วันเวลาเคลื่อนตัวผ่านไปหกเดือน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ปรางค์รวียังคงหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือหัวใจของวิตโตริโอ ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งรักเธอมากขึ้น เขาทำให้เธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเช็ดตัว ให้อาหารทางสายยาง ทำกายภาพบำบัดเพื่อไม่ให้เส้นยึด เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาสามารถเดินและใช้ชีวิตตามปกติ

ตอนกลางวันทิพย์ธาราและภัทราที่ย้ายเข้ามาอยู่ในชายคาของตระกูลดิมาร์ชี ในฐานะลูกบุญธรรมของทิพย์ธาราและอเล็สซานโดร จะเป็นคนรับช่วงต่อจนกว่าวิตโตริโอจะเดินทางกลับมาจากทำงาน ทุกคนรอเวลาที่ปรางค์รวีจะตื่นจากความฝันทุกลมหายใจเข้าและออก โดยเฉพาะวิตโตริโอ

ในหมอกหนาทึบ ปรางค์รวีเดินวนไปวนมาเหมือนกำลังจะหาทางออก เธอกำลังหลงทาง มองไปทางไหนก็มีแต่หมอกควันสีขาวกระจายเต็มไปทั่วบริเวณ เธอเดินอย่างไร้จุดหมาย หวังเพียงว่าสักวันหนึ่งเธอจะเดินออกจากหมอกควันนี้ได้

“พี่เสือ ช่วยปรางค์ด้วย” เธอพร่ำพูดไปตลอดทางที่ก้าวเดิน หญิงสาวไม่รู้ว่าตอนนี้ตนยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว ปรางค์รวียิ้มกว้างเมื่อเดินมาเจอคนหลายคนที่กำลังเดินเข้าไปในประตูหนึ่งที่เปิดกว้าง ในที่สุดเธอก็หาทางออกได้เสียที

“ปรางค์อย่าเดินไปลูก” เสียงคุ้นหู ทำให้ปรางค์รวีหันมามองผู้พูดที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“แม่” หญิงสาววิ่งมากอดร่างของมารดาแน่นด้วยความดีใจ ลืมคิดไปว่า มารดาของเธอเสียชีวิตไปแล้ว

“แม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ แล้วที่นี่ที่ไหน”

“แม่รอปรางค์อยู่ไงลูก แม่รอปรางค์เพื่อจะมาบอกปรางค์ว่าให้ลูกเดินไปทางนั้น อย่าเดินเข้าไปในประตูที่ลูกมองเห็น เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่ลูกจะไป” ปรางค์รวีหันไปมองตามทิศทางที่มารดาบอกให้เธอเดินไป ก่อนจะหันไปมองประตูที่อยู่ไม่ไกล จริงสิ...มารดาเธอเสียชีวิตไปนานหลายเดือนแล้วหรือว่าเธอจะตายแล้ว

“ปรางค์ตายแล้วหรือคะแม่ ปรางค์ถึงเจอแม่ที่นี่” สดศรียิ้มกับคำถามของลูกสาว เป็นยิ้มที่อบอุ่นเช่นเคย

“ปรางค์ยังไม่ตาย ปรางค์แค่หลงทาง แม่มารอปรางค์อยู่นานแล้วรอเพื่อจะชี้ทางออกให้กับปรางค์”

“ปรางค์ไม่อยากกลับไป แม่พาปรางค์ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ ปรางค์ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากทุกข์อีก ปรางค์ทนไม่ไหวแล้ว”

