บทที่133 แผนของรุ่ยรุ่ย

“จะว่าไปก็จริง เราจะต้องทำให้รัดกุมเสียหน่อย” รุ่ยรุ่ยทำปากเป็นจะงอย “ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าผมจะลองหาวิธีดูครับ”

ได้ยินมาว่าการจับคู่ออนไลน์นั้นกำลังฮิตมาก ลงทะเบียนให้แม่เสียหน่อยดีไหม แต่ว่าเขาไม่ค่อยถนัดคอมพิวเตอร์มากนักทำอย่างไรดี ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ค่อยไปถามคุณป้าดีกว่า

เป้ยฉ่ายเวยเห็นการแสดงออกของรุ่ยรุ่ยก็ทำให้เธอคิด หัวใจเธอนั้นว่างเปล่า “รุ่ยรุ่ย สายมากแล้ว แม่พาไปล้างหน้าแปรงฟันดีกว่านะ”

รุ่ยรุ่ยพยักหน้ารับคำ

เป้ยฉ่ายเวยซื้ออาหารสองชุดไว้แต่เช้าตรู่และพารุ่ยรุ่ยไปเคาะประตูอพาร์ทเม้นต์ของอวี๋ซือซือ

อวี๋ซือซือผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอหรี่ตาลงและพูดขึ้นว่า “ใครนะ มาแต่เช้า”

“ฉันเอง วันนี้ฉันไปทำงานเธอช่วยดูรุ่ยรุ่ยที” เป้ยฉ่ายเวยยกอาหารเช้าขึ้นมา เป็นการส่งสัญญาณว่าเธอไม่ได้มามือเปล่า

รุ่ยรุ่ยใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากตัวเองและทำท่าทางหล่อเหลา “ป้า ยังมีผมด้วยนา”

“เข้ามาเถอะ ตัวยุ่ง” อวี๋ซือซือครึ่งหลับครึ่งตื่น เธอตบใบหน้าเล็กๆของตัวเองเบาๆ

รุ่ยรุ่ยขมวดคิ้วเหมือนจะตำหนิเธอ “ป้า ผมไม่ใช่ผู้ชายพูดจารื่นหู แต่ผมรักเดียวใจเดียวนะ”

“ถ้าอย่างนั้นหนูบอกป้าหน่อย หนูรักเดียวกับใครล่ะ” ซือซือถามอย่างขำๆ ขนยังไม่ขึ้นยังจะมารักเดียวอะไรกัน

“ก็แม่ไง” รุ่ยรุ่ยตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

อวี๋ซือซือพูดอย่างจริงจัง “เด็กน้อย อีกยี่สิบปีถ้าเธอยังพูดอย่างนี้อยู่แม่เธอคงจะร้องไห้จนตาย”

“ไม่มีทางหรอก” รุ่ยรุ่ยตอบอย่างไม่เห็นด้วย

เวลาของเป้ยฉ่ายเวยมีไม่มากแล้ว เธอรีบวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะและรีบร้อนออกไป แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกำชับว่า “ซือซือ เธอพารุ่ยรุ่ยไปทานข้าวก่อน อีกสักพักเธอจะนอนก็ค่อยไปนอนต่อ มีเรื่องอะไรโทรหาฉันนะ”

“รู้แล้ว” อวี๋ซือซือมองตารุ่ยรุ่ย และโบกมืออย่างเฉยเมย

ครู่เดียวเท่านั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตู คนจากไปแล้ว

“คนดีอยากให้ป้าป้อนข้าวรึเปล่า” อวี๋ซือซือมองรุ่ยรุ่ยอย่างผู้ใหญ่ตัวน้อย เธอแค่อยากจะแซวเขา เด็กน้อยโมโหยังไงก็ยังเป็นเด็ก หน้าเป็นตูด หาแฟนไม่ได้นะ

รุ่ยรุ่ยมองเธอแวบหนึ่งและพูดอย่างไม่เร็วไม่ช้า “ป้าไปล้างหน้าก่อนเถอะครับ มุมปากป้ามีคราบน้ำลายไหลอยู่”

หลังจากพูดจบเขาก็ขยับขาสั้นๆของตัวเองอย่างใจเย็นเดินไปที่โต๊ะ

ปล่อยให้ซือซืออยู่คนเดียวกับความยุ่งเหยิง เธอถูกดูหมิ่นโดยเด็กชายอายุสามขวบกว่า แน่นอน ว่าเธอตาไม่ฝาด ดวงตาสุกใสของรุ่ยรุ่ยเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

มีน้ำลายจริงๆหรอ อวี๋ซือซือเอามือแตะที่มุมปากของตัวเอง ดูเหมือนจะมีร่องรอยอยู่บ้าง หมดกันภาพลักษณ์ของเธอ!

