โหมดมืด
ภาษา arrow_icon

เจ้ามังกรพรีเมี่ยม

บทที่ 474 เกินขอบเขตไม่ได้

ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของเธอ สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปทันทีและรีบถามไปว่า: “ไป๋เสว่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

“ข้างๆริมแม่น้ำของอาคารตาแห่งโลก……”

เจียงไป๋เสว่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหอบเหนื่อยมาก

ได้ยินแบบนี้ ถังเฉารีบพูดว่า: “ฉันจะรีบไป เธอห้ามวางสายนะ”

เสียงในสายได้เงียบไป มีเพียงเสียงหายใจที่เบาและเสียงลมที่แรก

ถังเฉาเหยียบคันเร่ง และมุ่งหน้าไปที่เจียงหนานอาคารตาแห่งโลก

อาคารตาแห่งโลกเป็นสิ่งก่อสร้างที่ขึ้นชื่อของเจียงหนาน รูปทรงเหมือนดวงตาที่จ้องมองไปที่ท้องฟ้าถึงได้ชื่อนี้มา

รอบด้านจะเป็นริมแม่น้ำบางคืนจะมีลมพัดแรกมาก

ถังเฉาใช้ความเร็วสุดขีดมุ่งหน้าไปหาเธอ ก่อนที่ถังเฉาจะมาเจียงหนาน เขาและเจียงไป๋เสว่เกิดการขัดแย้งกันเล็กน้อย

เจียงไป๋เสว่สืบมาว่าหลี่เห้ายังไม่ตาย และอยากจะสิบเรื่องนี้กับถังเฉา

แต่ตอนนี้ถังเฉารู้สึกว่าหลี่เห้าในตอนนี้ ไม่ใช่คนคนเดิมที่พวกเขารู้จักแล้ว

ดังนั้นทั้งสองคนก็เห็นต่างเกิดการทะเลาะกันขึ้นมา เจียงไป๋เสว่ก็เลยไปเจียงหนานตามหาหลี่เห้าด้วยตนเอง

น่าจะถูกคนอื่นโจมตีตอนที่กำลังตามหาหลี่เห้าแน่ๆ

ตอนนี้ในใจถังเฉาก็ภาวนาว่า: “ไป๋เสว่ เธออย่าเป็นอะไรไปนะ……”

ยี่สิบนาทีผ่านไป ถังเฉาได้มาถึงที่ริมแม่น้ำที่อาคารตาแห่งโลก

ตรงหน้าเขามีภาพที่ทำชวนให้คนตกอกตกใจเป็นเลือดที่กองอยู่เต็มพื้น

หินและต้นสนที่อยู่ข้างๆฝั่ง มีรอยฟันที่เห็นได้ชัด ที่นี้น่าจะผ่านศึกสงครามที่ใหญ่หลวงมาแน่นอน

ถังเฉานั่งยองๆลง เอามือไปเช็ดเลือดที่อยู่บนพื้น แววตาของเขามืดมน

เลือดนี้เป็นเลือดที่แห้งจนดำไปแล้ว

เลือดของคนเมื่อผ่านลมและจับตัวเป็นก้อนถึงจะมีสีแดงดำแบบนี้

ทันใดนั้น ถังเฉาเห็นรอยเลือดที่ลากไปเป็นทางไปข้างหน้า เลือดนี้ยังแดงสดอยู่เลย

ถังเฉาเดินตามรอยเลือดนี้ไป และเห็นเจียงไป๋เสว่นั่งพิงท่อนไม้อยู่

เธอก็ยังใส่ชุดหนังสีดำตัวนั้นเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด

ใบหน้าเธอขาวซีดเหมือนกระดาษ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าถึงได้ลืมตาขึ้นมา

เมื่อเห็นถังเฉาแล้ว เธอได้ปรากฏรอยยิ้มออกมา และหลับตาอย่างสบายใจไปอีกครั้ง

“ไป๋เสว่!”

