บทที่130 ใครจะไม่เคยชนะ

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้มองที่คนอื่น เธอลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมขมวดคิ้ว “ฉันทานอิ่มแล้ว พวกคุณค่อยๆทานกันไป ฉันจะไปทำงานก่อน”

พูดจบเธอก็ไม่รอให้คนอื่นตอบสนอง เธอลากเก้าอี้ออกแล้วก็รีบร้อนจากไป

เมื่ออวี๋ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยจะไปเธอก็รีบลุกขึ้นและตามออกไป “เวยเวย เธอรอฉันก่อน ฉันไปกับเธอด้วย”

ถังฉีตงเห็นอาหารยังไม่ได้ถูกแตะต้องเขาก็พูดขึ้นอย่างพออกพอใจ “เหมือนจะมีใครกินรังผึ้งมา จะว่าไปเวยเวยก็อารมณ์ร้อนเหมือนกันนะเนี่ย”

ฉูเจ๋อหยางมองปราด และยิ้มเยาะ “ได้ยินมาว่าชายชราได้ออกเดทกับคู่ของตัวเองแล้ว”

คำพูดของฉูเจ๋อหยาง “เธอ” หมายถึงใคร พวกเขาก็รู้กันดี

ดวงตาถังฉีตงเป็นประกาย เขาพูดอย่างใจเย็น “ผมมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง”

สรุปก็คือเขายังมีความมั่นใจในตนเอง

ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางไม่พูดต่อ เขาก็จะพูด

“ยังจำเจียงหมั่นโหลวได้ไหม” ฉูเจ๋อหยางพูดประโยคที่สั่นคลอนความมั่นใจของเขา

“ปัง” เสียงหนึ่ง เก้าอี้ถูกผลักล้มลง ฉูเจ๋อหยางจะยังอยู่ตรงนั้นหรอ เขาหายตัวไปนานแล้ว

ฉูเจ๋อหยางได้รับชัยชนะด้วยคำพูด สีหน้าเขาก็ใช่ว่าจะดีนัก ยังมีลำแสงเย็นยะเยือกในดวงตาเขา

******************

บนถนน อวี๋ซือซือลากดึงตัวเป้ยฉ่ายเวยไปถาม “เวยเวย เธอเป็นอะไร ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น”

เป้ยฉ่ายเวยเหลือบมองอวี๋ซือซือเล็กน้อย เธอถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองได้ออกจากร้านอาหารมาแล้วพักหนึ่ง “เปล่า ไม่มีอะไร ฉันหลุดไปน่ะ”

อวี๋ซือซือไม่ได้โง่ ทำไมเธอจะไม่เข้าใจความมืดมนในสายตาของเป้ยฉ่ายเวย “มีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า”

“เปล่า” เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร นี่เป็นผลที่เธอทำเอาไว้เอง จะโทษคนอื่นไม่ได้ โทษฉูเจ๋อหยางไม่ได้

พวกเขาไม่เคยเป็นคู่รักกัน ไม่ใช่หรอ

เพราะฉะนั้นเธอจะไปตำหนิฉูเจ๋อหยางได้อย่างไรที่ไม่เคยพาเธอไปพบกับครอบครัวของเขา

อวี๋ซือซือตบไหล่เป้ยฉ่ายเวยและพูดด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ วันนี้ฉันลางานแล้ว พาเธอไปพักผ่อนซะหน่อย”

เป้ยฉ่ายเวยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพยักหน้า “ฉันบอกเสี่ยวหยาก่อน ให้เธอช่วยลางานให้ฉัน”

“อื้อ”

อวี๋ซือซือรอให้เป้ยฉ่ายเวยโทรศัพท์เสร็จ เธอจึงโบกมือเรียกแท๊กซี่ และดึงเป้ยฉ่ายเวยลากเข้าไปนั่ง จากนั้นเธอก็บอกที่หมายไป

ไม่นานรถก็ขับออกไป

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง รถก็จอดที่สถานที่อันสงบแห่งหนึ่ง ไม่เหมือนบาร์ที่หนวกหูเมื่อครั้งก่อน ได้ยินเสียงแซ็กโซโฟนอันไพเราะดังมาจากด้านใน บรรยากาศนั้นทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย

