“ถังหลิน？คุณกลับมาทำไมอีก？”

พอเห็นชัดคนที่มาแล้ว เย่หรูอี้สีหน้าเปลี่ยนจนดูไม่ได้

ก่อนหน้านี้เพิ่งไล่ถังหลินไป ไม่คิดว่าถังหลินจะกลับมาอีก

ดูสภาพเหตุการณ์ที่อยู่ข้างหน้านี้ คงจะเป็นช่วงที่เลวร้ายที่สุดแล้ว

แววตาเย่เทียนหลงตื่นลุก แต่ใจหายลงวูบ

“เขาเป็นใคร？”

ถังหลินจ้องตรงไปที่เย่เทียนหลง ท่าทีโกรธเกรี้ยวสุด ๆ

หากไม่ยั้งใจเพื่อให้รู้ดำรู้แดงของเรื่อง เขาคงต้องกระโดดเข้าถล่มเย่เทียนหลงแล้ว

ตอนนี้น่าจะมีเรื่องคลี่คลายไปหนึ่งเรื่อง เขาเข้าใจผิดจริง ๆ ในกรณีถังเฉา

วันนั้นที่ชิงตัวเย่หรูอี้ไปจากออฟฟิศครั้งแรก ไม่ใช่ถังเฉา แต่เป็นเย่เทียนหลงคนนี้

แต่ทว่า การสังหารเอาชีวิตถังเฉา ถังหลินก็ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องผิดคาใจ

สำหรับเขาเองแล้ว การตายของถังเฉาก็เป็นเรื่องดีเสียอีก

แววตาเย่เทียนหลงเยือกวูบขึ้น เตรียมจะลงมือ เย่หรูอี้กลับรั้งขวาง ส่ายหน้าห้ามไว้

เห็นกันจะ ๆ ต่อหน้า เย่หรูอี้ยังมาทำส่งสัญญาณสายตากัน ยิ่งทวีเพิ่มความโกรธใส่

“แกมันนังแพศยา ข้าก็มีคิดอยู่แล้วว่าที่อยากรีบมาโรงแรม ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ถ้าข้าไม่สอดส่องปล่อยให้คลาดตาไป คงได้พากันหนีไปแล้ว”

“รีบบอกมาเดี๋ยวนี้ ไอ้ชู้แกคนนี้เป็นใคร！”

ถังหลินหน้าโกรธจนหน้าเขียว ชี้หน้าตะคอกใส่เย่เทียนหลง

เย่หรูอี้พูดเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “เขาเป็นใคร มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ฉันก็บอกแล้ว ฉันแต่งงานกับคุณได้ แต่ไม่ได้หมายถึงใจฉันต้องอยู่ด้วย”

“แก...”

คำพูดนี้ช่างแทงใจดำกระตุ้นอารมณ์ฆ่าของถังหลินขึ้นมาโดยแท้

คำพูดนี้กำลังบอกให้ว่า ฉันจะแต่งงานกับคุณได้ แต่หลังแต่งงานแล้ว ฉันต้องนอกใจคุณ หาหัวเขียวครอบให้คุณแน่

นี้เป็นการเหยียดย่ำศักดิ์ศรีถังหลินอย่างรุนแรง นี้เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้เด็ดขาด

เย่หรูอี้กลับก้าวขึ้นไปขวางกั้นอยู่หน้าเย่เทียนหลง ใช้สายตาคมเฉียบจ้องหน้าเขา “เขาเป็นใคร ไม่เกี่ยวใด ๆ อะไรกับคุณ ปล่อยเขาไปซะ”

“แค่คิดก็ยังไม่ต้องคิดเลย”

ตาของถังหลินฉายประกายเหี้ยม เห็นภายในดวงตา มีแต่การจะฆ่าเต็ม ๆ

“เย่หรูอี้หนอเย่หรูอี้ แกนี่มันหิวโหยหนักขนาดเลยนะ แม้คนด้วนพิการแขนขาดไปข้างยังจะเอา”

“ในเมี่อมันมาแล้ว งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องไปไหนอีก เฝ้ามันอยู่ที่นี่ตลอดกาลไปเลย”

เขาตบมือเบา ๆ สองที ออกคำสั่งไปอย่างเยือกเย็น “จับมันเอาไว้ ทำลายแขนขามันทั้งสี่ท่อน แล้วโยนมันลงให้จมตายไปในแม่น้ำนั่น！”

ฮูว์ ๆ ๆ！

คำสั่งจบ กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดดำกรูกันเข้ามาจากช่องทางเดิน ตรงเข้าล้อมเย่หรูอี้กับเย่เทียนหลงไว้

บรรยากาศในทันใดนั้น หนักหน่วงไปด้วยกลิ่นอายของการฆ่า

เย่หรูอี้กลับเฉยนิ่งไม่ตกตื่นแม้แต่น้อย พูดเสียงเบา ๆ ว่า “ตอนนี้บอกฐานะของเธอได้แล้ว”

เย่เทียนหลงเข้าใจได้ในทันที

การที่เย่หรูอี้ไม่ให้ตนแสดงตัวตั้งแต่ต้น ก็เพราะต้องการพาถังหลินหลงเข้าไปในทางเข้าใจผิด

ให้คิดไปว่าเย่เทียนหลงเป็นชายชู้มั่วเล่นกันอยู่ จนสติแตก

พอหลังจากสั่งคนให้ลงมือกับตน จึงค่อยเปิดเผยฐานะ ให้รู้ว่าเขาเป็นน้องชายของเย่หรูอี้ ขณะที่ถังหลินได้ขาดการยั้งคิดแล้ว

ดังนั้น เขาจึงหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดว่า “ผมเป็นน้องชายของหล่อน คุณกล้าจะลงมือกับผมหรือ ？”

