“ปรางค์ ฟังแม่นะ การหนีบางทีอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดนะลูก ปรางค์บอกแม่ว่ายิ่งอยู่ใกล้หนูยิ่งเจ็บ แม่ถามปรางค์ข้อหนึ่งว่า หากหนูเลือกวิธีที่จะเดินหนี ความเจ็บปวดมันจะเดินจากหนูไปหรือเปล่า แต่ก่อนแม่เคยคิดและเคยทำอย่างปรางค์ แม่คิดว่าการหนีไปให้ห่างๆ จากคนที่เรารัก สักวันเราจะลืมเขาได้ แต่ไม่ใช่เลย หัวใจของแม่ไม่เคยลือพ่อซานโดร ทุกลมหายใจเข้าและออกของแม่มีแต่เขาคนเดียว หนูคงอยากรู้ว่าทำไมแม่ถึงหนีพ่อซานโดรไป เหตุผลอาจจะเหมือนหนูปรางค์ในตอนนี้ เมื่อก่อนพ่อซานโดรเป็นนักรักผู้โด่งดัง มีหญิงสาวมากมายไว้ข้างกาย หญิงสาวหนึ่งในนั้นคือผู้มีพระคุณของแม่ ผู้หญิงคนนี้เปรียบเสมือนพี่และเพื่อน วันหนึ่งความสัมพันธ์ของแม่และพ่อซานโดรไปไกลเกินกว่าจะฉุดรั้ง แม่ต้องทนทุกข์อยู่กับคำว่าเราสามคน จมกับความผิดที่คิดว่าแย่งผู้ชายของผู้มีพระคุณ แม่เสียใจแบกรับความเสียใจไว้คนเดียว แม่บังคับให้พ่อซานโดยรพาผู้มีพระคุณมาอยู่ร่วมชายคาบ้านด้วยกัน หวังเพียงจะไถ่โทษในความผิดของแม่ มีเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้น ในที่สุดแม่ตัดสินใจหนีมาเมืองไทยพร้อมกับลุงฟิลิปโป หนีเพื่อลืมพ่อซานโดร แต่แม่ไม่เคยลืมเขาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว”

ทิพย์ธาราเล่าเรื่องอดีตให้ปรางค์รวีฟัง เพื่อที่จะได้นำเรื่องที่นางเล่าประกอบการตัดสินใจ

“ที่แม่เล่าให้หนูฟังเพราะอยากให้หนูลองคิดให้ดีนะลูก บางทีสิ่งที่เราคิดและเห็น มันอาจจะไม่เป็นจริงก็ได้ ที่แม่ให้หนูไปอยู่กับแม่ ไม่ใช่เพราะอยากให้หนูเจ็บ วิโตมีบ้านของเขาต่างหากปลูกแยกออกไป แม่รับรองเค้าจะไม่มาวุ่นวายกับหนูปรางค์”

เหตุการณ์ในอดีตของทิพย์ธาราอาจจะไม่ตรงกับชีวิตปรางค์รวีทั้งหมด แต่บางส่วนบางตอนเท่านั้นที่คล้ายคลึง ปรางค์รวีอยากหลีกหนีสวนทางกับหัวใจที่อยากชิดใกล้ มันจะเป็นการดีที่เราจะเผชิญหน้ากับความจริง เพราะไม่ว่าเราจะหนีหรือเราจะอยู่เราก็เจ็บไม่ต่างกัน หากแต่เจ็บคนละแบบเท่านั้น ปรางค์รวีคิดไตร่ตรองอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจตอบนางฟ้าแสนดี

“ตกลงค่ะ ปรางค์จะไปอยู่กับคุณแม่ที่อิตาลี”

ปรางค์รวีตัดสินใจในที่สุด เธอไม่อยากหนีปัญหา อยากจะเดินหน้าสู้กับมันสักตั้งหากหนีก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต และความเจ็บปวดก็จะติดตามเธอไปทุกย่างก้าว ไม่ว่าจะหลบหนีหรือเผชิญหน้าก็เจ็บไม่ต่างกัน สู้เผชิญหน้าให้ตัวเองเข้มแข็งน่าจะดีกว่า

