ตอนที่33 โลกที่เห็นแก่หน้าตา

ถ้าเป็นเด็กคนอื่นพวกเขาก็คงไม่มีความอดทนพอที่จะมาสนใจแต่ใครให้ซาลาเปาน้อยที่อยู่ข้างหน้ามันน่ารักล่ะโดนนัยตาสีดำนั้นจ้องจนรู้สึกหัวใจเริ่มละลายไม่ว่าตอนนี้เขาจะมีข้อเสนออะไร

พวกเขาก็มีแค่ความคิดเดียวนั่นก็คือตกลง ตกลงแถมเห็นเขาแอบเมมปากเหมือนกำลังเศร้าอยู่พวกเขาก็รู้สึกเจ็บใจไปด้วย

สมัยนี้เป็นสมัยที่เน้นดูหน้าคนจริงๆคนหน้าตาดีได้เปรียบตลอด

เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าไปหาอย่างตลกแต่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เป็นอะไรรุ่ยรุ่ย”

“คุณแม่” ได้ยินเสียงเป้ยฉ่ายเวยนัยตาที่ดูเศร้าของรุ่ยรุ่ยก็ร่าเริงทันทีเขาคิดว่าเมื่อคืนเขาฝันเพราะตอนเช้าตื่นมามีแค่เขาคนเดียว

เป้ยฉ่ายเวยมองเขาอย่างเป็นห่วงแล้วหันไปขอบคุณพยาบาล “ขอโทษทีนะคะที่รบกวนพวกคุณแต่ว่าฉันอยากรอให้เขาคิดข้าวเสร็จแล้วค่อยเติมน้ำเกลือมันไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ อันนี้เป็นเรื่องที่พวกฉันต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว”

พวกพยาบาลเห็นแม่ของเด็กน่ารักคนนี้มาก็จากไปอย่างน่าเสียดาย เชื้อดีขนาดนี้พวกเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าใครเป็นพ่อแต่ดูเหมือนพ่อไม่ได้มาด้วย

ผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงยิ้มกระตุกเมื่อกี้ขวดยาของเขาหมดเลือดไหลตามสายเรียกไปตั้งหลายรอบก็ไม่มีใครสนใจถ้าไม่ใช่เพราะเขากดกริ่งยาในขวดคงมีแต่เลือดของเขาเต็มไปหมดก็ไม่มีใครรู้

พวกผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจเขาเกลียดผู้ชายที่หน้าตาดี!

อาจจะเพราะความแค้นของผู้ชายคนนี้มันมีมากเกินไปเลยทำให้เป้ยฉ่ายเวยที่อยู่เว้นเตียงยังรู้สึกได้เธอคิดว่าอาจจะเพราะเมื่อกี้มีคนมาล้อมรอบเยอะเกินเลยรบกวนเวลาพักของเขา

ก็เลยพูดอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษที่รบกวนนะคะอันนี้เป็นอาหารเช้าที่ฉันซื้อมาเกินคุณจะกินไหม?”

พูดจบเป้ยฉ่ายเวยก็ยื่นอาหารเช้าตัวเองไปให้

ผู้ชายคนนั้นเห็นสายตาเป้ยฉ่ายเวยที่ดูจริงใจก็รู้สึกเกรงใจเขาก็แค่แอบบ่นใยใจแต่ก็คงจะไม่ถือสาอะไรกับเด็กจริงๆหรอกและเขาก็ดูออกว่าเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ซื้ออาหารเช้ามาเกิน

“อันนั้นไม่ต้องฉันกินมาแล้ว” ต่อหน้าผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งอบอุ่นแบบนี้เสียงของผู้ชายคนนั้นก็พูดเบาลง

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับแต่นี่เป็นโลกที่ดูหน้าตาจริงๆขนาดเขายังไม่เว้นใครให้คนอื่นสวยล่ะขนาดคลอดลูกยังสวยเหมือนสาว

ไม่เหมือนภรรยาตัวเองที่อยู่ในบ้าน.......