ตูม！

พอพูดคำนี้ออกไป ถังหลินชะงักหยุด ตามด้วยความเกรี้ยวกราด

“แกว่าแกเป็นน้องชายของหรูอี้เรอะ？เป็นไปได้ยังไง รูปร่างหน้าตาไม่มีส่วนให้เลย！”

ได้ยินดังนั้น เย่เทียนหลงก็เข้าใจได้เลยว่าเขาเอาตัวเขาไปสลับสับสนกันกับซ่งหมิงเวย จึงหัวเราะว่า “ผมเป็นน้องชายแท้ ๆ ของพี่สาว”

“อะไร？น้องชายแท้ ๆ อะไร？”

ใบหน้าถังหลินออกอาการกระตุกรุนแรง ทำสีหน้าบอกไม่ถูกหันไปมองเย่หรูอี้ เหมือนตั้งคำถาม

เย่หรูอี้ผงกหัวรับด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของฉันอย่างแท้จริง”

“……”

ถังหลินรีบโบกมือ ให้ลูกน้องหยุด ในขณะเดียวกันก็จ้องมองเย่หรูอี้ด้วยสีหน้าสนเท่ห์ไม่แน่ใจ

โดยข้อเท็จจริง แม้เย่หรูอี้เป็นคู่หมั้นหมายของเขา แต่ในเชิงเหลี่ยมของเขากับเย่หรูอี้นั้นต่างกันแค่เศษส่วนจุดทศนิยม เรียกว่ากินกันไม่ลง

ตอนนี้เย่หรูอี้มาบอกว่าเย่เทียนหลงเป็นน้องชายแท้ ๆ ของหล่อน ในสภาพนี้ จะให้เขาเชื่อได้หรือไม่？

“เธอโกหกฉันให้มันน้อย ๆ หน่อย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอหลอกฉันนะ เธอมีแค่ลูกพี่ลูกน้องคนเดียว ไปเอาน้องชายแท้ ๆ มาจากไหน？”

ลองชั่งใจผลได้เสียดูแล้ว ไฟโกรธลุกโขนขึ้นมาเต็มหน้าถังหลินอีก

“อา！”

เย่หรูอี้ยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ฉันกำลังจะแต่งงานกับคุณใกล้ ๆ นี้แล้ว คำพูดเพียงแค่นี้คุณก็ไม่ยอมเชื่อ แล้วฉันยังจะแต่งงานกับคุณทำไมอีก？”

“ฉัน.........”

“เธออะไรเธอ？ฉันก็จะแต่งงานกับคุณอยู่นี่แล้ว ไม่นานก่อนหน้านี้ก็ได้พบเจอน้องชายแท้ ๆ อย่างไม่ได้ง่าย ยังจะต้องรอผ่านการอนุญาตจากคุณด้วยหรือ？”

“เขาเป็นน้องชายของฉัน ถ้าไม่แล้วยังจะให้คิดให้เป็นยังไงให้ได้หรือ？”

“ในเมื่อคุณไม่เชื่อ ฉันก็หมดปัญญา งานแต่งงานนี้ก็ยกเลิกกันเถอะ”

คำพูดใส่ออกมาเป็นชุด พูดจนถังหลินใบ้กินตอบไม่ถูก

โดยเฉพาะเห็นหน้าที่เยือกเย็นเป็นหิมะของเย่หรูอี้ เขาให้รู้สึกเสียใจอยู่ในใจ รู้สึกผิดไม่น่าไปสงสัยว่าเย่หรูอี้ไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น

“คุณเมียจ๋า....”

ถังหลินดูอ่อนลงไปหน่อย กำลังจะกล่าวขอโทษ

แววตาเย่หรูอี้กลับเย็นชาไปอีก “ไม่ต้องเรียกฉันว่าเมีย ในเมื่อแค่นี้ยังไม่เชื่อฉัน ก็ไปหาคนอื่นใหม่”

มาคราวนี้ถังหลินวุ่นวายเข้าจริงแล้ว รีบสั่งลูกน้องของเขาให้ถอยออกไปให้หมด

พฤติกรรมนี้ทำให้เย่เทียนหลงต้องนึกนับถือเอาอย่างเต็มใจ ไม่เสียทีที่ก่อนหน้านี้เคยเป็นนางมารที่ใครเห็นใครก็กลัวเกรงในถิ่นแดนหมิงจู ใช้วาทะสองสามคำ เล่นงานจนถังหลินสยบหงอเรียบเป็นผ้าพับ

ในขณะที่ต่างคิดว่าได้ทำให้ถังหลินยอมสยบแล้ว พลันมีเสียงฝีเท้าหนักหน่วงดังมาจากโถงทางเดิน

“มีเรื่องอะไรคึกคักกันดีจัง？”

เสียงพูดเรียบ ๆ ดังมาจากผู้ชายคนหนึ่ง

“……”

พอได้ยินเสียงนี้ สีหน้าของเย่หรูอี้เปลี่ยนไปอย่างลุ่มลึก ร่างกายตึงเครียดขึ้นมาในฉับพลัน พรวดลุกยืนขึ้น

เย่เทียนหลงก็หันมองตาม เห็นเป็นชายหนุ่มยืนหยีตาอยู่ตรงหน้าประตู สรวมชุดทักซิโดบนร่างหุ่นที่ดูให้รู้สึกมีความลุ่มลึก ยืนมองสภาพรอบ ๆ ห้องด้วยสีหน้าเหมือนยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม

“พี่เย่”

ถังหลินหันกลับไปมองเย่จงซือ สีหน้าตื่นงง “เย่จงซือ..copy right hot novel pub