บทที่105 เห็ดหูหนูที่พูดถึงไม่ได้

“ออกมาจนได้” เสียงทื่อๆของผู้ชายคนนั้นดังมาจากทางเหนือศีรษะ

เป้ยฉ่ายเวยกำผ้าปูที่นอนแน่น เธอพยักหน้าเหมือนกระเทียม คิดแล้วก็ออกแรงส่ายหัว หากไม่ใช่เพราะใบหน้าอันบวมเป่งที่บิดเบาความเร่าร้อนบนใบหน้าของเธอไว้ เธอคงไม่มีหน้าจะมองใครอีกแล้ว

เธอกลายเป็นส่วนสำคัญของผู้ชายในภายใต้ผ้าห่ม เขายืดตัวออก ผ้าห่มถูกกางออกกว้างขวาง

เมื่อหวนคิดถึงรูปร่างอันสูงใหญ่ เป้ยฉ่ายเวยอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว

เห็ดหูหนูรึ น่ากลัวมาก

“อ้า---ฉูเจ๋อหยาง คุณทำอะไรน่ะ”

“คุณว่าไงล่ะ” ฉูเจ๋อหยางช้อนคนขึ้นมา จุดไฟนิดเดียวก็วิ่งเสียแล้ว บนโลกนี้มีเรื่องดีเช่นนี้ที่ไหน

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปไม่ได้หรือยังไง คุณเห็นรึเปล่าว่าขาฉันยังเจ็บอยู่ หน้าก็ยังบวมน่าเกลียด” เพื่อที่เป้ยฉ่ายเวยจะหนีความรับผิดชอบ เธอเริ่มลดใบหน้าลงอย่างรู้สึกผิด

แต่ฉูเจ๋อหยางกลับไม่มีความสุข ดวงตาของเขากลับมัวหมอง มือใหญ่จับเธอไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากบางอันเย็นเฉียบประกบลงบนริมฝีปากน้อยซึ่งพูดพล่ามไม่หยุด

เสียงทั้งหมดดับลงไป

เหลือเพียงแต่ไอความร้อนอันไม่มีที่สิ้นสุด

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าทั้งตัวเธออ่อนปวกเปียกไปหมด มือน้อยๆเผลอไปลูบไล้ที่ไหล่ของเขา

เมื่อฉูเจ๋อหยางสิ้นสุดจูบอันเอ้อระเหยนี้ เป้ยฉ่ายเวยยังคงจมอยู่กับมัน

“ว่าไง อยากต่อไหม” ผู้ชายเสียงแหบห้าวทำหน้าดีใจเป็นพิเศษ

เป้ยฉ่ายเวยกำกำปั้นขึ้นมา เธอทุบไปที่ชายตรงหน้าหลายต่อหลายครั้ง นั่นทำให้เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เป้ยฉ่ายเวยยิ่งรู้สึกอาย เธอหลับตาและแกล้งตาย

ฉูเจ๋อหยางรู้ว่าเธอหน้าบาง มุมปากของเขายกขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้พูดหยอกล้อเธออีก

วันนี้เป้ยฉ่ายเวยเจอมาหลายเรื่อง เธอหลับตาลง และหลับไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

ภาพที่กลมกลืนนี้ถูกขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้า

ฉูเจ๋อหยางหยิงโทรศัพท์ขึ้นมามอง เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบามือเบาเท้า และเดินออกจากห้องนอนไป เขาเปิดประตูอย่างนุ่มนวล และเดินตรงไปที่ระเบียง

“ว่าไง”

คนที่ปลายสายไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ยินเสียงแหบแห้งของเขาเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้คนคนนั้นจินตนาการไปอย่างมีสีสัน และถามด้วยคำถามเลอะเทอะ “ไอ้หยา นี่เพิ่งไม่กี่โมงก็เริ่มเผด็จศึกแล้วหรอ”

ฉูเจ๋อหยางรีบโต้กลับ “ทำไม คุณจะบอกตอนนี้ตัวเองไม่มีน้ำยาแล้วหรอ”

ท่าทางฝนจะตกหนักจริงๆ ภูเขาน้ำแข็งหมื่นปีล้อเล่นเป็นกับเขาด้วย ท่าทางคนคนนั้นจะต้องไม่ใช่คนธรรมดา “ชายชราหูลี คำพูดคุณทำฉันเสียความรู้สึกมาก แต่ว่าความอดทนของคุณก็ไม่เท่าไหร่นะ”

