“ทั้งหมดฉันเป็นคนทำเอง วี่เฟย ขอโทษนะ เป็นฉันที่ทำเธอบาดเจ็บ” ถึงแม้ว่าหมอกับหยางฉงไม่รู้ว่าฉินวี่เฟยได้รับบาดเจ็บได้ยังไง แต่หลี่ฝางที่เป็นคนทำนั้นรู้ดี

เขามองไปที่ฉินวี่เฟยที่มีฝีเท้าเบาๆ อย่างโทษตัวเอง ถ้าหากเมื่อกี้เขาไม่ได้ทางรุนแรง แบบนั้นฉินวี่เฟยก็คงไม่ต้องใช้ร่างกายมาปกป้องตัวเองเอาไว้

“พี่หลี่ฝาง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? อาการบาดเจ็บของพี่วี่เฟยเกี่ยวอะไรกับพี่?” หยางฉงมองหลี่ฝางอย่างอึดอัด เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าหลี่ฝางพูดหมายความว่าไง อะไรที่เรียกว่าเขาทำให้ฉินวี่เฟยได้รับบาดเจ็บ?

“นี่ ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เอายามาทาหน่อยก็โอเคแล้ว พวกเธอไม่ต้องตกใจไป ฉันเหนื่อยนิดหน่อย อยากกลับห้องไปพักผ่อนแล้ว”

เห็นได้ชัดว่าฉินวี่เฟยไม่อยากให้หยางฉงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จึงตัดบทปัญหาของหยางฉงจบไปและเดินไปทางห้องพักผู้ป่วย

หลี่ฝางรู้ว่าฉินวี่เฟยไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่โต ดังนั้นจึงเลือกที่จะปิดบังสาเหตุที่ตนเองได้รับบาดเจ็บเอาไว้

“วี่เฟย ฉัน……” หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยที่นอนอยู่บนเตียง ยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่กลับถูกสายตาของเธอหยุดเอาไว้

“หลี่ฝาง ฉันอยากจะคุยกับหยางฉงเป็นการส่วนตัว นายออกไปก่อนได้มั้ย?” ฉินวี่เฟยมองหลี่ฝางที่โดนขัด และพูดโดยใช้น้ำเสียงสั่งการ

อยู่กับฉินวี่เฟยมาตั้งนาน หลี่ฝางก็รู้จักตัวเธอคนนี้ดี ในตอนนี้ถึงแม้เขาจะไม่ออกไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงทำได้แค่มองฉินวี่เฟยกับหยางฉงอย่างหมดหนทาง และค่อยออกจากห้องพักผู้ป่วยไปเงียบๆ

“พี่วี่เฟย พี่อยากพูดอะไรกับฉันเหรอ?” หยางฉงนั่งลงตรงหัวเตียงของฉินวี่เฟย และถามอย่างไม่เข้าใจ

“เมื่อกี้ร้องไห้ใช่มั้ย ฉันเห็นดวงตาของเธอแดง” ฉินวี่เฟยไม่ได้คุยกับหยางฉงทันที และเช็ดน้ำตาที่หางตาเธออย่างอ่อนโยน น้ำเสียงมีความเป็นห่วงเล็กน้อย

เมื่อกี้ตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องตรวจ ที่จริงเธอเห็นว่าหยางฉงมือไม้ลนลานเช็ดน้ำตา แต่แค่ตอนนั้นไม่สะดวกที่จะถาม

ที่จริงหยางฉงเธอได้หยุดร้องแล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินคำนี้เธอก็รู้สึกแสบจมูก น้ำตาเม็ดใหญ่ๆ ไหลลงมาอีกครั้ง

เมื่อกี้ต่อหน้าหลี่ฝางเธอไม่ได้น้อยใจแบบนี้ แต่เพราะคำพูดของฉินวี่เฟยทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเลย

ฉินวี่เฟยกอดหยางฉงที่ร้องไห้ ค่อยๆ ตบหลังเธอเบาๆ ช่วยโอ๋เธอ ฉินวี่เฟยเดาออกนานแล้วว่าหลี่ฝางจะพูดอะไรกับหยางฉง แต่นี้ก็ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เธอต้องการ

ตอนที่หลี่ฝางของเธอแต่งงาน ก็จริงที่ฉินวี่เฟยมีความรู้สึกว่าไม่อยากสนใจเรื่องทั้งหมดและแต่งกับหลี่ฝาง

แต่ว่าช่องว่างระหว่างตรวจร่างกายทำให้เธอได้ใจเย็นลง เหตุผลของเธอบอกเธอว่าไม่สามารถทำอย่างนั้นได้

“เสี่ยวฉง ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกกับหลี่ฝาง ฉันจะไม่คบกับเขา พวกเธอครอบครัวสามคนต้องอยู่กันอย่างมีความสุขนะ”

คำพูดของฉินวี่เฟยทำเอาหยางฉงลืมร้องไห้ หางตามีหยดน้ำตาอยู่ พลางมองฉินวี่เฟยอย่างอึ้งๆ ไม่กล้าจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“พี่พูดอะไรเหนี่ย！ทำไมต้องเลิกกับพี่หลี่ฝางด้วย ถ้าหากเป็นเพราะฉันกับผิงอันละก็ งั้นรอให้ผิงอันร่างกายกลับมาคงที่แล้วหลังจากนั้นฉันจะพาเขากลับเมืองจินซาน”

