ตอนที่ 76 มาสิ ทำร้ายกันเลย

เป้ยฉ่ายเวยได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนเป็นบ้าของซือซือจากในห้องน้ำ ใบหน้าเธอก็ร้อนฉ่า เธอมองที่ผู้หญิงในกระจก เหมือนดอกไม้ที่เพิ่งจะได้รับการรดน้ำ ดูผุดผ่องเปล่งปลั่ง

ไม่เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้นที่กลายเป็นสีแดง แม้แต่ลำตัวก็ยังแดงไปด้วย

เป้ยฉ่ายเวยไม่กล้ามอง หลังจากที่อาบเสร็จแล้วก็รีบออกไปข้างนอก

“เวยเวย ทำไมมือถือเธอยังโทรไม่ติดอยู่เลยล่ะ” ซือซือถาม

“ฉันลืมชาร์จแบตน่ะ” ซือซือตอบพลางกระพริบตา ถ้าหากไม่ใช่เพราะฉูเจ๋อหยางมา เธอจะลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร

พูดถึงเรื่องโทรศัพท์ เธอก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “ซวยแล้ว”

ซือซือเลิกคิ้วขึ้นถามเธอ “ทำไม”

“ฉันลืมนัด” เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งนึกขึ้นได้ เป้ยฉ่ายเวยจำได้ว่าวันนี้เธอนัดจื่อเชียนทานข้าวไว้ เธอถามอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง “ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

ซือซือยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ก็ยังไม่สายนะ บ่ายโมงเอง”

เป้ยฉ่ายเวยส่งข้อความหาหลี่จื่อเชียนไปแล้ว มีคำว่า “คนบาป” ตราอยู่ที่หน้าเธอ “ซือซือ เธอว่าถ้ามีคนเลื่อนนัดเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันจะรู้สึกอย่างไร”

“ก็ขึ้นอยู่กับว่าความสัมพันธ์เป็นแบบไหน” ซือซือพยักไหล่อย่างไม่แยแส

นัยน์ตาเป้ยฉ่ายเวยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง “ถ้าสนิทใกล้ชิดกันมาก แบบพวกเราอย่างนี้ล่ะ”

“ง่ายมาก” ซือซือยิ้มจนเห็นฟันขาวของเธอและหันมาพูดว่า “เธอแค่อธิษฐานขออย่าให้ฉันจับได้ ไม่อย่างนั้นเธอน่าจะได้สงสัยในชีวิต”

ร่างกายของเป้ยฉ่ายเวยส่ายไปส่ายมาโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะให้อภัย

“ว่าไง เธอเลื่อนนัดผู้ชายคนนั้นแล้วล่ะสิ” ซือซือมองดูท่าทางน่าสังเวชของเธอและถามอย่างสมน้ำหน้า

“เดี๋ยวฉันไปโทรศัพท์ก่อน….” เป้ยฉ่ายเวยตรงกลับไปที่ห้องนอน

รุ่ยรุ่ยตาโตด้วยความสงสัย “คุณป้า แม่เป็นอะไรครับ”

“แม่เธอทำความผิดเอาไว้ ตอนนี้เลยรู้สึกผิด เด็กดีของบ้านเราทำอย่างนี้ไม่ได้รู้มั๊ย” ซือซือใช้เรื่องนี้แอบสอนซือซือ

“คุณป้า แม่มีแฟนแล้วใช่ไหมครับ” รุ่ยรุ่ยหยุดถาม

เธอตกใจกับซือซือมาก “ที่รัก ใครบอกเธอว่าแม่เธอมีแฟนแล้วจ๊ะ”

“ผมเห็นแม่หน้าแดง ตอนที่คุณครูเถียนเถียนเห็นแฟน คุณครูก็ม่วงๆครับ” หน้าตารุ่ยรุ่ยจริงจังมาก

สำหรับคำถามนี้ น้ำเสียงซือซือเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามอย่างระมัดระวัง “ที่รัก ถ้าหากว่าแม่เธอมีแฟน เธอจะมีความสุขไหม”

รุ่ยรุ่ยทำหน้าตาครุ่นคิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับคำถามนี้และส่ายหัว “ไม่ครับ”

