โหมดมืด
ภาษา arrow_icon

เจ้ามังกรพรีเมี่ยม

บทที่ 356 แฟนปลอม ๆ

สิ้นเสียงพูดของถังเฉา สายตาของเฟิ่งหวงก็เยียบเย็นตามมา อาศัยแค่วิธีการที่อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาปะทะอย่างแรงเพื่อสกัดกั้นพวกเขา ก็เพียงพอที่จะดูออกแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดี

หงโฝยิ่งมีความโมโหร้ายเต็มใบหน้า เป็นเพราะผู้ชายคนนี้ โยเกิร์ตที่เธอเฝ้าปรารถนาถึงได้พลิกคว่ำไป

แถมผู้ชายผมสั้นเตียนที่ยืนอยู่นอกรถ เห็นได้ชัดว่านึกไม่ถึงเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะพูดจาอวดดีออกมาเช่นนี้ น้ำเสียงในตอนนี้จึงเปลี่ยนเป็นไม่ดีนัก

“กล้ามากนะ แกน่าจะรู้นะ ว่าคุณชายของตระกูลฉันเป็นใคร ยังจะกล้าให้เขามาเชิญแกอีกเหรอ?”

ในเวลาเดียวกันนี้เอง กลิ่นอายอันยิ่งใหญ่ได้สั่นสะเทือนออกมาจากร่างของเขา

สีหน้าของเฟิ่งหวงและหงโฝเปลี่ยนไปในทันที จากเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าคนคนนี้เป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง

ถังเฉากลับยังคงกวาดตามองเขาอย่างคร่าว ๆ ไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยสักนิด “คุณชายของตระกูลคุณ... เป็นใครเหรอ?”

เอ่ยมาถึงตรงนี้ สีหน้าของชายผมสั้นเตียนก็เปลี่ยนเป็นเคารพนบนอบทันที

“คุณชายแซ่เซี่ย นามหรูหลง!”

“เซี่ยหรูหลง?”

ถังเฉาคิดใคร่ครวญอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็นึกออกว่า ในงานแต่งงานของตระกูลเหวินเขาเคยได้เป็นตัวแทนของตระกูลเซี่ยออกงาน

ต่อมาตระกูลเหวินสูญสิ้น เขากับลู่โป๋หานที่เป็นตัวแทนตระกูลลู่ก็ฮุบดินแดนของตระกูลเหวินด้วยกัน

“ที่แท้ก็เขานั่นเอง”

สายตาของถังเฉามองตามรถบ้านที่หรูหราคันนั้นไป

กระจกรถเป็นสีดำ มองไม่เห็นใคร

ชายผมสั้นเตียนรูปร่างสูงใหญ่นึกว่าแจ้งชื่อของคุณชายตระกูลของตัวเองแล้วถังเฉาจะต้องฟังแล้วหน้าเปลี่ยนสี แต่นึกไม่ถึงว่าไม่เพียงแต่หน้าไม่เปลี่ยนสี แต่เขากลับยังยิ้มออกมาอย่างเย็นชา เอ่ยกับเฟิ่งหวงว่า “ออกรถเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ”

“แก...”

สีหน้าของชายผมสั้นเตียนเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ขวางอยู่ด้านหน้าเป็นครั้งที่สอง “แกกำลังรนหาที่ตาย!”

ถังเฉาเอ่ยอย่างช้า ๆ ว่า “ทั่วทั้งเมืองเจียงเฉิงยังไม่มีใครที่สามารถทำให้ผมไปพบได้ ถ้าไม่ให้เขามาเชิญผม คุณก็หลีกไปซะ”

“ถ้าคิดจะลงมือ คนของผมก็ไม่ถือสาที่จะทำให้คุณได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่ามารยาท”

เพิ่งจะสิ้นเสียง เฟิ่งหวงก็ลงจากรถแล้วมาอยู่ตรงหน้าของเขา มองเขาด้วยใบหน้าเย็นชา

สีหน้าของชายผมสั้นเตียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไม นึกไม่ถึงว่าต่อหน้าเฟิ่งหวง เขาจะไม่กล้าแม้แต่จะลงมือ

“แกรอดูเอาเถอะ!”

เขาจ้องมองถังเฉาอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็จากไป

ผ่านไปไม่ทันไร ก็พาชายวัยรุ่นรูปโฉมสง่างามคนหนึ่งเดินเข้ามา ก็คือเซี่ยหรูหลงที่เคยได้เจอกันหนึ่งครั้ง

“ถังเฉาใช่ไหม?”

ใบหน้าของเขาเรียบเฉย กดสายตาลงมองถังเฉา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณวางใหญ่วางโตไปหน่อยนะ ยังไม่มีใครที่สามารถทำให้ผมลงจากรถมาต้อนรับด้วยตัวเองได้”

ถังเฉายิ้มน้อย ๆ “ตอนนี้มีแล้ว”

ด้วยเหตุนี้เองสายตาของเซี่ยหรูหลงก็มืดครึ้มขึ้น แต่นึกถึงคำพูดของผู้นำแล้ว จึงยังไม่ได้ก่อกบฏ

“มาพบคุณก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร เพียงแค่อยากจะมอบของชิ้นหนึ่งให้คุณ”

เขาหยิบบัตรผ่านประตูที่มีหีบห่อประณีตงดงามออกมาจากอกหนึ่งฉบับ ส่งไปอยู่ตรงหน้าของถังเฉา “รับไว้”

“นี่คืออะไร?”

