ตอนที่ 286 การเดิมพัน

“ นี่คือเอกสารการหย่าที่ผมให้คนร่างขึ้นมา คุณดูก่อน ถ้าหากว่าไม่มีปัญหาก็เซ็นชื่อซะ ! ”

มีดที่โสรจกำลังใช้ปลอกแอปเปิ้ลอยู่นั้นก็ตกลงจากมือไปที่พื้นเสียงดังเคร้ง ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองดนุพลด้วยความเฉยเมย โสรจไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่หูของตัวเองได้ยิน

ถึงแม้ว่าดนุพลจะเคยพูดเรื่องหย่ากับเธอแล้ว แต่เธอกลับคิดมาตลอดว่ามันจะสามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

รอยยิ้มที่เสแสร้งว่ามีความสุขบนใบหน้าไม่สามารถที่จะทนฝืนยิ้มมันต่อไปได้อีกแล้ว จากนั้นโสรจก็หยิบเอกสารการหย่าของดนุพลขึ้นมาและฉีกมันออกเป็นชิ้นๆอย่างไม่ลังเล พร้อมกับระเบิดเสียงตะโกนดังออกมาใส่ดนุพลว่า : “ ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร จู่ๆก็ทำให้คุณกลายเป็นคนที่เลือดเย็นไม่มีความรู้สึกความรับผิดชอบแบบนี้ คุณบอกฉันมา มันเป็นใครกันแน่ ? ”

โสรจเชื่อว่าในวันนั้นนัฐพงษ์ได้เตือนเธอแล้ว ดังนั้น เธอจึงมั่นใจและไม่สงสัยเลยว่า ดนุพลมีผู้หญิงอื่นอยู่ข้างนอกแล้ว

ดนุพลขมวดคิ้ว “ ผมพูดไปแล้ว ที่ผมจะหย่ากับคุณมันเป็นเรื่องของโชคชะตาอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับใครเลย ถึงแม้ว่าวันนี้คุณจะฉีกเอกสารการหย่านี้ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพราะผมยังมีเหลืออีกเยอะ และถ้าคุณยังไม่มีเหตุผลแบบนี้อีกต่อไปล่ะก็ อย่างนั้นพวกเราก็คงจะต้องไปเจอกันที่ศาลอย่างเดียวแล้ว ”

โสรจยิ้มอย่างโกรธเคือง : “ ฉันบอกแล้วว่าฉันจะไม่หย่า ให้ตายก็ไม่หย่า ผู้หญิงคนนั้น คุณไม่บอกฉันก็สามารถไปสืบหาเองได้ และถ้าฉันหามันเจอ แน่นอนฉันจะเรียกมันว่านางแพศยาคนนี้…….โอ๊ย….. ”

โสรจยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียง “ เพียะ ” ดังขึ้นบนหน้า

ดนุพลดึงมือของเขากลับมาด้วยความโกรธ และพูดอย่างเฉยเมยว่า : “ ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิง แต่คุณไม่ควรจะพูดถึงเธอแบบนี้ ตอนนี้ ออกไป ผมไม่อยากคุยไร้สาระกับคุณอีก พวกเรา ไปเจอกันที่ศาล ”

โสรจเอามือกุมหน้าของเธอ และมองไปที่ดนุพลอย่างไม่กล้าที่จะเชื่อพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า : “ คุณตบฉัน ? คุณตบหน้าฉัน ? แค่เพราะฉันด่ามันว่านางแพศยา ? ”

เมื่อพูดถึงนี่ เสียงของเธอก็ดังขึ้นอย่างฉับพลันว่า : “ ดนุพล คุณจำเอาไว้ ที่ตบหน้าฉันครั้งนี้ฉันจะเอามันคืนกลับไปให้นางผู้หญิงแพศยาคนนั้นเป็นสิบเท่า ! ”

พูดจบ ก็เดินออกจากห้องไป

ในระหว่างทางที่กำลังออกจากโรงพยาบาลนั้น ใบหน้าที่แต่งมาอย่างละเอียดอ่อนของโสรจนั้นก็เละเทะจากความโกรธ และเมื่อเห็นท่าทางของเธอที่ดูเหมือนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อนั้น คนรอบข้างก็หลีกทางให้เธอทุกคน

ด้วยความบังเอิญ โสรจเห็นเงาสลัวๆของรูปร่างที่คุ้นเคย รูปร่างที่สูง สง่า ราวกับใครบางคนที่เธอเกลียด ฝันถึงทีไรก็กัดฟันตลอด

หัวใจของโสรจ สะดุ้งเต้น อย่าบอกนะว่าคือเธอ ? เธอกลับมาแล้ว ?

