บทที่177 ออกเดตครั้งแรก

ตั้งแต่เริ่มรู้จักหลินชิงเสว่จนถึงตอนนี้ ถังเฉารู้สึกว่าเธอมีเสื้อผ้าเพียงสองชุดมาตลอด

ชุดหนึ่งคือชุดสูทที่เธอใช้ใส่ไปทำงาน สวยเฉียบ เต็มไปด้วยออร่าชุดที่สองเป็นชุดนอนที่เรียบร้อยสำหรับใส่อยู่บ้าน นอกจากนั้น ถังเฉาไม่เคยเห็นหลินชิงเสว่ใส่เสื้อผ้าชุดที่สามเลย

เธอทุ่มเทเวลาแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับการทำงาน แล้วจะมีเวลาแต่งหน้าแต่งตัวได้อย่างไร----แน่นอนว่า รูปร่างหน้าตาของหลินชิงเสว่ไม่ว่าสวมใส่เสื้อผ้าอะไร ก็ดูสวยงามทั้งนั้น

ตอนนี้ หลินชิงเสว่ตกใจมองดูเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ ที่ทำให้ถังเฉามีสายตาตกตะลึงในความสวยงามได้ถึงขนาดนี้

ผมยาวดำขลับรวบมัดด้วยยางรัดผมแบบเรียบง่ายสองเส้น สางผมเป็นแบบหางม้ายกสูงสะบัดพลิ้วไหวซ้ายขวา แม้ว่ามีผ้าผูกผมสีเขียวอ่อนชิ้นเล็กๆ แต่ก็เพิ่มความซุกซนในที

สีสันของเสื้อผ้า ก็ยังแทนความเป็นตัวตนของหลินชิงเสว่----สีดำเคร่งขรึม

กระโปรงผ้าโปร่งยาวถึงเข่าสีดำ มีเสน่ห์งดงามน่าค้นหา ในความสวยงามนั้นยังแฝงด้วยความเคร่งขรึม

นอกจากนี้แล้ว รองเท้าส้นสูงห้าเซนติเมตรขัดเงา ทำให้เดิมที่เธอสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตร สูงขึ้นไปกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร

บนใบหน้ายังแต่งหน้าอ่อน ๆ งดงาม มองดูแล้วเหมือนดั่งหญิงสาวชนชั้นสูง

ผ่านไปราวห้านาที แต่หลังจากออกมา หลินชิงเสว่เหมือนกับหญิงสาวชนชั้นสูงเลอค่าที่แอบออกไปเดินเล่น พอที่จะเห็นรสนิยมการแต่งตัวของเธอ

อย่าพูดถึงถังเฉาเลย ขนาดเป็นหลินจ้าวหยูนยังหยุดมองอย่างพักหนึ่ง ไม่นานดึงสติกลับมา อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตื่นเต้น: “พี่สาว คุณสวยเกินไปหรือเปล่า?”

หลินชิงเสว่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ คำชมแบบนี้ เธอฟังแล้วรู้สึกด้านชา

ดวงตางดงามมองถังเฉาที่เพ่งตื่นนอนและยังสวมชุดนอนพูดว่า: “คุณจะใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกเหรอ?”

ถังเฉาก้มมองสภาพตัวเองในชุดนอนใส่อยู่บ้าน แล้วมองไปที่หลินชิงเสว่ที่สวยงามสดใส จึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้อง

เพียงครู่หนึ่ง ก็สวมใสเสื้อสูทเดินออกมา ยังใช้เจลตกแต่งทรงผม ใบหน้าแย้มยิ้มเล็กน้อย

ความจริงแล้ว หลังจากเห็นหลินชิงเสว่แต่งตัวแล้ว เขาก็ยังถูกหลินจ้าวหยูนชักชวนอีก

สองคนอยู่ด้วยกัน เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายที่งดงามยิ่งนัก การแต่งงานที่รีบเร่ง เดิมทีแม้แต่การออกเดตครั้งแรกพวกเขายังไม่เกิดขึ้นเลย

เนื่องจากเป็นครั้งแรก จะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไร?

หลินจ้าวหยูนอุ้มถังเสี่ยวลี้: “เสี่ยวลี้ คุณน้าจะพาไปเที่ยวสวนสนุกดีมั้ย?”

“ดีจัง! หนูอยากไปเล่นม้าหมุน!”

ได้ยินคำว่าสวนสนุกสามคำนี้ ใบหน้าของถังเสี่ยวลี้ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที

“แต่ว่า วันนี้คุณพ่อคุณแม่ต่างก็ยุ่งมาก น้าเล็กจะไปเล่นกับเธอเองดีมั้ย?”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้ถังเสี่ยวลี้ตื่นตัวขึ้นทันที อาศัยขาน้อย ๆ วิ่งไปหาถังเฉา กอดขาถังเฉาพูดว่า: “หนูไม่เอา หนูจะให้คุณพ่อเล่นกับหนู!”

