ขณะที่กำลังจะซุกหัวไปที่ไหล่ของหลี่ฝาง ฉินวี่เฟยก็มองเห็นพนักงานที่อยู่รอบๆ จนหูกลายเป็นสีชมพู

หลี่ฝางมองท่าทีเขินอายของเธอ ในร่างกายก็ลุกเป็นไฟ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสถานการณ์ไม่เอื้ออำนวย เขาคงจะจัดการเธอไปแล้ว

หลี่ฝางกลืนน้ำลายอย่างแรง และเอียงคอไปพูดที่ข้างหูของฉินวี่เฟยพลางยิ้ม “เมียจ๋า ท่าทีของเธอแบบนี้ช่างน่ารักซะจริง”

คำเรียกว่าเมียคำเดียวเอาฉินวี่เฟยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลย ทำได้แค่เอาหน้าซุกที่หน้าอกของหลี่ฝางอย่างแน่น พลางฟังเสียงหัวใจของหลี่ฝางเต้นอย่างแรง จู่ๆ ฉินวี่เฟยก็มีความคิดเห็นแก่ตัวเกิดขึ้น

เธออยากจะอยู่กับหลี่ฝางมากจริงๆ แม้แต่ฝันก็ยังฝันว่าได้เป็นเจ้าสาวของหลี่ฝาง เธอกัดฟัน และใช้ความกล้าพูดความต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจออกมาเสียงเบา “พวกเราแต่งงานกันเถอะ”

“ห้ะ? เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ? เธอจะอะไรกับฉันนะ?” คำพูดประโยคนี้ของฉินวี่เฟยทั้งเบาทั้งอ่อนอย่างช่วยไม่ได้ หลี่ฝางจึงได้ยินแค่สองคำแรก จึงทำได้แค่ถามย้ำอีกครั้ง

หลังจากที่สบตาหลี่ฝางที่ราวกับดวงดาวแล้ว ฉินวี่เฟยก็ทำปากมุบมิบ กลับไม่มีความกล้าพูดประโยคเมื่อกี้อีกครั้งแล้ว

เธอกัดริมฝีปาก และส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้พูดอะไร พวกเรารีบไปเถอะ”

ต่อมาก็ขดตัวในอ้อมแขนของหลี่ฝางอีกครั้ง ฉินวี่เฟยพยายามระงับความต้องการภายในใจตัวเองลง

หลี่ฝางเห็นว่าเธอไม่ยินดีจะพูด ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้เขาคิดแค่ว่าต้องรีบพาฉินวี่เฟยไปหาหมอตรวจร่างกาย หลังจากพูดอืม ก็ยิ่งรีบเพิ่มฝีเท้าก้าวเดิน

ขณะเดียวกันหยางฉงที่กำลังนั่งอาบแดดอยู่ตรงม้านั่งในสวนโรงพยาบาล และมีไท่ซางยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

“ไท่ซาง นายว่าตอนแรกที่ฉันเลือกจะมาหาพี่หลี่ฝางที่เมืองตงไห่เป็นฉันที่เลือกผิดไปใช่มั้ย?” หยางฉงมองแสงเงาสะท้อนบนผิวแม่น้ำที่อยู่ห่างออกไป พลางพูดงึมงำ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าไท่ซางหูดี เกรงว่าจะไม่ได้ยินคำพูดของหยางฉง คำถามนี้ทำให้เขาลำบากใจจริงๆ ตอนแรกเขาก็ไม่รู้จะตอบหยางฉงยังไงดี

“ที่จริงฉันก็รู้ตั้งนานแล้วว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้ แต่แค่ฉันไม่อยากยอมแพ้เท่านั้นเอง เมื่อกี้ฉันเห็นสายตาที่หลี่ฝางมองพี่วี่เฟย ก็ยิ่งรู้ได้เลยว่าตัวเองแพ้แล้ว พูดตามตรง ฉันไม่อยากยอมรับเลย ฉันชอบพี่หลี่ฝางชอบมากจริงๆ แต่ว่าฉันก็ไม่อยากจะไปทำลายความสัมพันธ์ของพี่เขากับพี่วี่เฟยจริงๆ ไท่ซาง นายว่าฉันควรทำยังไงดี?”

ที่จริงหยางฉงไม่ได้ต้องการจะฟังคำตอบจากปากไท่ซางจริงๆ เธอแค่อยากหาคนระบายเท่านั้น ไท่ซางไม่ได้ตอบคำถามเธอ เธอจึงเริ่มพูดด้วยตัวเองอย่างช้าๆ

ไท่ซางมองหยางฉงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเดินขึ้นหน้าไป นั่งลงข้างเธอ

“เธอก็รู้ว่าคนอย่างฉันมันเป็นพวกคนเจ้าชู้ ผู้หญิงที่เคยนอนด้วยมีมานับไม่ถ้วน ถ้าหากฉันเป็นหลี่ฝางละก็ งั้นฉันคงขอพวกเธอแต่งงานและเอาเข้าบ้านมาด้วยทั้งคู่ ถึงยังไงกอดซ้ายคนขวาคนก็เป็นความใฝ่ฝันของผู้ชายทุกคน”