“ฟังแม่นะปรางค์ ชีวิตของคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ถนนที่เราก้าวเดินอาจจะขรุขระไปบ้าง มีหนามทิ่มตำ ไม่มีใครหนีคำว่าเจ็บได้ ชีวิตของลูกก็เหมือนกัน ที่ผ่านมาอาจจะเป็นแบบทดสอบว่าลูกของแม่เข้มแข็งมากแค่ไหน ลูกแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าความรักของลูกยิ่งใหญ่สมกับคำว่ารักที่ลูกมอบให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ต่อไปนี้ถนนที่ลูกจะก้าวเดินจะเป็นถนนที่เต็มไปด้วยความสุข ลูกกลับไปหาคนที่ลูกรักเถอะ คุณเสือรอลูกอยู่” สดศรีพูดให้ลูกสาวค้นพบแสงสว่างในชีวิต เส้นทางที่นางกำลังจะก้าวเดินไปนั้นเป็นดินแดนของเหล่านางฟ้า เทวดาผู้เปี่ยมไปด้วยเมตตา นางเองก็เป็นนางฟ้าเหมือนกัน นางฟ้าที่คุ้มครองปกป้องลูกสาว

“ปรางค์รักแม่” ปรางค์รวีโผกอดร่างมารดาอีกครั้ง ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้

“แม่ต้องไปแล้วนะ ปรางค์จำไว้ลูกต้องเดินไปทางโน้น เดินตรงไปเรื่อยๆ แล้วลูกจะเจอกับคนที่ลูกรัก” ร่างของมารดาเดินจากไป นางเดินเข้าไปในประตูที่เปิดกว้าง ปรางค์รวียิ้มอย่างเป็นสุข อย่างน้อยเธอก็รู้ว่ามารดาได้ขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ เธอเดินไปตามทิศทางที่มารดาบอก เดินเดินและเดิน ฝ่าหมอกควันที่เริ่มจางลง

“กรี๊ด!!!” เสียงกรีดร้องของปรางค์รวีดังขึ้น เมื่อร่างน้อยจมดิ่งสู่ผืนน้ำด้านล่าง คล้ายกับว่าเธอเดินตกเหว หากแต่สายน้ำที่ร่างกายตกมากระทบพื้น หาได้ทำให้ร่างของเธอเจ็บ ร่างเล็กค่อยๆ จมดิ่งลงสู่พื้นดินใต้น้ำ สายน้ำที่เย็นฉ่ำ เหมือนจะดูดพละกำลังทั้งหมดที่เธอมีอยู่

ปรางค์รวีไม่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำได้ น่าแปลกเหตุใดเธอจึงหายใจใต้น้ำได้และที่สำคัญเสียงของคนที่เธอรักกระจ่างชัด ราวกับว่าเขากระซิบอยู่ที่ข้างหู

“ปรางค์จ๋า เมื่อไหร่ปรางค์จะตื่นเสียที ปรางค์นอนหลับไปนานแล้วนะครับ พี่เสือรอปรางค์อยู่นะครับคนดี” เมื่อได้ยินคำนั้น ร่างของเธอทะลึ่งพรวดขึ้นเหนือผิวน้ำ ก่อนที่ร่างงามจะถูกดูดด้วยแรงมหาศาลจากที่ไหนสักแห่ง ไม่รู้ทิศทาง สติและภาพเหตุการณ์ต่างๆ ผุดขึ้นมาในสมองเหมือนกับว่าเธอกำลังเดินผ่านช่วงแห่งกาลเวลา ก่อนที่ร่างบางจะถูกเหวี่ยงไปยังบ้านหลังหนึ่งที่คุ้นตา

เสียงเคาะประตูรัว ทำให้วิตโตริโอละมือจากผ้าขนหนูสีขาว ที่เช็ดไปตามลำแขนของคนรัก เขาวางลำแขนนุ่มลงบนที่นอนอย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

“เจ้านายครับ พวกมันบุกมาที่บ้านครับ”

พวกมันในที่นี้คือโรเจอร์ ที่ยังหมายเอาชีวิตของวิตโตริโออย่างไม่ลดละ

“ให้คนมาเฝ้าที่นี่ไว้ วันนี้ฉันจะจัดการกับพวกมันเอง” เขาสั่งเสียงเข้มเฉียบ เดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งก้มใบหน้าลงต่ำ ปากหนาจูบนิ่งที่กลีบปากนุ่มอย่างแนบแน่น

