ตอนที่461 ฉันมารับคุณไป

ปาลีส่ายหัว“ไม่ต้องแล้วแหละ ที่จริงฉันได้คุยเรื่องนี้กับพ่อมานานแล้ว แต่ท่านบอกว่าท่านชินกับชีวิตในชนบทแล้ว ไม่ว่าฉันพูดยังไงท่านก็ไม่ยอมมา ส่วนขวัญชีวีและจาริณี ฉันก็ทำดีกับพวกเธอสองคนมากๆแล้ว ถ้าพวกเธอสองคนยังทำเหมือนเดิม ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป”

เดิมทีปาลีนึกว่าหลังผ่านเรื่องที่ถูกตัดมดลูกและถูกชยนทิ้ง ขวัญชีวีจะสำนึกผิดและเปลี่ยนนิสัยตนเอง แต่เธอคิดได้ดีเกิน จากการที่ขวัญชีวีเลือนเวลานอนที่โรงพยาบาลจนถึงอาทิตย์ที่แล้วก็สามารถดูออกว่าขวัญชีวียังไม่สำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย

ที่ขวัญชีวีไม่ยอมออกโรงพยาบาลก็เพราะสองเรื่อง หนึ่งคือเธอรู้วิสาข์จะจ่ายค่ารักษาให้เธอ สองคือขวัญชีวียังรออยู่ว่าชยนจะเปลี่ยนใจกลับมาหาเธอ แต่ในช่วงเวลานี้เธอก็ได้เรื่องไปหลายอย่าง เช่น ขึ้นไปชัดสุดของโรงพยาบาลและบอกว่าตนเองจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ทำให้คนทั้งหลายมามอง สุดท้ายยังมีตำรวจและนักข่าวมาด้วย แล้วขวัญชีวีก็เริ่มตะโกนร้องให้ชยนกลับมาหาเธอ ฉากแบบนี้ทำให้คนที่มองซาบซึ้งใจมาก แต่ที่เธอทำแบบนี้กลับแตะต้องถึงขีดจำกัดของสุพจน์ สุดท้ายวันนั้นเธอก็โดนไล่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

หลังออกจากโรงพยาบาล เพราะการกำชับของสุพจน์ ขวัญชีวีและจาริณีเลยหาไม่เจอที่อยู่ สุดท้ายหมดหนทางพวกเธอสองคนเลยกลับมาชนบท

พอพวกเธอสองคนกลับมา คนที่ต้องลำบากก็คือธามแล้ว พอนึกถึงเรื่อง ปาลีก็รู้สึกเป็นห่วงพ่อมาก

ระหว่างคุย พวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

เมื่อรับธนัทและตำรวจสองคนที่อยู่เฝ้าธนัทสำเร็จ เดิมทีดนุพลนึกจะส่งธนัทกลับบ้านแล้วค่อยไปรับทวิติยา แต่คาดไม่ถึงธนัทกลับบอกว่าไปโรงพยาบาลก่อน หลังถึงโรงพยาบาลแล้ว ธนัทบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับทวิติยาตามลำพาง ดังนั้นดนุพลและปาลีเลยรออยู่ข้างนอก

ดนุพลและปาลีตกใจกับการกระทำของธนัท แต่ก็ยังรออยู่ข้างนอกอย่างเชื่อฟัง พวกเขาเชื่อว่าเมื่อผ่านเรื่องนี้แล้ว ธนัทควรจะนึกออกเรื่องบางอย่าง แถมตอนนี้ทวิติยากลายเป็นแบบนี้ กรรมของเธอก็ได้ชดใช้ไปหมดแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ธนัทได้เจอกับทวิติยาหลังจากเขาฟื้นขึ้นมา แม้เขาก็ได้รู้อาการคร่าวๆของทวิติยาจากปากคนอื่น แต่ตอนที่ได้เห็นกับตาเขาก็ยังอดตกใจไม่ได้ เพราะเขาไม่กล้าเชื่อเลยว่าคนที่นอนอยู่บนเตียง ดูไม่ออกว่าเป็นผีหรือคนนั้นเป็นภรรยาของตนเองที่ชอบแต่งหน้าของเขา

“ใครมา”หลังจากผ่านการรักษาสองเดือน อาการของทวิติยาได้มั่นคงแล้ว แม้ผมของเธอไม่สามารถงอกออกมาได้อีก หัวที่โล้นเต็มไปด้วยแผลเป็น ลูกตาด้านซ้ายโดนกัดกร่อนจนบอด ริมฝีปากฝั่งซ้ายก็ไม่เหลือแล้ว เผยให้เห็นฟันสีขาว แต่ตาทางขวาของเธอยังมองเห็นรางๆ ลำคอที่ถูกกัดกร่อนเมื่อได้ติดตั้งเครื่องออกเสียงแล้วก็สามารถพูดได้ไม่กี่คำ แต่เสียงของเธอยังคงแหบแห้งไม่น่าฟัง

มองดูทวิติยาในสภาพแบบนี้ ความแค้นเส้นสุดท้ายของธนัทที่มีต่อทวิติยาก็ได้จางหายไป เขาถอนหายใจและพูดว่า“ฉันเอง ฉันมารับเธอออกโรงพยาบาล”

“อ๊า...เป็นแก แกอย่าเข้ามา....อย่า.....”

ทวิติยาพอได้ยินเสียงของธนัท เธอก็กรีดร้องแล้วกลิ้งตกจากเตียง

“เธอไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ทำอะไรกับเธอหรอก ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนในเมื่อก่อนแล้ว”

ธนัทยืนิยู่ที่เดิมไม่ได้ไปประคองทวิติยา แม้เขาจะสำนึกผิดแล้ว แต่นี่ไม่ได้แสดงว่าเขาได้ยกโทษในสิ่งที่ทวิติยาทำเอาไว้ อีกทั้งรูปภายนอกของทวิติยาในตอนนี้น่ากลัวมาก เขาเองก็ไม่อยากไปแตะต้องเธอคงเป็นน้ำเสียงของธนัทเรียบเฉยเกินไป ทวิติยาได้รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา อารมณ์ที่ตื่นเต้นก็เริ่มสงบลง เนิ่นนานถึงพูดว่า“แก...ไม่โทษฉันแล้วจริงๆหรือ”ธนัทยิ้มเยาะ“โทษเธอ เราสองคนไม่ต่างอะไรกันหรอก นับจากความผิดของเรา ถึงตายไปหมื่นครั้งก็ยังไม่พอ ตอนนี้เธอพิการและฉันก็ถูกควบคุมตัวตลอดชีวิต นี่เป็นกรรมที่เราควรได้ แต่เราจะไปพัวพันถึงลูกๆไม่ได้ คราวนี้ที่ฉันมารับเธอก็เพื่ออยากให้ลูกๆมีชีวิตที่เงียบสงบ ลุกขึ้นเลย แล้วไปกับฉัน”

copy right hot novel pub