อวี๋ซือซือเหมือนลมหอบหนึ่งพาตัวเองกลับไปที่ห้อง ประตูกระแทกปิดดัง “ปัง” แรงนั้นทำให้กำแพงสั่นเทา

รุ่ยรุ่ยส่ายหัว ใบหน้าซาลาเปาของเขาถอนหายใจออกมาอย่างจริงจัง “ผู้หญิงนะ”

สิบห้านาทีต่อมา อวี๋ซือซือก็ล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอย่องออกมาจากห้องเหมือนกับสุนัข เมื่อเห็นรุ่ยรุ่ยรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว กระทั่งเก็บทำความสะอาดโต๊ะจนสะอาดเรียบร้อย

เธออดถอนหายใจไม่ได้ “ที่รักของป้า เธอช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นน่ารักเสียจริง เก็บความน่ารักนี้เอาไว้ตลอดไปนะ”

“ป้ารีบทานเถอะครับ ไม่อย่างนั้นซาลาเปาจะเย็นหมด” รุ่ยรุ่ยโยนขยะลงในถัง จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะล้างมือ เช็ดน้ำด้วยตัวเอง รอยพับที่แขนเสื้อก็เป็นเขาที่ทำเองทั้งนั้น

อวี๋ซือซือเห็นแล้วก็อึ้ง รุ่ยรุ่ยช่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พิถีพิถันแม้แต่การดูแลเส้นผมไม่ให้ยุ่งเลยแม้แต่น้อย แม้แต่รองเท้าแตะก็ยังสะอาดสะอ้าน

เธอรู้สึกว่าตัวเองสู้เด็กสามขวบยังไม่ได้ น่าละอายใจมาก

เธอหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดไปคำหนึ่ง ไส้หมูสับ รสชาติไม่เลว กัดต่อไป

รุ่ยรุ่ยนั่งตรงหน้าอวี๋ซือซือและถามอย่างไร้เดียงสา “ป้าครับ วันนี้เราจะไปไหนกัน”

อวี๋ซือซือยังไม่ตื่นดีเธอจึงถามรุ่ยรุ่ยไป “รุ่ยรุ่ยอยากไปไหนครับ”

“เราไปหาพ่อกันเถอะ” รุ่ยรุ่ยกระพริบตาอย่างไร้เดียงสาและกล่าวอย่างสุภาพด้วยความกล้าหาญ

“หึ๊---” อวี๋ซือซือที่เพิ่งจะจิบน้ำเต้าหู้เข้าไปเกือบจะพ่นมันออกมา ราวกับถูกต่อยหนึ่งหมัด เธอไอจนหน้าแดง

“เอ้อเฮอ….รุ่ยรุ่ยหนูพูดอะไรน่ะ”

รุ่ยรุ่ยหลบน้ำที่กระเด็นออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเขายังยิ้มไม่เปลี่ยน เขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยที่จะพูดทวนอีกครั้ง “ไปหาพ่อไง”

“รุ่ยรุ่ย ช้าก่อน” อวี๋ซือซือยื่นมือออกมาหยุดก่อนที่เขาจะพูดต่อ เธอถามด้วยความสงสัย “รุ่ยรุ่ย แม่เธอเห็นด้วยรึเปล่าที่เธอจะไปหาเขา หรือว่าเธออยากจะไปหาเขาเอง”

เวยเวยไม่ควรที่จะบอกเรื่องของฉูเจ๋อหยางให้รุ่ยรุ่ยรู้ ทำไมรุ่ยรุ่ยถึงอยากไปหาฉูเจ๋อหยาง เขาคิดถึงพ่อรึไง

