ตอนที่ 42 ความสูญเสีย

ความสูญเสียที่พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ เมื่อคืนเขายังนอนกอดนางอยู่ทั้งคืน ทั้งหอมทั้งกอด แต่เมื่อเขาหลับสนิทเมื่อฟื้นขึ้นก็พบกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่งดงาม ร่างกายของนางกลับเป็นเช่นเดิม แต่ไร้ลมหายใจแล้ว เขาไม่มั่นใจว่านางได้เสียชีวิตลง เขาให้นิ้วอังที่จมูกของนางครั้งแล้วครั้งเล่า

เนื้อตัวของนางเย็นเฉียบไร้การตอบรับ เขาเขย่าตัวของนางแต่ก็ไร้การตอบรับ ดวงตาของเขาเริ่มพรั่งพรูไปด้วยน้ำตา น้ำตาแห่งความเสียใจมันเข้ามาถาโถมภายในกายของเขา หัวใจของเขาแทบมอดไหม้ เพราะภรรยาที่เขารักได้จากเขาไปแล้ว เสียงร้อง “อ่า อ่า ฟางหรงของข้า เจ้าจากข้าไปไย แล้วข้าจะอยู่อย่างไร เมื่อไม่มีเจ้า เจ้าช่างใจร้ายกับพี่นัก ฮือ ๆ ๆ ”

เสียงร้องตะโกนก้องดังกัมปนาท ภายในเรือนที่ไม่ได้กว้างมาก กลับทำให้บ่าวทั้งหลายรีบเร่งเท้ามาดูเหตุการณ์ เสี่ยวชุนได้ยินเช่นนางรีบวิ่งขาของนางก็ช่างไม่รักดี วิ่งไม่ทันไรก็ล้มลงแล้ว หัวเข่าของนางถลอก แต่ก็มิได้สนใจ นางรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของพี่สาว เพื่อมองใบหน้าที่เหมือนนางราวกับแกะ

ท่านแม่ทัพเห็นภรรยาเป็นเช่นนั้นหัวใจของเขาก็แทบจะสลายเป็นผุยและสงสารท่านอ๋อง อย่างจับใจแต่งงานกับนางได้ไม่นาน นางก็ด่วนจากไปแล้ว หัวใจน้ำแข็งของสหายคงจะไม่ให้ใครอีกแล้วต่อแต่นี้ เวรกรรมอันใดหนอ ถึงได้ทำให้เขาและนางต้องพรากจากกัน

เสียงร้องไห้ระงมก็ดังขึ้นไปทั่วจวน คนที่คลุ้มคลั่งมีเพียงท่านอ๋องที่ร้องไห้โวยวาย ข้าวของในห้องตกแตกกระจายทั่วพื้น ความเสียใจที่สูญเสียภรรยารักหากใครมิเคยได้รับรู้ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกที่อยู่ไปก็ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง

“ท่านอ๋อง หักห้ามใจเถิด นางตายแล้ว”

“จะให้ข้าหักห้ามใจได้อย่างไร นางเป็นภรรยาของข้า ข้ารักนาง รักมากมากที่สุด”

“ข้าก็เสียใจเจ้าคะ ข้าเป็นน้องแต่ช่วยอันใดไม่ได้เลย”

“เสี่ยวชุนอย่าโทษตัวเองเลย พี่เขยอย่างข้าไม่ดีพอที่จะดูแลนาง ปกป้องนาง”

“ท่านอ๋อง ข้ามิเหลือใคร นอกจากพวกท่านสองคนอีกแล้ว”

“จัดงานศพให้นางอย่างยิ่งใหญ่ และประกาศออกไป ทำทานให้สามวันและเดินทางกลับเมืองหลวง แก้แค้นตระกูลถงให้ราบคาบ อย่าให้หลงเหลือ และตระกูลหวังกำจัดอย่าให้เหลือ ข้าจะล้างแค้นแทนนาง พวกมันต้องตาย”

หลังจากจัดงานศพและแจกของช่วยเหลือชาวบ้านแล้ว ท่านอ๋องก็เดินทางกลับเมืองหลวง และล้างแค้นสองตระกูลนั่น รวมถึงพระชายาของพี่รองของเขาด้วย เขาใช้เวลาเดินทางไม่นอนหลับพักผ่อนเพื่อแก้แค้นให้ภรรยาความแค้นของเขาก็ปะทุขึ้น เมื่อเดินทางมาถึงเมืองหลวงใช้เวลาเพียงสิบวันก็ถึงแล้ว สิ่งแรกที่ต้องล้างแค้นคือพระชายาขององค์ชายรอง

