บทที่132 แม่มาดูเร็ว นี่พ่อ

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยทำความสะอาดเสร็จ เธอก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นนั่งลงดูข่าวข้างๆรุ่ยรุ่ย

ในทีวีมีแต่ข่าวเล็กๆน้อยๆไม่กี่ข่าวเท่านั้น

ขโมยปล้นชิงทรัพย์ก็โดนจับแล้ว ผู้ที่ล่วงละเมิดผู้หญิงถูกจับได้ในที่เกิดเหตุ นักเลงทะเลาะวิวาทกันถูกควบคุมตัวได้ในพื้นที่ใกล้เคียง

แน่นอนว่าในนั้นก็ยังมีข่าวที่สำคัญ ผู้ร้ายหลบหนีไป เจ้าของร้านฟอกหนังหนีไปกับน้องเขย บริษัทนั้นล้มละลาย

เหมือนกับกลีบเมฆ

เป้ยฉ่ายเวยขาดความสนใจในสิ่งเหล่านี้ หากไม่ใช่เพราะการแสดงความสนใจของรุ่ยรุ่ย เธออาจจะเลือกดูการ์ตูนแทนแล้ว

เมื่อตอนที่เธอหาวออกมา รุ่ยรุ่ยก็ดึงชายเสื้อของเธอ มือน้อยๆชี้ไปทางทีวีและพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “แม่ครับ ดูเร็ว นั่นพ่อ พ่ออยู่ในโทรทัศน์”

ในข่าวปรากฏให้เห็นร่างสูงใหญ่ของฉูเจ๋อหยาง เขาไม่ได้มีท่าทีสนใจกล้อง ตอบคำถามอย่างกับคำพูดมีค่าเช่นทองคำ ไม่ได้แสดงถึงความสนใจในคำถามแม้แต่น้อย

ว่าแต่สิ่งที่ติดใจเป้ยฉ่ายเวยก็คือรุ่ยรุ่ยรู้ได้อย่างไรว่าฉูเจ๋อหยางเป็นพ่อของเขา

เป้ยฉ่ายเวยนอนไม่หลับ เธอถามอย่างแสบคอ “รุ่ยรุ่ย รู้ได้ว่าอย่างไรว่าเป็นพ่อ”

เธอนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองไม่เคยพูดเรื่อง “พ่อ” กับรุ่ยรุ่ยเลยสักคำ เธอจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

รุ่ยรุ่ยรู้สึกประหลาดใจและกลับมาสงบ เขาพูดด้วยตาดำเบิกโต “เพราะเขาเหมือนผมมากน่ะสิ”

“อื้อ ลูกเหมือนพ่อมาก” เป้ยฉ่ายเวยลูบศีรษะเขาเบาๆ สายตาไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เธอไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

รุ่ยรุ่ยเหมือนว่าจะดูออกว่าเป้ยฉ่ายเวยกำลังอึดอัด มือน้อยๆของเขากุมมือเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ เสียงอันไร้เดียงสาพูดขึ้นอย่างจริงจัง “แม่ครับ ผมมีแม่ก็พอแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยใจสั่น ใบหน้าน้อยๆที่จ้องมองเธอนั้นช่างเหมือนใบหน้าของฉูเจ๋อหยางเหลือเกิน เธอเอื้อมมือดึงเขาเข้ามาในอ้อมกอด ราวกับกลัวว่าคนจะหายลับไปหากไม่ระมัดระวัง

เสียงอันน่าเศร้าออกมาจากปากของเธอ “รุ่ยรุ่ย ขอโทษนะ แม่เห็นแก่ตัวเอง แม่ควรจะบอกลูกตั้งแต่แรก”

เพียงเพราะความกลัวของเธอ กลัวว่ารุ่ยรุ่ยอยากจะรู้จักพ่อของเขา กลัวที่ต้องเผชิญกับสายตาอันบริสุทธิ์ กลัวว่าหลังจากที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลูกนอกสมรสแล้ว ลูกจะเกลียดที่เธอเห็นแก่ตัว