“ทำไมล่ะ รุ่ยรุ่ยไม่อยากมีพ่อหรอ” ซือซือรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ เด็กปกติทั่วไปไม่ได้อยากให้พ่อแม่ของเขามีความสุขด้วยกันอย่างนั้นหรือ

นอกจากนั้นรุ่ยรุ่ยก็ยังไม่ได้ใส่ใจกับคำว่าพ่อสักเท่าไร

เขาไม่แม้กระทั่งจะสงสัยว่าพ่อของตัวเองเป็นใคร

“ถ้าแม่ไม่อยาก รุ่ยรุ่ยก็ไม่อยาก” รุ่ยรุ่ยพูดอย่างแน่วแน่ด้วยน้ำเสียงอันไร้เดียงสา

ซือซือจ้องใบหน้าของรุ่ยรุ่ยซึ่งเหมือนซาลาเปา เธอลูบหน้าผากเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ

เธออิจฉาเวยเวยจริงๆที่มีเจ้าตัวเล็กที่จิตใจดีเช่นนี้

หลังจากที่เป้ยฉ่ายเวยชาร์จโทรศัพท์ เธอรีบโทรหาหลี่จื่อเชียนเพื่อขอโทษขอโพยและอธิบาย ขอเปลี่ยนนัดทานข้าวไปเป็นมื้อเย็นแทน

โชคดีที่เป็นหลี่จื่อเชียน ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงโมโหไปแล้ว

เลื่อนเขาแล้วเลื่อนเขาอีก เป้ยฉ่ายเวยเองก็รู้สึกละอายใจ

หลังจากโทรเสร็จ เป้ยฉ่ายเวยก็ออกมาจากห้อง เธอเห็นรุ่ยรุ่ยนั่งอยู่ที่โซฟารอเธออย่างเรียบร้อย สายตาเธอก็อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว

“รุ่ยรุ่ย ดื่มน้ำมั๊ยครับ”

“แม่ครับ ผมไม่ดื่ม” รุ่ยรุ่ยส่ายหัว

เป้ยฉ่ายเวยนั่งลงข้างๆเขา ลูบมือเขาและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเราไปช้อปปิ้งกันดีไหม พารุ่ยรุ่ยไปซื้อกระเป๋านักเรียนใหม่กัน”

“ใช่แล้ว พรุ่งนี้รุ่ยรุ่ยก็ได้ไปเรียนหนังสือแล้ว มีของที่ต้องเตรียมตั้งเยอะ” ซือซือก็นึกขึ้นได้

“อื้อ” รุ่ยรุ่ยรับคำเสียงอ่อยๆ

“เวยเวย เราไปซื้อที่ไหนกันดี” ใกล้ๆก็อาจจะเจอคนรู้จัก ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนให้ใครรู้ได้

เป้ยฉ่ายเวยก็นึกถึงข้อนี้ เธอจึงเสนอชื่อสถานที่ที่อยู่ค่อนข้างไกล

หากไม่ได้ผ่านประสบการณ์อัน “ป่าเถื่อน” เมื่อคืน เป้ยฉ่ายเวยก็คงจะกระตือรือร้นอย่างมากที่จะช้อปปิ้ง แต่เดินไปได้ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แข้งขาของเธอก็เริ่มสั่น

ทั้งสามได้แต่หาร้านขนมเพื่อนั่งพักผ่อน

ซือซือคนชานมในแก้ว รุ่ยรุ่ยนั่งเรียบร้อยข้างเป้ยฉ่ายเวย ปากน้อยๆตักเค้กสีขาวคำน้อยๆขึ้นรับประทาน เป็นใบหน้าแสดงความพึงพอใจที่น่ารักเป็นอย่างยิ่ง

ทำให้คนมองดูนั้นใจละลายได้เลย

“เวยเวยเธอบอกว่าเธอไม่ชอบทานของหวาน ทำไมรุ่ยรุ่ยชอบขนาดนี้นะ”

เป้ยฉ่ายเวยส่ายนิ้วและเกือบจะโยนช้อนในมือ เธอดีดนิ้วและพูดขึ้นว่า “รุ่ยรุ่ยอาจจะชอบทานเองก็ได้นะ”