อีกเหตุผลหนึ่งที่ปรางค์รวีตัดสินใจไปอยู่อิตาลีคือ โรเจอร์ เจมส์ ชายหนุ่มคนนี้ไม่น่าไว้ใจด้วยประการทั้งปวง สายตาของเขายามที่มองมายังตน ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง ไม่อยากจะเข้าใกล้แม้แต่ก้าวเดียว และยิ่งมารู้ว่า โรเจอร์เป็นศัตรูกับวิตโตริโอ เธอจึงคิดว่า หากตนอยู่ที่นี่อาจเป็นต้นเหตุให้วิตโตริโอพ่ายแพ้ในทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องธุรกิจหรือว่าส่วนตัว การที่เธอถอยห่างโรเจอร์หนึ่งก้าว ก็เท่ากับว่า โรเจอร์ถอยห่างชัยชนะหนึ่งก้าวเช่นกัน

“เสร็จจากการลอยอังคารแม่สดศรี เราเดินทางไปอิตาลีทันทีเลยนะลูก เรื่องเอกสารการเดินทางไม่ต้องห่วง เดี๋ยวแม่จัดการเอง”

“ค่ะคุณแม่”

“ปรางค์พักผ่อนนะลูก แม่ไม่กวนแล้วพรุ่งนี้แม่จะมารับไปลอยอังคารแม่สดศรีนะ”

ทิพย์ธาราเดินออกไปจากบ้านของปรางค์รวี โดยมีเจ้าของบ้านเดินมาส่งหน้าบ้าน ความที่รถตู้คันหรูของทิพย์ธาราติดฟิล์มดำทั้งคัน ทำให้เธอไม่อาจรู้ว่า มีใครอยู่ในรถคันนั้นบ้าง

วิตโตริโอที่นั่งรอมารดาอย่างร้อนใจภายในรถ เขาเฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ลุ้นระทึกจนหัวใจของเขาเต้นระส่ำ อยากรู้เหลือเกินว่าคำตอบของปรางค์รวีคืออะไร จึงรีบถามทิพย์ธาราทันทีที่นางเข้ามานั่งในรถ

“ว่าไงครับคุณแม่ ปรางค์ว่ายังไงครับ”

“ลูกอย่าลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ก็แล้วกัน” ทิพย์ธาราไม่ตอบลูกชายตรงๆ ย้ำเตือนคำสัญญาที่วิตโตริโอให้ไว้แทน ผู้เป็นลูกยิ้มกว้างแค่นี้เขาก็รู้คำตอบแล้ว

“ขอบคุณคุณแม่มากครับ ขอบคุณมากครับ ผมไม่ลืมสัญญาแน่นอนครับ” วิตโตริโอกอดร่างเล็กของมารดาไว้แน่น เขาดีใจเหลือเกินที่เธอยอมไปอยู่ที่อิตาลี ไม่ใช่เพราะอยากให้หญิงสาวเจ็บ แต่อยากให้ปลอดภัยจากทุกสิ่งที่อย่างกำลังย่างกายเข้าใกล้ต่างหาก คราวนี้จะได้เปิดศึกกับโรเจอร์ เจมส์เต็มอัตราศึกเสียที

...............

เช้าวันต่อมาทิพย์ธารามารับปรางค์รวี เพื่อไปลอยอังคารในสถานที่ที่สดศรีอยากจะไปเที่ยวมากที่สุด แต่ความที่มีเงินไม่มาก ทำให้ปรางค์รวีไม่อาจพามารดาไปเที่ยวได้ตามต้องการ เธอจึงนำอัฐิมาลอยอังคารที่นี่ เพื่อที่นางจะได้อยู่ในสถานที่ที่ใฝ่ฝัน

ปรางค์รวีโปรยดอกกุหลาบที่เตรียมไว้ลงไปในทะเล ก่อนจะนำอัฐิของมารดาลงสู่ผืนน้ำ ตามด้วยพวงมาลัยที่เธอบรรจงร้อยเองกับมือ ถือว่าเป็นเรื่องที่เธอทำเป็นครั้งสุดท้ายให้ผู้เป็นแม่