เป้ยฉ่ายเวยมองดูสภาพแวดล้อมภายนอก มีเพียงคนไม่กี่คนนั่งดื่มอยู่ที่บาร์

ดูเหมือนว่าอวี๋ซือซือจะเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ บริกรพาพวกเธอไปนั่งที่มุม

“เอาเหมือนเดิม” อวี๋ซือซือพูดกับพนักงานเสิร์ฟ

บริกรพยักหน้าและจากไป

“ในนี้ไม่ค่อยมีคน พูดมาสิ” อวี๋ซือซือเริ่มเลื้อยไปบนโซฟา

“ฉันแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย เธออยากจะสัมภาษณ์เขา แล้วออกมาแบบนี้จะดีหรอ” เป้ยฉ่ายเวยไม่มีอารมณ์ เธอเอนกายลงบนโซฟาเช่นกัน

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมทุกคนชอบโซฟาผ้านุ่มๆ เอนลงไปแล้วไม่อยากลุกขึ้นอีกเลย

อวี๋ซือซือพักขาลงบนโต๊ะและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉูเจ๋อหยางรับปากแล้ว จะกลับคำไม่ได้ ที่ฉันเป็นห่วงก็คือเธอ”

“ไม่มีอะไร ฉันแค่เป็นตัวแทนฉูเจ๋อหยางไม่ได้ ฉันไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับอดีตของเขาเลย” เป้ยฉ่ายเวยหัวเราะตัวเอง

ฉูเจ๋อหยางทำตัวมีความลับลมคมในขนาดนี้มันมากเกินไปรึเปล่า “พวกเธอคบกันตั้งนาน เขาไม่ได้บอกอะไรเธอเลยหรือไง”

“เหอเหอ จริง เขาเป็นคนมีวินัยในตัวเอง” เรื่องที่ควรพูดก็ไม่ได้พูดมาก เรื่องที่ไม่ควรพูดยิ่งไม่มีอะไรหลุดรอดมาสักนิด สี่ปีมานี้ใช่ว่าเธอไม่เคยถาม แต่ก็ได้รับแต่การเมินเฉย

หัวใจอันร้อนรุ่มค่อยๆสงบลง

“ฉันรู้สึกว่าฉูเจ๋อหยางเป็นคนน่าสงสาร ถ้าอย่างนั้นเธอกับหลี่จื่อเชียนก็เข้ากันดีอยู่นะ”

มีความแสบอยู่ในแววตาของอวี๋ซือซือ แต่เธอก็มองฉูเจ๋อหยางไม่ออกจริงๆ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เรื่องอะไรที่มีประโยชน์หลุดออกมาจากปากถังฉีตงเลย

เป้ยฉ่ายเวยส่ายศีรษะขณะที่พูด “ฉันไม่อยากจะเป็นตัวถ่วงจื่อเชียน เขาไม่ควรจะมาเสียเวลากับฉัน”

ตอนนี้พนักงานเสิร์ฟแบกเบียร์มาหนึ่งโหล พร้อมด้วยถาดผลไม้วางตรงหน้าพวกเธอ เขาผงกหัวให้พวกเธอเล็กน้อยก่อนจะจากไป

“คิดอะไรก็ทำอย่างนั้น เรือย่อมมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่จะไป ดื่ม” อวี๋ซือซือยกขวดของตัวเอง และส่งขวดหนึ่งให้เป้ยฉ่ายเวย เธอรู้ว่าหล่อนกังวลใจ เธอจึงพูดปลอบใจ “แค่เบียร์น่า ไม่เป็นไรหรอก”

เป้ยฉ่ายเวยรับมา สองคนชนขวดกัน และกระดกเข้าปาก ดื่มไปอึกใหญ่

เบียร์มีระดับแอลกอฮอลล์ต่ำ ไวน์ก็เช่นกัน เมื่อเครื่องดื่มตกถึงท้องความร้อนก็ระอุขึ้นจนถึงหน้าผาก เป้ยฉ่ายเวยกระดกขวดขึ้นดื่มอีกอึกหนึ่ง

“เห็นเธออย่างนี้ ถ้าไม่รู้คงคิดว่าเธออกหัก” อวี๋ซือซือพูดอย่างไม่เกรงใจ เธอยืดนิ้วออกไปชี้ทางบริกร

เมื่อพนักงานเสิร์ฟเห็นสัญญาณจากอวี๋ซือซือเธอจึงเดินกลับมาอีกครั้ง “ไม่ทราบคุณอวี๋ต้องการอะไรครับ”

