ด่าก็ส่วนด่า เขายังหวังให้ซุนเฟยจับเจิ้งเหวินจุ้นได้ จึงได้แต่พูดเกลี้ยกล่อมไม่ยอมหยุด “เฟยเฟย หากแกได้อยู่กับคุณชายเจิ้ง จะได้เสพสุขกับความมั่งคั่งไปทั้งชีวิตเลยนะ ฉันทำทุกอย่างก็เพราะหวังดีกับแก ทำไมแกถึงได้ไม่เข้าใจเอาซะเลย?”

เมื่อได้ฟังประโยคจอมปลอมของบิดา ซุนเฟยรู้สึกสะอิดสะเอียน

เธอไม่เคยคาดคิด ว่าบิดาของตนจะพูดไม่คิดแบบนี้ออกมาได้โต้งๆ

“พ่อคะ ท่านคงไม่ได้ไม่รู้ว่าเศษเดนคนนี้เป็นคนอย่างไรใช่ไหม? ท่านอยากจะผลักไสให้หนูลงเหวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำของซุนเฟย ทำให้รอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้าของเจิ้งเหวินจุ้นเลือนหายไป

“มีไม่กี่คนที่กล้าพูดแบบนี้กับคุณชายอย่างฉัน นางแพศยา เธออยากตายสินะ!”

เจิ้งเหวินจุ้นที่ใช้อำนาจจนเคยชิน ง้างฝ่ามือขึ้นคิดที่จะเหวี่ยงไปที่หน้าของซุนเฟย

เขาต้องการสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้หลาบจำ จึงจะยอมเชื่อฟังแต่โดยดี!

ผู้หญิงที่เขาเจิ้งเหวินจุ้นต้องการ ไม่เคยไม่ได้!

ซุนจื้อเหวินยกมือขึ้นหวังขัดขวาง เมื่อคิดได้ว่าเจิ้งเหวินจุ้นเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ มือที่ยกขึ้นจึงวางลง

ซุนเฟยที่เห็นอย่างนั้น แสดงสีหน้าเยาะเย้ยออกมา

ในเวลานี้เอง มือข้างหนึ่งยื่นเข้ามากะทันหัน จับมือที่กำลังจะตกกระทบเอาไว้

“ไอ้หนู แกยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะ!” จับจ้องชายหนุ่มที่จับมือของตนเอาไว้ เจิ้งเหวินจุ้นคำรามอย่างไม่พอใจ

หลี่ฝางจ้องมองเจิ้งเหวินจุ้นอย่างเย็นชา มือที่จับแขนของเขาเริ่มออกแรง

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดมหาศาลทำให้เจิ้งเหวินจุ้นกรีดร้องออกมาอย่างอนาถ

“ไอ้บ้า ปล่อยมือเดี๋ยวนี้! แกอยากตายใช่ไหม!”

ความเจ็บปวดแบบนี้ทำให้เจิ้งเหวินจุ้นที่ไม่เคยเป็นรองมาก่อนเจ็บจนแทบน้ำตาไหล

“เอ๋ แก……”

ซุนเฟยจับจ้องหลี่ฝางอย่างตกตะลึง ในสายตาเต็มไปด้วยความยากที่จะเชื่อ

ทีแรกซุนเฟยเจอกับดักที่ประเทศเหล่า เกาเมิ่งฉีรับกระสุนแทนหลี่ฝาง หลังจากนั้นส้าวส้วยออกหน้าพาเขาออกไป เรือที่ทั้งคู่นั่งเป็นเรือของซุนจื้อเหวิน

ตอนนั้นพวกเขาเจอโจรกลางทะเล หลี่ฝางเองที่เป็นคนสังหาร หรือจะพูดว่า เรือของซุนจื้อเหวิน ถูกเท้าของหลี่ฝางกระทืบจนพังเสียหาย

ซุนเฟยไม่คิดเลย ผู้ชายที่ทิ้งร่องรอยความทรงจำให้กับเธอเพียงแค่เวลาสั้นๆ จะปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง

“ขี้หมาอย่างแก รู้ไหมว่าแกล่วงเกินใครเขา! รีบปล่อยฉันซะ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้คนหั่นแกเป็นชิ้นแล้วให้หมากินซะ!”

“ฮ่าๆ ตระกูลเจิ้ง……” หลี่ฝางเหลือบมองซุนเฟย ก่อนละสายตาไปยังเจิ้งเหวินจุ้น หัวเราะอย่างเย็นชา

ต่อมา กำมือออกแรงบีบ

แกร็ก!