เขาจำได้ว่าเพิ่งจะส่งข้อความทางวีแชทไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเอง

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็จะวางแล้วนะ” ฉูเจ๋อหยางล้อเล่นด้วยครั้งหนึ่งก็จริง แต่จะให้เขาคุยเล่นต่อไปดูจะไม่มีทาง

เมื่อชายคนนั้นได้ยินฉูเจ๋อหยางพูดเช่นนี้ เขาก็รีบพูดขึ้น “ผมไม่ได้ถามคุณถึงตาเครึ คนของลิ่วเอ่อเข้ามาในเมืองจิ่นอันแล้ว พวกคุณระวังตัวเอาไว้หน่อย”

ดวงตาอันของฉูเจ๋อหยางส่งประกายโศกเศร้า และตอบเสียงเนิบๆ “ทราบแล้ว”

“ใช่แล้ว บอกข่าวดีกับคุณเรื่องหนึ่ง สัปดาห์หน้าผมจะไปหาพวกคุณ ดีใจไหม ชอบไหม ตื่นเต้นไหม…” เขายังไม่ทันได้ “เคลื่อนไหว”ให้เสร็จสิ้น คนในสายก็วางไปเรียบร้อยแล้ว

ชายคนนั้นมองโทรศัพท์มือถือด้วยความวิตกและถอนหายใจ “อ้า ผู้ชายนี่หื่นกระหายจริงๆ”

ที่ด้านมีคนพูดขึ้นด้วยความสมน้ำหน้า “หนูน้อยหมวกแดง คุณยอมรับแล้วใช่ไหมว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย”

“ไปไป ใครไม่ใช่ผู้ชาย เหล่าคนแก่กล่าวถึงมะลิหอม แต่งงานกับภรรยาบนเตียงได้ สามารถแกล้งร่างกายกดดันตัวเองได้ สามารถขยับสะโพกเพื่อฝูงชน โถพูดผิดซะแล้ว”

หนูน้อยหมวกแดงพบว่าตัวเองผ่านทั้งหมดมาแล้ว เขากระแอมขึ้นสองครั้งและรักษาใบหน้าที่ดูเป็นพิษเป็นภัยเอาไว้ “ผมเป็นคนจริง เหมือนคุณกับตาเฒ่าหูลีที่ไหน เจ้าเล่ห์ มือถือสากปากถือศีล”

ผู้ชายคนนั้นไม่โกรธ เขายิ้มและกำโทรศัพท์พูดว่า “วางใจเถอะ ผมช่วยบันทึกเสียงคุณเอาไว้ให้แล้ว ไว้จะส่งให้หูลีฟัง”

“สารเลวคุณแบล็คเมล์ผม อย่าเพิ่งไปล่ะกลับมาหาผมก่อน” หนูน้อยหมวกแดงคิดว่าคำพูดของเขาจะไปเข้าหูของตาเฒ่าหูลี เขารู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างน่าสิ้นหวัง เขาจึงรีบวิ่งไล่ตามไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ฉูเจ๋อหยางวางสายและกลับไปที่ห้องนอน เขากำลังจะล้มตัวลงนอน ผู้หญิงข้างๆก็โผเข้าสู่อ้อมอกเขา ดูเหมือนว่าแขนของเขาจะรู้สึกไม่สบายอยู่เล็กน้อย จึงบ่นพึมพำออกมา

“น่าเบื่อ หนักอย่างกับหิน”

ฉูเจ๋อหยางนิ่งขยับขยายอย่างไม่พูดไม่จา เขายืดมืดออกเปลี่ยนท่าให้เธอนอนสบายขึ้น กระนั้นหญิงสาวก็ยังขมวดคิ้ว

เป้ยฉ่ายเวยหลับสบายทั้งคืน เธอคิดว่าตัวเองจะฝันร้าย ไม่คาดว่าจะหลับสนิทจนถึงรุ่งเช้า

เธอเปิดตามองดูตำแหน่งถัดจากเธอไป ว่างเปล่าไม่มีแม้แต่ร่องรอยอุณหภูมิไออุ่นเหลืออยู่

เป้ยฉ่ายเวยซ่อนความผิดหวังที่ไม่สามารถบรรยายได้เอาไว้ ฉูเจ๋อหยางไปแล้วไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการหรือยังไงกัน ทำไมพอคนไปเธอกลับฟุ้งซ่านคิดถึงเขาขึ้นมา

