บทที่195 ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมาก

ฝูงชนหยุดเพราะการปรากฏตัวของพวกเขา และเริ่มกลับมาคึกคักอีกครั้งเมื่อพวกเขาเดินไป

หลี่จื่อเชียนกุมมือเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ ทั้งๆที่อุณหภูมิภายในงานก็ค่อนข้างจะสูง แต่ว่ามือของเธอกลับเย็นเฉียบ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้มือเธออบอุ่นขึ้นมาได้

เธอกำลังปวดใจ เขาก็เช่นกัน

ถ้าหากว่านี่จะทำให้เธอปล่อยฉูเจ๋อหยางไปได้ เขายินดีที่จะแบกรับความปวดร้าวในใจนี้

“เวยเวย ถ้าหากว่าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมจะไปส่งคุณกลับบ้าน”

“จื่อเชียน ไม่ต้องหรอก ฉันนัดกับซือซือไว้แล้วว่ารอให้หนานฉิงตัดเค้กเสร็จแล้วเราจะกลับกัน” ริมฝีปากเป้ยฉ่ายเวยขาวซีด เธอยังยืนกราน

เธอยอมให้ตัวเองทุกข์ใจในวันนี้เท่านั้น หลังจากที่พารุ่ยรุ่ยไปต่างประเทศแล้ว เธอจะต้องเพียรพยายามลืมเขาให้หมดสิ้น

หลี่จื่อเชียนไม่ได้เซ้าซี้ “เอาล่ะ ก่อนที่หล่อนจะกลับมา ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ปฏิเสธ เธอค่อยๆคลายมือออกช้าๆและพูดอย่างเอียงอาย “คุณเห็นไหมมือฉันเปียกหมดเลย น่าอายจริงๆ”

“เวยเวยคุณไม่ต้องเหนื่อยพยายามปิดบังอะไรต่อหน้าผมหรอก” เพราะว่าเขาเองก็เข้าใจดี ตั้งแต่วินาทีที่ฉูเจ๋อหยางพาหนานฉิงเข้ามา เขาก็สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในตัวเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามแอบซ่อนมันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเขาก็ยังเห็นมันได้อย่างชัดเจน

“ฉันไม่เหนื่อย จริงๆ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับฉันเลย” เป้ยฉ่ายเวยจงใจละสายตาออกไป เธอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความเป็นห่วงของหลี่จื่อเชียน เธอกลัวว่าถ้าตัวเองจ้องมองต่อไป น้ำตาของความเจ็บปวดจะไหลรินออกมาจริงๆ

บางครั้งคนเราก็ไม่จำเป็นต้องเศร้า แค่มีคนข้างๆที่เข้าใจและใส่ใจคุณ ความคับข้องใจนั้นก็ไม่สามารถเพิ่มพูนได้อีก

เธอทำไปด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ

“เวยเวย จื่อเชียน ได้เห็นเธอสองคนอยู่ด้วยกันฉันดีใจจริงๆ ว่าไหมจื่อเชียน” คืนนี้หนานฉิงไม่เพียงแต่เริงร่าเป็นพิเศษ เธอยังรู้สึกว่าเป้ยฉ่ายเวยยังเจ็บปวดไม่สาสม เธอจงใจลากฉูเจ๋อหยางเข้ามาเพื่อสกัดกั้นหล่อนไว้

ดวงตาสีดำโตของฉูเจ๋อหยางจ้องมองสาวน้อยพร้อมเงยหน้าขึ้นลงและฝืนพูดออกมาอย่างยากเย็น “อื้อ ได้เห็นคุณสองคนอยู่ด้วยกัน ผมดีใจมาก”

คำพูดเรียบง่ายของฉูเจ๋อหยางเหมือนกับการปาก้อนหินลงในทะเลสาบอันสงบนิ่งในใจของเป้ยฉ่ายเวย มีระลอกคลื่นเกิดขึ้นเป็นพันๆชั้น

เธอกำมือแน่นและไม่รู้ว่าเอาความกล้าหาญมาจากไหน ทันใดนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นจ้องมองตาสีเข้มของเขาพร้อมกับมีรอยยิ้มผุดที่มุมปาก ก่อนที่จะตอบไปด้วยความใจเย็น “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากค่ะ ทนายฉู”