เขาเอ่ยถามพี่รองหาก รักตัวกลัวตายก็จงอยู่เงียบ ๆ ครอบครัวนี้อยู่ไปก็รกแผ่นดิน เพียงแค่คืนเดียว สองตระกูลก็พังพินาศย่อยยับไปในพริบตา การเดินทางล้างแค้นของท่านอ๋องก็รวดเร็วและไร้ที่ติ สองตระกูลนี้ คดโกงบ้านเมือง แถมเรียกเก็บภาษีเกินกว่าที่เมืองกำหนด เขาเห็นแก่หน้าพี่ชายก็เลยปล่อยเลยตามเลย นับวันยิ่งกำเริบเสิบสาน เขาจัดการถอนรากถอนโคนให้สิ้นซาก

พี่ใหญ่หรือไท่จื่อ กระอักเป็นโลหิต คาดว่าชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แต่เสี่ยวชุนได้รับคำสั่งของพี่สาวก่อนตาย ให้นำของสิ่งหนึ่งมามอบให้ไท่จื่อ เสี่ยวชุนแปลกใจแต่มิได้ถามอันใด นางไม่กล้าขัดคำสั่งของพี่สาวที่รักยิ่งได้ นางรับปากและขอให้สามีของนางพานางเข้าพบไท่จื่อ

นางแจ้งความประสงค์ ไท่จื่ออาการทรุดหนัก ถึงขั้นจะเอาชีวิตมีรอดแล้ว ดีที่เสี่ยชุนเปิดกล่อง พบกับข้อความบางอย่าง นางหยดเลือดของตนเองลงอย่างทันท่วงที ผสมกับเลือดที่แห้งกรังของพี่สาวผสมมกับน้ำชาให้ไท่จื่อ ไท่จื่องุนงงแต่ก็ไม่คิดสิ่งอื่นใด เขาจะตายอยู่แล้ว ดื่มไปแล้วตายขึ้นมาเขาก็มิได้ว่ากล่าว

ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ไท่จื่อก็มีสีหน้าที่ดีขึ้นทันตาเห็น ทำให้แม่ทัพให้งุนงงยิ่งนัก “ภรรยาข้า เจ้าทำได้อย่างไร”

“หากท่านทั้งสองรู้ จงเก็บเป็นความลับ ความลับสวรรค์ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาด” เสี่ยชุนเอ่ยให้ฟังจนหมด และนึกเห็นใจชินอ๋อง และรวมถึงภรรยาที่จากไปด้วยเช่นกัน เมื่อเขาได้ล้างแค้นเรียบร้อย ก็เดินทางจากไป ไม่เหลียวแลเมืองหลวง ขนาดพี่ชายอย่างไท่จื่อ อาการเจียนตาย เขาก็มิสนใจ

ฮ่องเต้ก็ประชวรหนักเพราะอายุมากแล้ว แต่ยานี้มีเพียงรักษาไท่จื่อเท่านั้น หลังจากผ่านพ้นไปสามเดือน เสี่ยวชุนตั้งครรภ์ เป็นข่าวดีแก่จวนแม่ทัพยิ่ง จัดงานรื่นเริงขึ้น ผู้ร่วมงานก็มีเพียงคนสนิทและไม่คาดคิดว่า พี่เขยของเสี่ยวชุนจะมาร่วมงานด้วย

“ท่านอ๋อง ข้าดีใจที่เจอท่าน สบายดีหรือไม่” เสียงหวานใส ดีอกดีใจที่เจอพี่เขยอีกครั้ง นางคิดว่าคงจะไม่เจอพี่เขยผู้นี้เป็นแน่

“ข้าสบายดี ต่อแต่นี้ข้าจะอยู่ที่จวนของพวกเจ้า ดูแลลูกสาวของข้าที่อยู่ในครรภ์เจ้า เสี่ยวชุน ลืมหรือยัง” เขาเอ่ยขึ้นและมองที่ท้องน้อย ๆ ของนางที่ยังไม่ใหญ่พอให้เห็น

“ข้าไม่มีทางที่จะลืมคำสั่งเสียของพี่สาวเด็ดขาดเจ้าค่ะ ป่านนี้นางคงมองพวกเราอยู่บนท้องฟ้าเป็นแน่” เสียงหวานติดเศร้าใบหน้าดูสลดเมื่อคิดถึงคนที่จากไป“พี่เขย และภรรยาข้า คุยอันใดอยู่” ท่านแม่ทัพเข้ามาเอ่ยขัดจังหวะทันที เขาหาภรรยาไม่เจอก็เลยเดินจนมาหยุดอยู่ที่สวนหน้าจวนแห่งนี้ เห็นพวกเขากำลังแหงนหน้ามองท้องฟ้า ยามค่ำคืน มองเห็นดวงจันทร์ และดวงดาวที่ส่องแสงประกายวับวาวทั่วท้องฟ้า“ท่านพี่ ข้ากำลังคิดว่า ดวงดาวบนนั้นจะมีพี่สาวของข้าไหม นางคงจะดูข้าอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่”“นางคงดูพวกเราอยู่บนฟ้า ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนักภรรยาข้า เจ้าสบายดีหรือไม่ ข้าสบายดีและคิดถึงเจ้ายิ่งหัวใจของข้ายังคงเป็นของเจ้า แต่เพียงผู้เดียว”

copy right hot novel pub