ไท่ซางเป็นคนประมาทอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติของคุณท่านโกแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินเขาชื่นชมบ้านพักตากอากาศจึงได้ใจขึ้นมา “แน่นอนอยู่แล้ว ตอนแรกเฮียของผมเสียไปมหาศาล ท่านดูพืชเมืองร้อนพวกนั้นสิ พวกนั้นมาจากต่างประเทศโดยเฉพาะทั้งนั้นเลยนะ แล้วก็พวกนั้น……”

คุณท่านโกยืนอยู่อีกด้านยืนฟังคุณท่านโกเงียบๆ กำปั้นคลายออกกำแน่นอยู่อย่างงั้นเรื่อยๆ ความมุ่งมั่นฉายผ่านใต้ดวงตา

แม้ความสามารถของไท่ซางจะใช้ได้ แต่เมื่อเทียบกับคุณท่านโกแล้วด้อยกว่ามาก เขากำลังเล่าอย่างออกรสชาติ ความเจ็บปวดก็แล่นผ่านท้ายทอย ก่อนที่ตรงหน้าจะมืดสนิทล้มลงกับพื้น

เมื่อจ้องมองไท่ซางที่กองกับพื้น ท้ายที่สุดคุณท่านโกไม่ได้สังหารเขา แม้ชีวิตนี้เขาจะฆ่าคนมามาก แต่คนพวกนั้นล้วนแล้วแต่มีความบาดหมางกับเขา เขามั่นใจว่าชีวิตนี้เขาไม่เคยฆ่าคนบริสุทธิ์

“โทษที ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก” คุณท่านโกพูดคนเดียว ก่อนที่จะเดินลงไปที่ห้องใต้ดินที่คุมขังตงฟางเย่นเอาไว้

“คุณท่านโก มาที่นี่ได้ยังไง?” คนที่เฝ้าตงฟางเย่นเอาไว้หลายคน กล่าวถามอย่างประหลาดใจ

“เฮียของพวกแกให้ฉันฝากข้อความถึงตงฟางเย่น พวกแกปล่อยเธอลงมาจากไม้กางเขนก่อน”

เผชิญกับความสงสัยของพวกเขา คุณท่านโกหกมืออาชีพ

ตงฟางเย่นที่ถูกเฆี่ยนจนเลือดเต็มตัวจ้องเขม็งคุณท่านโก ตอนแรกยังเต็มไปด้วยการระมัดระวังตัว แต่ท้ายที่สุดกลับฉีกยิ้มออกมา

ตงฟางเย่นจ้องเข้าไปในส่วนลึกของคุณท่านโก เธอรู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนที่ท่านจวนส่งมาให้ช่วยเธอ

ตงฟางเย่นที่รู้ว่าตนเองจะได้รับความช่วยเหลือ สายตากวาดไปยังบอดี้การ์ดทั้งหลายที่เฝ้าเธอด้วยความอาฆาต

“คงไม่ดีมั้งครับ? มีอะไรถามเธอได้เลย” หัวหน้าบอดี้การ์ดกล่าว

แม้ตงฟางเย่นในตอนนี้จะถูกลงโทษจนแทบจะไร้ความเป็นผู้คน แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นนักรบ หากปล่อยเธอแล้วเกิดขัดขืนขึ้นมาจะทำยังไง

“ฉันอยู่ตรงนี้ทั้งคนพวกแกจะกลัวอะไร? แล้วอีกอย่าง เธอมีสภาพแบบนั้นแล้ว ผู้ชายอกสามศอกอย่างพวกแกจะกลัวเธอเหรอไง?”

คุณท่านโกเห็นว่าพวกเขาไม่ยอมปล่อย จึงตั้งใจใช้แผนการหลอกล่อ เป็นไปตามคาด เมื่อพวกเขาได้ยินว่าตนเองกลัวผู้หญิง บอดี้การ์ดเหล่านั้นเกิดสีหน้าไม่พอใจ

“ตลกหน่า พวกเราจะกลัวผู้หญิงได้ยังไง” หัวหน้าบอดี้การ์ดตอกกลับด้วยความโกรธ ก่อนที่จะปล่อยตงฟางเย่นออกจากไม้กางเขน

นาทีที่ปล่อยตัวตงฟางเย่น ลำคอของหัวหน้าบอดี้การ์ดคนนั้นก็หักทันที

“ถอยไปข้างหลัง! ถอยไปเร็วเข้า!” เมื่อบอดี้การ์ดที่เหลือเห็นเหตุการ์ดต่างตกใจจนถอยกรูด จ้องมองตงฟางเย่นด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก

“คุณท่านโก! จัดการเร็วเข้า!” เมื่อเห็นตงฟางเย่นที่กระหายเลือด บอดี้การ์ดเหล่านั้นตะโกนขอความช่วยเหลือจากคุณท่านโก

คุณท่านโกจ้องมองตงฟางเย่นที่เต็มไปด้วยความอาฆาต จึงรั้งเธออย่างอดใจไม่ได้ “ตงฟางเย่น พอแค่นี้เถอะ พวกเขาก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”

