ตอนที่ 82 มือที่อยู่ใต้โต๊ะอาหาร

หนานฉิงรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยกับเหตุการณ์นี้ แต่เพราะคนที่อยู่ข้างๆเป็นเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้มากที่สุดของตัวเอง เลยทำให้ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีลดลงไปได้บ้าง

เป้ยฉ่ายเวยรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่พักหนึ่ง​ ไม่สามารถเมินเฉยลมหายใจของผู้ชายข้างๆที่ส่งผ่านมา​ และอดไม่ได้ที่จะบีบมือใต้โต๊ะไว้แน่น

ตอนนั้นเองร่างกายของเป้ยฉายเวยก็สั่นเล็กน้อย​ คนอื่นๆรู้สึกงุนงงเล็กน้อย​ เขา​ คาดไม่ถึง​เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วดึงมือเธอไปจับไว้​ ​

ยังอยู่ต่อหน้าคนตั้งเยอะแยะ​ แม้ว่าใต้โต๊ะจะไม่มีใครมองเห็น​ แต่เพียงพอที่จะสามารถทำให้เธอตื่นเต้นจนอยากร้องกรี๊ดได้

"เวยเวย เธอเป็นอะไรไป​ ทำหน้าตกอกตกใจ" อวี๋ซือซือมองแผ่นหลังเป้ยฉายเวยด้วยความสงสัย เหมือนกับว่ามีคนมาขอหมั้นแล้วอึ้งจนขยับตัวไม่ได้

"มะ​ ไม่มีอะไรหรอก​" ฉันแค่คิดเกี่ยวกับเรื่องการส่งประวัติส่วนตัวในวันนี้

เป้ยฉายเวยอยากเอามือออกจากชายคนนั้นมาก​ แล้วพยายามเท่าไรก็ไม่เป็นผล​​ ได้แต่นั่งตัวสั่นแล้วปล่อยให้เขาจับต่อไป

ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกว่ากำลังคบชู้ลับหลังสามีนะ

เธอรู้สึกค่อนข้างตื่นเต้น​ ฉูเจ๋อหยางดูเหมือนว่าจะไม่รู้สึกสะทกสะท้าน​เลย​ เหมือนกับคนที่จับมือของเธออยู่นั้นไม่ใช่เขา​ แต่เป็นคนอื่น

หรือเขาไม่กลัวว่าหนานฉิงจะรู้ตัวเลยหรือ

เป้ยฉ่ายเวยได้แต่ด่าฉูเจ๋อหยางเงียบๆในใจ​ จอมปลอม！ ใจดำ！ คนเลว！

หนานฉิงยังข้องใจอยู่จึงถามขึ้น​ "ประวัติ​ส่วนตัวอะไร​ เวยเวยเธอไม่ได้ทำงานในร้านขายรองเท้าแล้วหรอ

เวยเวยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่ต้องอธิบาย​ต่อหนานฉิง​ จากนั้นก็ครุ่นคริด อาจเพราะ​หนานฉิงมีนิสัยเช่นนี้เธอเลยไม่ใส่ใจ​ "อือ​ มีปัญหา​นิดหน่อย​ ฉันเลยต้องหางานทำใหม่น่ะ"

เป้ยฉายเวยไม่สนใจ​ อวี๋ซือซือเสนอความเห็น เธอพูดอย่างเย็นชา​ "หนานฉิง​ เวยเวยไม่ได้ทำงานอยู่ในร้านรองเท้า​ธรรมดาๆนะ​ แต่เป็นผู้จัดการร้านรองเท้าแบรนด์ดังระดับโลก​ ไม่ใช่ร้านขายรองเท้าเล็ก ๆ​ บนถนน"

ร้านแบรนด์ระดับโลกอย่างนี้ จะค่อนข้างเคร่งครัดในเรื่องระดับการศึกษา​ของพนักงาน​ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นผู้จัดการ​ร้านตั้งแต่อายุยังน้อยอีก

คนดัดจริตอย่างนั้นคงจะไม่รู้​ว่าเธอต้องพยายามแค่ไหนเพื่องานนี้

หนานฉิงหน้าแดงพักหนึ่ง​ จะดีกว่าถ้าขยับมุมปากเพื่อขอความช่วยเหลือจากเป้ยฉายเวย "ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจงานของเธอ​ เวยเวยคงไม่โทษฉันหรอกนะ"

"อืม" เวยเวยพยักหน้าตอบ​ แล้วมองเพื่อนข้างๆอย่างอ่อนโยน

อวี๋ซือซือเหลืยบมองเวยเวยอย่างไม่พอใจ​ ในเมื่อทุกคนถือว่าเขาไม่ประสีประสา​ เธอจะพูดอะไรได้อีก