ถังเฉารับมาดู เห็นบนบัตรผ่านประตูไม่มีอะไรเลยสักนิด เพียงแค่ติดสร้อยข้อมือไว้เส้นหนึ่ง และชื่อของถังเฉา

เซี่ยหรูหลงยิ้มอย่างเย็นชา “นี่คืองานประมูลที่คุณภาพสูงที่สุดในเมืองเจียงเฉิง ได้รับการสนับสนุนจากสมาคมการค้าหงยิงเพียงเจ้าเดียว มีเพียงตระกูลอันดับหนึ่งขึ้นไปของเมืองเจียงเฉิงเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ ต่อให้คุณเป็นสมาชิกระดับต้นของสมาคมการค้าหงยิงก็ไม่มีคุณสมบัตินั้น มีเพียงระดับกลางขึ้นไปเท่านั้น ถึงจะเข้าร่วมได้”

ประโยคหลังไม่มีความจำเป็นจะต้องพูดเลยสักนิด แต่เซี่ยหรูหลงจงใจจะพูดออกมาให้ได้ โดยไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด เขาเพียงแค่พูดให้ถังเฉาได้ฟัง

เห็นได้ชัดว่า เซี่ยหรูหลงคิดว่าสมาชิกของสมาคมการค้าหงยิงที่อยู่เบื้องหลังของถังเฉาคนนั้นเป็นเพียงแค่สมาชิกระดับต้นเท่านั้น

ถังเฉาขมวดคิ้ว หยิบเอาบัตรผ่านประตูมาโดยไม่ได้พูดอะไร

เซี่ยหรูหลงพูดขึ้นอีกว่า “คุณยังนับว่าโชคดี ผู้นำตระกูลของผมมองคุณดีมากเพราะการแสดงออกในตระกูลเหวินเมื่อคราวที่แล้ว ถึงได้มอบให้คุณหนึ่งใบ ไม่อย่างนั้นคนธรรมดา ๆ ไหนเลยจะเอามันมาได้”

เขาเอาคำพูดที่เซี่ยสิงจู๋พูดกับเขาเอาไว้โยนทิ้งไปโดยสิ้นเชิง ในสายตาของเขา บัตรผ่านประตูที่เซี่ยสิงจู๋ให้เขามาใบนี้เป็นการสอนจระเข้ว่ายน้ำโดยสิ้นเชิง

ถังเฉากลับขยำบัตรผ่านประตูที่ล้ำค่านี้จนกลายเป็นก้อน แล้วโยนไปอยู่แทบเท้าของเซี่ยหรูหลง

“คุณ... คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่!”

ทันใดนั้น เซี่ยหรูหลงก็จ้องตาโตทันที มองถังเฉาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นึกไม่ถึงว่าบัตรผ่านประตูที่ว่าที่ตระกูลแนวหน้าในเมืองเจียงเฉิงแย่งกันจนหัวเด็ดตีนขาดจะถูกลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลคนหนึ่งโยนทิ้งเหมือนเศษกระดาษ?

ถังเฉามีสีหน้าเย็นชา ชูนิ้วออกมาสามนิ้ว

“หนึ่ง ผมมาจากเมืองหมิงจู ไม่ได้มาจากเมืองเจียงเฉิง”

“สอง สำหรับพวกคุณแล้ว นี่เป็นบัตรผ่านประตูของงานประมูลที่ยืนยันฐานะ สำหรับผม มันก็คือเศษกระดาษแผ่นหนึ่ง”

“สาม เก็บความภาคภูมิใจที่คุณมาจากตระกูลเซี่ยที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลเอาไว้เถอะ ต่อหน้าผม ความภาคภูมิใจของคุณมันเป็นเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง”

พูดจบก็หมุนกระจกรถขึ้น จากไปอย่างวางมาด

เซี่ยหรูหลงตะลึงอยู่ที่เดิมอยู่นานจึงจะเรียกสติกลับมาได้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มในชั่วพริบตา

“พวกโง่ที่ไม่ยอมรับเกียรติ!”

ลังเลอยู่สักพักเขาก็เก็บบัตรผ่านประตูที่ถูกขยำจนกลายเป็นเศษกระดาษขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความปวดใจ “นี่เป็นบัตรผ่านประตูที่มีเงินเท่าไหร่ก็หามาไม่ได้เชียวนะ ไม่รู้ว่าทำให้เรียบแล้วจะยังใช้ได้อยู่ไหม…”

อีกด้านหนึ่ง พวกของถังเฉาสามคนขับเข้าไปในทางเข้าทางด่วนหมิงเจียงอย่างมั่นคง ยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็มีรถยนต์อีกคันหนึ่งขวางอยู่ด้านหน้า

“ถังเฉา พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ"

คุณชายอีกคนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของถังเฉา โอบสาวสวยสองอยู่ทั้งซ้ายขวา เจ้าชู้ไก่โต้ง

“ลู่โป๋หาน ตระกูลลู่?”

