งเข้ามาหาร่างของกมลเนตรทันทีที่เห็นหน้า สองสาวสวมกอดกันด้วยความคิดถึง

“ปรางค์ล่ะ” คนที่ถามหาใช่กมลเนตร แต่เป็นวิตโตริโอ ภัทรามองเห็นสีหน้าแววตา น้ำเสียงของอีกฝ่ายที่มีต่อเพื่อนรัก เธอรู้สึกดีใจที่วิตโตริโอยังรู้จักคำว่าห่วงใยปรางค์รวี แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

“ปรางค์อยู่กับคุณศาสตรา นั่งอยู่โน่นไง” ภัทราชี้ไปยังเก้าอีกตัวใหญ่ด้านหน้าสุด วิตโตริโอมองไปยังทิศทางที่ภัทราชี้ ดวงตาของเขาเรืองแสงแรงกล้า เปล่งประกายเป็นแสงสีแดงแห่งความโกรธ จะไม่ให้มีความรู้สึกและอาการแบบนี้ได้อย่างไร เมื่อหญิงสาวที่เขารักอยู่ในอ้อมแขนของศาสตรา ใบหน้างามซบบนอกของศาสตราตลอดเวลา ซึ่งเจ้าของอกที่เธอซบ น่าจะเป็นเขามากกว่า

“เกี๊ยะ คุณพ่อคุณแม่ของพี่วิโต คุณลุงลิปโป้ และก็คุณฟรานโก้ เป็นเพื่อนของพี่วิโต” กมลเนตรแนะนำตัวบุคคลที่เดินทางมาพร้อมกับตัวเอง โดยที่เธอไม่รู้ว่า ภัทรารู้จักทุกคนที่กมลเนตรแนะนำตัว แต่เธอก็ทำนิ่งเฉย ทำราวกับว่าเพิ่งรู้จักกัน

“เชิญด้านในค่ะ” ภัทราเชื้อเชิญบุคคลทั้งหมดเข้าไปภายในศาลา หลังจากที่ทำความเคารพตามมารยาทเสร็จ

“ปรางค์” กมลเนตรเรียกชื่อของเพื่อนรัก ปรางค์รวีเงยหน้ามองผู้พูด เมื่อเห็นว่าเป็นกมลเนตรเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน หญิงสาวโผกอดร่างของกมลเนตรแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น น้ำตาแห่งความเสียใจที่มารดาจากไป ความรู้สึกผิดที่หลงรักผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน และอีกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในสมองน้อยๆ ของหญิงสาวหัวใจช้ำ

“ปรางค์เป็นไงบ้าง”

“แม่ แม่ไม่อยู่แล้ว แม่จากปรางค์ไปแล้ว ต่อไปนี้ปรางค์จะอยู่ยังไง” ความอ้างว้างเกาะกินหัวใจของปรางค์รวี เธอไม่รู้ว่าจะยืนจุดไหนบนโลกใบนี้ ความสูญเสียที่ได้รับ มันมากพอที่จะทำลายความเข้มแข็งที่พยายามก่อสร้างมันขึ้นมาได้ทั้งหมดในคราวเดียว

“ปรางค์ยังมีตา มีเกี๊ยะนะ” กมลเนตรปลอบเพื่อน

“ปรางค์ยังมีผมด้วย ผมจะอยู่ข้างๆ ปรางค์นะ” ศาสตราพูดเสริม เขาพร้อมที่จะดูแลหญิงสาวคนนี้ไปตลอดชีวิต หากเธอต้องการ

ร่างของเสือร้ายแทบจะลุกเป็นไฟ หลังจากประโยคแสนนุ่มออกมาจากปากหนาของศัตรูหัวใจ คนที่มีสิทธิ์ดูแลปรางค์รวีคือเขาต่างหาก เขาคนเดียวเท่านั้น คนอื่นอย่างได้หวัง

“ปรางค์ฉันเสียใจด้วยนะ” ปรางค์รวีแหงนหน้ามองผู้พูด เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอไม่มีวันลืม เป็นเสียงของคนที่ตนรัก ทำร้ายเธอทั้งกายและใจ แต่น่าแปลกที่เขาไม่เคยหลุดออกไปจากห้วงความทรงจำ ดูมันจะฝังแน่นลึกเหมือนกาวชนิดพิเศษที่พยายามแกะเท่าไหร่ไม่สามารถแกะออกได้ เขามาที่นี่ทำไมมาทำไม เขายังทำร้ายให้เจ็บช้ำไม่มากพอหรือไง ปรางค์รวีได้แต่พร่ำพูดกับหัวใจของตัวเอง ปรางค์รวีไม่อาจพูดคำใดออกมาได้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น

“ปรางค์ คุณพ่อคุณแม่พี่วิโตมาด้วยนะ ตาจะแนะนำให้รู้จัก”

กมลเนตรพยุงร่างอ่อนแอของเพื่อนให้ลุกขึ้นยืน พาเดินตรงไปที่ร่างของผู้สูงวัยหลายคน

“ปรางค์ คุณลุงซานโดร คุณน้าแมว เป็นคุณพ่อคุณแม่ของพี่วิโต แล้วก็คุณลุงลิปโป้ ส่วนคนนี้ชื่อคุณฟรานโก้จ้ะ” ปรางค์รวีพนมมือผู้ใหญ่ทั้งสามอย่างนอบน้อม แม้ว่าจะรู้จักกันแล้วก็ตาม สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ ณ นาทีนี้ เธอต้องไม่รู้จักใครทั้งสิ้น ส่วนชายหนุ่มอีกคนนั้นเธอเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรก หากแต่รอยยิ้มที่เป็นมิตร อบอุ่นส่งผ่านมาให้ ปรางค์รวีจึงตอบรับรอยยิ้มนั้นด้วยรอยยิ้มบางๆ

