ตอนที่ 96 แม่ลูกบีบบังคับกัน

สีหน้าของจาริณีเย็นยะเยือกลง ลุกขึ้นไปเปิดประตูในทันที

"แม่...อ๊ะ..."

ประตูพอเปิดออก ปาลีเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา เสียงฝ่ามือหนึ่ง "เพี๊ยะ" ก็ตบลงไปบนใบหน้าด้านซ้ายของเธออย่างรุนแรง

" แกไอ้คนกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ทำร้ายคนในครอบครัวของตัวเอง ตายเข้ามาซะ"

หลังจากที่จาริณีตบไปที่หน้าของปาลีอย่างรุนแรง มือข้างหนึ่งก็บิดไปที่เนื้อหนังบนแขนของปาลีแล้วลากเข้ามาในบ้าน จากนั้นก็ปิดประตูเสียงดัง "ปึ้ง"

"แม่..."

ปาลีกุมใบหน้าที่ถูกตบจนเจ็บ มองไปยังจาริณีด้วยสีหน้าที่ไม่กล้าที่จะเชื่อ

ความเจ็บปวดที่แสบร้อนบนใบหน้าก็เจ็บไม่เท่าความเจ็บปวดใจของเธอในตอนนี้ แม้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตจาริณีจะตบตีด่าว่าเธอมาไม่น้อย แต่กลับไม่เคยตบหน้าเธออย่างรุนแรงแบบในเวลานี้มาก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสีหน้าของจาริณีในตอนนี้ ดูแทบอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆยังไงอย่างงั้น

พอขวัญชีวีเห็นจาริณีตบปาลี ก็รีบเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่รู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นในทันที สองมือกอดอก มองดูปาลีด้วยรอยยิ้มที่ยั่วยุ พลางเอ่ย "พี่ ฉันเคยบอกแล้วว่า ให้พี่ทำให้ฉันผ่านการสัมภาษณ์ พี่ดันไม่ฟัง คราวนี้ เห็นความเก่งกาจของฉันหรือยังล่ะ!"

ปาลีได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ หัวเราะอย่างเศร้าใจยิ่งนัก สายตาที่เจ็บปวดมองไปยังจาริณีพลางเอ่ย "หนูก็ว่าแล้ว ทำไมอยู่ๆแม่ถึงมาเป็นห่วงหนู ที่แท้เพียงแค่ต้องการหลอกหนูกลับมา แม่เพียงแต่ฟังความข้างเดียวของขวัญชีวีก็มาตบหนู แม่ลำเอียงขนาดนี้ได้ยังไงกัน?"

ผิวหนังบนใบหน้าของจาริณีขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า "น้องสาวของแกอายุน้อยกว่าแก เข้าสู่สังคม ที่ต้องการก็คือโอกาส แกเป็นพี่สาว ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยน้อง ยังเหยียบย่ำน้อง มีพี่สาวแบบแกอย่างนี้หรอ ฉันไม่ตีแกไม่เตือนแก ต่อไปแกคงจะไม่แม้แต่ฉันแม่คนนี้ก็ไม่อยู่ในสายตาแล้วหรอกหรอ?"

ปาลีส่ายศีรษะ ที่จริงหากในตอนนั้นกิริยาของขวัญชีวีดีสักหน่อย เธอก็จะพิจารณาให้ขวัญชีวีเป็นเสมียนเล็กๆในบริษัท ให้เธอเริ่มขึ้นมาจากจุดที่เป็นพื้นฐานที่สุด ภายหน้าดูคะแนนค่อยให้การเลื่อนตำแหน่งใหม่อีกครั้ง น่าเสียดาย ขวัญชีวีหวังสูงเกินไป แม้แต่โอกาสที่จะพูดคุยดีๆกับเธอสักสองสามประโยคก็ยังไม่ให้

ปาลีคิดทบทวนตัวเองว่าชีวิตนี้ไม่ได้ติดค้างอะไรขวัญชีวี ยิ่งไปกว่านั้นขวัญชีวียังทำเรื่องที่สกปรกอย่างการอ่อยพี่เขยของตนเองอีก เธอปาลีไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำดีต่อขวัญชีวีแล้วจริงๆ

"ไม่ใช่ว่าหนูไม่ให้โอกาสน้อง เป็นน้องที่ไม่มีความสามารถนั้นเลยต่างหาก แม่ จะพูดยังไงแม่น่ะก็ลำเอียง"

ปาลีปล่อยมือลงอย่างช้าๆ จ้องไปยังจาริณีด้วยสีหน้าที่เย็นชา ตอนนี้ เธอไม่เพียงแต่รู้สึกหมดหวังต่อขวัญชีวี กับจาริณีก็รู้สึกหมดหวังด้วยเช่นเดียวกัน

"กล้าดีนัก กล้าพูดกับฉันแบบนี้หรอ?"

