ตอนที่ 208 ไม่สมหวัง

ปาลีชั่วขณะนั้น ราวกับโดนฟ้าผ่า เธอที่เพิ่งจะมีความหวังขึ้นมา แค่พริบตาเดียวก็ถูกเสียงของโสรจผลักตกเข้าไปในห้องเย็น เย็นจนชาไปตั้งแต่หัวจนเท้า “ทำไม...ทำไมเป็นเธอ?ดนุพลล่ะ ทำไมโทรศัพท์ดนุพลถึงมาอยู่ในมือเธอได้?”

โสรจหัวเราะหึหึ พูดว่า “ทำไมจะไม่ใช่ฉันล่ะ ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ไม่ใช่โทรศัพท์ดนุพลอยู่ในมือฉันนะ ดนุพลก็อยู่กับฉันที่นี่ ถ้าเข้าใจแล้วก็อย่ามารบกวนพวกเราอีก”

พูดจบ เสียง “ปัง” ก็วางสายไป

ปาลีจับโทรศัพท์ไว้ สมองขาวโพลนไปหมด ตัวแข็งเป็นหิน นิ่งค้างไม่ขยับเขยื้อน

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จู่ๆโทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้น มีข้อความส่งมา

ปาลีก้มหัวไปมองอย่างเชื่องช้า เป็นการส่งจดหมายภาพ ในจดหมายนั้นมีแค่รูปหนึ่งรูป ในรูป..คือดูดนุพลกับโสรจที่ตัวล้อนจ้อนกอดกันอย่างแนบชิด ตาของดนุพลปิดสนิทราวกับกำลังหลับอยู่ แต่ตาของโสรจนั้นกลับเบิกกว้าง ยิ้มและมองมาที่เธอเหมือนต้องการยั่วยุเธอผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์

“อะ!”

ปาลีพึมพำทันที ปาโทรศัพท์อย่างแรงไปที่กำแพงตรงข้าม เหมือนหมดอาลัยตายอยากไปแล้ว

ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไม ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน?

ปาลีที่ตัวสั่นไหวอย่างช่วยไม่ได้ อยากจะลุกขึ้นมา เธออยากจะออกไป เธออยากจะไปให้ไกลจากที่นี่ แต่ว่าร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยของเธอ หมดแรงไปแล้ว สองขาอ่อนแรง สองตาปิดแน่น ก็เป็นลมล้มไปกับพื้น

เปรียบเทียบกันแล้ว ความเจ็บปวดที่เพิ่งได้รับนั้น “การหักหลัง”ของดนุพลโหดร้ายกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า..

โรงแรมยี่ลิน!

ในยามแสงรุ่งอรุณส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านมาถึงบนเตียง เปลือกตาที่หนักอึ้งของดนุพลเปิดออกอย่างปรับสายตาไม่ค่อยได้ พอเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องหรูที่ไม่คุ้น ทันใดนั้นเรื่องราวทั้งหมดของเมื่อคืนก็ค่อยๆชเด่นชัดขึ้นมา

เมื่อคืน เขาต้องการไปดื่มกับพงที่คลับAisne แต่กลับเจอโสรจ หลังจากนั้นเขาก็ดื่มไวน์แก้วที่โสรจส่งให้ วินาทีต่อมา เขาก็สลบไป และหลังจากนั้น..เขาก็มาตื่นอยู่ที่นี่แล้ว และระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างเขาก็จำไม่ได้เช่นกัน

สะบัดผ้าห่มออกดู เขาตอนนี้กลับใส่แค่กางเกงในตัวเดียว ดนุพลไม่กล้าไปคิดเลยว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้ในสมองของเขามีแต่หน้าปาลีเท่านั้น เขาไม่ได้กลับหนึ่งคืนไม่รู้ว่าปาลีจะคิดอย่างไร?

ไม่รอช้า ดนุพลกระโดลงจากเตียง หยิบเสื้อของเขาที่พื้นขึ้นมาใส่กันมือเป็นพัลวัน

เวลานี้ โสรจที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เส้นผมที่เปียกชื้นทำให้รู้ว่าเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ

พอเห็นดนุพลรีบสวมชุด โสรจก็ยกยิ้มสวย เดินไปกอดเอวดนุลจากข้างหลังจนทั้งตัวติดกัน หลังจากนั้นพูดเสียงอ่อนว่า “ดนุพล คุณตื่นแล้ว หิวหรือเปล่า อยากกินมื้อเช้าเป็นอะไร ฉันจะสั่งให้”

“คุณช่วยออกไป!”