ดวงตาของเธอโต โสรจต้องการเดินตามไปเพื่อที่จะดูให้แน่ใจ แต่ใครจะรู้ว่าในตอนนี้จู่ๆก็มีคนผมฟูพุ่งออกมาทางด้านซ้ายอย่างฉับพลัน หญิงขอทานที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ชนเข้าจังๆกับโสรจ ผลคือมีเสียงร้องโอดครวญ จินตนาการได้เลยว่ามีสี่เท้าชี้ขึ้นฟ้าแล้ว ทั้งสองล้มราบลงกับพื้น

“ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ……. ”

หญิงขอทานรีบเอ่ยคำขอโทษในทันที จากนั้นก็ดึงมือของโสรจขึ้นมาจากพื้น

“ โอยย …….. ”

โสรจร้องครวญครางและสะบัดมือของหญิงขอทานออกไป พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรังเกียจเหยียดหยามว่า : “ อย่ามาแตะต้องฉัน ออกไป สกปรก ! ”

ไม่ผิดเลย หญิงขอทานคนนี้สกปรกมาก โดยเฉพาะใบหน้า สกปรกจนดูไม่ออกว่าตรงไหนคือจมูกตรงไหนคือปาก และผิวหนังข้างนอกของเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งนั้นก็เต็มไปด้วยจุดสีแดงเล็กๆ ดูแล้วน่าอายมากๆ

ถ้าหากว่าปาลีอยู่ที่นี่ เธอก็จะจำได้ว่า หญิงขอทานสกปรกคนนี้ก็คือหญิงขอทานแปลกประหลาดคนที่เมื่อวานเธอได้ให้เงินไปจำนวนหนึ่ง

โสรจไล่ให้เธอไป หญิงขอทานก็ไม่ได้โกรธ เพียงแค่เก็บมุมปาก จากนั้นก็เดินออกไป

โสรจรีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็เช็ดแล้วเช็ดอีกไปที่แขนที่โดนกับหญิงขอทานคนนั้น แต่หลังจากนั้น โสรจเงยหน้าขึ้น เงาของร่างที่ดูคุ้นเคยก็หายไปไหนแล้วไม่รู้

โสรจโยนกระดาษทิชชู่ในมือทิ้งไปด้วยความโกรธ ทำไมเงาเมื่อกี้ดูแล้วเหมือนกับปาลีเลยนะ ?

มันไม่น่าจะใช่เธอ โสรจกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ เธอให้เงินกับปาลีไปแล้ว และปาลียังเคยให้คำสาบานไว้กับเธออีก ว่าชีวิตนี้จะหายไปจากเธอกับดนุพล

แต่ว่า ในใจกลับยิ่งรู้สึกไม่สงบขึ้นมา

ถ้าหากว่าคนข้างหลังดนุพลนั้นคือผู้หญิงคนอื่น เธอก็ยังพอจะมั่นใจได้ว่าจะสามารถคืนดีกับดนุพล แต่ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนี้คือปาลีแล้วล่ะก็ อย่างนั้นเธอก็…….แทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย

จิตใจของโสรจ เริ่มวิตกกังวลแล้ว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็โทรหานัฐพงษ์ คืนนี้เธอก็จะต้องทำเด็กหลอดแก้วแล้ว ไม่สามารถปล่อยต่อไปได้อีกเธอไม่สนว่าปาลีจะกลับมาแล้วหรือไม่ และไม่สนว่าผู้หญิงข้างนอกของดนุพลคนนั้นคือเธอหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม ความมั่นคงในชีวิตนี้ของเธอวางเดิมพันไว้ทั้งหมดแล้ว ! และแน่นอน เธอไม่สามารถฝากความหวังทั้งหมดของเธอไว้ที่นัฐพงษ์อย่างเดียวได้ เธอยังจำเป็นต้องพึ่งวิธีอื่น ดังนั้น โสรจจึงเดินไปที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล จากนั้นก็ขับตรงไปที่บ้านตระกูลกาฬดิษย์ถึงแม้ว่าตระกูลกาฬดิษย์ที่ไม่มีชยุตแล้วนั้นจะไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไป แต่ ทางที่เธอสามารถเดินได้นั้นมีไม่มาก เพียงแต่ต้องลองดูและเมื่อโสรจกลับถึงบ้านตระกูลกาฬดิษย์ คนรับใช้ของบ้านตระกูลกาฬดิษย์ก็ตกใจมากเพราะว่าตั้งแต่ที่ชยุตเสียชีวิตไปนั้น โสรจก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลย หลายปีมานี้ คนรับใช้ที่อยู่บ้านตระกูลกาฬดิษย์มาหลายปีแล้วเหล่านี้ รับรู้ได้ถึงความสัมพันธ์ของโสรจกับวิสาข์ พวกเขาถึงได้ยิ่งแปลกใจและตกใจมากที่ทำไมโสรจถึงยังกลับมาอีกโสรจกัดฟัน และจ้องไปที่พวกคนรับใช้เหล่านี้ จากนั้นก็เดินเขาตรงไปยังห้องโถงหลักของบ้านตระกูลกาฬดิษย์………

copy right hot novel pub