“เอาไฟแช็คมาให้ฉันหน่อย”

“ได้ครับ” พนักงานเสิร์ฟหันหลับไป

เป้ยฉ่ายเวยเห็นอวี๋ซือซือจุดบุหรี่และกลืนก้อนเมฆอยู่ข้างๆเธอ เธออดพูดขึ้นไม่ได้ “ซือซือ เธอยังไม่เลิกอีกหรอ”

“เหอะ รอฉันตายก่อนก็แล้วกัน” อวี๋ซือซือดูดเข้าไปอีกรอบ ควันกระจายอยู่รอบตัวพวกเธอ ในมุมสลัวนี้ ช่างน่าหดหู่นัก

“เป็นอะไร ถังฉีตงทำเธอหงุดหงิดหรือยังไง” นอกจากเขาแล้ว เป้ยฉ่ายเวยก็คิดไม่ออกว่าใครที่สามารถทำให้อวี๋ซือซือหงุดหงิดได้ขนาดถึงกับต้องใช้บุหรี่ในการระบายอารมณ์

“ไม่ใช่ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” อวี๋ซือซือพูดขณะที่ดวงตาตันเฟิ่งคู่นั้นหรี่มองเวยเวย เธอกล่าวขึ้นเบาๆ “เจียงหมั่นโหลวกลับมาแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะจิบเบียร์ เธอแทบจะทำมันพุ่งออกมา อวี๋ซือซือไม่ได้สนใจ ในเวลาปกติเธอไม่ชอบพูดถึงเขานัก

“เจียงหมั่นโหลวอยู่จังหวัดอื่นไม่ใช่รึ”

เธอจำได้ซือซือตุปัดตุเป๋อยู่เป็นเวลาแปดปี เจียงหมั่นโหลวก็คอยติดตามเธออยู่แปดปี เธอเกือบจะคิดว่าพวกเขาจะลงเอยด้วยกัน แต่สุดท้ายเจียงหมั่นโหลวก็ย้ายตัวเองไปต่างจังหวัดทำไมกลับมาเป็นอย่างนี้“ใช่แล้ว กลับมาแล้วก็ดี และยังเป็นคู่หมั้นคู่หมายของฉันอีก เธอคิดว่าฉันหนีไปตายดีไหม”“ตื๊อจริงๆ” เป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจ เธอไม่รู้จะพูดว่าอย่างไรเธอรู้ว่าซือซือไม่ได้หัวทันสมัยเหมือนที่พยายามแสดงออก ทุกคนก็มีเรื่องที่เป็นความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของตัวเองกันทั้งนั้น“จะบังคับฉันอย่างไรได้”อวี๋ซือซือหันตัวไปทางเธอ “แต่ฉันว่านะเวยเวย เธอจะไปกลัวนังหนานฉิงผู้หญิงเลวคนนั้นทำไมกัน ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะแย่งฉูเจ๋อหยางเอามาเลย”“ไม่ได้กลัว แต่ก็ไม่อยากทำอะไรอุกอาจ ซือซือ ฉันรู้ตัวเองดี” เป้ยฉายเวยหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอไม่อยากจะคิด แต่นี่เป็นชะตากรรมที่ไม่สามารถหลบหลีกได้ไม่คาดหวังให้ใครมาชื่นชมยินดี“ฉันรู้สึกนะ ว่าฉูเจ๋อหยางไม่ได้ชอบหนานฉิงจริงๆหรอก ดูเหมือนเขาพยายามกั๊กหล่อนเอาไว้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร” อวี๋ซือซือเผยความคิดของตัวเองออกมา“เธอก็อย่าเจ้าแง่แม่งอนนักเลย ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางไม่ได้สนใจเธอล่ะก็ เขาก็คงจะไม่ยอมให้เธอไปทำงานที่บริษัทเขาหรอก”เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่ากลืนเบียร์ไม่ลง เหมือนมันจะติดคอ หัวใจช่างขื่นขมและสับสน “ซือซือ มีบางเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด”เรื่องยุ่งเหยิงระหว่างเธอและฉูเจ๋อหยางมันไม่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้ในคำพูดสองสามคำ และเธอก็ไม่ต้องการจะดึงซือซือเข้ามาเกี่ยวในเรื่องนี้

copy right hot novel pub