ตอนที่ 46 สมรสสมรัก

ร่างบอบบางนั่งลงที่เก้าอี้ ข้าง ๆ พี่ใหญ่ แต่ท่านอ๋องนั้นส่งสายตาเขียวเข้มประหนึ่งไม่พอใจร่างบอบบางเสียอย่างนั้น นางยกยิ้มเอียงอายพอเป็นพิธี มิคิดว่าเขาจะดึงดูดความสนใจผู้คนได้มากขนาดนี้ เหล่าสตรีน้อยใหญ่ก็พากันว่านเสน่ห์ใส่เขามากมายนักนางเห็นเต็มสองตา แต่ทว่า ใจของเขานั้นมีเพียงนางผู้เดียว นางยกยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ อย่างไรเสียสามีก็คือสามีอยู่วันยังค่ำ

เมื่องานรื่นเริงเริ่มต้นแน่นอนต้องมีผู้มาแสดงความสามารถ เช่นนั้นหลีกเลี่ยงไม่ได้ คุณหนูผู้งดงามแดนเหนืออยู่ใต้ผ้าคลุมใบหน้านั้นออกมาแสดงการร่ายรำที่งดงามและอ่อนหวาน เฉกเช่นสตรีทั่วไปแต่ก็ดูจะแข็งกร้าวราวกับนักรบ ดวงตาของนางจดจ้องใบหน้าของสามี โดยที่เขามิรู้ตัวสักนิด สตรีที่ร่ายรำนั้นเป็นภรรยาของเขา

“งดงามมาก มารับรางวัลเปิ่นไท่จื่อจะให้เจ้าตามคำขอ” ไท่จื่อเอ่ยยิ้มแย้ม ผู้เป็นน้องชายอย่างท่านอ๋องนั้นมองหน้าก็รู้ว่าพี่ชายคิดทำสิ่งใด

“เพคะไท่จื่อ” เว่ยเว่ยมานั่งคุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์

“เจ้าอยากได้อะไร เปิ่นไท่จื่อยินดีให้เจ้า”

“หม่อมฉันขอพระราชทานสมรสกับท่านอ๋องเพคะ” เว่ยเว่ยเอ่ยขึ้น แววตาของนางนั้นดูมีความหวัง

“ได้ เช่นนั้น ท่านอ๋องเชิญรับพระราชทานสมรส” ไท่จื่อเอ่ยเสียงดัง ผู้คนในงานต่างตกตะลึงมิคิดว่าท่านอ๋องผู้เย็นชาไร้ใจ กลับก้าวเท้าออกมาทั้ง ๆ ที่ใบหน้าบึ้งตึงหลายส่วน กระนั้นเว่ยเว่ยได้เปิดผ้าคลุมหน้าครึ่งล่างออกเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม

“กระหม่อมยินดีพ่ะย่ะค่ะไท่จื่อ พรุ่งนี้พร้อมพ่ะย่ะค่ะ” เพียงแค่เห็นหน้าของนางเขาตอบตกลงอย่างทันท่วงทีสร้างเสียงฮือฮาได้มากมายนัก เหล่าสตรีต่างมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มิคิดว่าเพียงแค่นางเปิดเผยหน้าแค่นั้นท่านอ๋องกลับหลงใหลใบหน้าของนาง

“ดีเช่นนั้นพระราชทาน ทองคำสามสิบหีบ อัญมณีสามสิบหีบ แพรพรรณไหมทอเส้นด้ายทองคำสามสิบหีบ พระราชทานตำแหน่งพระชายาในตำแหน่งชินอ๋องแห่งแคว้นเทียบเท่าตำแหน่งกงจู่ขั้นหนึ่ง”

สุรเสียงดังเอ่ยขึ้น ทำให้เหล่าผู้คนที่อยู่ในงานงุนงงยิ่งนักมิมีสตรีนางใดมีตำแหน่งนี้มาก่อน และมิหนำซ้ำดูจะเป็นที่ถูกพระทัยไท่จื่อยิ่งมิเช่นนั้นคงไม่พระราชทานพระชายาให้เป็นแน่แท้ และว่ากันว่าตำแหน่งนี้มิเคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน ฮ่องเต้ก็ทรงเห็นดีเห็นงามที่พระราชทานตราประทับจากฮ่องเต้มาด้วย