“จริงหรอ” ซือซือทำหน้าตาไม่เชื่อ นี่หมายความว่าตาบ้าฉูเจ๋อหยางนั่นอาจจะชอบทานของหวานก็ได้

ชายมาตรแมนทานของหวาน นึกภาพแล้วเธอก็รู้สึกว่าน่ากลัวมาก

เป้ยฉ่ายเวยไม่ทันได้สังเกตเห็นอาการเกร็งทั้งร่างของซือซือ เธอวุ่นอยู่กับการเช็ดปากให้กับซือซือ

รุ่ยรุ่ยตักคำหนึ่งไปที่ตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย และพูดอย่างไร้เดียงสา “แม่ครับ กินสิ”

เป้ยฉ่ายเวยมองดูเค้กรสสตรอเบอร์รี่ แม้ว่าจะไม่ได้ชอบ แต่ว่าเธอก็อ้าปากรับประทาน “รุ่ยรุ่ย แม่ไม่เอาแล้วนะครับ ลูกทานเถอะ”

“ครับ” รุ่ยรุ่ยเริ่มตัดเค้กอีกครั้ง

“เด็กน้อยพอใจกับเรื่องง่ายๆ แค่เค้กก็ทำให้อารมณ์ดีแล้ว” ซือซืออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เป้ยฉ่ายเวยเหน็บหล่อน “ทำไม ตอนนี้เธอไม่มีความสุขหรือยังไง”“ไม่ใช่อย่างนั้น เธอก็มือผู้ชายคอยให้ความอบอุ่น แต่ฉันยี่สิบแปดแต่ยังตัวคนเดียวอยู่เลย” ซือซือพูดอย่างเศร้าสร้อยและน่าสงสารเป้ยฉ่ายเวยเขินจนหน้าแดง ดูเหมือนเธอจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเด็กน้อยก็เบิกบานตามไปด้วย “ซือซือ เธอยี่สิบแปดแล้วใช่ไหม ถ้าฉันจำไม่ผิด เธอน่าจะยัง….”ส่วนที่เหลืออีกสองสามคำเป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พูดออกมา แต่ว่าเธอได้ขยับปากอย่างไม่ออกเสียงบอกกับเพื่อนตรงหน้าไปแล้ว--- บริสุทธิ์ช่างเป็นคำที่ไม่เหมาะสม ซือซืออายแทบจะทนไม่ไหว ยี่สิบแปดแล้วแต่ยังไม่เคย!แม้ว่าจะอายเรื่องอายุ แต่ว่าเรื่องยังไม่เคยผ่านผู้ชายเลยนั้นน่าขายหน้ากว่า แต่ว่าด้วยเสน่ห์ของเธอ เพื่อการตัดสินใจครั้งใหญ่นี้ เพื่อจะกำจัดความละอายทิ้งไปเสีย “เวยเวย เรามาพนันกันดีมั๊ย”เป้ยฉ่ายเวยเลิกคิ้วขึ้น เป็นทำนองว่าให้เธอว่าต่อไปการเดิมพันที่ไม่มีอะไรเสียหายนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับพวกเธอทั้งคู่“คืนนี้ฉันจะลากผู้ชายมาคนหนึ่ง เพื่อที่จะภารกิจทำลายความบริสุทธิ์ แต่เธอต้องไปขโมยชุดชั้นในของฉูเจ๋อหยาง”ผู้ชายหรอ จะหาเมื่อไหร่ก็ได้ อีกอย่างเธอไม่เชื่อว่า ด้วยเสน่ห์เย้ายวนของเธอ จะหาผู้ชายไม่ได้“ซือซือ เกมส์ของเธอน่ากลัวมาก” เป้ยฉ่ายเวยตะลึงและไม่อยากเชื่อ ผู้ชายกับผู้หญิงไม่เหมือนกัน ผู้หญิงมีชุดชั้นในสองชิ้น แต่ผู้ชายมีเพียงชิ้นเดียวและยังเป็นส่วนล่างของร่างกายอีก

copy right hot novel pub