ตอนที่36 การทดสอบของฉูเจ๋อหยาง

“แม่ไม่ต้องอธิบายก็ได้ ผมเข้าใจ” ถึงแม้รุ่ยรุ่ยจะอายุน้อยแต่ก็รู้เรื่องตั้งแต่เด็กอย่างเช่นทำไมแม่ไม่พาเขาไปแล้วทิ้งไว้กับย่า

เขารู้ว่าแม่มีเหตุผลของแม่ก็เลยไม่ได้โกรธ

มือเรียวของเป้ยฉ่ายเวยจับกุมมือนุ่มของรุ่ยรุ่ยสายตาดูเศร้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “ขอโทษนะรุ่ยรุ่ยรอให้เธอโตกว่านี้เดียวแม่จะบอกเธอเอง”

เด็กเป็นพวกที่ชอบสังเกตเขารับรู้ได้ถึงแม่มีอารมณ์เศร้าก็อดที่จะรีบร้อนไม่ได้ “รุ่ยรุ่ยขอแค่มีแม่ก็พอแล้วแม่ห้ามเศร้านะครับ”

“อือแม่ไม่เศร้าแม่มีสุดที่รักที่รู้เรื่องขนาดนี้แม่จะเศร้าได้ยังไง” ในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ให้เธอมีลูกที่ดีแบบนี้

คนอื่นมักจะบอกว่าลูกสาวเป็นผ้าห่มที่อบอุ่นงั้ยรุ่ยรุ่ยก็เป็นเสื้อแจ็คเก็ตที่อบอุ่นของเธอมักจะทำให้ใจเธอมีกำลังตลอด

ได้ยินที่เป้ยฉ่ายเวยพูดแบบนี้รุ่ยรุ่ยก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกแต่หน้าก็ยิ้มบานเผยให้เห็นฟันที่เรียบร้อยทั้งสดใสทั้งน่ารัก

เป้ยฉ่ายเวยก็โดนรอยยิ้มเขาแผ่เชื้อจากนั้นก็ยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว

“รุ่ยรุ่ยพวกเราไปดูฮิปโปกัน”

“ครับ” ที่จริงรุ่ยรุ่ยก็ไม่อยากลับเช้าขนาดนั้น

เป้ยฉ่านเสยเก็บของเข้าในกระเป๋าเสร็จก็พารุ่ยรุ่ยไปดูฮิปโปที่เขสชอบที่สุดพอดีกับที่ตอนเธอไปโกงฮิปโปเขากำลังเตรียมให้อาหารฮิปโปอยู่

รุ่ยรุ่ยดีใจจนยื่นคอไปมองดูเป้ยฉ่ายเวยกำลังจะช่วยจัดผมรุ่ยรุ่ยที่ยุ่งอยู่ก็โทรศัพท์สั่นในกระเป๋า

เป้ยฉ่ายเวยเลยต้องเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนพอเห็นว่าหนานฉิงเป็นคนโทรมาก็ลังเลไปสักพักแล้วค่อยรับยังไม่รอให้เธอเปิดปาก

หนานฉิงที่อยู่อีกฝั่งก็พูดขึ้นมา ”เวยเวยเธออยู่ไหนเนี่ยฉันน่าเบื่อจะตายอยู่แล้วหรือว่าฉันไปหาเธอดี”

เป้ยฉ่ายเวยจับมือรุ่ยรุ่ยไว้กลัวคนอื่นไปเบียดโดนเขาแต่เสียงก็ไม่เปลี่ยน “หนานฉิงเธออยู่กับฉูเจ๋อหยางอยู่ไม่ใช่หรือไงทำไมอยู่ๆมามีเวลา”

เป้ยฉ่ายเวยไม่พูดยังดีพอพูดขึ้นมาหนานฉิงก็บ่นทันที “เวยเวยเธอไม่พูดยังดีพอเธอพูดฉันก็เศร้าเลย อาเจ๋อไปเดินที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตกับฉันยังไม่ได้ครึ่งชั่วโมงก็ไปแล้วแถมไม่บอกเหตุผลให้ฉันสักคำ”