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าเวลาสั้นๆแบบนี้ผู้ชายที่อยู่ข้างเตียงจะคิดเยอะขนาดนี้เห็นเขาบอกไม่เอาก็ไม่ได้ถามแล้วป้อนรุ่ยรุ่ยกินข้าว

ถึงแม้รุ่ยรุ่ยจะกินข้าวที่ตัวเองป้อนแต่สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีราวกับยังคาใจกับเรื่องเมื่อกี้

“รุ่ยรุ่ยยังโกรธแม่อีกใช่ไหม ขอโทษที่แม่ไม่พูดก่อนสักคำแล้วออกไปคราวหลังจะไม่ทำอีก” เป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่ก็รีบทำหน้าจริงจังแล้วพูดอย่างจริงใจ

รุ่ยรุ่ยเห็นเป้ยฉ่ายเวยที่พยายามทำหน้าทำตาใส่ตัวเองใบหน้าที่ตรึงอยู่ก็ยิ้มบานขึ้นมาแต่ว่าเขาก็พูดอย่างจริงจัง “คราวหลังแม่ห้ามทำแบบนี้อีกนะครับถ้าโดนคุณลุงแปลกๆลักพาตัวไปเดียวผมจะเป็นห่วง”

อย่างเช่นลุงแปลกๆที่อยู่ข้างเตียงเอาแต่มองแม่ถึงแม้แม่อาจจะสวยแต่ว่าเป็นของเขาคนเดียว

เป้ยฉ่ายเวยทำตัวไม่ถูกเธอก็ตัวโตขนาดนี้แล้วจะโดนใครลักพาตัวไปอีกแต่เพื่อปลอบใจรุ่ยรุ่ยเธอก็ตอบ “อือแม่รู้แล้วคราวหลังแม่จะระวังหน่อย”

“อือ” รุ่ยรุ่ยพยักหน้าแรงๆหน้าซาลาเปาน้อยๆก็ยิ้มบาน

เป้ยฉ่ายเวยมองซาลาเปาน้อยตัวเองที่โตกว่าเด็กคนอื่นอย่างทำตัวไม่ถูก

หลังจากกินข้าวเสร็จเป้ยฉ่ายเวยก็ให้พยาบาลมาเติมน้ำเกลือและเธอก็จะออกไปซื้อผลไม้ให้เขาพอดี “รุ่ยรุ่ยแม่ออกไปซื้อของนิดหน่อยเธอรอแม่ตรงนี้นะ”

จากนั้นก็พูดเพิ่ม “แม่จะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตอยากได้อะไรไหมเดียวแม่ซื้อกลับมาให้แล้วอย่าลืมนะถ้ายาหมดขวดก็ให้พวกพี่ๆพยาบาลมาเปลี่ยนยาให้”

เธอเอาที่กดกริ่งลงมาวางไว้ช้างเขา

“ผมรู้แล้วครับ” รุ่ยรุ่ยคิดไปสักพัก “แม่ครับผมอยากได้สุ่ยหู่จ้วนหนึ่งเล่ม”

“อือ ได้เดียวแม่ไปดูให้ว่ามีฉบับรูปภาพการ์ตูนหรือเปล่า” เป้ยฉ่ายเวยจำได้ว่าในซุปเปอร์มาร์เก็ตมีสุ่ยหู่จ้วนเยอะแต่ไม่แน่ใจว่ามีแบบรูปภาพหรือเปล่า

รุ่ยรุ่ยเขย่าหัว “แม่ผมจะเอาฉบับตัวหนังสือ”

แบบการ์ตูนรูปภาพเป็นพวกเด็กดูเท่านั้นเขาไม่ดูหรอก

แต่ในความจริงเขาเป็นเด็กน้อยนั่นแหละ

“สุ่นหู่จ้วนฉบับตัวหนังสือ?” เป้ยฉ่ายเวยเกือบโดนน้ำลายตัวเองสำลักเด็กอายุสามขวบอ่านสุ่ยหู่จ้วนฉบับตัวหนังสือ? เว่อร์เกินไปหรือเปล่าถึงแม้เขาจะขึ้นประถมแล้วแต่ก็ไม่ได้รู้คำเยอะขนาดนั้น