หลินจ้าวหยูนกัดฟันโมโหขึ้นทันที เด็กน้อยคนนี้ช่างใจร้าย แม้แต่น้าเล็กคนนี้ก็ไม่สนิทด้วย

จากนั้น พูดทั้งน้ำตาคลอ ด้วยท่าที่เศร้าสร้อย: “ที่แท้เสี่ยวลี้ไม่ชอบน้าเล็ก น้าเล็กเข้าใจแล้ว......”

ถังเสี่ยวลี้ก็เริ่มใจอ่อน แต่ก็มองถังเฉาอย่างลังเล และหลินชิงเสว่เองในเวลานี้ก็ยากที่จะตัดสินใจ

หลินจ้าวหยูนฉวยโอกาสพูดว่า: “เสี่ยวลี้ สวนสนุกไม่เพียงจะมีมิกกี้เมาส์ ยังมีโดนัลด์ดั๊กยังมีของกินอร่อย ๆ มากมายด้วยนะ”

ทันทีที่ถังเสี่ยวลี้ถูกชักชวน พูดอย่างใจร้อนว่า: “งั้นน้าเล็กจะซื้อให้หนูใช่มั้ย?”

“แน่นอนสิ หนูอยากกินเท่าไร น้าเล็กก็จะซื้อให้ทั้งหมดเลย”

หลินจ้าวหยูนในเวลานี้ เหมือนคนที่กำลังหลอกลักพาตัวเด็ก

“นั้นก็ได้......”

ถังเสี่ยวลี้เองก็รู้สึกว่าตนเองก็ไม่น่ารักเท่าไหร่นัก เหมือนกับว่าระหว่างคุณพ่อคุณแม่และขนมแล้ว เหมือนกับเธอจะเลือกขนม

“เสี่ยวลี้เป็นเด็กดี!”

หลินจ้าวหยูนอุ้มถังเสี่ยวลี้ออกไปข้างนอก ขณะที่ทั้งสองเดินกระทบไหล่ผ่านไป ยังแสดงสีหน้าและพูดกำกวมอีกว่า: “ร่าเริงเข้าไว้ (มีความหมายให้กำลังใจ)”

ในตอนนั้นในบ้านเหลือเพียงถังเฉาและหลินชิงเสว่เพียงสองคน

“พวกเราไปกันเถอะ”

ถังเฉายิ้มเล็กน้อย จับมือหลินชิงเสว่เดินออกไปเช่นกัน

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังเฉาจับมือเธอ หลินชิงเสว่มีสีหน้าแดงขึ้นมาทันที ท่าทีเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ถังเฉาจับมือไว้

พบว่าหลินชิงเสว่ไม่ต่อต้าน ภายในใจของถังเฉามีความตื่นเต้น ยังคงเป็นหลินชิงเสว่ที่เป็นคนขับรถ ถังเฉานั่งที่นั่งข้างคนขับ ขับเขาไปในตัวเมืองที่เป็นย่านการค้า

จอดรถได้แล้ว หลินชิงเสว่และถังเฉา มุ่งตรงไปที่ชั้นสอง

ชั้นสองมีคนน้อยกว่า เพราะร้านค้าที่นี้ เป็นร้านค้าที่ขายสินค้าที่หรูหรา สำหรับลูกค้ากลุ่มที่มีฐานะดีเป็นหลัก

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านแบรนด์Gucci พนักงานที่ประตูร้านยิ้มต้อนรับอย่างมีมารยาท: “ท่านทั้งสองต้องการจะซื้ออะไร?”

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางหลินชิงเสว่ ใบหน้างดงาม อารมณ์เรียบเฉย มองก็รู้ว่าเป็นหญิงสาวจากตระกูลใหญ่

ส่วนถังเฉากลับถูกพนักงานของร้านเพิกเฉย

แม้ว่าชุดสูทที่เขาใส่จะตัดเย็บโดยช่างเสื้อส่วนตัว แต่ว่า ลักษณะท่าทางที่ปรากฏนั้น กลับธรรมดาเกินไป

แต่ กลับไม่ใช่ท่าทางเหมือนละครฉากน้ำเน่าที่เขาทำกัน คือใช้คำพูดที่เย้ยหยัน

“คุณผู้หญิงท่านนี้ ฉันคิดว่ากระโปรงชุดนี้เหมาะกับบุคลิกท่านมาก”

พนักงานหญิงในร้านได้นำกระโปรงสั้นที่มีราคากว่าหลักหมื่นโดยมีราคาที่ระบุไว้อย่างชัดเจนมาหนึ่งชิ้น พูดจาประจบเอาใจ

หลินชิงเสว่บอกปัดไปว่า: “เสื้อผ้าแบบนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอก”

พนักงานหญิงในร้านก็ยังไม่หมดกำลังใจ ยังนำชุดเดรสยาวประดับเพชรราคาแปดหมื่นมาหนึ่งชุด: “แล้วตัวนี้ล่ะ?”

หลินชิงเสว่มองเพียงแวบเดียวก็ ส่ายหัว: “เป็นสไตล์เมื่อสองปีก่อน ยังนำออกมาอีกไม่รู้สึกล้าสมัยเหรอ?”

“.copy right hot novel pub