หลังจากที่รู้ข่าวว่าฉินวี่เฟยจะเลิกกับหลี่ฝาง ในใจของหยางฉงไม่มีความดีใจเลยสักนิด แถมยังรู้สึกโมโหสุดๆ

“ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเธอหรอก มันเป็นปัญหาของฉันเอง ฉันให้ตัวเองเห็นแก่ตัวแบบนั้นไม่ได้ ไม่มีทางที่จะเอาพ่อของเสี่ยวผิงอันมาเป็นของตัวเองได้”

เมื่อเห็นหยางฉงโมโห ฉินวี่เฟยก็ถอนหายใจเบาๆ หลายเดือนที่ผ่านมาเธอก็เอาแต่คิดถึงปัญหาของหลี่ฝาง เอาแต่ลังเลว่าตัวเองจะเห็นแก่ตัวหน่อย หรือใจกว้างหน่อยดี

ปัญหานี้เธอคิดอยู่ตั้งนานก็ไม่ได้ตำตอบ สุดท้ายเมื่อครู่ตอนที่ฉินวี่เฟยตรวจร่างกายเธอก็ได้ตัดสินใจแล้ว

“พี่พูดอะไร ฉันกับเสี่ยวผิงอันไม่เกี่ยว ถึงแม้พี่หลี่ฝางจะไม่ขอฉันแต่งงาน ฉันก็เชื่อนะว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีคนนึง พี่วี่เฟย ฉันมองออกนะว่าพี่หลี่ฝางเขารักพี่มากจริงๆ เมื่อกี้เขาก็พูดกับฉันแล้ว เขาบอกว่าระหว่างพวกเราเขาเลือกพี่ ดังนั้นพี่ก็คบกับเขาให้ดีๆ นะ ฉันยินดีกับพวกพี่ด้วยจากใจจริงๆ นะ”

เมื่อได้ยินหยางฉงพูด ฉินวี่เฟยก็หัวเราะขึ้นอย่างอดไม่ได้ ทั้งสองที่จริงแล้วเป็นศัตรูหัวใจกันแท้ๆ แต่จากที่ผ่านช่วงเวลามาด้วยกันระยะนึง ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ต่างคนต่างยอมถอย อยากจะสนับสนุนอีกฝ่ายให้มีความสุข

เรื่องแปลกที่สุดบนโลกนี้ก็คงจะเป็นพวกเธอสองคนนี้แล้วแหละ

“ยังจะมาหัวเราะอีก！ฉันจริงจังนะ พี่ต้องอยู่กับพี่หลี่ฝางดีๆ ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้ฉันจะไม่ให้เสี่ยงผิงอันเรียกที่ว่าแม่บุญธรรมเลย”

มองไปที่ใบหน้ายิ้มแย้มของฉินวี่เฟย หยางฉงก็ทั้งโมโหทั้งเอือม ตบไปที่ไหล่ของฉินวี่เฟยอย่างไม่ค่อยพอใจ และเอาลูกชายของตนมาขู่ฉินวี่เฟย

เมื่อได้ยินเธอพูดว่าจะไม่ให้ตนเป็นแม่บุญธรรมของเสี่ยวผิงอัน แน่นอนว่าฉินวี่เฟยไม่ยอม จ้องหยางฉง “กล้าเหรอ！ตำแหน่งแม่บุญธรรมของเสี่ยวผิงอันเป็นฉันจองไว้แล้ว ถ้าเธอกล้าให้ลูกบุญธรรมของฉันปฏิเสธฉัน คอยดูว่าฉันจะตีเธอมั้ย”หยางฉงไม่กลัวฉินวี่เฟยขู่ และหึเสียงเบา “ฉันไม่กลัวพี่ตีหรอก ถึงยังไงพี่ก็เลิกกับพี่หลี่ฝางไม่ได้ พี่ต้องคบกับเขาให้ดีๆ นะ ไม่งั้นพี่จะรู้สึกผิดกับการยอมถอยของฉัน”“เป็นผู้หญิงโง่จริงๆ เลย ฉันจะพูดกับเธอยังไงดีนะ” เมื่อเห็นท่าทีที่ดื้อรั้นของหยางฉง ฉินวี่เฟยก็ถอนหายใจอย่างเอือมๆ “คงจะให้พวกเราสองคนแต่งงานกับพี่หลี่ฝางไม่ได้หรอก พี่วี่เฟยพี่ต้องยอมรับไม่ได้แน่ที่จะต้องแบ่งสามีตัวเองกับผู้หญิงอีกคน ดังนั้น ไม่ต้องสนใจฉันกับเสี่ยวผิงอัน พวกเราอยู่กันเองดีๆ ได้”หยางฉงแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อฉินวี่เฟยได้ยินเธอพูดว่าทั้งสองคนแต่งงานกับหลี่ฝาง ทันใดนั้นตาก็เป็นประกาย“ใช่แล้ว ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้นะ！พวกเราทั้งคู่สามารถแต่งงานกับหลี่ฝางได้นี่！” ฉินวี่เฟยตบหัวตัวเองอย่างแรง พลางพูดด้วยอารมณ์ไม่สงบเล็กน้อย“พี่พูดอะไร? ！” หยางฉงเกือบจะกัดลิ้นตัวเองเพราะคำพูดของฉินวี่เฟย พลางมองเธอด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

copy right hot novel pub