ร่างสองร่างที่โชกไปด้วยเลือด ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน ลมหายใจของปรางค์รวีเริ่มอ่อนแรงลง วิตโตริโอที่พอจะมีสติ เรียกชื่อหญิงสาวคนรัก มือหนาลูบไปมาตรงพวงแก้ม ตบเบาๆ เพื่อเรียกสติ วิตโตริโอพร่ำพูดคำรักให้หญิงอันเป็นที่รักตลอดเวลา เขาขอพรจากพระเจ้า ไม่ร้องขอสิ่งใดอีกเลย นอกจากลมหายใจของปรางค์รวีเท่านั้น

คณะแพทย์หลายคนวิ่งเข้ามาในห้องผ่าตัด นายแพทย์ใหญ่มองลูกธนูที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ มันทำจากเหล็กเนื้อดี ความยาวประมาณหนึ่งยี่สิบเซนติเมตร

แพทย์ใหญ่ลงมือช่วยชีวิต คนไข้วีไอพีอย่างเร่งด่วน เพราะคนไข้ทั้งสองอยู่ในนาทีเป็นและนาทีตาย เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับบุคคลที่รอคอยหน้าห้องผ่าตัด ทิพย์ธาราเอาแต่ร้องไห้ คำปลอบประโลมคำแล้วคำเล่า เปล่งออกมาจากปากของอเล็สซานโดร หากแต่หัวอกของคนเป็นแม่ เมื่อรู้ว่าลูกกำลังยืนอยู่บนเส้นทางของความตาย มีหรือที่นางจะหยุดร้องไห้ หยุดเสียใจได้

เวลาผ่านไปสามชั่วโมง ร่างของวิตโตริโอเป็นอิสระจากลูกธนู บาดแผลของเขาไม่กว้างมากนัก พิษที่ได้รับจากลูกธนูอาบยาพิษมีเพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น แพทย์ใหญ่ล้างพิษที่อยู่ในร่างกายของคนไข้หนุ่ม ตกแต่งบาดแผลให้เรียบร้อย ก่อนจะนำร่างของคนไข้เข้าไปพักฟื้นในห้องปลอดเชื้อ

“ลูกของฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” ทิพย์ธาราถลาเข้าไปหาแพทย์ใหญ่ที่เดินออกมาจากห้องผ่าตัด

“คุณวิโตปลอดภัยแล้วครับ แต่ว่า…”

“แต่ว่าอะไรครับหมอ แล้วปรางค์ล่ะครับ” อเล็สซานโดรเป็นฝ่ายถาม เมื่อเห็นนายแพทย์ใหญ่อ้ำอึ้ง

“แต่ว่าคนไข้อีกคนเป็นตายเท่ากันนะครับ เธอได้รับพิษไปมาก อีกทั้งเธอตั้งท้องด้วยครับ เรามีความเสียใจที่จะบอกพวกคุณว่า ทางเราไม่สามารถรักษาชีวิตเด็กเอาไว้ได้ครับ”

ทิพย์ธาราเป็นคนแรกที่ปล่อยเสียงโฮออกมา กมลเนตรซบหน้ากับอกแกร่งของฟรานซิสโก เธอร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกสงสารในโชคชะตาเพื่อนสาว การเสียลูกในครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว กมลเนตรไม่รู้เหมือนกันว่าหากปรางค์รวีฟื้นขึ้นมา จะรับได้อีกหรือไม่

“แล้วปรางค์มีโอกาสรอดเท่าไหร่ครับ” มาเฟียรุ่นเก๋าถาม

“ทางรอดมีเพียง 20% เท่านั้นครับ ผมจะพยายามเต็มที่ ขอตัวก่อนนะครับ” นายแพทย์ใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้องผ่าตัด เพื่อทำงานตามหน้าที่ของตนอีกครั้ง

“คุณซานโดร ทาร่าสงสารปรางค์เหลือเกิน”

