“อ๊ากกก...”

ห้องใต้ดินที่มืดสลัวเต็มไปด้วยเสียงร้องอย่างน่าเวทนาอย่างใกล้จะพังทลายของหูจิ้งจู๋

พวกของหูจิ้งซู หูเซียวและเซี่ยสิงจู๋เบิกตาโพลง มองอย่างเอ๋อ ๆ

ทุกคนล้วนแต่นึกว่าหูจิ้งจู๋จะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ชีวิตของหูจิ้งจู๋ไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ

แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะโยนหูจิ้งจู๋ลงไปในบ่อเกรอะตรง ๆ

ฆ่าเขาเสียยังดีกว่า!

คนที่อยู่ตรงนั้นไหนเลยจะใครที่มีประสบการณ์เช่นนี้ ไม่สู้เอาหัวโขกเต้าหู้แช่แข็งตาย

เห็นเพียงชุด Tailcoat สะอาดสะอ้านบนร่างของหูจิ้งจู๋เปรอะเปื้อนสิ่งปฏิกูลสีเหลืองสกปรกเต็มไปทั่วในทันที

ราวกับโยนก้อนหินใหญ่ ๆ ก้อนหนึ่งลงไปบนผิวทะเลสาบที่สงบนิ่งอย่างไรอย่างนั้น น้ำเสียในบ่อเกรอะกระเซ็นขึ้นมาบนพื้นแล้ว

ทุกคนล้วนสำนึกได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง

เห็นเพียงบนใบหน้า เส้นผม และบนชุดของหูจิ้งจู๋เปรอะเปื้อนของเสียเต็มไปหมด กลิ่นเหม็นเน่าอบอวนไปทั่ว

“แหวะ...”

ฉากนี้น่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าเฉิงเพ่ยกินหมั่นโถวเสียอีก คนมากมายในที่นั้นมวนท้องขึ้นมาทันที เอาของที่กินเข้าไปตอนเย็นอาเจียนออกมา

เฟิ่งหวงปิดตาของถังเสี่ยวลี้เอาไว้ ไม่ให้เธอมองฉากที่น่าคลื่นไส้นี้

ใบหน้าของหูเซียวเต็มไปด้วยความเดือดดาลทันที จ้องถังเฉาเขม็งด้วยความเดือดดาล “ถังเฉา แกกล้าทำกับหลานฉันแบบนี้ รนหาที่ตายจริง ๆ!”

“ใครกันที่รนหาที่ตาย?”

ถังเฉาตอบกลับอย่างโอหัง “เห็นแก่หน้าของคุณหู ผมก็ไว้ชีวิตไร้ค่าของเขาแล้วไง เพียงแค่โยนเขาลงบ่อเกรอะเท่านั้นเอง ทำไม... หรือว่าคุณอยากลงไปเป็นเพื่อนเขา?”

ตามจากคำพูดนั้น ถังเฉาก้าวขายาว ๆ เดินไปทางหูเซียว

สีหน้าของหูเซียวเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก รีบเก็บสำรวมอาการในทันที ไม่เอ่ยปากออกมาแม้แต่คำเดียว

ในใจของหูเข่อเฟิงหดหู่เหลือแสน

ตระกูลหูถูกปฏิบัติเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ที่สำคัญที่สุดก็คือพวกเขายังไม่กล้าต่อต้านอีก

ปากเล็ก ๆ ของหูจิ้งซูเผยอน้อย ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

แต่ว่านี่เป็นโทษที่หูจิ้งจู๋สมควรได้รับ ถังเฉาไว้ชีวิตของเขาแล้ว เมตตาเพียงพอแล้ว

พอตั้งสติได้หูเซียวก็ตวาดเสียงดังด้วยความโมโห “ยังไม่รีบเอาตัวคุณชายขึ้นมาอีก!”

พวกบอดี้การ์ดของตระกูลหูกลับไม่กล้าเดินหน้า

เหม็นเกินไป

ทำได้เพียงให้เขาขึ้นมาเอง

สุดท้ายหูจิ้งจู๋ก็ปีนขึ้นมาเอง แต่ทุกคนก็ยังคงเว้นระยะห่างจากเขาอย่างน้อยสิบเมตร

นี่ทำให้หูจิ้งจู๋ช้ำใจเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งโกรธแค้นถังเฉาเพิ่มมากขึ้นไปอีก

‘ถังเฉา ครั้งนี้แกปล่อยฉันไป รอฉันกลายเป็นผู้นำแล้วจะไม่ปล่อยแกไว้แน่...’

