ตอนที่ 77 ออกไปข้างนอกโดยไม่มีความเสี่ยง

“ไร้สาระ ฉันเอาความบริสุทธิ์ยี่สิบแปดปีมาเป็นเดิมพัน ถ้าไม่พนันให้ยากหน่อย จะพนันทำไม” ซือซือแสดงออกอย่างห้าวหาญ แต่ความจริงแล้วก็ยังคงอายอยู่

เป้ยฉ่ายเวยกัดฟันพยักหน้า “ได้ แต่ว่าฉันขอเพิ่มอีกหนึ่งเงื่อนไข”

“ว่ามา” ซือซือพูดอย่างไม่แคร์

“เธอห้ามไม่ซื่อสัตย์ และก็ห้ามซื้อกิน” เพราะว่ามีเด็กอยู่เป้ยฉ่ายเวยจึงพยายามพูดเบาๆ โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่เชื่อว่าซือซือจะหาผู้ชายที่เธอยอมมอบกายให้ได้

ตั้งแปดปีที่เธอไม่ยอมออกเดท แปดปีที่ใจเธอยังไม่เคยลืมถังฉีตง

ซือซือเห็นเป้ยฉ่ายเวยออกเงื่อนไข หล่อนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างแรง “ไม่มีปัญหา”

คำพูดเมื่อได้พูดออกมาแล้ว เธอก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อย แต่ถ้าไม่ง้างคันธนูก็จะไม่หันหลังกลับ นี่มันไม่ใช่หนังฉากหนึ่ง อาจเกิดความเสียหายมากมายขึ้นได้

ทั้งสามพักผ่อนอย่างเพียงพอแล้ว ก็เริ่มออกช้อปปิ้งอีกครั้ง

รุ่ยรุ่ยเห็นว่ามีมุมอ่านหนังสืออยู่ มีเด็กและผู้ใหญ่จำนวนมากกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินอยู่กับที่

เป้ยฉ่ายเวยก็มองเห็นมุมอ่านหนังสือนั้น แม่ย่อมเข้าใจลูกตัวเอง เธอเข้าใจความคิดของรุ่ยรุ่ย เธอจึงพาเขาเดินเข้าไป “รุ่ยรุ่ยอยากอ่านหนังสือเรื่องอะไรครับ เราซื้อกลับไปอ่านกันนะ”

“จริงหรอครับแม่” รุ่ยรุ่ยถามอย่างมีความสุข

“อื้อ ลูกอยากได้เรื่องไหนครับ ลองไปดูสิ” เป้ยฉ่ายเวยปล่อยมือให้รุ่ยรุ่ยเดินไปเลือกด้วยตัวเอง ที่มุมขายหนังสือมีชั้นหนังสืออยู่หลายชั้น ล้วนเป็นหนังสือที่เด็กๆชื่นชอบ

“อื้อ” รุ่ยรุ่ยเดินไปที่ชั้นวางหนังสืออย่างมีความสุข

เป้ยฉ่ายเวยตามซือซือไปนั่งเก้าอี้นั่งพักซึ่งอยู่ไม่ไกล แอบมองรุ่ยรุ่ยอยู่เป็นครั้งคราว เช็คให้แน่ใจว่าเขายังอยู่ในสายตา

ร่างสูงใหญ่อยู่ถัดจากซือซือ รอยยิ้มอันมีเสน่ห์ส่งมาหาทั้งคู่ “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ เวยเวย ช่างบังเอิญที่ได้พบคุณที่นี่”

เป้ยฉ่ายเวยและซือซือเกร็งหลังตรง จิตใต้สำนึกบอกให้มองไปทางรุ่ยรุ่ย และสะกดอารมณ์เอาไว้

ไม่มีใครจะแตกตื่นไปกว่าเป้ยฉ่ายเวยอีกแล้ว เธอไม่เคยคิดเลยว่ามากันไกลขนาดนี้แล้วยังจะบังเอิญพบถังฉีตงอีก เธอแอบมองไปรอบๆว่ามีคนอื่นตามมาด้วยหรือเปล่า

โชคดีที่ฉูเจ๋อหยางไม่ได้อยู่ที่นี่

“เวยเวย คุณกำลังมองหาอะไร” ถังฉีตงเลิกคิ้วและถาม ท่าทางของทั้งคู่ดูแปลกมาก ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะเห็นอะไร สายตาอันแหลมคมเตรียมที่จะมองไปรอบๆ

