ตอนที่ 101 ความคิดที่กล้าหาญ

จาริณีสงบอารมณ์โกรธของเธอไว้ และเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “หวานไม่เป็นไร แต่ธามเกิดอุบัติเหตุ เขาล้มลงมาจากบันได ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล คุณหมอบอกว่าถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ ก็จะไม่มีปัญหา ถ้าไม่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ฉันเลยคิดว่า...เธอควรที่จะไปเยี่ยมธาม คุยกับเขา ไม่แน่พอธามได้ยินเสียงเธอแล้ว เขาอาจจะฟื้นขึ้นมา”

วิสาข์สตรีโฉมงามพอได้ยินว่าหวานของเธอไม่เป็นไร รู้สึกโล่งอกทันที แต่พอรู้ว่าธามเกิดอุบัติเหตุ จากสีหน้าที่ผ่อนคลายเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วด้วยความกังวล เธอถามว่า “พี่ธามเขาตกลงมาจากบันไดได้ยังไง?”

ใช่แล้ว วิสาข์เป็นลูกพี่ลูกน้องของธาม พวกเขาเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ทว่าตอนโต วิสาข์แต่งงานกับตระกูลคนรวย ได้ดิบได้ดี ไม่กลับบ้านเกิดอีกเลย มาเยี่ยมญาติที่บ้านเกิดก็นับครั้งได้

จาริณีกินปูนร้อนท้องเมื่อถูกวิสาข์ถาม เลยรีบยิ้มแห้งและตอบว่า “อายุเยอะแล้วไง เธอก็รู้ธามปีนี้ก็อายุ 50 ปีแล้ว พอคนแก่แล้วก็ต้องมีหกมีล้มบ้าง...”

วิสาข์ไม่ได้สงสัยอะไร ต่อมา เธอย่นคิ้วเพราะความลำบากใจพร้อมพูดว่า “พี่ธามเกิดอุบัติเหตุแล้ว ฉันก็ควรที่จะไปเยี่ยมเขา แต่ว่า...แต่ว่าสามีฉันใกล้จะกลับบ้านแล้ว เห็นว่าฉันไม่อยู่บ้าน จะต้องถามว่าฉันไปไหนมาแน่ๆเลย ถึงเวลาโดนสืบเรื่องหลายๆอย่างก็จะหลั่วไหลออกมา ฉันไปไม่ได้นะ!”

จาริณีเห็นวิสาข์จะปฏิเสธ เลยรู้สึกกระวนวาย คิดไปคิดมา เธอคิดอะไรออกเลยก้าวไปข้างหน้า และกระซิบว่า “วันนั้นที่เธอคลอดหวานและทิ้งให้ฉันเลี้ยง หลายปีที่ผ่านมาเพราะเหตุผลบางอย่างก็ไม่มาเยี่ยมหวานที่บ้านเกิดเลยสักครั้ง ตอนนี้เขาโตแล้ว กลายเป็นหญิงสาวที่งดงาม หน้าตาก็คล้ายคลึงเธออยู่เหมือนกัน ขณะนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล กำลังเฝ้าธามอยู่ ถ้าเกิดว่าเธอไปเยี่ยม จะได้เห็นหน้าเขาแน่นอน 22 ปีแล้ว เธอไม่อยากที่จะเห็นหน้าลูกสาวแท้ๆของตัวเองบ้างเลยเหรอ?

