ตอนที่ 52 การเคลื่อนไหวที่มากเกินไป

เวลานี้ ต้นน้ำที่นั่งลงกับพื้น สิบนิ้วของเขาที่จับอยู่บนพื้นดิน ในตาคู่สามเหลี่ยมกำลังแตกปะทุออกมาด้วย ความมืดครึ้ม ในตาที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว โหมกระหน่ำ

ชายที่อยู่ในหุบเขาหากได้เกลียดแล้วก็จะเกลียดเลย บางครั้งอาจจะโหดร้ายร้ายและรุนแรงมากกว่าคนที่อยู่ในเมือง

ในหุบเขาเวลากลางคืนนั้นทั้งมืดและสงบ

ดังนั้นเสียงดังเพียงเล็กน้อยก็ได้ยินชัดเจน พอดีที่บ้านไม้ที่นิทัศน์อยู่นั้น อยู่ด้านหน้าบ้านของภูผา จนกระทั่งปิยะและปาลีที่นอนอยู่บนเตียง สามารถได้ยินเสียงพึงพอใจของชายหญิง เสียงรัก จากห้องของนิทัศน์อย่างชัดเจน

วารีนั้นทุกเรื่องนั้นต้องได้รับการสอนจากนิทัศน์ ตัวอย่างเช่นการจัดการกับท่าทาง เสียงร้องออกมาอย่างไร และนิทัศน์นั้นดูเหมือนจะต้องการให้ปิยะและปาลีได้ยินการกระทำอันน่าเกรงขามของเขา เสียงสอนนั้นจึงพูดออกมาเสียงดังเป็นพิเศษ

แต่วารีนั้นได้รับการหล่อหลอมจากนิช พ่อของเธอที่เมื่อเจอลมก็สามารถเปลี่ยนหางเสือได้ เธอสามารถเรียนรู้การคิดอย่างลึกซึ้งมาตั้งแต่อายุยังน้อย เพียงต้องการให้นิทัศน์ชอบ ถึงแม้เธอจะอายและเจ็บปวดเธอก็สามารถทำให้ดีที่สุด

สุดท้ายยังขอให้เธอทำสิ่งใหม่ๆ นั้นก็คือทำไปด้วยร้องไปด้วย

เสียงของเธอเพราะน่าฟังมาก และยังเป็นทวงนำนองที่แปลกใหม่ เสียงร้องด้วยความรักและความปรารถนายิ่งเพิ่มรสชาติมากขึ้น เมื่อนิทัศน์ได้ยิน ก็พอใจเป็นอย่างมาก แต่วารีนั้นยังเด็กมาก เธอเพิ่งอายุ16ปี ผิวกายที่อ่อนนุ่มราวกับน้ำในลำธารกลางหุบเขา บีบมันออกมาน้ำก็สามารถกระเพื่อมออกมาเป็นสาย ช่างล่อให้หลงไหลเสียจริงๆ

อย่างช้าๆ นิทัศน์ตั้งใจตั้งแต่แรกที่จะกระตุ้นปิยะและปาลี ก็เริ่มหลงใหลในตัวของวารีแล้ว การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนนนั้นกำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ทางด้านนี้ ปิยะกุมหัวของเธอแน่น ในที่สุดก็ทนไม่ไหวกระโดดลงจากเตียง

“ปิยะ เธอจะทำอะไร”

ปาลีที่นอนเตียงเดียวกับเธอ รีบดึงเธอไว้

“ฉันนอนไม่หลับ จะออกไปเดินข้างนอก”

ใบหน้าที่เจ็บปวดของปิยะ ถ้ายังฟังเสียงนั้นอยู่อีก เธอกลัวว่าเธอจะเป็นบ้าไป

ปาลี ถอนหายใจ “ในเขานี้พวกเราไม่คุ้นเคย ถ้าเธอหลงทางไปจะทำอย่างไร ปิยะ เธออย่าออกไปเลย ฟังฉันหน่อยนะ เลิกกับนิทัศน์เถอะ ไม่ต้องอยู่กับเขาแล้ว คนแบบเขาไม่คู่ควรกับความใจดีของเธอเลย”

ปิยะพยักหน้าอย่างเจ็บปวด “ตอนนี้อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กับฉันเลยนะ ฉันไม่อยากคิดอะไร ฉันแค่อยากออกไปสูดอากาศข้างนอก”