ถังเฉารีบตรงเข้าไป ประคองเธอไว้

ตอนที่เธอลุกขึ้นมา ถังเฉาถึงพบว่า แผนหลังของเธอมีรอยที่ถูกมีดฟันเป็นแนวยาวกว่าสามสิบเซนติเมตรเหมือนถูกมีดตะขาบบาดอย่างไงอย่างนั้น

นอกจากนี้แล้วบริเวณท้องก็ถูกยิงด้วยกระสุนหนึ่งนัด

แต่กระสุนไม่ได้เข้าไปลึกมากเลือดสดๆไหลออกมาไม่หยุด

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงถูกจู่โจม?”

สีหน้าของถังเฉามืดมนสุดขีดและถามไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เจียงไป๋เสว่หายใจเข้าลึกๆและพูดออกมาว่า

“หลี่เห้าเคยปรากฏตัวขึ้นที่นี่”

“แล้วอย่างไงต่อ?”

“เธอแอบตามเขามา แต่ระหว่างทางเขาหายตัวไป ตอนเธอจะกลับแล้วถูกคนอื่นจู่โจมหรือ?”

“คนที่จู่โจมเธอหน้าตาแบบไหน เธอจำได้มั้ย?”

ถังเฉาถามต่อ

เจียงไป๋เสว่ส่ายหัว: “พวกเขาทั้งหมดใส่เสื้อสีดำและสวมหน้ากาก พวกเขาควรจะเป็นคนของ 'หว่างเหลี่ยง'”

“พวกเขามีสองคน คนหนึ่งใช้มีด อีกคนหนึ่งใช้ปืนซุ่มยิงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ฉันถูกยิ่งฉันถึงบาดเจ็บหนักขนาดนี้”

ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่เลือดที่แห้งจนดำเป็นทางนั้นอย่างจดจ่อ

ขณะเดียวกันถังเฉายังไม่ได้ถามคำถามหนึ่งไป

ทำไมยิงเธอจนบาดเจ็บสาหัส แต่ไม่ได้ฆ่าเธอ

ถังเฉาแบกเจียงไป๋เสว่ขึ้นหลัง: “ไปกันเถอะ ไปที่ฉัน”

ตอนไปถึงที่โรงแรม เขาประคองเจียงไป๋เสว่ไปนอนบนเตียง

ผ้าปูที่นอนที่ขาวได้กลายเป็นสีแดงทันที

“เธออย่าขยับนะ เดียวฉันไปเอาแอลกอฮอล์กับผ้าพันแผล”

ไม่นานถังเฉาก็ได้เอาแอลกอฮอล์และแหนบมา และผ้าขนหนูสีขาวมา ค่อยๆเลิกเสื้อหนังของฉีกขาดขึ้นมา

บริเวณท้องที่ถูกยิงเต็มไปด้วยเลือดแลือดกับเนื้อปนกันจนแยกไม่ออกว่า

ถังเฉามองไปที่เธอ: “อดทนหน่อยนะ ที่นี้ไม่มียาชา เธออาจจะเจ็บมาก”

เจียงไป๋เสว่เอาผ้าขนหนูไปกัด: “เริ่มเลย”

เธอได้เตรียมตัวไว้แล้ว

ถังเฉาเห็นแบบนี้ก็ไม่ได้ลังเลอะไร เริ่มลงมือทันที

“อ้า……”

ผ้าขนหนูหลุดออกจากปากของเจียงไป๋เสว่ เส้นเอ็นเธอนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อไหล่ออกมาเต็มตัวเธอ เหมือนเธอพึ่งจะขึ้นมาจากน้ำ

ตอนนี้มีแขนยื่นไปตรงหน้าของเธอ

เธอไม่ได้คิดอะไรมากและกัดไปที่แขนนั้น

ถังเฉาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

แต่เขาพยายามรวบรวมสติ และหนีบกระสุนออกมา

ทันใดนั้น เจียงไป๋เสว่ที่ตัวสั่นอย่างรุนแรงนั่นก็ได้สงบลงและคลายปาก

แขนของถังเฉาตอนนี้มีเลือดไหลออกมาเยอะมาก และมีรอยฟันที่เห็นได้ชัด

ถังเฉารีบเอาผ้าพันแผลออกมาทำแผล

“ยังมีแผลด้านหลังอยู่!”