เป้ยฉ่ายเวยกอดแน่นเกินไป ใบหน้ารุ่ยรุ่ยเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร มืออวบน้อยๆคู่นั้นได้เรียนรู้การเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้ของเธอ เขาตบหลังเป็นการปลอบใจเธอเบาๆ

เขากระซิบค่อยๆ “แม่ครับ ยังมีรุ่ยรุ่ยอยู่นะ ผมจะรีบโตเพื่อปกป้องแม่เอง ผมจะไม่เลือกกินอีกแล้ว”

เป้ยฉ่ายเวยกำมือเขาแน่น หลังจากนั้นก็คลายปล่อยเขาออก เธอจ้องมองดวงตาเล็กๆนี้อย่างเป็นห่วง หัวใจอันนุ่มนวลนี้ เขาเอื้อมมือออกมาแล้วแตะไปที่จมูกน้อยพร้อมพูดว่า “แม่รู้ รุ่ยรุ่ยของแม่โตขึ้นมากแล้ว รุ่ยรุ่ยอยากรู้เรื่องของพ่อรึเปล่าครับ”

เธอรู้ตัวเองดีว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยถามถึงความคิดเห็นของรุ่ยรุ่ยมาก่อน วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะพูดเปิดอก

ภายของฉูเจ๋อหยางในทีวีได้ผ่านไปแล้ว ข่าวยังคงเผยแพร่เรื่องอื่นๆต่อไป

รุ่ยรุ่ยมองดูแววตาที่อบอุ่นและเปียกชื้นของเป้ยฉ่ายเวย เขาลดหัวลงต่ำ และกล่าวเสียงอู้อี้ “ผมไม่อยากรู้”

ทำไมเขาจะไม่อยากรู้ แค่ไม่อยากให้แม่ต้องเศร้าใจต่างหากล่ะ

เมื่อเห็นลูกชายช่างรู้ความ เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกผิดและโทษตัวเอง เธอคิดเสมอว่าตัวเองมีความกดดันมาก แต่เธอกลับไม่ได้สนความกังวลใจของรุ่ยรุ่ยเลย

ในฐานะคนเป็นแม่ เธอช่างบกพร่องเสียจริง

เธอกอดรุ่ยรุ่ยอยู่ในอ้อมอกของเธอ เอนกายลงที่โซฟา และพูดกับเขาอย่างอบอุ่น “รุ่ยรุ่ย พ่อของลูกเป็นคนดีและอดทนต่อความยากลำบากมากที่สุดที่แม่เคยรู้จัก เขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก แค่แม่กับเขาไม่มีวาสนาต่อกัน ดังนั้นจึงไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้”

“ถ้าหากว่าเขาดีเช่นนั้น ทำไมแม่ถึงได้ตาบอด” รุ่ยรุ่ยพึมพำอย่างไม่พอใจในอ้อมกอดของเธอ

แม่พูดโกหกเพื่อที่จะปลอบใจเขา ถ้าพ่อดีจริงอย่างที่แม่บอก เขาจะไม่มีทางทำสิ่งต่างๆเช่นทิ้งลูกและภรรยาไป

“รุ่ยรุ่ยอย่าว่าพ่ออย่างนั้น เป็นแม่เองที่เห็นแก่ตัวเก็บลูกเอาไว้ และไม่ได้บอกพ่อ เพราะแม่กลัวว่ารุ่ยรุ่ยช่างน่ารักแม่กลัวว่าพ่อจะแย่งรุ่ยรุ่ยไปจากแม่ แล้วแม่จะไม่เหลืออะไรเลย”

เป้ยฉ่ายเวยพูดด้วยเสียงต่ำ “แม่เชื่อว่าถ้าพ่อรู้ว่าลูกเป็นเด็กดีน่ารัก เขาจะต้องภูมิใจในตัวลูกมาก”

“ผมไม่ได้ต้องการให้พ่อภูมิใจในตัวผม ผมแค่อยากอยู่กับแม่นั่นก็พอแล้ว” รุ่ยรุ่ยตบหน้าอกน้อยๆอย่างมั่นใจ “แม่วางใจ ผมจะไม่ไปกับพ่อแน่”

เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเขากำลังปลอบใจเธอ บางอย่างทำให้เธอร้อนใจ “รุ่ยรุ่ยอยากพบกับพ่อหรอ”