จาริณีถูกปาลีจ้องจนในใจเกิดความรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะ จึงโมโหขึ้นมาในทันที ง้างมือขึ้นเตรียมจะตบไปที่ปาลีอีกครั้ง

เพียงแต่มือยังไม่ได้ตบลงมา ก็ได้ถูกปาลียื่นมือออกไปจับเอาไว้แล้ว

"แม่ โบราณว่าตีไปบนตัวลูก เจ็บไปที่หัวใจแม่ แม่ตบหนูอย่างใจร้ายขนาดนี้ ไม่ปวดใจบ้างเลยหรอคะ?"

ปาลีมองจาริณีด้วยความเสียใจ "ช่างเถอะค่ะ เป็นหนูที่โง่เอง ตั้งแต่เล็กจนโต ยี่สิบสองปีคิดไม่ถึงว่ายังมองจุดนี้ไม่ออกอีก คิดไม่ถึงว่ายังจะหวังลมๆแล้งๆว่าแม่จะเป็นห่วงหนูจริงๆ ดีล่ะ ตอนนี้หนูเข้าใจแล้ว แม่ตีก็ตีแล้ว ด่าก็ด่าแล้ว ยังมีธุระอะไรอีกไหมคะ? ไม่มีธุระอะไร งั้นหนูกลับก่อน"

พูดไป ก็หมุนตัวอย่างเย็นชา เตรียมจะเปิดประตูออกไปจริงๆ

จาริณีไม่เคยเห็นสีหน้าท่าทางเช่นนี้ของปาลีมาก่อน ก็อดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ขวัญชีวีรีบดันตัวจาริณี กระทืบเท้าพลางเอ่ย "แม่ แม่ดูพี่จะไปแล้ว เรื่องของหนูกับพี่เขยแม่ยังไม่ได้พูดเลยนะ?"

พอจาริณีได้ยินถึงนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องสำคัญที่สุดที่ยังไม่ได้ทำ สองสามก้าวมุ่งไปยังหน้าประตู ขวางทางไปของปาลี จากนั้นหยิบสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่งออกมาจากอ้อมแขน ส่งให้กับปาลีพลางเอ่ย "นี่คือเอกสารการหมั้นของแกกับรฐาในวันนั้น แกเขียนลงไปบนนั้นว่าแกจะถอนหมั้น ต่อจากนี้ไป การหมั้นหมายระหว่างแกกับรฐา ยกเลิก! สินสอดเหล่านั้นของรฐา ยกมาอยู่ในชื่อของยัยขวัญ ต่อไปยัยขวัญก็คือว่าที่เจ้าสาวของรฐา" เอกสารแผ่นนี้ที่จริงแล้วก็คือใบรายการสินสอด ตอนที่รฐามาสู่ขอปาลีที่บ้านในวันนั้น สินสอดและทองหมั้นทั้งหมดต่างก็ลิสต์ลงบนกระดาษแผ่นนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ ภายใต้การเป็นพยานของผู้ปกครองทั้งสองฝ่าย รฐาและปาลีต่างก็เซ็นชื่อลงบนนั้น

แม้ว่าไม่ได้มีผลทางกฏหมาย แต่กลับเป็นวัฒนธรรมของคนต่างจังหวัด คนที่ต่างจังหวัดต่างก็ยอมรับกระดาษแผ่นนี้

มองไปยังเอกสารที่อยู่ในมือของจาริณี ปาลีรู้สึกอึ้งไปเลย ความช็อกในแววตามีมากยิ่งกว่าตอนที่จาริณีตบเธออย่างแรงเมื่อกี้นี้เสียอีกเธอมองไปยังจาริณีด้วยใบหน้าที่ไม่กล้าที่จะเชื่อ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา "แม่ แม่รู้เรื่องระหว่างรฐากับขวัญชีวีแล้ว?"จาริณีพยักหน้าอย่างนิ่งๆ แสดงถึงว่าเธอรับรู้แล้ว"งั้นแม่จะให้หนูถอยแบบนี้? ทำไมคะ? ทั้งๆที่เป็นความผิดของขวัญชีวี เป็นน้องที่อ่อยรฐา รฐาเป็นใคร รฐาเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของหนู แม่ ไม่นึกเลยว่าแม่จะไม่โกรธขวัญชีวีเลยแม้แต่น้อย กลับยังมาเรียกให้หนูถอนหมั้นบรรลุความความตั้งใจของน้อง? นี่หูของหนูมีปัญหาหรือเปล่า หนูฟังผิดไปแล้วใช่ไหม?"ปาลีจับไปที่หน้าอกของตัวเองเอาไว้แน่น เพราะว่าใจของเธอเจ็บมาก เจ็บมากจริงๆ เจ็บจนเหมือนเลือดกำลังไหลแม้ว่าเธออยากจะยกเลิกการหมั้นหมายกับรฐาอยู่แล้ว แต่ในเวลานี้คำพูดนี้ได้ออกมาจากปากของจาริณี จะให้เธอยอมรับการโจมตีนี้ได้อย่างไรกัน?

copy right hot novel pub