ตอนที่445 ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

“เธอ....”ทวิติยาสีหน้าเปลี่ยนทันที“เธออยากเอายังไง”

“ฉันต้องการให้คุณสาบานว่าก่อนที่ธนัทจะฟื้นขึ้นมาคุณจะไม่ทำอะไรเขา ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องที่ฉันเห็นเมื่อกี้ไปบอกให้ดนุพล ภาสวรและอิงดาว ถึงตอนนั้นมันจะเป็นยังไงคุณเดาเอาเองเลย”ปาลีพูดขึ้น

“ได้ ฉันสาบาน ถ้าฉันผิดคำพูดฉันจะโดนฟ้าผ่า”ทวิติยาจ้องปาลีแล้วกัดฟันพูดออกมา

ตอนนี้ทวิติยามีแต่ยอมเธอไป เพราะเธอไม่กล้าคิดเลยว่าตอนที่ลูกของเธอรู้ว่าแม่ตนเองคิดไปฆ่าพ่อ พวกเขาจะทำยังไงกับเธอที่เป็นแม่

“โอเค คุณไปได้แล้ว”ปาลีหลีกทางให้เธอ แต่น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชา“ที่จริงฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างคุณจะรักษาสัญญา ตั้งแต่ตอนนี้ไปถ้าธนัทเกิดอะไรขึ้นฉันล้วนเอามานับเข้าบัญชีของคุณ ถึงตอนนี้คุณก็รู้ว่าลูกของคุณจะทำยังไงกับคุณเลย”

เพื่อความปลอดภัย ปาลีเลยพูดแบบนี้ออกมา

พอทวิติยาได้ยินอย่างนี้ ถึงจะโมโหแต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร เธอออกเสียงหึอย่างไม่พอใจแล้วเดินจากไป

พอทวิติยาเดินจากไป กลิ่นอายที่ดุดันของปาลีก็หายไปทันทีและกลายเป็นความเศร้าโศกและจนใจ

ที่จริงปาลีไม่ต้องพูดอะไรมากกับทวิติยา ฉากที่เธอได้เห็นเมื่อกี้เธอก็สามารถทำให้ทวิติยาติดคุกได้ แต่เธอไม่สามารถทำอย่างนี้

เพราะยังไงทวิติยาก็เป็นแม่ของดนุพล

เพื่อความรู้สึกของดนุพล แม้เรื่องที่ทวิติยาทำเมื่อกี้เธอก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ ไม่งั้นดนุพลต้องรู้สึกอาบอายมากๆแน่นอน

มองดูธนัทที่นอนอยู่บนเตียง ปาลีค่อยเดินเข้าใกล้เขาและพูดว่า“คุณเห็นรึยัง ชีวิตของคุณล้มเหลวขนาดไหน ตอนที่คุณตกอับ คนที่ใกล้ชิดคุณที่สุดกลับคิดจะฆ่าคุณ ฉันรู้สึกสงสารแทนคุณจริงๆ คุณควรไปสำนึกผิดบ้างแล้ว”

ปาลีพูดต่อว่า“คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม คงไม่ได้ยินมั้ง แต่มีคำพูดบางอย่างฉันอยากพูดกับคุณมานานแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสได้พูดสักที เพราะปกติคุณมักจะทำเป็นสูงส่ง ไม่ให้ความเมตตากับฉันเลยสักนิด คุณไม่เคยยอมรับฉันเป็นลูกสาวของบคุณ ฉันเองก็ไม่อยากมีพ่อที่เป็นคุณ คุณเป็นคนให้ชีวิตฉัน และวันนี้ฉันก็ได้ช่วยชีวิตคุณ ดังนั้นเราสองคนเตลียร์กันแล้ว ดนุพลและอิงดาวถึงจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณแต่พวกเขาก็เรียกคุณเป็นพ่อมายี่สิบกว่าปี หลังคุณฟื้นขึ้นมาหวังว่าคุณอย่าทำเรื่องที่ทำร้ายพวกเขา ไม่งั้นคุณต้องเสียใจไปทั้งชีวิตแน่นอน เพราะตอนนี้คุณไม่เพียงแต่เสียพวกเขาสองคนไป แถมยังเสียภาสวรและฉันไป แล้วคุณจะกลายเป็นคนโดดเดี่ยวอย่างโสรจ”เมื่อพูดคำพูดในใจเสร็จ ปาลีก็เรียกแม่บ้านเข้ามาดูแล หลังกำชับให้เธอดูแลธนัทดีๆแล้วเธอก็ไปจากโรงพยาบาล

แต่กลับไม่เห็นหลังเธอจากไป ธนัทที่นอนนิ่งๆอยู่บนเตียง ขนตาที่ดำๆของเขาก็ขยับเล็กน้อย

หลังทวิติยาออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไปโรงพยาบาลของนัฐพงษ์ เพราะเธออยากไปดูไอริณ

ตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อนไอริณโดนแจกันศิลปะที่สูงสองเมตรกว่าทับจนขาหัก เธอก็อยู่โรงพยาบาลตลอด

บนทางเดิน ตอนที่มุมเลี้ยว ทวิติยาก็ชนกับพยาบาลที่ใส่หน้ากากพอดี ทั้งมองก็ถอยหลังไปกี่ก้าว

“นี่แกเดินทางประสาอะไร ไม่เห็นหรือไง”ไม่ว่าจะเป็นความคิดของตนเองหรือไม่ ทวิติยาล้วนเอาความผิดโยนไปที่คนอื่น

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ....”พยาบาลคนนั้นก้มหัวกล่าวขอโทษด้วยเสียงแหบแล้วก็วิ่งหนีไปทางเดินอื่น สุดท้ายหายไปในสายตาของทวิติยา“นี่ฉันยังพูดไม่เสร็จนะ ชนฉันแล้วคิดจะจบง่ายๆงั้นหรอ แกหยุดนะ.....”ทวิติยาด่าไปทางที่พยาบาลคนนั้นหายตัวไป เพียงแต่ยังพูดไม่เสร็จเธอก็หยุดเสียงไป เพราะเธอรู้สึกว่าแผ่นหลังของพยาบาลคนนั้นคุ้นตานิดหน่อย แต่ความคุ้นตานั้นไม่นานก็หายไป ทวิติยาอดพึมพำไม่ได้“แปลกจังเลย หรือฉันจะตาฝาดไป”ทวิติยาก็ไม่ได้คิดมาก เพราะห้องคนไข้ของไอริณถึงแล้ว เธอเคาะประตูแล้วก็เดินเข้าไปแต่ตอนที่เธอเข้าห้องไป พยาบาลที่ใส่หน้ากากคนนั้นก็ยื่นหัวออกมาจากปลายทางเดิน ดวงตาที่เผยออกมานั้นดูมีเสน่ห์มาก แต่กลับฉายแววตาที่เย็นชา เมื่อยืนยันว่ารอบๆไม่มีคน เธอก็ค่อยๆเดินไปเข้าใกล้ห้องคนไข้ของไอริณคนนี้ไม่ใช่ใคร เป็นโสรจที่ทุกคนกำลังตามหาอยู่

copy right hot novel pub