เพื่อรักษา​หน้าหนานฉิง คนที่นั่งติดกับฉูเจ๋อหยางพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน​ "อาเจ๋อ​ ได้ยินมาว่างานของนายขาดผู้ช่วยอยู่หนึ่งคนไม่ใช่หรอ​ ฉันว่าความสามารถอย่างเวยเวยน่าจะพอทำได้" ​

ฉูเจ๋อหยางเหลือบมองใบหน้าประหม่าของเวยเวย ไปทำงานงานที่สำนักงานของเขา​ ข้อเสนอนี้ไม่เลวเลยทีเดียว

เป้ยฉายเวยรีบปฏิเสธ​" ไม่เป็นไร​ วันพรุ่งนี้ฉันมีสัมภาษณ์​งาน"

ล้อเล่นอะไรเนี่ย​ ให้เธอไปทำงานที่สำนักงานของฉูเจ๋อหยาง ก็ไม่ต่างอะไรกับส่งลูกแกะเข้าถ้าเสือ​ ยิ่งเป็นสถานที่ที่ต้องเจอกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าทุกวัน​ ​คิดแล้วเธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

อวี๋ซือซือที่นั่งฟังอยู่ข้างๆหัวเราะเยาะอยู่หลายครั้ง

"เวยเวย ถ้าเธอไม่รังเกียจ​ ไปทำงานที่บริษัท​ฉันได้นะพอดีเลยกำลังขาดผู้ช่วยเลขาอยู่หนึ่งคน" คำพูดของหลี่จื่อเชียนทำให้รู้สึกสดชื่นสำราญใจ​​ แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงความล่วงเกิน​ และยังเหมือนทำให้คนคล้อยตามได้อีก

จริงสิ​ เป้ยฉายเวยเกือบจะพยักหน้าตกลงแล้ว​ ถ้ามือใหญ่ใต้โต๊ะไม่บีบมือเธอไว้ตลอด​ เธอจะตอบรับอย่างแน่นอน​ ตอนนี้เธอได้แต่ปฏิเสธ​ด้วยรอยยิ้ม

"ไม่เป็นไรจื่อเชียน ฉันได้ตอบตกลงกับซือซือว่าจะไปสัมภาษณ์​กับบริษัทพี่อวี๋เฮ่าแล้ว" ตอนนี้ได้แต่อ้างเอาพี่อวี๋เฮ่ามาเป็นโล่กำบัง

อวี๋ซือซือเลิกคิ้ว​ เรื่องจะเกิดเมื่อไร​ เธอจะรู้ได้ยังไง​ แต่เวยเวยพูดมาแบบนี้เธอก็ดีใจแล้ว

หลี่จื่อเชียนเห็นว่าเป้ยฉายเวยตอบตกลงกับอวี๋ซือซือแล้ว​ ก็ไม่พูดอะไรอีก​ สายตาอบอุ่นรับรู้ได้ถึงความรู้สึกหดหู่

"น่าเสียดาย​ คิดว่าเธอจะไปบริษัทของอาเจ๋อซะอีก​ ถ้าเป็นแบบนั้นจะได้ไปหาเธอสะดวก" หนานฉิงพูดด้วยความเสียดาย

ถ้าหากเวยเวยไปทำงานที่บริษัทของอาเจ๋อ​ เธอก็จะมีข้ออ้างไปบริษัทเพื่อไปหาอาเจ๋อ​

ทั้งหมดเพราะอวี๋ซือซือคนเดียวเลย​ ชอบทำให้กลายเป็นเรื่องแย่

ความจริงแล้วเธอทั้งสองไม่ค่อยจะลงรอยกัน

อวี๋ซือซือมองบนใส่เธออีกครั้ง​ ทั้งหมดคือคำพูดไร้สาระ​ พูดว่าไปหาเวยเวยสะดวกหรอ​ หรือว่าจะหาข้ออ้างเพื่อไปหาฉูเจ๋อหยางกันแน่

พอดีกับที่พนักงาน​นำอาหารมาเสิร์ฟ​บนโต๊ะ เรื่องงานของเธอจึงจบลง​

มองดูอาหารบนโต๊ะที่​ 'ซุปน้อยน้ำใส'​ สีหน้าของอวี๋ซือซือก็ไม่ดีทันที "ฉูเจ๋อหยางนายทำอะไรเนี่ย​ มาร้านอาหารเสฉวนแล้วไม่กินเผ็ด​ แล้วนายจะมาทำไม"