ทำไมตอนที่ทำร้ายเธอ ก็ยังคงวางมาตรใส่จื่อเชียนของเธอ แม้ว้าเธอจะทำสิ่งที่เขาไม่ชอบใจ แต่ว่าจื่อเชียนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดกับพวกเขาทั้งคู่

ฉูเจ๋อหยางเห็นเป้ยฉ่ายเวยเหมือนกับลูกแมวตัวน้อยที่มีอุ้งเท้าแหลมคม พยายามปกป้อง “ผู้ชายที่ตนรัก” รอยยิ้มที่มุมปากเขาก็ผุดขึ้น อุณหภูมิในดวงตานั้นเยือกเย็นและพูดอย่างไม่ได้ร้อนรน “ด้วยความยินดี”

หนานฉิงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆระหว่างชายข้างๆและเป้ยฉ่ายเวย เธอยังไม่วางใจจึงรีบเก้าเท้าไปยืนคั่นกลางระหว่างคนทั้งคู่และบดบังสายตาของเป้ยฉ่ายเวยเอาไว้

ดูเหมือนเป็นการเตือนเป้ยฉ่ายเวยว่าอาเจ๋อเป็นผู้ชายของเธอ

“จื่อเชียน เวยเวยเป็นผู้หญิงที่วิเศษมาก ทำไมคุณไม่ขอเธอแต่งงานซะล่ะ” ช่วยชีวิตคนด้วยการทำร้ายคนอื่น

หลี่จื่อเชียนทำไมจะฟังไม่ออกว่าหนานฉิงกำลังพูดกระทบกระทั่ง เขาหันไปมองผู้หญิงข้างๆอย่างอบอุ่นและพูดว่า “เวยเวยเป็นหนึ่งเดียวในสายตาของผม ผมจะเพียรพยายามอย่างหนักเพื่อให้เธอยอมรับผมให้ได้”

“เวยเวย ฉันล่ะอิจฉาความรักของพวกเธอทั้งคู่จังเลย” ปากหนานฉิงพูดอย่างนั้น แต่ใจกลับกร่นด่าหลี่จื่อเชียนว่าช่างไร้น้ำยา ผู้หญิงของตัวเองก็ไม่รู้จักดูแลให้ดีเที่ยวปล่อยให้ไปนอนกับผู้ชายคนอื่น

ยังมีหน้าคิดว่าตัวเองกำลังครอบครองของมีค่าอยู่อีก

ดูเหมือนเธอกำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่างอยู่ สายตาของความโกรธหายวับไปอย่างรวดเร็ว คอยดูแล้วกันว่าเป้ยฉ่ายเวยจะยังภาคภูมิใจอยู่อีกไหม เธอเอนตัวลงซบฉูเจ๋อหยางเบาๆ “จื่อเชียน พวกเราไปก่อนนะ ไม่รบกวนพวกเธอแล้วล่ะ”

เธอไม่ต้องการให้อาเจ๋อได้อยู่กับนังแพศยาเป้ยฉ่ายเวยแม้เพียงวินาทีเดียว

ฉูเจ๋อหยางไม่พูดอะไร และพาหนานฉิงเดินจากไป

เธอมองตามด้านหลังของผู้ชายผู้หยิ่งยโส เป้ยฉ่ายเวยยังคงรักษาความกล้าหาญเอาไว้ได้ ทันใดนั้นเธอก็ผ่อนคลายลง ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าฉูเจ๋อหยางต้องการพูดอะไรสักอย่างกับเธอ

แต่ว่าเธอคงจะคิดไปเอง ถึงแม้ว่าหนานฉิงจะสบประมาทเธออย่างลับๆ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังไม่ได้แยแสสนใจ

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกว่าบาดแผลในใจที่ยังไม่ทันสมานก็ได้ถูกเปิดออกอีกครั้งอย่างไร้ความปราณี เจ็บแปลบ ดูเหมือนว่าความเจ็บครั้งนี้จะไม่มีที่สิ้นสุด มันเหมือนตาข่ายแห ห่อหุ้มพันตัวเธอไว้ ต่อให้เธอกรีดร้องต่อสู้ดิ้นรน ก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกไปได้

“เวยเวย เขาไม่ควรค่าให้คุณไปใส่ใจเลย”