ดนุพลสวมกางเกงใส่เข็มขัดเสร็จ สบัดมือออก ผลักโสรจออกห่างอย่างแรงไปไกลสองสามเมตร

โสรจที่ทันระวัง ทุกโยนลงบนเตียงใหญ่อย่างแรงจรผมเผ้ารุงรัง แต่เธอกลับไม่โกรธ ใช้มือค้ำหัวเอาไว้ มองดูดนุพลที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วยรอยยิ้ม น้ำเสียงหยอกเย้าพูดว่า “คุณรีบร้อนที่จะไปงานหมั้นของคุณกับปาลีใช่ไหม?”

สองมือของดนุพลรีบกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ต ทันใดนั้น หมุนตัวอย่างแรง สองก้าวพุ่งไปหน้าโสรจ ยื่นมือขวาออกไปจับคางแหลมของโสรจไว้ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงแสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาโกรธขนาดไหน “คุณก็รู้อยู่ว่าวันนี้ผมจะหมั้นแล้ว ทำไมคุณยังทำแบบนี้?”

คางของโสรจที่ถูกดนุพลบีบจนเจ็บ และดนุพลที่โกรธจัดแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่โสรจเห็นแน่นอน ในความทรงจำของเขาเมื่อก่อน ดนุพลมักจะอ่อนโยน สง่าและนุมนวล นั่นเป็นเพราะว่าไม่เคยมีใครสัมผัสจุดอ่อนของเขา

โสรจก็รู้สึกเกลียดขึ้นมาทันที เกลียดปาลี ผู้หญิงคนนี้ที่ยึกครองความรักทั้งหมดของดนุพลไป

“ดนุพล ฉันรักคุณ ไม่ว่าฉันทำอะไรลงไปทั้งหมดก็เพราะว่าฉันรักคุณนะ!”

โสรจน้ำตาไหลพรากมองไปยังดนุพล การกระทำที่หลงเหลือความสงสารของดนุพลนั้น ทำร้ายเธอเข้าแล้วจริงๆ

ดนุพลยกยิ้มริมฝีปากเยือกเย็น “ฉันเกลียดคนที่คิดร้ายกับฉันที่สุด แล้วก็ขอช่วยคุณอย่าเอาคำว่ารักมาเป็นข้ออ้างของความเห็นแก่ตัวของคุณ คุณเปลี่ยนไปแล้ว คุณไม่ใช่โสรจที่ผมเคยรู้จักอีกต่อไป ต่อให้เมื่อคืนวานระหว่างเราเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่สามารถใจได้เพราะว่าผู้หญิงที่ฉันรักมีเพียงแค่ปาลี และคุณ ตอนนี้ผมเหลือไว้แต่ความเกลียดชังเท่านั้น!”

พูดจบ ใช้แรงมือที่บีบคางปาลีอยู่ผลักออกไป และไม่มองไปยังโสรจที่อยู่บนเตียงอีก หยิบเสื้อนอกของเขาขึ้นมาแล้วก็เดินออกไปจากห้องนี้แบบไม่หันกลับไปมองสักนิดถ้าหากว่าปาลีเป็นอะไรเพราะว่าเขาไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนี้ ทั้งชีวิตเขาจะไม่ให้อภัยโสรจที่เขาเคยรักอย่างแน่นอน“ดนุพล....”โสรจมองตามแผ่นที่ห่างไปของดนุพล เรียกหาด้วยใจที่แหลกสลาย น่าเสียดายที่มีเพียงแผ่นหลังเย็นชาที่ค่อยๆหายไปของดนุพลแลกกลับมาเท่านั้น“ดนุพล คิดไม่ถึงว่าคุณจะไร้ความปราณีเช่นนี้ หลายปีนี้ ฉันมองคุณไม่ออกจริงๆ!”รู้ว่าไม่มีทางที่จะเอาคืนกลับมาได้ โสรจเก็บความอ่อนแอขอวตัวเองเอาไว้ ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองไปยังประตูที่ดนุพลหายไป ทันใดนั้นขำเสียงทุ่มต่ำ สุดท้ายยิ่งขำก็ยิ่งเสียงดัง กลับแย่ยิ่งกว่าเสียงร้องไห้ “คุณคิดว่ารีบกลับไปตอนนี้ เธอจะยังหมั้นกับคุณอยู่หรือ คุณฝันเอาเถอะ ของที่ฉันโสรจไม่ได้เนี่ย คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ ฮ่าฮ่าฮ่า....”

copy right hot novel pub