หูจิ้งจู๋สาบานกับตัวเองในใจ

หูจิ้งจู๋ถูกพาไปอาบน้ำแล้ว กลิ่นเหม็นทั้งร่างไม่เหมาะที่จะอยู่ต่อที่นี่จริง ๆ

“ถังเฉา แค้นนี้ก็ชำระแล้ว ลูกสาวก็ตามกลับมาได้แล้ว หลานชายฉันถูกแกสั่งสอนไปรอบหนึ่งแล้ว แกจะให้คนของแกกลับไปได้หรือยัง?”

หูเซียวเก็บกดอารมณ์ร้อนในใจพลางเอ่ยถาม

ตอนนี้เขาเพียงอยากจะส่งเทพเจ้าแห่งโรคห่าออกไปเร็ว ๆ

ถังเฉากำลังจะตอบตกลง ฉับพลันเสียงจ๊อกก็ดังขึ้นครั้งหนึ่ง เสียงแบบนี้ส่งมาจากในสถานที่แห่งนั้น

ถังเฉาพบว่าเสียงนั้นส่งมาจากท้องของถังเสี่ยวลี้

ใบหน้าของถังเสี่ยวลี้แดงก่ำ เอ่ยอย่างขัดเขินเป็นอย่างมากว่า “คุณพ่อขา หนูหิวค่ะ”

ถังเฉาก็เลยอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา หันกลับไปมองไปยังหูเซียว “ลูกสาวผมหิวแล้ว กินข้าวฟรีที่นี่หนึ่งมื้อ ไม่ถือสาใช่ไหม?”

หูเซียวแทบจะกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ แต่เผชิญหน้ากับสายตาดุดันของถังเฉาแล้ว เขาก็ไม่กล้าไม่ทำตาม

ออกจากห้องใต้ดินแล้วถังเฉาก็อุ้มถังเสี่ยวลี้มาขึ้นโต๊ะ

เจ้าหนูน้อยมองอาหารน่ากินมากมายบนโต๊ะก็กินอย่างมูมมามอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

ถังเฉาเองก็รินเหล้าหนึ่งแก้ว ลิ้มรสอย่างละเอียด

วันเกิดอายุเจ็บสิบปีของหูเซียวอาหารดีอย่าบอกใคร

“พวกคุณยังตะลึงกันอยู่ทำไม? กินด้วยกันสิ!”

ถังเฉาเอ่ยเร่งรัด

เขาพบว่าโต๊ะมากมายขนาดนี้มีเพียงแค่ตนกับถังเสี่ยวลี้ที่กำลังนั่งอยู่

นึกไม่ถึงว่าคนที่เหลือจะยืนอยู่ข้าง ๆ เขากันหมด มองดูพวกเขากิน

พวกเขาส่ายศีรษะติด ๆ กัน

“ไม่ ๆ ๆ คุณถัง ท่านทานเถอะ ๆ”

“พวกเรากินไปแล้ว ไม่หิว!”

“รีบกินให้เสร็จแล้วรีบไปซะ!”

ไม่เพียงแต่หูจิ้งซูที่ยืนอยู่ หูเซียวกับเซี่ยสิงจู๋พวกเขาก็ยืนอยู่เช่นกัน ราวกับคนรับใช้ดูแลเจ้านายอย่างไรอย่างนั้น

แกร๊ก!

ถังเฉาวางตะเกียบลง ใบหน้าแข็งค้าง “พวกคุณยืนมองผมกินแบบนี้ผมจะกินลงได้ยังไง?”

“นั่งลง กินด้วยกัน!”

“อย่างนั้นก็ได้...”

เฟิ่งหวงนั่งลงก่อน

จากนั้นก็เป็นพวกของเซี่ยสิงจู๋กับหูอีซาน

สุดท้ายหูเซียวก็ทนไม่ไหว นั่งลงกินข้าว

“แบบนี้ถึงจะถูก”

ถังเฉายิ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นมา แสดงความนอบน้อมต่อหูเซียว

“นายท่าน วันนี้เป็นวันเกิดเจ็บสิบปีของท่าน พวกเราวางบุญคุณความแค้นลง ผมอวยพรให้ท่านสุขสันต์ในวันเกิดเจ็ดสิบปีครับ”

“ขะ...copy right hot novel pub