ถึงแม้เป้ยฉ่ายเวยจะเจ็บปวดใจ แต่ใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้มอยู่เสมอ “ฉันรู้”

เธอรู้ดีกว่าใคร แต่ก็กลับถลำลึกเกินกว่าใครเช่นกัน เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ มันเห็นชัดๆอยู่แล้ว เธอรู้ว่าเศร้าโศกเสียใจไปก็ไร้ประโยชน์ แต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็เป็นเช่นนี้

เธอจะร้องไห้ให้ตาย เจ็บปวดจนแทบทรุดลงไปกองที่พื้น ไม่สนใจก็คือไม่สนใจ แม้แต่สายตาก็ไม่อยากจะมองเธอด้วยซ้ำไป

เพราะว่าเขาเกลียดเธอไง

หลี่จื่อเชียนอยู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร คืนนี้เป็นค่ำคืนอันน่าเศร้า ไม่ว่าจะสำหรับเขา หรือว่าสำหรับเวยเวย เธอเสียใจเพราะว่าผู้ชายคนอื่น เขาก็เสียใจเพราะว่าเธอเศร้าใจ ช่างเป็นอารมณ์ที่น่าเย้ยหยัน

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่ต้องการยอมแพ้ “เวยเวย คุณควรได้คนที่ดีกว่านี้”

“ไม่” เป้ยฉ่ายเวยส่ายหัว พร้อมซ่อนความขมขื่นไว้ในดวงตาขณะพูดกับเขา “จื่อเชียนคุณสมควรได้เจอกับผู้หญิงที่ดีกว่าฉัน ก็อย่างที่คุณเห็น ฉันไม่คู่ควรกับความเพียรพยายามของคุณ”

ไม่คู่ควรกับความอ่อนโยนของคุณ

เธอพูดอย่างโหดร้ายโดยไม่หันไปมองเขา เธอหมุนตัวเดินหนีไป

หลี่จื่อเชียนเหมือนกับโดนตอกให้หยุดอยู่กับที่ เขาอยากที่จะเดินตามเธอไป แต่ขาอันหนักหน่วงทำให้เขาต้องหยุดลง เขาเห็นเงาหลังอันเศร้าสร้อยของเป้ยฉ่ายเวย หัวใจเขาก็พลอยหดหู่ตามไปด้วยหรือว่าเขาไม่ควรที่จะบีบบังคับเธอเกินไป ควรจะให้เธอมีพื้นที่สงบส่วนตัว ให้เธอได้สงบสติอารมณ์ถึงแม้ว่าฉูเจ๋อหยางจะเดินตามเธอไป แต่ว่าหนานฉิงก็ยังรู้สึกได้ชัดว่าใจของเขาไม่ได้ตามมาด้วย เมื่อเห็นเป็นเช่นนั้น เธอก็ยิ่งคาดหวังว่าจางเจิ้งกวางจะทำลายเป้ยฉ่ายเวยให้ย่อยยับแม้ว่าหัวใจเธอพร้อมที่จะระเบิด แต่สีหน้ายังทำเป็นว่าง่ายเชื่อฟังผู้หญิงที่ฉลาดรู้ว่าเวลาไหนสามารถโกรธได้ เวลาไหนควรจะนิ่งเฉย เห็นได้ชัดว่าตอนนี้ฉูเจ๋อหยางอารมณ์ไม่ค่อยดี ถ้าหากว่าเธอระเบิดออกไปก็จะทำให้กลายเป็นไฟแห่งการล้างผลาญในที่สุดเป้าหมายหลักของเธอในวันนี้ก็คือการทำให้เป้ยฉ่ายเวยต้องเจ็บเจียนตาย“อาเจ๋อ คุณพ่ออยู่ข้างบน ให้พวกเราขึ้นไปหาค่ะ”เพื่อหลีกเลี่ยงพิรุธความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของเพื่อนร่วมงานบางคนหนานเทียนหยางจึงอยู่กับเพื่อนที่ชั้นบน ปล่อยให้หนุ่มๆสาวๆสนุกกันที่ชั้นล่างสายตาฉูเจ๋อหยางเยือกเย็นและตอบรับอื้อเพียงคำเดียว จากนั้นก็ตามหนานฉิงขึ้นไปข้างบนหนานเทียนหยางแค่นี้ก็อดรนทนไม่ไหวแล้วเรอะ

copy right hot novel pub