ฉูเจ๋อหยางได้ยินถ้อยคำหยาบคายของเธอ​ ก็ขมวดคิ้ว​ ​แล้วหันไปพยักหน้าเล็กน้อยกับพนักงาน​ เสียงเย็นชาพูดขึ้น​ "เอาพริกมาให้เธอกระปุกนึงสิ"​

มุมปากอวี๋ซือซือกระตุกขึ้นเล็กน้อย​ เขาสั่งพริกกระปุกนั้นมาเพื่อประชดเธอหรือ

ถังฉีตงก้มหน้าหัวเราะเบาๆนอกจากอวี๋เฮ่าแล้วจะสามารถเห็นหน้าเสียขนาดนี้ได้อีกที่ไหน​ คิดไม่ถึงว่าจะได้อยู่ที่นี่กับอาเจ๋อ​ แล้วมีความสุขที่ได้เห็น

อาหารมื้อนี้คุ้มแล้ว

"ตลกตายล่ะสิ​ จะกินยังไงล่ะ​ ฉันจะกินเผ็ด​ ฉันอยากกินอาหารที่ทำจากซอสเผ็ด"

อวี๋ซือซืออยากตะโกนกลับไปมาก​ แต่สัมผัสได้ถึงดวงตาสีดำเย็นชาของฉูเจ๋อหยาง ไฟแห่งความโกรธในใจเธอก็สงบลง ​

ทำไมคนที่ควรตายอย่างฉูเจ๋อน่ากลัวอย่างกับชายแก่ในบ้านเธอเลยนะ

"ซือซือ กินเผ็ดเยอะทำให้ร้อนในนะ​ สิวก็ขึ้นอีก​ อาเจ๋อทำไปก็เพื่อพวกเราแหล่ะ" หนานฉิงแสร้งพูดอย่างใจดี

อวี๋ซือซือไม่กล้าหาเรื่องกับฉูเจ๋อหยาง กับหนานฉิงเธอไม่ได้กังวลอะไร​ จ้องเธอแล้วพูดว่า​ " เอ๊ะ​ ถ้าไม่ใช่เพราะฉูเจ๋อหยางพูดว่าไม่เอาเผ็ด​ เธอจะกระตือรือร้นออกหน้าแทนขนาดนี้ไหม ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนเธอกินเผ็ดเก่งหนิ"

หนานฉิงเป็นเหมือนกระต่ายสีขาวตัวน้อยที่หลบซ่อนตัวหลังฉูเจ๋อหยาง พูดด้วยสีหน้าไม่ได้รับความเป็นธรรม​" ซือซือ ฉันแค่อยากทำเพื่อทุกคน​ ทำไมเธอต้องพูดแบบนี้กับฉัน"

เป้ยฉายเวยที่เห็นอวี๋ซือซือกำลังจะโกรธจัด​ จึงรีบทำให้สถานการณ์​สงบลง​ "งั้นให้พนักงานเสิร์ฟ​อาหารรสเผ็ดมาสักสองสามจานดีไหม"อวี๋ซือซือทำเสียงฮึดฮัดสองสามทีประมาณว่าเห็นด้วยพนักงาน​เสิร์ฟ​เช็ดเหงื่ออยู่ตลอดเวลา จนรับออ​ร์เดอร์เรียบร้อย จึงรีบวิ่งออกไป​ ลูกค้าโต๊ะนี้มีแต่พวกน่ากลัว​ มันจะดีกว่าถ้าจะไม่ขัดใจการกินข้าวเต็มไปด้วยบรรยากาศ​ที่อึดอัดเป้ยฉายเวยออกแรงตรงนิ้ว​ เอานิ้วของฉูเจ๋อหยางออกทีละนิ้วๆ​ เมื่อเธอรู้สึกว่าจะเป็นอิสระ​แล้ว​ ก็​มีคนจับมันไว้อีกอย่างง่ายดายเธอใกล้จะระเบิดเต็มทีแล้วดีที่ตอนทุกคนหยิบตะเกียบขึ้น​ เขาจึงปล่อยมือเธอออกหากพูดถึงคนที่ไม่ได้รับผลกระทบเลย คงจะมีแค่สองคน​ หนึ่งในนั้นคือคนที่อยู่รอบๆตัวซือซือมาตลอด ถังฉีตง อีกคนคือคนที่ไม่ค่อยจะอ้าปากพูดสักเท่าไร ตั้งแต่ตอนที่บรรยากาศทั้งห้อง​เริ่มไม่ค่อยดี ฉูเจ๋อหยางคนที่อ่อนโยนมาตลอดอย่างจื่อเชียน ก็ใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว​กับข้าวอร่อยตรงหน้าเป้ยฉายเวย กลับกลืนลงคอลำบากเหมือนกับเคี้ยวขี้ผึ้งก็ไม่ปาน

copy right hot novel pub