ตอนที่ 45 เว่ยเว่ย สาวงามแดนเหนือ

งานเลี้ยงต้อนรับเจ้าเมืองแดนเหนือจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ เพราะสตรีที่เดินทางมาด้วยนั้นเป็นผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ยามเมื่อเขาเจ็บป่วยไร้หนทางรักษา แม้หมอหลวงเก่งกาจเพียงใดก็มิอาจจะช่วยเหลือได้ นางยอมสละเลือดของนางเพื่อแลกกับความสงบสุข เช่นนั้นเขาจึงได้จัดงานขึ้นให้นางและท่านเจ้าเมือง ที่มีความเป็นมาซับซ้อนยิ่งนัก

“เว่ยเว่ยงดงามยิ่งท่านอ๋องเห็นต้องชอบเจ้าแน่ ๆ” บิดาเอ่ยขึ้น เมื่อมองเห็นบุตรีเดินออกมาจากห้องที่แต่ตัวงดงามเสียจริง เครื่องประดับก็ปักพอเป็นพิธีแต่ดูงดงามยิ่ง ชุดปักเลื่อมงดงามเป็นดอกเหมยกุ้ยสีแดงตรงชายกระโปรง เสื้อคลุมสีขาวทาบทับสีชมพูเข้มด้านใน กระโปรงสีขาวบางเบามองเห็นกระโปรงด้านในสีชมพูเข้มเช่นเดียวกัน รวบผมเพียงครึ่งศีรษะปักปิ่น เพียงสองอันดูงดงามมากมายนัก

“ข้าก็หวังให้เขาชอบข้าเจ้าคะท่านพ่อ” เว่ยเว่ยเอ่ยขึ้น พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มประทินโฉมบางเบาแลดูงดงามมาก

“พี่ใหญ่ข้างามหรือไม่” เว่ยเว่ยเอ่ยถามความพี่ใหญ่ ที่เขาเพ่งพินิจดูน้องสาวก็งามมากโข บุรุษผู้นั้นเห็นต้องชอบนางแน่ ๆ

“งดงามมาก ว่าแต่น้องสามเล่าไม่มาด้วยหรือ” เขาเอ่ยถามถึงน้องสาวฝาแฝด

“นางท้องโตไม่อยากเดินทางเจ้าค่ะ” เว่ยเว่ยเอ่ยถึงน้องสาวฝาแฝด

“อืมเช่นนั้นพรุ่งนี้พี่จะไปเยี่ยมนางเสียหน่อย อยากเห็นน้องเขยว่าหน้าตาเป็นเช่นไร” เขาพูดขึ้นอยากเห็นหน้าของน้องเขยผู้แสนดียิ่งนัก

“คืนเขาก็ไม่มาด้วยสิเจ้าคะ มีเพียงท่านอ๋องเท่านั้น ข้าหวังว่าให้เขาตกตะลึงในความงามของข้า” เว่ยเว่ยเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มแย้ม แล้วปิดปังใบหน้าของนางด้วยผ้าผืนบางสีขาวปัดลายเหมยกุ้ยดูข้าชุดเช่นเดียวกัน

สองเท้าก้าวย่างเข้าในงานและเสียบรรเลงดนตรีก็ดังคลอขึ้น ท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ ที่จ้องมองการเดินเข้างานของนาง บุรุษที่หล่อเหลา เป็นบัณฑิตที่ยืนอยู่ในงานต้อนรับ กลับเดินเข้ามาหานางอย่างจงใจ “แม่นางยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวง ข้านามว่า มู่ถังยินดีที่ได้พบสตรีที่งดงามเช่นเจ้า” เขาว่าแล้วเดินแนะนำนางแก่สหายของเขาทั้งหลาย

“แม่นางแดนเหนือนั้นหนาวเหน็บหรือไม่” ชายหนุ่มผู้หนึ่งพูดขึ้น เขาอยากเดินทางไปเยือนสักครั้ง แต่การเดินทางนั้นแสนจะลำบากยิ่งนัก

“คุณชาย แดนเหนือนั้นหนาวเย็นตลอดทั้งปี มีหิมะช่วงปลายปีเท่านั้นอากาศดีมากเจ้าคะ” เว่ยเว่ยเอ่ยขึ้น พี่ใหญ่ของนางก็ถูกสตรีมากมายรุมอยู่เช่นกัน ท่านอ๋องนั้นยืนดูอยู่ใต้ต้นไม้ มีสหายอย่างท่านแม่ทัพยืนอยู่ด้วยเช่นกัน สองคนคุยกระซิบกระซาบไม่วางตา มองร่างบอบบางของเว่ยเว่ยที่ถูกเหล่าบุรุษทั้งหลายรุมล้อม

ท่านเจ้าเมืองก็อยู่สนทนากับขุนนางถามสารทุกข์สุกดิบกัน เพราะเมื่อครั้งหนึ่งเขาก็เคยมาเยือนเมืองหลวงยื่นฎีกาเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่เขาดูแลและให้ความช่วยเหลือ บางสิ่งที่ขาดตกบกพร่องขุนนางในท้องที่มิยื่นเสนอ เขาเองก็ต้องมาส่งฎีกา

“ท่านซาน ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีหรือ” ขุนนางหลินเอ่ยขึ้น เขารู้จักกันพอสมควร นาน ๆ จะเจอกันสักครั้งหนึ่ง

“ขอรับ สบายดีแล้วท่านเล่า” เจ้าเว่ยซานเอ่ยขึ้น หรือก็คือเจ้าเมืองแดนเหนือ

“ข้าสบายดีเช่นกัน ว่าแต่หาบุตรีเจอแล้วข้ายินดีด้วย นางงดงามยิ่งมีคู่ครองหรือยัง” ขุนนางหลินเอ่ยขึ้น เขาจะทาบทามให้บุตรชายของเขาเสียหน่อย

“นางยังไม่มีคู่ครอง แต่วันนี้นางจะกราบขอสมรสพระราชกับท่านอ๋อง” เจ้าเว่ยซานเอ่ยขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ

“จะดีหรือ ท่านอ๋องนั้นโหดเหี้ยมผิดคนเสียจริง แถมยังป่าเถื่อนมากด้วยนะ” ขุนนางหลินเอ่ยขึ้น ไม่รู้ว่าเจ้าเมืองเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงได้กล้าเอ่ยเช่นนี้“พวกเขาเป็นวาสนาด้ายแดงกันและกันข้าห้ามิได้หรอก” เจ้าเว่ยซานเอ่ยไปยิ้มแย้มไป“เช่นนั้นข้าก็หวังให้ท่านอ๋องตกลง แทนที่จะตัดหัวพวกเจ้าก็แล้วกันนะ”

copy right hot novel pub