"แน่นอนว่า มันก็ต้องดูว่าเธอกับฉินวี่เฟยจะยินดีอมทำแบบนั้นมั้ย ถ้าหากต่างยินดี งั้นระหว่างพวกเธอสามคนก็จะไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่างตอนนี้เธอกับฉินวี่เฟยก็สนิทกันราวกับพี่น้องแท้ๆ ถ้าหากอยู่กับหลี่ฝางทั้งคู่ ก็คงไม่น่ามีปัญหาอะไรหรอกมั้ง"

ถึงแม้ว่าประโยคนี้จะหน้าไม่อายเอามากๆ แต่ไท่ซางกลับพูดมาจากใจ หลายเดือนที่ผ่านมามองดูฉินวี่เฟยกับหยางฉงผู้หญิงสองคนจากเป็นคนแปลกหน้าจนค่อยๆ สนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้ หลายครั้งที่เขาคิดว่าฉินวี่เฟยกับหยางฉงนั้นยอมรับการมีอยู่ของกันและกันได้แล้ว

หยางฉงถูกคำพูดประโยคนี้ของไท่ซางทำให้ช็อกไป และจ้องของอย่างอึ้งๆ อ้าปากเหวอ จนชะงักไปครึ่งวันพูดอะไรไม่ออก

“นายไม่คิดว่าการที่ผู้หญิงสองคนใช้สามีร่วมกันเป็นเรื่องที่น่าขยะแขยงเหรอ?” คิดอยู่ค่อนวัน หยางฉงก็ถามคำถามนี้ออกมา

ไท่ซางขมวดคิ้วเล็กน้อย และยักไหล่พลางพูด “มีอะไรให้น่าขยะแขยงกัน นี่มันเรื่องของพวกเธอ ถ้าหากพวกเธอรับได้ ทำไมต้องไปสนใจสายตาคนอื่น?”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ หยางฉงก็เงียบลงอีกครั้ง ไท่ซางมองสีหน้าลังเลของเธอ และก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แค่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนหยางฉง

“ที่จริงฉันก็เคยคิดถึงวิธีนี้ แต่แค่กลัวว่าพี่วี่เฟยจะรับไม่ได้ ฉันรู้สึกว่าพี่เขาเป็นผู้หญิงหัวโบราณคนนึง และผู้หญิงทุกคนก็หวังว่าคนที่ตัวเองรักนั้นจะเป็นแค่ของตนเพียงคนเดียว ดังนั้นฉันจึงคิดว่าวิธีนี้ จะต้องไม่โอเคแน่เลย”

ครุ่นคิดอยู่นาน หยางฉงก็พูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย เธอเคยคิดจริงๆ ว่าจะแต่งงานกับหลี่ฝางพร้อมกับฉินวี่เฟย แต่แค่ความคิดนี้มีเพียงแค่ชั่วครู่

เพราะว่าตามธรรมเนียมของประเทศจีน นั้นหนึ่งสามีหนึ่งภรรยา วิธีการแบบนี้ทำให้คนรับไม่ได้เล็กน้อยจริงๆ ดังนั้นหยางฉงจึงไม่ได้คิดถึงทางนั้น

“เธอยังไม่ได้ถามถึงความคิดของฉินวี่เฟย และเธอจะรู้ความคิดของหล่อนได้ยังไง แต่ว่านี่มันก็เป็นแค่ข้อเสนอแนะของฉันเท่านั้น เธอจะรับหรือไม่รับก็ต้องดูเธอแล้ว เอาล่ะ เธออยู่ข้างนอกมานานแล้ว กลับเข้าไปเถอะ”ไท่ซางไม่อยากจะไปแสดงความคิดเห็นถึงความรู้สึกของคนอื่นมากนัก จึงลุกขึ้นปัดฝุ่นบนร่างตัวเอง และบิดขี้เกียจพลางพูดหยางฉงพยักหน้า และค่อยๆ เดินตามหลังไท่ซางไปทางห้องพักผู้ป่วย ระหว่างทางเธอคิดถึงแต่คำพูดของไท่ซางเมื่อกี้นี้ และก็บังเอิญพบกับหลี่ฝาง ฉินวี่เฟยทั้งสองคนอย่างไม่รู้ตัววินาทีที่เห็นฉินวี่เฟยถูกหลี่ฝางอุ้ม หยางฉงก็ชะงักเล็กน้อย และฉินวี่เฟยก็คิดไม่ถึงว่าจะมาบังเอิญเจอหยางฉงแบบนี้ หลังจากชะงักอยู่ครู่ก็ดิ้นจะลงจากอ้อมแขนของหลี่ฝาง“อย่าขยับ เธอบาดเจ็บอยู่นะ” ถึงแม้หลี่ฝางจะรู้สึกว่าแบบนี้มันผิดต่อหยางฉง แต่มือก็ยังไม่ปล่อย ยังคงอุ้มฉินวี่เฟยไว้แน่น ไม่ให้เธอดิ้นหลุดไป“นายรีบปล่อยฉันลง ฉันไม่เป็นไร” ฉินวี่เฟยมองหยางฉง ในใจก็ไม่สบอารมณ์มากๆ ไม่สนใจคำห้ามของหลี่ฝาง จะลงพื้นให้ได้

copy right hot novel pub