“ฉันจะทำอะไรแกไม่ต้องมาสั่ง” ตงฟางเย่นทำตาขวางใส่คุณท่านโก ไม่แยแสคำพูดของเขาแม้แต่น้อย

จ้องมองตงฟางเย่นที่เข่นฆ่าไปทั่ว คุณท่านโกถอนหายใจอย่างไร้หนทาง ดูทีท่าของเธอ บาดแผลของเธอคงไม่เป็นอะไรมาก จึงไม่สนใจเธออีก พลันขึ้นมาจากห้องใต้ดิน เดินไปที่ห้องวิจัยของเมี๋ยวชุ่ย

ราฟาเอลยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าสองวิจัยกับบอดี้การ์ดหลายนาย เมื่อเห็นคุณท่านโกเดินมาทางนี้ ในสายตาของเขาฉายแววสงสัย

“คุณท่านโก ไท่ซางไม่ได้อยู่กับท่านงั้นเหรอ?”

คุณท่านโกเองก็มองออกว่าหนุ่มตรงหน้ามีความรอบคอบระวังตัวมากกว่าคนอื่น ลูกตากลอกไปมา กล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ไท่ซาง? ฉันเดินเล่นข้างนอกกลับมาไม่เจอเขาเลย”

ราฟาเอลจ้องท่านโกอยู่นาน ไม่ได้ถามเรื่องราวของไท่ซางอีก ทว่ากลับเบี่ยงไปทางห้องวิจัย

“นี่เป็นห้องวิจัยของเรา ข้างในนั้นมีเอกสารลับอยู่มาก รบกวนท่านโกลงไปพักผ่อนข้างล่างก่อน เฮียมีธุระออกไปข้างนอก อีกเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้ว”

บอกตามตรงหากไม่ใช่เพราะท่านจวนกุมเงื่อนงำของเขาเอาไว้ คุณท่านโกไม่มีทางเป็นปรปักษ์กับตระกูลหลี่แน่

นอกจากหลี่ต๋าคางและหลี่ฝางแข็งแกร่งแล้วนั้น มองจากลูกน้องที่ยังหนุ่มแน่นแต่ละคนที่เก่งกาจของเขา หากเป็นไปตามคาดอนาคตต้องได้ทำการใหญ่แน่

เป็นปรปักษ์กับกลุ่มคนที่อนาคตไกลแบบนี้ เป็นทางเลือกที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย

แต่เริ่มแล้วไม่มีทางให้ย้อนกลับ เรื่องมาถึงขนาดนี้เขาไม่มีทางอื่นอีก คุณท่านโกจ้องมองราฟาเอลพร้อมพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

“ฉันแค่อยากเข้าไปชมเท่านั้น ในเมื่อข้างในนั้นเข้าไปไม่ได้ งั้นฉันไปดูที่อื่นแล้วกัน”

เมื่อได้ยินคำของคุณท่านโก ราฟาเอลที่ตั้งตัวระวังเกิดผ่อนคลายบ้าง แต่ในทันทีที่คุณท่านโกหันหลังเดินออกไป เขากลับมีความเคลื่อนไหว ราฟาเอลไม่ทันได้ตั้งตัว ท้ายทอยถูกโจมตีอย่างหนัก

เขาจับแขนเสื้อของคุณท่านโกแน่น ในสายตาเต็มไปด้วยการข่มขู่และยากที่จะเชื่อ กระทั่งสลบไปแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือ“ต้องขออภัยจริงๆ” คุณท่านโกดึงแขนเสื้อของตนเองออกจากมือของราฟาเอล ในสายตาฉายแววลำบากใจก่อนที่จะยืดตัวขึ้น สูดหายใจเข้ามองบอดี้การ์ดสองนายข้างๆ ที่ยกปืนขึ้นอย่างสั่นเทาพร้อมกล่าว “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคน พวกแกสองคนไปเถอะ”เหมือนกับว่าไม่เชื่อคำพูดของท่านโก บอดี้การ์ดสองนายสบตากัน เมื่อเห็นว่าคุณท่านโกไม่คิดจะฆ่าเขาจริงๆ จึงรีบทิ้งปืนในมือพร้อมวิ่งออกไปข้างนอกบ้านพักตากอากาศอย่างทุลักทุเลเหล่าพยาบาลในห้องทดลองจ้องมองคุณท่านโก ร่างกายสั่นเทาราวกับตะแกรง แต่ต่อให้บนใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความผวา แต่ก็ยังเฝ้าอยู่ข้างกายเมี๋ยวชุ่ยเช่นเดิม“แก แกคิดจะทำอะไร? ฉันขอเตือนไว้ก่อน หากแกกล้าลงมือกับเรา เฮียไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่!”คุณหมอที่รักษาเมี๋ยวชุ่ยถือมีดผ่าตัดเอาไว้ในมือ กล่าวกับคุณท่านโกเมื่อได้ยินอย่างงั้น คุณท่านโกหัวเราะออกมา เขารู้อยู่แล้วว่าหากเขาแตะต้องเมี๋ยวชุ่ย หลี่ต๋าคางไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ ไม่อย่างงั้นเขาก็คงไม่เลือกลงมือในตอนที่หลี่ต๋าคางไม่อยู่หรอก

copy right hot novel pub