“ตื่นแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงเย็นชาอันคุ้นหูของชายคนนั้นดังขึ้นมา เป้ยฉ่ายเวยเงยหน้ามองไปทางประตู เธอไม่รู้ว่าทำไมหัวใจตัวเองถึงได้เต้นเร็ว แค่ต้องการยืนยันให้เห็นว่าเขายังไม่ได้จากไปจริงๆ

“คุณ ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่…” แถมหน้าตาก็ยังดูเหม็นโฉ่ อย่าถามว่าทำไมเธอถึงดูออก นั่นเป็นสัญชาตญาณของเธอ

ฉูเจ๋อหยางตะคอกอย่างเย็นชา “ลุกขึ้นมาล้างหน้าทานข้าวเร็ว”

เพื่อที่จะดูแลร่างกายของเธอ ตลอดคืนเขาลุกขึ้นมาเปลี่ยนน้ำเช็ดตัวให้อยู่หลายครั้ง

ไม่รู้ทำไมเป้ยฉ่ายเวยพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด มุมปากก็ไม่สามารถยกขึ้นได้

“งี่เง่า” ฉูเจ๋อหย่างกับกลายมาเป็นสัญชาตญาณงูพิษอีกครั้ง

เป้ยฉ่ายเวยชูกำปั้นใส่เขา “ฉูเจ๋อหยางคุณพูดว่าอะไรนะ ใครงี่เง่า พูดให้ฉันฟังอีกครั้งสิ”

ฉูเจ๋อหยางละสายตาจากเธอ เขาปล่อยให้เธอตระหนักถึงมันเอง

เป้ยฉ่ายเวยค้อนเขาสักครู่ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พบว่าเท้าของเธอไม่เจ็บเท่ากับเมื่อวานนี้ เธออดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงมองดู เธอจึงได้พบว่าทั้งร่างกายของเธอนั้นมีคนทายาให้ใหม่หมดแล้วแม้แต่ตำแหน่งที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ทา เธอนอนหลับสนิทเป็นตายจริงๆเป้ยฉ่ายเวยหน้าร้อนขึ้นมา เธอรีบเดินไปข้างหน้าในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็เดินไปที่ห้องอาหารอย่างสยดสยอง อาหารเช้าวันนี้ไม่มีอะไรน่ากลัวเหมือนบะหมี่น้ำใสของเขาเมื่อวาน โจ๊กไก่ใส่เห็ด เกี๊ยวนึ่ง และยังมีข้าวผัดปู กลิ่นเหมือนของร้านหลี่จี้ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้ไปต่อแถวแต่เช้าเพื่อซื้อหรอกมั๊ง“ทำไมไม่ทานล่ะ” ฉูเจ๋อหยางนึกถึงโจ๊กปลิงทะเลว่าที่เขาซื้อครั้งก่อนแล้วนำไปทิ้งในถังขยะใช่ เขาเจ้าคิดเจ้าแค้น เรื่องนี้เขาจะจำไปตลอดชีวิต“เปล่า เปล่า แค่มันรบกวนคุณมากไปรึเปล่า” เป้ยฉ่ายเวยวิตกขึ้นมา เมื่อวานก็ช่วยทายาและอยู่เป็นเพื่อน วันนี้ก็ยังตั้งใจซื้อโจ๊กจากร้านหลี่จี้ให้อีกความจริงแล้ว ถึงแม้ว่าฉูเจ๋อหยางจะเย็นชากับเธอไปสักหน่อย แต่เธอก็ปลาบปลื้มกับพฤติกรรมที่ผิดไปจากปกติธรรมดาของเขาเช่นนี้ แต่ก็ยังเกรงๆอยู่บ้าง“ผมก็ยังไม่ได้ทาน” ฉูเจ๋อหยางพูดอธิบายออกมาคำหนึ่งความหมายของฉูเจ๋อหยางก็คือเขายังไม่ได้ทานอาหารเช้าเหมือนกัน เขาแค่ซื้อมาฝากเธอด้วยเท่านั้น แต่เธอนึกขึ้นได้ว่าฉูเจ๋อหยางดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบร้านหลี่จี้นัก คนที่ชอบคือเธอต่างหากล่ะเป้ยฉ่ายเวยนั่งลงด้วยความระมัดระวัง

copy right hot novel pub