นิคนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ฉันเอ่ยขอ

“ฉันรู้ว่ามันดีกับนาย ดีที่สุด” ฉันร้องไห้เอาดื้อๆ “นายมีทุกอย่างที่นั่น แต่ฉันไม่มีอะไรเลย ฉันมีแต่นาย และฉันต้องทิ้งทุกอย่างของฉันไว้ที่นี่”

“วิค...”

“จริงอยู่มันฟังดูเหมือนเทียบกันไม่ได้ อนาคตที่ยิ่งใหญ่ของนายกับอนาคตที่ฉันยังไม่ได้คิดเอาไว้ แต่ฉันไม่อยากไปไกลขนาดนั้น และฉันก็ไม่อยากเสียนายไป”

ในตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึกอยากไปรัสเซียเลย ทุกอย่างที่ได้ยินจากนิคมันประดังเข้ามาหาฉันจนรับไม่ทัน

ฉันไม่ใช่คนที่ชอบการผจญภัยแบบนั้น ฉันเกิดที่นี่ แล้วก็ไม่เคยคิดจะไปไหน ที่จริงชาวคาเนเดียนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น พ่อแม่ของฉันเกิดที่นี่ ปู่ย่าตายายของฉันเกิดที่นี่ ตายที่นี่

“คำถามนั่นยากมาก” นิคลำบากใจกับคำขอของฉัน “มันเป็นความฝันของฉัน ของพ่อแม่ ของทุกคนที่รักฉัน ไปให้ไกลและสูงที่สุดบนเส้นทางสายนี้”

แต่ลองนึกถึงความเป็นจริงสิ ฉันแค่เป็นแฟนของนิค เรายังเป็นแค่วัยรุ่น เพิ่งเริ่มคบกัน แล้วจะให้ฉันตัดสินใจเรื่องใหญ่แบบนี้ได้งั้นเหรอ ?

ที่รัสเซียฉันคงใช้เวลาหลายปีกว่าจะพูดภาษานั้นได้ จะให้ไปเรียนต่อปริญญาโทเหรอ ? ไม่มีโปรแกรมภาษาอังกฤษให้ฉันเรียนหรอก จะให้เรียนภาษาก่อนแล้วค่อยเรียนต่อหรือหางานทำเหรอ ? แต่มันจะต้องใช้เวลากี่ปี

ที่สำคัญระหว่างนั้นฉันจะทำอะไร หางานทำก็คงไม่มีสิทธิ์ ฉันต้องว่างและเบื่อตัวเองจนเสียสติแน่

และในเมื่อฉันไม่มีอะไรที่จะทำที่นั่นได้ มันก็เหมือนว่าฉันตามนิกิต้าแจจนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองหรือมีคุณค่าในตัวเองอีกต่อไป อีกอย่าง...นิคจะรักฉันไปอีกนานแค่ไหน เขาพร้อมจะประคับประคองฉันขนาดนั้นจริงๆ เหรอ

เราเพิ่งเริ่มคบกันได้ไม่กี่สัปดาห์...

ทำไมถึงต้องมีเรื่องแบบนี้ด้วย ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งจะได้เริ่มรักนาย

“วิคกี้เธอรู้ไหม เพื่อความฝันของฉันฉันพร้อมทำทุกอย่าง ฉันรู้ว่าเธอรักเปียโนเหมือนฉัน มันจะดีมากถ้าฉันเห็นเธออยู่เคียงข้างฉันในวันที่ฉันสำเร็จทุกอย่างแล้ว”

ทำไมนะ ทั้งที่ฟังออกจะน่าผิดหวังแต่คำพูดของนิคสวยงามเหลือเกิน เหมือนเพลงเปียโนชั้นเยี่ยมที่ยังเล่นไปไม่ถึงตอนจบ

เพลงคลาสสิคหลายเพลงก็เป็นแบบนั้น มันถูกเขียนไว้ค้างๆ คาๆ

ทว่านิคให้คำมั่นกับฉัน มือใหญ่อบอุ่นกระชับกอดร่างฉัน “แต่วันนี้ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เรายังเป็นแฟนกัน ฉันยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงนะวิคกี้”

ฉันนิ่ง

ฉันควรทำอย่างไรดี คิดไม่ออกเลย

ในความสับสนและมึนงงนิคกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ริมฝีปากที่ฉันคุ้นเคยก้มจูบฉัน...ราวจะปัดเป่าความกังวลและทำให้ฉันลืมทุกอย่าง

...จะต้องแคร์วันข้างหน้าทำไม …

แต่ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังเด็ก และเมื่อมองไปข้างหน้าถนนก็ดูยาวจนเหมือนไร้ปลายทาง

นิคถอนริมฝีปาก นิ่งมองฉัน

บางทีมันอาจจะง่ายกว่าหาก...

“นิค เราเลิกกันไหม” ฉันถามออกไป ถึงจะเหมือนแทงมีดเสียบหัวใจตัวเอง

นิคอึ้ง ช็อคไปเลย

“ฉันไม่เคยอยากเลิกกับเธอ” นิคพูดอย่างผิดหวัง เหมือนใจแตกสลายอยู่ในอก “แต่ถ้าเป็นความต้องการของเธอ...copy right hot novel pub