“ปรางค์ต้องไม่เป็นอะไร เสียเงินเท่าไหร่ผมไม่ว่า ขอให้ปรางค์ปลอดภัยก็พอ” เขาพูดกับภรรยา

ทั้งหมดรอคอยความหวังจากนายแพทย์ใหญ่ที่จะเดินออกมาจากห้องผ่าตัด แล้วบอกกับทุกคนว่า ปรางค์รวีปลอดภัย อีกสี่ชั่วโมงต่อมาไฟในห้องผ่าตัดดับลง ชีพจรของปรางค์รวีก็เช่นกัน ค่อยๆ เต้นช้าลง ลดระดับลงเรื่อยๆ

เปลือกตาหนักอึ้งของวิตโตริโอเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อนัยน์ตาสีเขียวมรกตกระทบกับแสงไฟภายในห้อง เขาหลับตาลงอีกครั้งเมื่อเกิดอาการมึนงง ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่

สมองของวิตโตริโอเริ่มทำงานในอีกชั่วครู่ต่อมา ประมวลเหตุการณ์ที่ผ่านมา ปรางค์รวีวิ่งมาขวางไม่ให้ลูกธนูพุ่งมาใส่ร่างเขา ความเร็วและแรงของมันนั้น ทำให้มันพุ่งทะลุร่างของเขาและเธอพร้อมกัน คำพูดมากมายออกมาจากปากของเขา พร่ำบอกพร่ำพูด บอกรัก บอกถึงความฝันที่จะสร้างมันขึ้นมาด้วยกัน

“วิโตเป็นไงบ้างลูก” ผู้เป็นแม่ถลาเข้ามายืนชิดติดริมเตียง เมื่อเห็นลูกชายลืมตาขึ้นมา

“ปรางค์ล่ะครับคุณแม่ ปรางค์อยู่ไหมครับ” วิตโตริโอไม่ตอบคำถามมารดา ตอนนี้เขาอยากรู้เพียงว่าปรางค์รวีอยู่ที่ไหน ทิพย์ธาราไม่อาจตอบคำถามได้ มือนุ่มและอบอุ่นเลื่อนมาจับผิวแก้มสากของลูกชาย กมลเนตรนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ฟรานซิสโก ภัทราเองก็มีปฏิกิริยาเดียวกับเพื่อนสนิท เธอร้องไห้อยู่กับอกของรังสรรค์ ภาพต่างๆ ที่วิตโตริโอเห็นนั้น ทำให้เขาจิตใจไม่ดี ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หวาดหวั่น กลัวเป็นที่สุด กลัวคำตอบที่ถามมารดาไปเมื่อครู่

“ปรางค์อยู่ไหนครับ บอกผม ปรางค์อยู่ไหน” เขาลุกขึ้นนั่งตะโกนถามบุคคลที่อยู่ภายในห้อง เมื่อทุกคนเงียบ มือหนาของมาเฟียหนุ่มเลือดร้อน กระชากเข็มน้ำเกลือและเข็มให้เลือดออกจากท่อนแขนของตัวเอง พยายามจะลงจากเตียง แม้ว่าบริเวณใต้ราวนมจะเจ็บมากแค่ไหนก็ตาม อเล็สซานโดร โรเบตโต้ รังสรรค์ วิ่งเข้ามาช่วยกันจับร่างของวิตโตริโอ ทั้งสามไม่คิดเลยว่าพละกำลังของผู้ป่วยจะมากมายขนาดนี้ เล่นเอาทั้งสามเหนื่อยหอบไปตามๆกัน

“ป๋าจะพาลูกไปหาหนูปรางค์เอง” อเล็สซานโดรตัดสินใจพูดกับลูกชาย ไม่ว่าช้าหรือเร็ว วิตโตริโอก็ต้องรู้เรื่องนี้ รถวีนแชร์เป็นพาหนะที่พาร่างของผู้ป่วยหนุ่มไปหาหาคนรักสาว