“แม่เสียใจด้วยนะลูก มีอะไรให้แม่ช่วยได้ก็บอกนะ” น้ำเสียงของทิพย์ธารายังคงอ่อนโยน นุ่มนวล เหมือนวันวานไม่มีผิด อ้อมกอดของนางฟ้าตนนี้ยังคงอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ กมลเนตรมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด ดูท่าทางของทิพย์ธารารู้จักและคุ้นเคยกับปรางค์รวี ไม่เหมือนกับคนที่เจอกันครั้งแรกเลย ยิ่งสรรพนามที่เรียกแทนตัวนั้น ทำให้ความสงสัยเพิ่มเป็นเท่าตัว

“ขอบคุณค่ะคุณแม่แมว” ปรางค์รวีตอบกลับเสียงสั่น

ตลอดระยะเวลาสวดอภิธรรมศพ วิตโตริโอลอบมองร่างของปรางค์รวีตลอดเวลา กรามของเขาขบกันแน่น เมื่อศาสตราดูแลหญิงที่เขารักไม่ห่าง บางครั้งใช้ผ้าเช็ดหน้าขจัดคราบน้ำตา มันยิ่งทำให้ต่อมหึงของเขาลุกลามจนไม่อาจหยุดได้

“จะไปไหน อย่าลืมสิลูกไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับหนูปรางค์อีกแล้ว” อเล็สซานโดรเอ่ยบอกลูกชาย เมื่อวิตโตริโอกำลังลุกขึ้นยืน เขารู้ดีว่าลูกชายจะไปไหน เขาจำต้องห้ามปรามไว้ก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะสายเกินไป เสือร้ายทรุดตัวลงนั่งอีกครั้งอย่างไม่พอใจ สถานที่และเวลาในขณะนี้ไม่อำนวยให้เขาระเบิดอารมณ์ออกมา ได้แต่มองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดไปจนกระทั่งการสวดศพเสร็จสิ้น

“แม่กลับก่อนนะปรางค์ พรุ่งนี้แม่จะมาใหม่” ทิพย์ธาราบอกเมื่อการสวดอภิธรรมศพจบลง

“ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ คุณลุงลิปโป้ พี่ฟรานโก้มากนะคะที่มางานศพแม่ของปรางค์” เธอเอ่ยขอบคุณทุกคนยกเว้นวิตโตริโอ ที่ยืนทำหน้าตึงอยู่ข้างบิดา

“ไม่เป็นไรจ๊ะ เรื่องแค่นี้เอง พ่อไปก่อนนะ” อเล็สซานโดรพูดสมทบ

“พี่ไปก่อนนะน้องปรางค์ พรุ่งนี้พี่จะมาใหม่” ฟรานซีสโก้พูดต่อ น้ำเสียงและท่าทางของฟรานซิสโกนั้น ทำให้วิตโตริโอคิดว่าเพื่อนรักสนใจในตัวของปรางค์รวี

“แกเป็นพี่ของปรางค์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ แกเป็นลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอ” วิตโตริโอถามเพื่อนรักอย่างกวนๆ เขาไม่อยากพูดแต่อยากทำอย่างอื่นมากกว่า

“เพิ่งเป็นเมื่อกี้นี้เอง ผู้หญิงสวยๆ น่ารักแบบนี้ฉันชอบ เป็นมากกว่าน้องก็ได้” ฟรานซิสโกตอบโต้กลับ กมลเนตรกัดริมฝีปากด้านในแน่น ข่มความหึงหวงและไม่พอใจไว้ภายใน

“เอาล่ะกลับกันได้แล้ว ปรางค์จะได้พักผ่อน ตาวันนี้จะกลับไปนอนค้างที่บ้าน หรือว่าจะอยู่กับปรางค์” ทิพย์ธาราถาม

“คืนนี้ตาจะกลับไปหาคุณยายก่อนค่ะ พรุ่งนี้ถึงจะมานอนค้างกับปรางค์”

“ถ้าอย่างนั้นน้าจะไปส่งนะจ๊ะ”“ขอบคุณค่ะคุณน้า” ศาสตราเดินมาสมทบกับปรางค์รวี ลำแขนหนาทำหน้าที่ของมันเช่นเคย โอบบ่าบอบบางเพื่อพยุงร่างกาย การกระทำของศาสตรานั้นทำให้เปลวเพลิงเพชฌฆาตลุกพรึบขึ้นมาทันใด ศาสตรารับรู้ถึงพลังความร้อนของดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้น เขาจำชายคนนี้ได้ดีว่าคือใคร ปรางค์รวีแนะนำตัววิตโตริโอว่า เป็นคนรักของกมลเนตรเพื่อนสนิท แต่เหตุใดดวงตาของเขาคนนั้นดูจะไม่พอใจอย่างแรงกล้าเมื่อเขาใกล้ชิดปรางค์รวี เป็นความสงสัยที่เก็บไว้เพียงในใจ“ปรางค์กลับกันเถอะ คุณจะได้พักผ่อน” ศาสตราพูดเสียงนุ่ม“ค่ะ” ปรางค์รวีตอบรับ “แล้วเกี๊ยะไปไหนคะ” “นั่นไงเดินมาโน่นแล้ว” รังสรรค์ตวัดมองสาวน้อยร่างสวยที่เขาหลงรักเขม็ง เธอไม่ได้เดินมาคนเดียวแต่คล้องแขนชาย

copy right hot novel pub