มีเสียงเจียงไป๋เสว่รอยมา

เธอได้พลิกตัว

มองไปที่ซิบเสื้อหนังของเธอ ถังเฉาลังเลขึ้นมา

“ยังจะลังเลอะไรอีก?”

เจียงไป๋เสว่กัดฟันและพูดว่า: “เคยเห็นก็เคยเห็นแล้ว นายก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็น!”

สีหน้าของถังเฉาแข็งทื่อไปหมด เขารู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องที่เขาเข้าไปในห้องแต่งตัวโดยเข้าใจผิด

“ขอโทษ”

ถังเฉารูดซีบและเทแอลกอฮอล์ลงไป

ครั้งนี้เจียงไป๋เสว่ไม่ได้ส่งเสียงเลย เพราะเธอได้สลบไปแล้ว

……

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เจียงไป๋เสว่ค่อยๆตื่นขึ้นมา

ถังเฉานั่งกินเหล้าอยู่บนโซฟา และแขนของเขาถูกผ้าพันแผลมัดเอาไว้แน่น

“ตื่นแล้วหรือ? ”

ถังเฉาหันไปมองเจียงไป๋เสว่

สีหน้าของเจียงไป๋เสว่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด: “ขอโทษ ที่ฉันกัดจนแขนนายเป็นแบบนี้”

ถังเฉาส่ายหัว: “จะขอโทษทำไม? ที่แดนเหนือ พวกเราก็ทำแบบนี้กันไม่ใช่หรือ?”

เจียงไป๋เสว่เงียบไป

ที่แดนเหนือผู้บาดเจ็บเป็นผู้ที่สูงส่งที่สุดพวกเขาจะเอาแขนของตัวเองไปให้คนที่บาดเจ็บกัด เพื่อจะแบกรับความเจ็บปวดนั้นไปด้วยกันเธอได้เดินมาทางถังเฉาและเทเหล้าใส่แก้ว: “หรือฉันควรจะฟังที่นายพูดไม่วู่วามแบบนี้”เธอดื่มเหล้าลงไปในครั้งเดียวและไปเทเหล้าเพิ่มอีกสุดท้ายก็ได้ยกซดเหล้านั้นทั้งชวดเลยเปรี๊ยะ!ขวดเหล้าตกลงไปที่พื้นแตกละเอียดตอนนี้ดวงตาของเจียงไป๋เสว่แดงไปหมดแล้ว“สามปีผ่านไปแล้ว เขายังเป็นรอยแผลที่อยู่ในใจฉัน ฉันเคยบอกกับตัวเองว่า เขาไม่มีวันกลับมาแล้ว ควรที่จะหาคนใหม่ คนเราไม่ควรพัดพลาดจากกัน”ถังเฉาเงียบไปและหัวเราะออกมา: “แต่พวกเราไม่มีทางที่จะเลยเขตได้”“เธอดื่มมากเกินไปแล้ว”ถังเฉาอุ้มเจียงไป๋เสว่ไปนอนบนเตียง ตัวเขาเองกลับไปนั่งบนโซฟา รอเช้าวันใหม่ที่จะมาถึงก๊อก ก๊อก ก๊อก!ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ถังเฉาได้ยินเสียงเคาะประตู“ใคร?”ถังเฉาไปเปิดประตู เห็นหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ยื่นอยู่หน้าประตู มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มและมองมาทางเขา“ชินเสว่?”ถังเฉาสีหน้าถอดสี และได้ตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อเขามั่นใจว่าหลินชิงเสว่มาจริงๆ เขามีความรู้สึกที่อยากจะสลบไปตอนนี้เลย

copy right hot novel pub

แสดงความคิดเห็น / รายงานปัญหาเว็บไซต์