คิ้วของถังเฉากระตุกน้อย ๆ เอ่ยถามกลับ

ลู่โป๋หานตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชา “การจำผมได้ เป็นสิ่งที่คุณควรทำอยู่แล้ว"

“เรื่องก่อนหน้านี้ผมได้ยินมาหมดแล้ว คุณปฏิเสธบัตรผ่านประตูที่ตระกูลเซี่ยมอบให้ ไม่เลวที่ยังรู้สำนึก"

คำพูดที่รู้สึกว่าตัวเองดีเลิศนี้ ถังเฉาฟังแล้วคิ้วกระตุกเบา ๆ

ลู่โป๋หานยังไม่รู้สึกตัว ล้วงเอาบัตรผ่านประตูที่เหมือน ๆ กันหนึ่งใบออกมาจากอก “นี่เป็นของที่ตระกูลลู่ของผมมอบให้คุณ…”

“ไม่สนใจ!”

ลู่โป๋หานยังพูดไม่ทันจบ ถังเฉาก็พูดตัดบทเขาอย่างไร้เยื่อใย

เฟิ่งหวงเหยียบคันเร่ง รถยนต์ขับผ่านด้านข้างเขาด้วยความรวดเร็ว บัตรผ่านประตูที่เขามอบให้ปลิวหายวับไป

ลู่โป๋หานตะลึงค้างอยู่กับที่อยู่ครึ่งค่อนวัน ถึงจะรู้สึกตัวว่าตนเองโดนปฏิเสธแล้ว ทันใดนั้นเขาก็อับอายจนโมโห “ถังเฉา ปฏิเสธน้ำใจตระกูลลู่ของฉัน แกจะต้องเสียใจภายหลัง!”ภายในรถยนต์ ใบหน้าของถังเฉาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด เขาเหลืออดกับพวกคุณชายตระกูลมั่งคั่งร่ำรวยพวกนี้แล้วจริง ๆโชคดีที่เขากลับมาแล้ว ไม่อย่างนั้น แค่คิดว่าต่อไปหลินชิงเสว่จะแต่งงานให้กับคนพวกนี้ เขาก็เดือดดาลไปพักหนึ่งในตอนนี้เอง โทรศัพท์ดังขึ้น พอมองเห็นเบอร์โทรศัพท์ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นจ้าวเย็นหรานที่โทรเข้ามา“คุณถังคะ ตอนนี้คุณอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงไหมคะ?”ในสายโทรศัพท์ น้ำเสียงของจ้าวเย็นหรานร้อนรนกระวนกระวายคิดถึงตอนที่ตัวเองไปที่เยี่ยนจิงกับหลินชิงเสว่ จ้าวเย็นหรานกับหวางเยี่ยนล้วนแต่มีเรื่องด่วนให้มาหาตน ถังเฉาก็สงบสติอารมณ์ เอ่ยถามว่า “มีเรื่องอะไร?”จ้าวเย็นหรานเอ่ยขึ้นทันที “คุณถังคะ ถ้าหากคุณอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงละก็จะเยี่ยมมาก ๆ เลยล่ะค่ะ ฉันกับหวางเยี่ยนเองก็อยู่ระหว่างทางไปเมืองเจียงเฉิง"ถังเฉาตกตะลึง “พวกคุณไปเมืองเจียงเฉิงทำไม?”“ไปเข้าร่วมงานประมูลเจียงเฉิงค่ะ"จ้าวเย็นหรานเอ่ย “ตาเฒ่านั่นจะแทบจะไม่ได้การแล้ว หมอบอกว่ามีเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ฉันคิดว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นพ่อของฉัน ยื้อเวลาได้หนึ่งวันก็จะยื้อ พอดีเลย ในงานประมูลเจียงเฉิงมีโสมพันปีอยู่กิ่งหนึ่ง ฉันคิดจะซื้อมันมา"พอถังเฉาได้ฟัง นี่มันไม่ใช่งานประมูลที่เซี่ยหรูหลงกับลู่โป๋หานพูดถึงเหรอ?แต่ว่า… นี่มันเกี่ยวอะไรกับตนล่ะ?จ้าวเย็นหรานราวกับรู้ถึงความไม่แน่ใจของถังเฉา จึงเอ่ยต่อว่า “ตาเฒ่าแทบจะไม่ไหวแล้ว รีบร้อนให้ฉันแต่งออกไป ดังนั้นคุณจะไปเป็นเพื่อนฉันได้ไหมคะ?”ถังเฉาฟังความหมายในคำพูดของจ้าวเย็นหรานออกในทันที สีหน้าก็เปลี่ยนไปฉับพลัน นี่ไม่ใช่ไปเป็นแฟนปลอม ๆ ของเธอหรอกเหรอ?

copy right hot novel pub

แสดงความคิดเห็น / รายงานปัญหาเว็บไซต์