พอดีกับที่รุ่ยรุ่ยตะโกนขึ้นมา “แม่ครับรีบดูสิฮปโปกินแตงโมคำเดียวหมดโคตรเก่งเลย”

หนานฉิงได้ยินแต่เสียงรุ่ยรุ่ยฟังไม่ขัดว่าเขาพูดอะไรก็ถามอย่างสงสัย “เวยเวนทำไมที่เธอตรงนั้นมีเด็กเนี่ย”

ใจเป้ยฉ่ายเวยก็ระแวงขึ้นมาแต่เห็นหนานฉิงได้ยิรไม่ชัดก็พูดไปตามหนานฉิง “อ่อเป็นเด็กของญาติฉันช่วยเขาเลี้ยงดูแป๊บนึงขอโทษนะหนานฉิงที่ตอนนี้ฉันไปหาไม่ได้”

“ก็ได้งั้นพรุ่งนี้เธอต้องมานะ” ดูจากท่าทีที่หนานฉิงมีต่อลูกสาวก็ดูออกว่าเธอไม่ค่อยชอบเด็กเธอก็เลยรีบปฏิเสธไม่ให้เวยเวยพาเด็กมาด้วย

เป้ยฉ่ายเวยตอบอือเสร็จก็วางสายไป

รุ่ยรุ่ยทำหน้าเหมือนทำอะไรผิด “แม่ผมพูดอะไรผิดไปแล้วใช่ไหม”

“ไม่ใข่รุ่ยรุ่ยเป็นเด็กดีของแม่อยู่แล้ว” เป้ยฉ่ายเวยลูบหัวอย่างอบอุ่น

แป๊บเดียวความสนใจของรุ่ยรุ่ยก็โดนการเคี้ยวอ่าปากกล้างของฮิปโปดึงดูดไปอีก

ทั้งสองคนเล่นกันไปจนถึงตอนเย็นแล้วค่อยกลับไปและแน่นอนคนที่ไม่อยากไปที่สุดคือรุ่ยรุ่ยเขารู้สึกวันนี้เวลาผ่านไปเร็วมาก

เป้ยฉ่ายเวยเห็นรุ่ยรุ่ยที่ทำหน้าเศร้าก็ยิ้มแล้วนั่งลงหน้ารุ่ยรุ่ย “รุ่ยรุ่ยรีบขึ้นมาเดียวแม่แบกกลับเอง”

“ไม่เอาแม่ก็เหนื่อย” รุ่ยรุ่ยมองแผ่นหลังของเป้ยฉ่ายเวยถึงแม้เขาอยากขึ้นมากแต่เขาก็รู้ว่าแม่เหนื่อย

เขาก็เลยต้องควบคุม

“ไม่เป็นไรแม่ไม่เหนื่อยถ้ารุ่ยรุ่ยตะช่วยแม่จริงๆก็ช่วยแม่ถือขวดน้ำสิ” เป้ยฉ่ายเวยเอาขวดน้ำที่ไม่มีน้ำให้เขาถือ

รุ่ยรุ่ยมองขวดน้ำจากนั้นก็ลังเลไปสักพักสุดท้ายก็อดไม่ไหวแล้วก้าวเท้าเล็กเดินไปขี่หลังเป้ยฉ่ายเวยแล้วถือขวดน้ำไว้

จากนั้นก็พูดอย่างตรึง “ถ้าแม่เหนื่อยแล้วปล่อยผมลงมานะครับ”

เป้ยฉ่ายเวยยิ้ม “อือแม่รู้และอีกอย่างรุ่ยรุ่ยไม่หนักเลยคราวหลังต้องกินเยอะๆจะได้โตไวๆ”