ทันใดนั้น สีหน้าของวิสาข์ก็เปลี่ยนไป เธอกัดที่ริมฝีปากของตัวเอง ในใจนั้นคิดแล้วคิดอีก ผ่านมานานมาก จนเธอตัดสินใจได้ และพูดว่า “ได้ ฉันจะไปโรงพยาบาลกับเธอ แต่ว่า พอเจอหวานห้ามบอกเขาว่าฉันเป็นใคร ฉัน...ฉันตอนนี้ยังไม่สามารถยอมรับเขาได้ อีกอย่างคราวหน้าถ้าไม่ใช่อะไรที่เกี่ยวกับหวาน เธอห้ามมาหาฉันที่นี่เด็ดขาด”

ไม่ใช่เป็นเพราะว่าวิสาข์ได้โชคได้ลาภ เลยไม่ยอมรับญาติจนๆที่อยู่บ้านนอก แต่จริงๆแล้ว...บางอย่างที่ผ่านไปแล้วหรือบางคนที่เคยรู้จักไม่สามารถที่จะถูกเปิดเผยออกมาได้ ที่แน่ๆห้ามไม่ให้สามีตอนนี้ของเธอรู้เด็ดขาด เธอจึงจำเป็นต้องเป็นกิ้งก่าได้ทองหรือ “หญิงเลว” เพื่อปกปิดความลับ “ได้ ฉันจำไว้แล้ว”

จาริณีพยักหน้า แม้สีหน้าจะดูเคารพนับถือ แต่ในใจคือเกลียดจนเข้าไส้ ถ้าเกิดเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้วิสาข์ได้เจอหน้าสามีเธอเลย เพราะระหว่างนั้นมีเรื่องบาดหมางใจกันเยอะพอสมควร

วิสาข์หยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งและขับรถพร้อมด้วยจาริณีไปยังที่โรงพยาบาลเอกชนของนัฐพงษ์

เห็นว่าวิสาข์ขับรถเองได้ด้วย จาริณีที่มองจากข้างๆ ก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาอีก แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงออกมาทางสีหน้า

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งคู่ถึงโรงพยาบาล

ตอนนี้ คนที่เฝ้าธามข้างเตียงผู้ป่วยเปลี่ยนเป็นขวัญชีวีแล้ว

เพราะว่าหลังจากที่ธามเกิดอุบัติเหตุแล้ว ปาลีก็ตกอยู่ในสภาวะที่ เครียด กังวล และจิตใจพังทลายด้วยความหวาดกลัว ไม่นานมานี้เธอจับมือธามคุยกันไปคุยกันมา จนหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว ดนุพลเลยอุ้มไปที่เตียงผู้ป่วยห้องข้างๆ กำลังพักผ่อนหลับสบาย

ขวัญชีวีกับกิตติมุ่งเข้าไป เพราะเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำพอดี เธอเลยไปนั่งเฝ้าธามข้างเตียงแทนปาลี

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หลังจากที่วิสาข์เข้าห้องผู้ป่วยก็เจอขวัญชีวี จิตใต้สำนึกนั้น เธอเห็นว่าขวัญชีวีเป็นหวานของเธอ

“หวาน...”

เธอจับมือขวัญชีวีด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้นน้ำตาเธอก็ไหลออกมา

“คุณ...คุณคือใคร?”ขวัญชีวีสับสนกับการกระทำของวิสาข์ เลยเงยหน้ามองไปที่จาริณีจาริณีก็รู้สึกตกใจ แต่ก็เหมือนมีแสงสว่างส่องเข้าไปที่ตา ความคิดที่กล้าหาญในใจเธอกำลังจะงอกออกมา เธอไม่ลังเล และรีบส่งสายตาไปที่ขวัญชีวีและบอกว่า “นี่คือน้าวิสาข์ของเธอไง เป็นลูกพี่ลูกน้องของพ่อเธอ รีบเรียกน้าเร็วเข้าสิ”ขวัญชีวีไม่เข้าใจว่าทำไมจาริณีถึงทำสีหน้าแบบนั้น แต่พอเห็นเสื้อผ้าแบรนด์เนมกับเครื่องประดับเพชรของวิสาข์ ถึงเธอจะโง่แค่ไหนเธอก็รู้ว่านี่ต้องเป็นญาติคนหนึ่งที่ร่ำรวยเป็นอย่างมาก เธอก็เลยเรียกวิสาข์ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอย่างไม่ลังเล ”สวัสดีค่ะ น้า!”

copy right hot novel pub