เสียงที่ราวกับกิ่งไม้แห้งถูกหักดังชัดเจน คนในเหตุการณ์ต่างหวาดเสียว

หลี่ฝางคลายมือออก ก็ได้เห็นแขนของเจิ้งเหวินจุ้นทิ้งตัวห้อยลง หักโดยสมบูรณ์

“โอ๊ะ!” เจิ้งหวินจุ้นกอดแขนของตนเองกรีดร้องอย่างอนาถปานใจจะขาด เม็ดเหงื่อบนใบหน้าผุดขึ้นราวกับสายฝน

“คุณชายเจิ้ง คุณชายเจิ้ง！”

ซุนจื้อเหวินเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตกใจจนใบหน้าขาวซีด คิดว่าชีวิตนี้ของเขาจบเห่ลงแล้ว

ต่อให้เขาไม่ใช่คนทำร้ายเจิ้งเหวินจุ้น แต่การพาลโกรธของตระกูลเจิ้งก็ทำให้เขาพังทลายได้!

“แกกล้าทำร้ายคุณชายตระกูลเจิ้ง แกจบเห่แน่! แกจบเห่แน่!” เจิ้งเหวินจุ้นชี้หน้าหลี่ฝางตะโกนด้วยความหวาดกลัว

ต่อให้เขานึกออกว่าหลี่ฝางเป็นคนช่วยพวกเขาเอาไว้ที่ทะเล ตอนนี้เขาก็ได้แต่อยู่ให้ห่างความสัมพันธ์ของหลี่ฝาง ไม่อยากจะได้รับผลกระทบไปด้วย

ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามทำเพื่อช่วยเหลือซุนเฟย เขาก็ไม่ลังเลที่จะชี้หน้าว่ากล่าวหลี่ฝาง

ความเย็นชาของซุนจื้อเหวิน หลี่ฝางไม่แยแส พลันเอ่ยกลับเจิ้งเหวินจุ้นอย่างเรียบเฉย “ไสหัวกลับไป บอกเจิ้งชิง ช่วงนี้ให้ตระกูลน้อยๆ หน่อย อย่าล่วงเกินผมอีก สามวันให้หลังค่อยคิดบัญชีกับตระกูลเจิ้ง!”

คำพูดแบบนี้ ทำให้ซุนจื้อเหวินที่อยู่อีกด้านถึงกับพูดไม่ออก หลังจากนั้นจึงจ้องมองหลี่ฝางราวกับคนเสียสติ

เขาบอกว่าจะคิดบัญชีกับตระกูลเจิ้ง? มีความสามารถหน่อยก็ลืมต้นกำเนิดของตัวเองเสียสิ้น!

แต่ต่อมาซุนจื้อเหวินนกลับรู้สึกยินดีขึ้นมา ในสายตาเขาคนที่กล้าหาเรื่องตระกูลเจิ้งอย่างหลี่ฝางได้กลายเป็นศพไปแล้ว หลังจากนั้นขอแค่เขาส่งซุนเฟยให้กับเจิ้งเหวินจุ้น ตัดขาดกับหลี่ฝาง เรื่องนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแล้ว

ถึงตอนนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วไม่ใช่เหรอไง? เพียงแต่จะทำอย่างไรให้ซุนเฟยเชื่อฟังแต่โดยดี!

ความโกรธของเจิ้งเหวินจุ้น หลี่ฝางไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย ทิ้งท้ายประโยคก่อนหมุนตัวไปทางซุนเฟย “ไปกับผมประโยคที่ราบเรียบ ทำให้หัวใจซุนเฟยเต้นรัว ก่อนพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เดินตามหลังของหลี่ฝางไปซุนจื้อเหวินคิดจะรั้งซุนเฟยเอาไว้ แต่สถานการณ์ของเจิ้งเหวินจุ้นตรงหน้า ทำให้เขานึกถึงความเก่งกาจของหลี่ฝาง จึงไม่กล้าขัดขวางซุนเฟยที่เดินตามอยู่ข้างหลัง เพียงเหลือบมองซุนจื้อเหวินที่ส่งสายตาเตือน ก่อนหันหน้ากลับอย่างสิ้นหวัง สาวเท้ายาวออกไปรอบข้างถูกห้อมล้อมเอาไว้ ถูกล้อมสนิทแม้แต่อากาศยังเล็ดลอดเข้ามาไม่ได้“เขาเป็นอะไร?” ใครบางคนกล่าวถามอย่างสงสัย“เหอะๆ คุณชายน้อยของตระกูลเจิ้งเกิดเรื่องแล้ว ผู้บัญชาการหวางกล้าไม่มาเหรอ?” บางคนหัวเราะเยาะเมื่อเห็นผู้บัญชาการหยัง เจิ้งเหวินจุ้นหัวเราะออกมาอย่างได้ใจ คู่กับสีหน้าที่บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด ทำให้ดูน่าสยองมากกว่าเก่า“แกจบเห่แน่!”

copy right hot novel pub