รุ่ยรุ่ยยักไหล่ และพูดสบายๆ “ผมอยากจะไปหาคนใจร้ายเพื่อถามอะไรบางอย่าง”

“คนใจร้าย”

อวี๋ซือซือไตร่ตรองคำพูดของรุ่ยรุ่ยอยู่สองครั้ง เธอพยักหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจ หลังจากคิดสักพักเธอก็พูดขึ้นอย่างเศร้าใจ “รุ่ยรุ่ยถึงแม้ว่าป้าจะเห็นด้วยเรื่องคนใจร้าย แต่ถ้าหากหนูไปก็จะถูกเปิดเผย ถ้าหากว่าหนูถูกเขาจับไป แม่เธอคงต้องร้องไห้จนวันตาย”

ร้องไห้จนตายยังนับว่าน้อย ถ้าฉูเจ๋อหยางจับรุ่ยรุ่ยไปจริงๆ เวยเวยซวยแน่นอน หลายปีที่เวยเวยยืนหยัดมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้งหมดก็เพราะเพื่อคนคนเดียว

นั่นคือรุ่ยรุ่ย ใครก็ไม่สามารถแทนที่เขาได้

“ผมรู้ เราเลยต้องปลอมตัวกันเสียหน่อย” รุ่ยรุ่ยคิดมาแล้ว เขากระพริบดวงตาที่น่ารักคู่นั้นและพูดอย่างไม่มีพิษมีภัย “ป้ายังจำครั้งก่อนที่เราไปเล่นกันที่ดิสนีย์ได้หรือเปล่า คุณลุงอัปลักษณ์ให้ของขวัญเล็กน้อยกับผม”

อวี๋ซือซือกระพริบตาและนึกถึงก่อนของขวัญนั้น “เธอจะบอกว่า…”

“ใช่แล้ว ผมขอร้องป้านะครับ” รุ่ยรุ่ยยิ้มอย่างมีเลศนัย

อวี๋ซือซือคิดว่าเป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ ฉูเจ๋อหยางผู้เยือกเย็นร้ายกาจ ได้ให้กำเนิดบุตรที่มีความคิดเช่นนี้ในหัว เขาเล่าความคิดให้หญิงชราฟังทีละฉากทีละฉากแต่ว่าเธอก็ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องใหญ่และยิ้มขึ้น “เหอเหอ วางใจป้าเถอะ”“มีความสุขมากที่ป้าร่วมมือด้วย” รุ่ยรุ่ยเหยียดมือน้อยๆของเขาออกมาอวี๋ซือซือนิ่งอึ้งไปและยิ้มอย่างไม่สู้ดีนัก และยื่นมือออกไปแตะมือน้อยๆของเขาเบาๆ “เหอเหอ ร่วมมือกันอย่างมีความสุข”ทั้งคู่ประมือกันอย่างรวดเร็วและแยกมือออกจากกัน“รุ่ยรุ่ย หนูไปหาก่อนว่าของขวัญนั่นอยู่ที่ไหน แม่เป็นคนเก็บป้าก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน” อวี๋ซือซือนึกขึ้นได้รุ่ยรุ่ยพูดอย่างสงบ “ป้าจำผิดแล้ว ของขวัญนั่นผมเป็นคนเก็บเอง ผมรู้ว่าอยู่ที่ไหน”“เหอเหอ โอเค ไปเอามาสิ เดี๋ยวป้าช่วย” อวี๋ซือซือกระแอมสองครั้ง เพื่อปกปิดอาการหน้าแตกรุ่ยรุ่ยพยักหน้าและวิ่งกลับไปที่ห้องเล็กของตัวเอง อวี๋ซือซือก็ไม่ได้เฉื่อย เธอรีบเร่งทานอาหารเช้าให้หมด เธอเห็นขยะที่ก่อนหน้านี้รุ่ยรุ่ยเก็บเอาไว้ เธอละอายที่ตัวเองจะทำเลอะเทอะสักครู่ เธอก็จัดการเก็บและโยนลงในถุงขยะรุ่ยรุ่ยก็นำของขวัญและอุปกรณ์เสริมออกมา

copy right hot novel pub