ปาลีไม่มีทางเลือก “ถ้าอย่างนั้นฉันไปเป็นเพื่อนเธอนะ”

ป่าแห่งนี้ เธอไม่วางใจว่าปิยะจะออกไปข้างนอกคนเดียวจริงๆ

ปิยะกลับจับมือเธอไว้ “เท้าของเธอยังเจ็บอยู่เลย จะออกไปกับฉันได้อย่างไร เอาแบบนี้ละกัน ถ้าเธอไม่วางใจ ฉันเรียกภูผาไปเดินเป็นเพื่อนฉัน เขาโตมาในป่าแห่งนี้ จะมีใครที่จะคุ้นเคยไปมากกว่าเขาละ”

เมื่อปาลีได้ฟังก็พยักหน้าวางใจ “ตกลง ถ้าอย่างนั้นรีบไปรีบกลับนะ ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นป่าลึก ฉันกังวลว่าจะมีสัตว์ป่าออกมา”

“อืม ฉันรู้แล้ว”

ปิยะแตะไปที่มือของปาลีอย่างขอบคุณ เธอเป็นพี่สาวน้องสาวที่ดีจริงๆ และวันนี้เธอเกือบจะสร้างช่องว่างระหว่างปาลีและนิทัศน์ ทันใดนั้น ปิยะก็ไม่หยุดโทษความโง่ของตัวเองในใจ

เมื่อเปิดประตูห้อง ปิยะกำลังจะไปหาภูผาเพื่อให้เขาไปเดินเป็นเพื่อนเธอ แต่กลับไม่คิดว่าภูผาก็กำลังกลับมาจากด้านนอก

“ภูผา คุณไปทำอะไรด้านนอกมา”

ปิยะทักทายถามภูผาอย่างสงสัย

ภูผาจับหัวอย่างอายๆ แต่ก็ตอบไปตามความจริง “ไปปัสสาวะมาครับ”

เมื่อปิยะได้ยินก็อดไม่ได้หัวเราะออกมา เด็กคนนี้ช่างจริงใจจริงๆ เธอเพียงแค่ถามเรื่อยเปื่อย ไม่ได้ต้องการให้เขาต้องตอบตามความจริง ครู่หนึ่ง เธอจึงพูดไป “ฉันอยากออกไปเดินข้างนอก เธอไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหม”

ภูผาพยักหน้าอย่างดีใจ “ได้ครับ คุณรอผมสักครู่นะ ผมไปเอาธนูกับลูกธนู”

พูดจบก็รีบพุ่งไปที่ห้องของเขา จากนั้นที่หลังของเขาก็มีธนูคันใหญ่และลูกธนูจำนวนหนึ่ง นอกจากนั้นยังมีขวานใหญ่แนบอยู่ที่เอว

“ทำไมต้องเอาของพวกนี้ไปด้วย”

ปิยะตกใจเล็กน้อย หรือเป็นอย่างที่ปาลีพูดว่าป่าแห่งนี้อาจจะมีสัตว์ป่าออกมา

“คุณไม่ต้องกลัว ผมแค่เผื่อไว้ พวกเราเป็นผู้ชายที่อยู่ในป่า ถ้าหากจะออกไปข้างนอกล้วนต้องนำของพวกนี้ไปด้วย หลายสิบปีมาแล้ว มันชินแล้วครับ”ภูผายิ้มอย่างไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเวลานี้ การเคลื่อนไหวของนิทัศน์ที่อยู่ในห้องเริ่มถึงจุดยอดอีกครั้ง “อ่า..อ่า...พี่นิทัศน์ พี่สุดยอดมาก วารี...วารีชอบมากค่ะ”เสียงร้องของวารีดังขึ้นมาอีกครั้งปิยะหน้าซีด กัดริมฝีปากล่าง ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับภูผาอีก เธอวิ่งออกไปจากบ้าน วิ่งไปที่ป่าด้านหลัง เธอยากวิ่งออกไปไกลๆ ไกลจนไม่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว เธอไม่อยากได้ยิน เธอไม่อยากได้ยินมัน“พี่สาววิ่งช้าหน่อย ระวังก้อนหิน”ภูผารีบวิ่งตามไป ได้ยินเสียงร้องครางของวารีจากด้านหลัง เขาอดไม่ได้ที่แก้มจะร้อนขึ้นมา แต่เขากลับไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยาแบบนี้

copy right hot novel pub