“ชินอ๋องแห่งแคว้นรับราชโองการ” ไท่จื่ออัญเชิญพระราชโองการจากฮ่องเต้ ที่ทรงมีลายลักษณ์อักษรเขียนไว้เมื่อช่วงหัวค่ำก่อนที่จะเริ่มงานเลี้ยง

“น้อมรับราชโองการพ่ะย่ะค่ะ” ท่านอ๋องก้มหน้ามอบแนบพื้น และเจ้าเว่ยเว่ย มอบแนบพื้นเช่นเดียวกัน

“เนื่องด้วยชินอ๋อง ทำคุณงามความดีให้แค้วนมากมายมอบสมรสพระราชทานให้แก่ ชินอ๋องและคุณหนูเจ้าเว่ยเว่ยให้ดำรงตำแหน่งชินหวางเฟยและมีตำแหน่งเทียบเท่ากงจู่ของแค้วนขั้นหนึ่ง” สาสมจื่ออ่านราชโองการแทน เขาปลื้มปีติยิ่งนักที่เห็นน้องชายมีรอยยิ้มเช่นนี้ นานแล้วที่ไม่เห็นน้องชายมีความสุขเช่นนี้มาก่อน

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ// เพคะ” ทั้งสองเงยหน้ารับราชโองการ เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างแสดงความยินดีกันยกใหญ่ พวกเขาเห็นรอยยิ้มของบุรุษที่ไร้ใจและโหดเหี้ยมต่างพากันเอ่ยว่าเป็นบุญตายิ่งนักที่เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ และนับว่าบุตรีเจ้าเมืองนั้นมีวาสนายิ่งนักที่ท่านอ๋องเอ่ยรับราชโองการ

คราวแรกพวกเขายังหวั่นเกรงว่าท่านอ๋องจะพังงานเลี้ยงเสียแล้ว ใต้เท้าหลินก็หน้าถอดสีไปหลายส่วนตั้งแต่ท่านอ๋องรับราชโองการ เขาไม่คิดว่าจะรับภรรยาง่าย ๆ เช่นนั้นเขาคงจะทูลขอสมรสพระราชทานให้บุตรีตนเองแล้ว มิน่าปล่อยมาเนิ่นนานจนสหายของเขาพูด เขาก็ยังมิคิดปักใจเชื่อ หนำซ้ำยังดูถูกเสียดาย เขาช่างมองข้ามไปเสียจริงและเห็นทีว่า จะต้องตีสนิทสหายคนนี้ให้มากหน่อย จะได้นำบุตรีของเขาเป็นพระชายารองในชินอ๋อง

เพราะด้วยตำแหน่งและเงินทองที่มากมายอีกทั้งรากฐานนั้นก็ชินอ๋องเป็นใหญ่เหนือองค์ชายรองอยู่ใต้เพียงไท่จื่อและฮ่องเต้ หากเขากระทำการใดแล้วมีลูกเขยเช่นชินอ๋องผู้คนย่อมเกรงใจไปแปดส่วนเพราะเกรงกลัวอำนาจในมือที่มีมากล้นไม่สามารถที่จะเอ่ยได้

“แล้วเจ้าจะแต่งงานกับนางเมื่อไหร่กัน”

“พรุ่งนี้เลยพ่ะย่ะค่ะไท่จื่อ”

“ดีเช่นนั้น เปิ่นไท่จื่อจะร่วมงานมงคลของเจ้าด้วย”

เมื่องานเลี้ยงจบทุกอย่างยังไม่จบ ชินอ๋องเกณฑ์นางกำนัลในวังหลวงทั้งหลายต่างพากันจัดสถานที่เพียงในชั่วข้ามคืน จวนของท่านอ๋องก็ประดับประดาไปด้วยผ้าสีแดงของงานมงคลสมรส อีกทั้งขบวนสินสมรสที่มอบให้เจ้าสาวก็มีมากมาย และชุดเจ้าสาวเล่าเพียงวันเดียว จะหาทันได้อย่างไรไม่ยากเลยนางเตรียมมาพร้อมเพื่องานนี้โดยเฉพาะ นางเตรียมทุกอย่าง อย่างเรียบร้อยทุกอย่างตั้งแต่ออกเดินทางจากแดนเหนือ