ซือซือกลัวว่าชายที่ด้านข้างเขาจะจับได้ เธอจึงรีบตะคอกขึ้น “มองหาหัวโตๆของคุณน่ะสิ คุณมาที่นี่ได้ยังไง แล้วใครบอกให้คุณเรียกฉันว่าเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์”

ถังฉีตงนิ่งไปสักครู่ จากนั้นก็ยิ้มอย่างหล่อเหลา “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ นี่เป็นพรหมลิขิต ดูสิผมเพิ่งมาก็พบกับคุณเลย”

“ใช่สิ ขี้หมา ฉันเข้าใจ ฉันไม่ได้อยากจะเจอขี้หมาซะหน่อย แค่คิดก็ละเหี่ยใจ” ซือซือตั้งใจจะพูดยียวนเขา

ถังฉีตงไม่โกรธ ได้แต่มองเธอและยิ้ม “ผมไม่ทิ้งคุณก็พอ”

ซือซือค้อนตาขวาง “เชอะ”

เป้ยฉ่ายเวยนั่งลงด้านข้างและยากที่จะสงบนิ่งอยู่ได้ เธอมองหารุ่ยรุ่ยและกังวลว่าการกระทำนั้นจะเป็นที่สังเกตเห็นของถังฉีตง ยิ่งกลัวว่ารุ่ยรุ่ยจะเลือกหนังสือได้แล้วและเดินมาหาทำให้ถังฉีตงพบเห็นเข้าอีก

ทั้งสองสถานการณ์นี้ล้วนไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนาทั้งสิ้น

“เวยเวย ดูคุณประหม่าขนาดนี้ มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่า” ถังฉีตงเอ่ยขึ้น ดวงตาของเขาทั้งเฉียบคมและหลักแหลม

เป้ยฉ่ายเวยกระพริบตา เธอปากคว่ำและพูดว่า “ฉันไม่มีอะไรให้ช่วยค่ะ แต่ฉันคิดว่าคุณต้องการให้คนช่วยมากกว่านะ”

หางตาเธอมองไปทางซือซือที่ใกล้จะโมโหแล้ว

จากที่เป้ยฉ่ายเวยพูดนั้น ซือซือลุกขึ้นจากที่นั่งสายตาเพ่งเล็งไปที่ถังฉีตง “ถังฉีตงคุณมันหน้าไม่อาย ยังจะกล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน”

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ คุณ…” ถังฉีตงพูดยังไม่ทันจบ ลมแรงก็พัดมาหอบหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะการตอบสนองที่รวดเร็วของเขาแล้วล่ะก็ คาดว่าเขาอาจจะต้องกลับไปพร้อมกับดวงตาหมีแพนด้า

“ฉันยอมให้คุณเรียกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ ฉันยอมให้คุณเรียกเสี่ยวอวี๋เอ๋อร์!” ซือซือพูดไป เธอก็รีบออกหมัดอีกข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เมื่อเธอยื่นมือออกตรงหน้าถังฉีตงมันช่างเหมือนกับฉากผัวเมียทะเลาะกัน ทุกอย่างคลี่คลายอย่างง่ายดาย

“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์นี้ไม่ใช่นิสัยของคุณ อะไรทำให้คุณตื่นตระหนกแบบนี้ผมชักสงสัย” ถังฉีตงจับมือที่กำหมัดของซือซือไว้ และมองเธอด้วยรอยยิ้ม และกล่าวอย่างเนือยๆว่า “บอกผมหน่อยได้ไหม เวยเวย”

เป้ยฉ่ายเวยใจเต้นตึกตัก เธอไม่คิดว่าจะจัดการกับถังฉีตงยากขนาดนี้ สมองเริ่มสับสน

“บางทีถ้าคุณยอมให้ซือซือชกซักหมัด เธออาจจะบอกคุณก็ได้นะ” เธอได้แต่ทำแกล้งโง่ และหวังว่าซือซือจะรีบพาเขาไปให้เร็วที่สุด

นัยน์ตาซือซือจมดิ่งลง เธอรีบดึงมือตัวเองออกจากฝ่ามือของถังฉีตง และจ้องมองเขาอย่างดุร้าย เธอพูดกับเป้ยฉ่ายเวยคำหนึ่งและรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“ซือซือ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์เดินแล้วล่ะ ไว้คราวหน้าค่อยว่ากันนะ”