“อือแม่ผมทำได้แน่นอน” ในใจรุ่ยรุ่ยสัญญาถ้าเขาโตเขาจะปกป้องแม่

พระอาทิตย์ตกส่องลงมาทให้เงาทั้งสองคนยาวขึ้นยาวจนมองไม่เห็นจุดปลายทางดูจากไกลๆมันเหมือนภาพที่อบอุ่นทำให้ใจคนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ตอนที่เป้ยฉ่ายเวยพารุ่ยรุ่ยกลับมาเขาก็นอนที่หลังเธอแล้วไปสวนสัตว์ครึ่งวันเขาก็น่าจะเหนื่อยแล้วแหละ

พอเธอเอารุ่ยรุ่ยวางลงก็กลางคืนเจ็ดโมงแล้ว

หมอคนที่ตรวจมาบอกเธอว่าถ้าพรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยเติมน้ำเกลือเสร็จก็ออกโรงพยายาลได้แล้วนี่ทำให้เป้ยฉ่ารเวยรู้สึกดีใจเพราะมันก็หมายถึงว่าร่างกายรุ่ยรุ่ยไม่ได้มีปัญหาอะไรมากและไม่มีผลกระทบต่อการผ่าตัด

ตอนที่เธอเตรียมออกไปซื้อของกินให้รุ่ยรุ่ยก็ได้รับสายของมครบางคนที่เกินคาด

“เป้ยฉ่ายเวยเธออยู่ไหน”

“ฉูเจ๋อหยางเธอจะมาหาฉันมีเรื่องอะไร” เป้ยฉ่ายเวยชะงักไปสักแป๊บแล้วเดินลงทางบันได

“นี่เธอกำลังกลัวอะไรอยู่”

เสียงเย็นชาของฉูเจ๋อหยางส่งเข้าไปในหูของเป้ยฉ่ายเวยยิ่งทำให้ความกลัวในใจเธอมันใหญ่ขึ้น

เขาพบแล้ว? ไม่เป็นไปไม่ได้เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกใจตัวเองเต้นเร็วเหมือนวินาทีต่อมามันจะกระเด็นออกมาจากหน้าอกแต่ก็ทำเป็นหน้านิ่ง “ฉูเจ๋อหยางฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่”“ต้องถามเธอเองสิ” ฉุเจ๋อหยางก็ยังพูดอย่างเย็นขาเหมือนเดิมราวกับเขาเป็นคนที่ลึกลับทำให้คนเดาไม่ถูก“ฉันไม่มีอะไรให้กลัวสักหน่อย” ในใจเป้ยฉ่ายเวยตื่นเต้นมากแต่ก็ไม่อยากแสดงออกมาต่อหน้าฉูเจ๋อหยางและอีกอย่างเขาก็น่าจะยังไม่รู้แต่แค่กำลังลองใจเธออยู่ไม่อย่างงั้นนิสัยที่ชอบทำอะไรรวดเร็วอย่างเขาตอนนี้คงไม่ใช่โทรศัพท์แต่จะเป็นคัวเองที่จะมาเอง“หวังส่าคงจะเป็นแบบนี้อย่าให้ฉันตรวจอะไรเจอล่ะไม่งั้นเธอรู้ว่าผลที่หลอกฉันมันเป็นยังไง” พูดจบคำสุดท้ายผู้ชายคนนั้นก็ตัดสายไปเลยเป้ยฉ่ายเวยเหมือนผ่านการสู้รบมอุตสผ่านมาได้ทั้งตัวก็อ่อนแล้วนั่งลงบนพื้นทำเธอตกใจหมดอีกริด แค่อีกนิดเดียวเธอก็เกือบจะพูดออกมาทั้งหมดเราะความกดดันจากฉูเจ๋อหยางฉูเจ๋อหยางคงจะรู้สึกถึงอะไรสักอย่างแล้วแหละไม่ว่ายังไงเธอต้องรีบไปทำก่อนอัพเดทครั้งหน้า วันที่1 พ.ย. 2019จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน

copy right hot novel pub