“แก.....”

หลังจากฉินผู่หยางได้พูดแสดงจุดยืนที่ชัดเจนของตัวเองแล้ว แววตาฉินโซวเวิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เป็นแววตาที่ยากจะอธิบายได้ด้วยภาษาพูด

ภายในลูกตาที่พร่ามัว มีทั้งความโกรธ ความระอาใจ ยิ่งไปกว่านั้นคือความผิดหวัง

นอกเหนือจากนั้น ยังมีเหมือนอะไรใหม่สักอย่าง

ฉินโช่ววงรับใช้ราชวงศ์ตระกูลฉินมาทั้งชีวิต และภักดีมาตลอดชีวิต ไม่เคยคิดจะทรยศต่อราชวงศ์ตระกูลฉิน

แต่มองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของหลานคนเล็กนี้ เขามองเห็นสายพันธุ์ทรยศ กำลังแตกรากงอกต้นกล้า

หากตระกูลหลวงตระกูลฉินแยกออกไปจากตระกูลราชวงศ์ รูปแบบชีวิตจะดำเนินไปอย่างไร ฉินโช่ววงไม่เคยได้คิดถึงปัญหานี้เลย

เผชิญหน้าประสานตากับฉินโช่ววง ฉินผู่หยางไม่หลบเลี่ยง

แววตาของเขาให้รู้สึกสว่างใสกว่าตัวตนเขาเองเสียอีก

“เอาเถอะ”

ฉินโช่ววงถอนสายตากลับ ที่สุดได้แต่สะบัดโบกมือไป แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างแล้วนั้น พูดไปว่า “แกคิดจัดการยังไง ก็จัดการไปแล้วกัน”

“ครับ ท่านปู่！”

“ท่านปู่ โปรดอภัย！”

ฉินผู่หยางโค้งคารวะอย่างสุดเคารพ น้อมรับคำสั่ง ติดตามด้วยกล่าวคำขอขมา

บัดนี้ รุ่งอรุณมาถึงแล้ว ชีวิตของเขาได้อยู่ต่อ

ตระกูลฉิน ก็กำลังก้าวเริ่มสู่ยุคใหม่ คนยุคเก่าจะได้ปิดฉากตัวเองลงแล้ว

บรรยากาศเศร้าสร้อยที่สุดไม่มีใดเกินตอนจบของวีรชน คาดการณ์ได้แล้วว่า ผู้ที่มาควบคุมดูแลตระกูลฉินหลังจากนี้ก็คือฉินผู่หยาง

ฉินโช่ววงผู้นั่งเฝ้ามองความผันแปรต่าง ๆ ในเมืองซื่อจิ่วมาสองสมัย ในสุดท้ายก็ต้องลาโรงถอยไป

มองหลานที่คำนับโค้งตัวอยู่ แววตาของฉินโช่ววงดูสับสน สะบัดโบกมือไป “พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ ลุกขึ้นเถอะ”

ฉินผู่หยางลุกขึ้นกลับมา ขณะนี้ดวงอาทิตย์เพิ่งเริ่มขึ้น แสงส่องบาดตา ตัดฝ่าชั้นเมฆ ส่องจ้าทั่วผืนปฐพี

“ผู่หยาง แกบอกข้ามาหน่อย ที่ว่าจะไม่ยอมสวามิภักดิ์กับตระกูลราชวงศ์ น่าจะไม่ใช่ว่าจะขออยู่เป็นหัวไก่ ไม่ยอมเป็นหางหงส์กระนั้นมัง？”

ฉินผู่หยางมองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นเอื่อย ๆ อยู่ไกล ๆ ถามด้วยน้ำเสียงซึม ๆ

นิ่งขรึมอยู่พักใหญ่ ฉินผู่หยางก็ยังคงได้ผงกหัว “ครับ！”

“แกหาคนหนุนหลังได้แล้วหรือ？” แววตาฉินโช่ววงดูลุ่มลึก

ฉินผู่หยางผงกหัวอีก “ไกลห่างถึงฟากฟ้า ใกล้เพียงเบื้องหน้า”

“……”

ขาดคำที่พูดออกมา ฉินโช่ววงงงขึ้นมานิด แต่ก็เข้าใจได้เหมือนว่ารู้อะไรอยู่ พลันหันมองไปยังถังเฉา สีหน้าแสดงออกบอกไม่ถูก

“เขานะหรือ！”

ตั้งสติกลับมาอีกที สีหน้าฉินโช่ววงเปลี่ยนสลับกลับไปมาหลายตลบ ให้รู้สึกไม่สบอารมณ์เอาเลย “ทำไมนะ？ไอ้นี่มันคู่แค้นแกไม่ใช่หรือที่ฟาดขาแกหักไปทั้งสองข้าง？”

“ผมรู้ครับ นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว”

“คนเราต้องมองไปข้างหน้า”

ฉินผู่หยางหัวเราะอย่างสาแก่ใจ พูดไปว่า “ช่วงก่อนนั้นใจผมก็ยังไปผูกพันกับขาทั้งสองข้างของผม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมไปถูกเรื่องขาทั้งสองนี้ครอบงำไว้ มันน่าสมน้ำหน้าจริง ๆ ”

“จะว่าไปแล้ว ท่านปู่ ท่านน่าจะรู้ดีในสัจธรรมอันหนึ่งได้ดีกว่าผม----ในวงการของพวกเรานี้ ไหนเลยจะมีศัตรูจริงและมิตรแท้ตลอดไป เพียงให้มีผลประโยชน์ต่อกันมาถึง ศัตรูมันก็กลายเป็นมิตรกันได้”

ฉัวะ.......

พูดคำนี้ออกมา สีหน้าฉินโช่ววงเปลี่ยนไปลึก ๆ มองไปที่ถังเฉาและฉินผู่หยาง ถามอย่างคิดไม่ตกว่า “พวกเธอก่อนหน้านี้..........copy right hot novel pub