“เดี๋ยวพี่มานะ” วิตโตริโอหยิบปืนที่อยู่ในลิ้นชักหัวเตียงเขาหยิบมันขึ้นมาสองกระบอกเหน็บไว้ตรงเอวหนา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน โดยลืมปิดลิ้นชักหัวเตียง

ปลายนิ้วของปรางค์รวีเริ่มขยับ หลังจากที่ประตูห้องนอนปิดสนิท เปลือกตาบางก็ขยับเช่นกัน การรอคอยอันยาวนานของวิตโตริโอบังเกิดขึ้น ปรางค์รวีตื่นจากนิทรา ในขณะที่อีกชีวิตหนึ่งกำลังจะจบลง ทุกอย่างกำลังจะถึงที่สิ้นสุด

โรเจอร์พาคนนับสิบ บุกเข้ามาในคฤหาสน์ดิมาร์ชี วันนี้เขาจะมาสะสางบัญชีแค้นให้จบสิ้น หลังจากครั้งที่แล้วทำผิดพลาด ทำร้ายคนที่เขารักจนบาดเจ็บปางตาย ตัวเขาเองนั้นก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย พอรักษาตัวหาย รวบรวมกำลังพลและอาวุธจึงกลับมาอีกครั้งเพื่อชำระแค้นประตูรั้วอัลลอยด์หน้าคฤหาสน์ถูกแรงระเบิดที่ปามากระทบ เกิดเสียงดังสนั่น ประตูพังจนไม่เหลือซากความสวยงาม โรเจอร์และพวกวิ่งเข้ามาในเขตรั้วอย่างห้าวหาญไม่หวาดกลัว เสียงปืนดังมาจากภายในบ้านหลายสิบนัดจากฝีมือของลูกน้องอเล็สซานโดรและวิตโตริโอ ยังสกัดไม่ให้ผู้รุกรานเข้าในเขตบ้านได้การเดินทางมาของโรเจอร์ครั้งนี้เขาเตรียมตัวมาอย่างดี คิดจะบุกถ้ำเสือต้องมีอาวุธครบมือจึงจะสามารถต่อกรกับเสือร้ายได้ เสื้อเกราะกันกระสุน ระเบิดควันเป็นอาวุธที่โรเจอร์นำมาใช้ กลุ่มควันสีขาวพวยพุ่งจากกระบอกทรงกลม ควันสีขาวทำให้ลูกน้องของวิตโตริโอที่อยู่รอบบริเวณบ้าน พวกเขามีอาการปวดแสบ ปวดร้อนบริเวณตา ทำให้การมองเห็นมีประสิทธิภาพน้อยลงคนของโรเจอร์ใช้โอกาสทองนี้ ลงมือทำร้ายร่างกายของลูกน้องอีกฝ่ายที่อยู่ด้านนอกได้อย่างไม่ยาก บุคคลที่อยู่ภายในบ้านไม่กล้ายิงเพราะกลัวจะถูกพวกเดียวกัน อีกทั้งควันสีขาวเป็นอุปสรรคกับการมองเห็นด้วย คนของโรเจอร์โอบล้อมคฤหาสน์หลังงาม เป็นรูปวงกลม ขังอิสรภาพของบุคคลภายใน ประตูนิรภัยทำงานเมื่อฝ่ามือของอเล็สซานโดรกดปุ่ม ตามประตูและหน้าต่างทุกบานที่อยู่ภายในบ้าน ชั้นล่างและชั้นบนถูกปิดด้วยกระจกนิรภัยที่มีความหนาซ้อนทับกันถึงห้าชั้น พวกโรเจอร์ไม่สามารถเข้ามาได้เพราะไม่อาจผ่านกระจกที่ทำขึ้นเป็นพิเศษ กันกระสุนได้อย่างดีเยี่ยม แม้ว่าจะใช้ปืนยิงซ้ำๆ กันที่จุดเดียว

copy right hot novel pub