เป้ยฉ่ายเวยมองชายที่นั่งอยู่กับที่ตรงนั้นและถามว่า “คุณยังไม่ตามไปอีกล่ะ แปดปี คุณให้ซือซือรออย่างทุกข์ทรมาน คุณควรที่จะเข้าใจนะ พี่ฉีตง”

ถังฉีตงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เวยเวย ไว้คราวหน้ามีโอกาสเราค่อยคุยกัน”

พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปตามทิศทางที่ซือซือเดินไป

เป้ยฉ่ายเวยเห็นว่าคนทั้งคู่เดินจากไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อสักครู่มันเฉียดฉิวมากที่เขาจะจับได้

“แม่ครับ แม่เป็นยังไงบ้างครับ” รุ่ยรุ่ยกอดหนังสือสองสามเล่มเอาไว้ในอ้อมแขน เขางุนงงเมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยถอนหายใจเฮือกใหญ่

เป้ยฉ่ายเวยสงบสติอารมณ์ตัวเองลง และพูดด้วยรอยยิ้ม “แม่ไม่เป็นอะไร รุ่ยรุ่ยเลือกหนังสือได้แล้วหรอครับ”

“เลือกได้แล้วครับ” รุ่ยรุ่ยเริ่มมีความสงสัยอีก “แม่ครับ แล้วคุณป้าล่ะครับ”

ทำไมไม่เห็นคุณป้าเลยล่ะ

“คุณป้ามีธุระต้องไปจัดการก่อน แม่จะพาไปจ่ายเงิน แล้วเราไปจ่ายกับข้าวกันนะ เย็นนี้แม่จะทำกุ้งชุบแป้งทอดที่ลูกชอบให้ทานดีไหม” เป้ยฉ่ายเวยพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

เมื่อได้ยินว่ามีของอร่อย รุ่ยรุ่ยก็ไม่ได้เซ้าซี้เป้ยฉ่ายเวยอีกว่าซือซือไปทำธุระอะไร

เป้ยฉ่ายเวยพารุ่ยรุ่ยไปจ่ายกับข้าวและพารุ่ยรุ่ยกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ของซือซือ ตอนที่รับรุ่ยรุ่ยกลับมาอยู่ด้วย ซือซือก็ได้มอบกุญแจเอาไว้ให้เธอ เพื่อที่เธอจะได้ไปมาได้สะดวกหลังจากที่เธอทำอาหารเสร็จไปแล้วจานหนึ่ง เธอยังเห็นว่าซือซือยังไม่กลับมา ความจริงเธอต้องการที่จะโทรไปถาม แต่เมื่อคิดว่าถังฉีตงอาจจะยังอยู่ที่นั่นด้วย เธอจึงล้มเลิกความตั้งใจนี้ไป“รุ่ยรุ่ย ไปล้างมือทานข้าวสิ”“ครับแม่” รุ่ยรุ่ยรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำและปีนขึ้นเก้าอี้ตัวเล็กเพื่อที่จะล้างมือบนอ่างล้างมือ เขาไม่ลืมที่จะดึงผ้าขนหนูผืนเล็กเอามาเช็ดมือตัวเองเป้ยฉ่ายเวยแกะผ้ากันเปื้อนออก และจัดการอุ้มรุ่ยรุ่ยนั่งลงบนเก้าอี้รุ่ยรุ่ยส่ายหัวและพูดว่า “แม่ครับ ผมนั่งเองได้แล้ว”เป้ยฉ่ายเวยตกตะลึง เธอพยักหน้าและยิ้ม ไม่คิดเลยว่ารุ่ยรุ่ยยังเล็กอยู่เช่นนี้แต่กลับทำโน่นนี่เองได้คล่องแคล่วมากถึงแม้ว่าการพยายามใช้ก้นเพื่อปีนม้านั่งของเขาจะโยกเยกอยู่บ้างเป้ยฉ่ายเวยยังคงช่วยดันก้นของเขาเล็กน้อย เขาถึงจะขึ้นไปได้รุ่ยรุ่ยถูกจับก้นก็หน้าแดง ซาลาเปาน้อยกลายเป็นลูกพีชดูแล้วน่าหยิกมาก ในมือเป้ยฉ่ายเวยถือกุ้งอยู่ เธอพยายามปัดเป่าความคิดอันชั่วร้ายออกไป

copy right hot novel pub