ถ้าหากว่ารุ่ยรุ่ยอยากพบกับพ่อ เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอลูกไม่ให้พบกับพ่อของเขาได้

“เปล่าครับ ผมก็กลัวว่าเขาจะพาตัวผมไป ถ้าอย่างนั้นอีกหน่อยผมก็จะไม่ได้เจอหน้าแม่อีก” รุ่ยรุ่ยรู้ว่าตัวเองกำลังโกหก เขาต้องการพบ “คนใจร้าย” และได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้

แน่นอน ว่าเขาจะไม่ไปพบพ่อในฐานะลูกชาย เขาไม่ต้องการให้แม่เสียใจ

เป้ยฉ่ายเวยไม่ทราบว่ารุ่ยรุ่ยตราหน้าว่าฉูเจ๋อหยางเป็น “คนใจร้าย” ที่ทิ้งภรรยาและลูก เธอยังคิดว่ารุ่ยรุ่ยเป็นเด็กที่รู้เรื่องและมีน้ำใจ ดวงตาของเธอเปียกโชนในทันที เธอไม่รู้ว่าจะแสดงออกถึงความซาบซึ้งใจที่มีอยู่ภายในอย่างไร

“รุ่ยรุ่ย…”

“แม่มีแฟนเมื่อไหร่กันครับ รุ่ยรุ่ยรู้สึกว่าควรจะมองหาผู้ชายที่ “ใจดี” มาเป็นพ่อ ถึงเวลาพ่อรู้เข้า เขาจะต้องไม่ชอบใจอย่างแน่นอน”

นี่เป็นวิธีแก้แค้น

“...” ขณะที่เป้ยฉ่ายเวยกำลังจะเคลื่อนไหว รุ่ยรุ่ยก็พูดขึ้นอย่างไม่แคร์ จนทำให้เธอนิ่งอึ้งไปนี่เธอหูฝาดไปรึเปล่า รุ่ยรุ่ยเพิ่งจะขอให้เธอหาแฟนรึ“รุ่ยรุ่ยอยากมีพ่อหรอครับ” เธอไม่ได้ตำหนิที่รุ่ยรุ่ยขอให้เธอหาแฟน เขาเพียงต้องมีพ่อเท่านั้นแต่ว่าจะเป็นฉูเจ๋อหยางไม่ได้ เรื่องนี้ชัดเจนมากรุ่ยรุ่ยส่ายหัวและพูดตามตรง “ตอนนี้ผมยังเด็ก ยังไม่สามารถปกป้องแม่ได้ ดังนั้นผมไม่รังเกียจถ้าแม่จะหาแฟนสักคน แต่ว่าผมจะช่วยแม่ตรวจสอบเขาอีกที”“รุ่ยรุ่ย ตอนนี้แม่ยังไม่อยากหา แม่แค่หวังว่าลูกจะเติบโตขึ้นมาอย่างปลอดภัยและแข็งแรง” เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านี้เลยในตอนนี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉูเจ๋อหยางเล่นตุกติกล่ะก็ ป่านนี้เธอพารุ่ยรุ่ยหนีไปไกลแล้ว พาลูกหนีไปตั้งรกรากในต่างประเทศเพื่อรอการผ่าตัดเท่านั้นและก็จะได้ไม่ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆในเรื่องฉูเจ๋อหยางและหนานฉิงรุ่ยรุ่ยขมวดคิ้วน้อยๆและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะเชื่อฟังแม่ ครูซันนี่ที่โรงเรียนอนุบาลถามว่าแม่เป็นโสดรึเปล่า ผมจะคอยช่วยพิจารณาให้แม่ครับ”“ไม่ต้องหรอกรุ่ยรุ่ย ถ้าหากว่าเด็กคนอื่นๆรู้เข้า พวกเขาจะรู้สึกว่าลูกกำลังใช้เส้นสายนะ” เป้ยฉ่ายเวยกลัวว่ารุ่ยรุ่ยจะเห็นด้วยกับครูซันนี่ ถึงตอนนี้เธอยังไม่ประทับใจในตัวครูคนนั้นแม้แต่น้อย

copy right hot novel pub