เป้ยฉ่ายเวยคิดไปสักพักแล้วบอก “รุ่ยรุ่ย สุ่ยหู่จ้วนฉบับตัวหนังสือสำหรับลูกยากเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรแม่ครับนอกจากคำยากๆที่อ่านไม่เป็นส่วนใหญ่ก็อ่านได้หมด” เพราะเติมน้ำเกลือมันน่าเบื่อรุ่ยรุ่ยเลนอยากใช้เวลาว่างมาอ่านหนังสือแม่ไม่รู้ว่าตอนอยู่กับคุณย่ามันน่าเบื่อขนาดไหนเขาเลยให้ย่ามาสอนเขาอ่านอันที่ไม่เข้าใจก็ใช้พจนานุกรมมาตรวจ

การตรวจคำเขาก็เป็นอยู่พอผ่านไปนานๆก็รู้จักคำเยอะขึ้น

เป้ยฉ่ายเวยเห็นรุ่ยรุ่ยที่จริงจังก็รู้สึกตกใจตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รุ่ยรุ่ยรู้เยอะขนาดนี้แต่เธอในถาะนแม่กลับไม่รู้สักอย่าง......

เป้ยฉ่ายเวยไม่รู้ว่าจะว่าตัวเองยังไงดีเลยพยักหน้า “แม่รู้แล้ว”

และเธอก็พบว่าเรื่องเชื้อมันเป็นเรื่องน่ากลัวจริงๆตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยแล้วตกหลุมรักฉูเจ๋อหยาง เธอก็เริ่มไปสืบประวัติอดีตของเขา

ก็พบว่าเขาเป็นเด็กอัจฉริยะจริงๆตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมต้นเคยโดนชั้นสามครั้งทั้งคณิตศาสตร์ การเขียนเรียงความ กีฬาเด่นไปทุกด้านรางวัลเล็กๆใหญ่ๆก็เอาจนมืออ่อนเป็นพระอาทิตย์ที่สว่างแยงตาจริงๆเธอไม่คิดว่ารุ่ยรุ่ยก็จะเก่งขนาดนี้เก่งจนทำให้เธอรู้สึกเศร้าเพราะในช่วงเวลานั้นเธอไม่เคยอยู่กับเขาเลยแค่แวบเดียวเขาก็สามขวบแล้วเป้ยฉ่ายเวยไปซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยความรู้สึกผิดไม่เพียงแต่ซื้อสุ่ยหู่จ้วนฉบับตัวหนังสือแถมยังซื้อขวดน้ำมาอีกเพราะเดี๋ยวจะไปสวนสัตว์คงเล่นจนเหนื่อยแน่การเติมน้ำเป็นเรื่องที่ควรทำแถมยังมีขนม ผลไม้เป็นพวกที่เหมาะกินและย่อยง่ายในอายุเขาแถมยังซื้อเค้กไว้เป็นรางวัลให้เขาพูดถึงเค้กก็ทำให้เป้ยฉ่ายเวยหลุดสติไปเพราะวันเกิดรุ่ยรุ่ยกับฉูเจ๋อหยางเป็นวันเดียวกันในสามปีนั้นเธออยู่กับฉูเจ๋อหยางหมดถึงแม้ฉูเจ๋อหยางไม่สนใจเรื่องวันเกิดแต่แค่กินบะหมี่ใส่ไข่ที่เธอทำให้ตามประสาแต่รุ่ยรุ่ยกลับได้รับแค่เค้กแลพขนมที่เธอซื้อให้เธอทำไม่ดีต่อรุ่ยรุ่ยและวันเกิดครั้งนีเธอจะอยู่เป็นเพื่อนรุ่ยรุ่ยเพราะเธอรู้ว่าวันเกิดของฉูเจ๋อหยาง หนานฉิงต้องช่วยเขาจัดแน่พูดถึงตรงนี้เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกลึกๆในใจก็แอบเจ็บ

copy right hot novel pub