ห้องผู้ป่วยที่อยู่อีกฝั่งตรงข้ามกับห้องพักฟื้นของวิตโตริโอคือสถานที่ที่ปรางค์รวีพักรักษาตัวอยู่ บานประตูห้องถูกเปิดห้องถูกเปิดออก ภาพที่วิตโตริโอเห็นนั้นคือ ร่างของปรางค์รวีนอนนิ่งที่เตียง มีสายระโยงระย้าเต็มไปหมด ไม่ว่าจะสายน้ำเกลือ สายให้เลือด สายยางให้อาหาร รวมทั้งเครื่องช่วยหายใจ

“ปรางค์” เขาครางชื่อคนรักทั้งน้ำตา รังสรรค์เข็นรถวีนแชร์เข้ามาชิดริมเตียง มือหนาของวิตโตริโอกุมมือนุ่มของคนรัก ลูบเบาๆ ยกขึ้นจูบที่ใจกลางหลังมืออย่างแสนรัก

“ทำไมปรางค์เป็นแบบนี้ครับทำไม” เขาถามบิดาเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลอาบแก้มสาก อเล็สซานโดรตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างไม่ปิดบัง

“วิโต ธนูที่พุ่งเข้าใส่ร่างของปรางค์อาบด้วยยาพิษ ปรางค์ได้รับพิษมากกว่าลูกหลายเท่า ปรางค์เสียเลือดไปมากจนช็อก ปรางค์กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราและอีกข้อที่ป๋าจะบอกกับลูก” เขาหยุดนิ่งเหมือนไม่อยากพูดต่อ

“อะไรครับ” วิตโตริโอถาม เมื่อผู้เป็นพ่อหยุดพูด รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาทันใด“ปรางค์...ปรางค์แท้งลูก” โลกที่เป็นสีเทา หม่นแสงเป็นสีดำสนิท ลูกสายเลือดคนที่สองของเขา ถูกพรากไปอีกแล้วหรือนี่ ทำไมสวรรค์ลงโทษเขาหนักหนาสาหัสเช่นนี้วิตโตริโอกระชับมือเล็กไว้แน่น ยกขึ้นสูงนำมาวางทาบที่ใบหน้าของตน น้ำตาแห่งความเสียใจ สงสารเอ่อล้นหยดลงมาตามแก้มสาก โชคชะตาทำไมเหยียบย่ำซ้ำเติมคนดีๆ อย่างปรางค์รวีเช่นนี้ ทำไมคนที่นอนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวไม่ใช่เขาน่าจะเป็นเขามากว่า ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเขา มีเพียงแววตาที่สะท้อนถึงความเสียใจที่ไม่อาจจะบรรยายได้ว่า มันมากมายแค่ไหนมาเฟียหนุ่มย้ายเข้ามาพักรักษาตัวห้องเดียวกับผู้หญิงที่เขารักตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอยังคงนอนนิ่ง อาการทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับ เช่นเดียวกับร่างกายหนาที่ฟื้นกำลังเกือบเต็มร้อย ทว่าจิตใจของเขานั่นเหล่า หมองเศร้า รอคอยอย่างมีความหวัง ว่าจะได้เห็นหญิงสาวที่เขารักลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หากเป็นจริงอย่างที่เขาภาวนา วิตโตริโอสัญญาว่าลมหายใจของเขาจะทำเพื่อเธอทุกอย่างดอกกุหลาบสีขาวดอกแล้วดอกเล่าถูกสับเปลี่ยนลงในแจกันทรงสูง ปรางค์รวีออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นอยู่ที่บ้านของวิตโตริโอ ที่ปลูกแยกออกมาจากคฤหาสน์ของบิดา ด้วยเหตุผลที่ว่า ต่อไปนี้เขาจะทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่เขารัก ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาก็จะรอรอจนกว่าเธอจะตื่นขึ้นมาจากนิทรา

copy right hot novel pub