งานแต่งงานก็เริ่มขึ้นที่เรือนรับรองของเจ้าเมืองที่เมืองหลวง ขบวนขันหมากที่ใหญ่โตและเสียงดนตรีจากวังหลวง ทำให้สองข้างทางคับคั่งไปด้วยผู้คนที่เดินออกมาดูงานแต่งงานของชินอ๋อง เกี้ยวเจ้าสาวคันใหญ่โตมีตราเจ้าเมืองแดนเหนือและตราพระราชทานเป็นรูปหงเพลิงสีแดงสดใส

ด้านข้างเกี้ยวเจ้าสาวมีท่านแม่ทัพหรือน้องเขยของนาง ควบอาชาอยู่ข้าง ๆ เขาดีใจอย่างยิ่งที่นางยังมีชีวิตอยู่ ภรรยาของเขาก็ดีใจมากเช่นเดียวกัน แต่ก็เสียใจที่ตนเองไม่สามารถที่จะมาดูพี่สาวแต่งงานได้ นับว่าเป็นความโชคดีของสองพี่น้องยิ่งนัก ได้เจอบิดและพี่ใหญ่ เสี่ยวชุนไม่ใช่เสี่ยวชุนอีกต่อไป นางคือบุตรีเจ้าเมืองแดนเหนือ หรือน้องสาม นามว่า เจ้าเว่ยหลัน

แต่กระนั้นนางดีใจที่มีบิดาแต่เสียใจที่มารดานั้นจากพวกนางสองคนพี่น้องไปแล้ว แม่เล้าลู่ นางก็คือญาติห่าง ๆ ของมารดานาง เป็นสตรีเผ่าบุปผาสวรรค์เช่นเดียวกันและนางเก็บความลับไว้เป็นอย่างดีตามคำสั่งเสียงของน้องสาว

“คุณหนูงดงามยิ่งนักเจ้าค่ะ” สาวใช้นามว่า เสี่ยวปา เป็นสตรีแดนเหนือที่หน้าตาของนางงดงามยิ่งนัก แต่นางไม่เหมาะกับพี่ใหญ่ เพราะสตรีคนนี้ดูทะเยอทะยานเกินตัว สู้ถิงถิงตัวน้อยของนางไม่ได้สักนิด หลังจากงานแต่งจบลงคงต้องส่งถิงถิงให้ท่านแม่ลู่ อบรมเรื่องการเข้าหอเสียแล้ว เพื่อพี่ใหญ่ของพวกนางโดยเฉพาะ

รับรองบุรุษมากรักอย่างพี่ใหญ่ต้องสยบคามือถิงถิงของนางเป็นแน่ นางหรืออุตส่าห์ให้ท่านอ๋องดูแลนางดั่งน้องสาว นี่กระไรกลับเมินเฉยต่อคำพูดนาง เช่นนี้แล้วเห็นทีว่าคืนนี้นางต้องทบต้นทบดอกให้สาสมหลังจากเสร็จพิธีเรียบร้อยหมด นางก็หมดแรงไปทีเดียว บัดนี้นางนั่งอยู่ในเรือนนอนของนางเองที่มี เสี่ยวปา และถิถิงอยู่ในนี้ด้วย “เสี่ยวปา เจ้าออกไปก่อนให้ถิงถิงดูแลข้า เพราะพี่ใหญ่จะเข้ามา” นางรีบเอ่ยขึ้น จะได้ให้สองคนได้พบกันเสียที และดูว่าถิงถิงตัวน้อยของนางยังไม่รู้ชะตากรรมที่จะนำพาความสุขให้นาง“เจ้าคะคุณหนู” เสี่ยวปาเอ่ยขึ้น เดินหน้างอไม่พอใจออกไป“ถิงถิง สบายดีหรือไม่ข้าคิดถึงเจ้านัก” เว่ยเว่ยเอ่ยออกไป นางผิดเอง“ไม่ต้องเอ่ยเลยเจ้าค่ะ นายหญิงหลอกให้บ่าวรอตั้งหลายเดือนร้องไห้น้ำเต็มถังไปตั้งหลายใบ” ถิงถิงน้อยใจเข้าให้แล้ว คนที่เอ่ยถามแย้มยิ้มอยากเห็นใบหน้าของเด็กน้อยเพิ่งจะปักปิ่นได้ไม่ถึงสองวันเสียจริง

copy right hot novel pub