“หลับให้สบายนะคะแม่ ไม่ต้องห่วงปรางค์ ปรางค์อยู่ได้ค่ะ ปรางค์จะเข้มแข็งเพื่อแม่ เพื่อตัวปรางค์เองค่ะ” ปรางค์รวีพูดผ่านสายลม หวังให้มารดาที่อยู่บนสวรรค์ได้รับรู้ ทุกคนมองดูอัฐิของสดศรีไหลไปตามผืนน้ำของทองทะเลด้วยความอาลัย

วิตโตริโอเหลือบมองดวงหน้าเศร้าของหญิงที่ตนรักอยู่ตลอดเวลา เขาอยากจะเข้าไปปลอบประโลมให้เธอคลายความโศกเศร้า แต่เขาไม่อาจทำตามที่ใจคิด ได้แต่ลอบมองคนที่ตนรักด้วยหัวใจแห้งเฉา เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าความรักที่มอบให้กมลเนตรคือรักแท้ ตอนนี้รักแท้ของเขากลับมอบให้หญิงสาวอีกคน ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาทิ้งเธอไปอย่างไม่เห็นค่า ไม่แม้แต่จะแลมามองยามเดินจาก ลงทัณฑ์ปรางค์รวีให้เจ็บช้ำทั้งกายและใจ

ครั้นจะทอดทิ้งกมลเนตรไปหาปรางค์รวีก็ไม่ได้ กมลเนตรไม่มีความผิดใดๆ ที่เขาจะต้องตีจากไป หากเขาทำตามความคิด ปรางค์รวีต้องไม่ให้อภัยเขาตลอดชีวิตแน่นอน รวมทั้งทิพย์ธาราก็คงไม่ให้อภัยเขาเช่นกัน ตัวเขาเองต้องทนอยู่กับความรู้สึกและเสียใจไปตลอดตราบสิ้นล้มหายใจ เพราะทำให้ผู้หญิงสามคนเสียใจกับการกระทำของตัวเอง มันก็สมควรแล้วที่วิตโตริโอจะแบกรับความทุกข์ระทมไว้ภายในใจ อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ไม่อาจสัมผัสและแตะต้องได้ ทรมานเหลือเกินทรมานอย่างแสนสาหัส นี่คือความรู้สึกของเสือร้ายที่ไม่มีความเจ็บปวดใด มากมายเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย

ปรางค์รวีละสายตาจากท้องทะเลกว้างใหญ่ หันไปมองทางด้านซ้ายมือ บังเอิญเหลือเกินว่าดวงตาสีเขียวมรกตมองมาที่เธอพอดี ดวงตาของทั้งสองจึงสบกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายต้องห้ามสำหรับเธอ ความลับเรื่องอดีตเธอจะเก็บมันไว้ให้ลึกสุดใจ เก็บความรัก ความเจ็บปวด ความสุข เก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอและเขาเคยทำร่วมกันมา เธอไม่อยากให้กมลเนตรรับรู้ ไม่ต้องการให้ใครต้องเจ็บปวดจากเรื่องนี้ หากความจริงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างวิตโตริโอกับเธอรู้ถึงหูของกมลเนตร ปรางค์รวีไม่อยากคิดเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ความเป็นเพื่อนที่สะสมมานานหลายสิบปี ความรู้สึกดีดีที่มีให้แก่กัน จะสะบั้นลงและแตกหักในที่สุด ปรางค์รวีไม่อาจทนได้อีกต่อไปแล้ว ไม่อาจทนความเจ็บปวดจากการเสียเพื่อนที่แสนดี แค่นี้หัวใจดวงนี้เจ็บช้ำระกำใจมากพอแล้ว เจ็บจนไม่อาจบรรยายได้ มันร้าวลึกเข้าไปในเลือดเนื้อ หยั่งรากฝังแน่นราวกับต้นไม้ใหญ่ที่เจริญเติบโต ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานหลายร้อยปี มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจสลัดหลุดออกไปได้ เธอจึงไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บปวดจากเรื่องนี้อีก แม้ว่าจะรักวิตโตริโอมากแค่ไหนก็ตาม ความเจ็บช้ำในครั้งนี้เธอขอแบกรับไว้แต่เพียงผู้เดียวกมลเนตรหันไปมองเสี้ยวหน้าของฟรานซิสโก เขายืนอยู่ถัดจากร่างหนาของวิโตริโอ ใกล้กันแค่นี้แต่เธอไม่สามารถเดินเข้าไปหาได้ มันเจ็บเหลือเกิน ความรักที่เกิดขึ้นในจิตใจ กมลเนตรไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อใดมารู้ตัวอีกทีเมื่อวิตโตริโอและฟรานซิสโกยืนอยู่คู่กัน วันนั้นกมลเนตรจึงรู้ว่าหัวใจที่เคยให้มาเฟียเลือดร้อน มอบให้ชายหนุ่มสายเลือดเสปนจนหมดหัวใจ เส้นขนานจึงเกิดขึ้น ความเจ็บไม่ได้มีเพียงเท่านี้ เธอเจ็บเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดกับวิตโตริโอว่าอย่างไรดี จะบอกถึงสาเหตุที่บอกเลิก เนื่องจากมีความสัมพันธ์เกินเลยกับฟรานซิสโกผู้ชายที่เป็นทั้งพี่ เพื่อน เป็นเสมือนครอบครัวเดียวกันของเขา ปากของเธอหนักอึ้งไม่ใช่ว่ากมลเนตรไม่อยากบอก แต่เธอบอกไม่ได้ต่างหาก ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองดำเนินและก่อเกิดมาช้านาน จะมาแตกสะบั้นลงเพราะความใจง่ายของตัวเอง เธอทำไม่ได้ สิ่งที่หญิงสาวคิดจะทำก็คือ เมื่อเดินทางไปถึงอิตาลีเธอจะบอกเลิกกับวิตโตริโอด้วยเหตุผลอื่น ไม่บอกถึงสาเหตุที่แท้จริง ความลับและความเจ็บปวดครั้งนี้เธอจะขอเก็บมันไว้ในใจตลอดไปฟรานซิสโกเองมีความเจ็บปวดไม่ต่างกัน เขาเจ็บเพราะคำว่าเพื่อนและคนรัก ชายอีกคนคือเพื่อนที่เขารักและสนิทสนมมากที่สุด ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้นความสนิทสนมยังเลยไปถึงบุพการีของทั้งสองฝ่ายด้วย หญิงสาวอีกคนคือผู้หญิงที่เขารักจนสุดหัวใจ รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน หากเขาพรากกมลเนตรมาจากวิตโตริโอ คิดหรือว่าเขาจะมีความสุขกับชีวิตคู่ที่เขาต้องการ ในใจส่วนลึกต้องนึกถึงเพื่อนคนนี้ไปตลอด เหมือนหนามคอยทิ่มแทงหัวใจให้ต้องเจ็บทุกครั้งเมื่อนึกถึง ความผิดของเขาร้ายแรงเกินกว่าจะให้อภัย ผิดที่ไม่มีใครสามารถรับได้เมื่อรู้ความจริง โดยเฉพาะวิตโตริโอ เขาไม่รู้ว่าจะเลือกทางเดินใดระหว่างหันหลังเดินจากไปหรือจะเดินหน้าต่อหนุ่มสาวทั้งสี่ทอดมองผืนน้ำ เกลียวคลื่นเล็กๆ ของท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ผืนน้ำ เหมือนกับเขาและเธอตอนนี้ ไม่รู้ว่าจะเดินไปทางใด เพราะขณะนี้ทั้งสี่กำลังยืนอยู่บริเวณสี่แยก แยกหนึ่งเป็นทางแยกแห่งความรัก แยกที่สองเป็นทางแยกของคำว่าเพื่อน แยกที่สามเป็นทางแยกแห่งความถูกต้อง แยกที่สี่เป็นทางแยกที่ทอดยาวไปไกลจนสุดสายตา เป็นทางแยกที่ไม่อาจบรรจบกับเส้นทางใดๆ ได้เลย เพราะมันเป็นทางแยกแห่งความเจ็บปวด ใครที่เลือกเดินทางนี้ต้องทนอยู่กับคำๆ นี้ไปตลอดกาล วิตโตริโอ ปรางค์รวี กมลเนตร ฟรานซิสโก ไม่มีใครเลือกทางเดินแห่งความรักเลยสักคน เพราะในสมองของพวกเขามีแต่คำว่าเพื่อน ความถูกต้องและความเจ็บปวดเท่านั้น...เท่านั้นจริงๆ

copy right hot novel pub