ตอนที่ 104 เจ้ามีอะไรปิดบังข้า

“ข้าไม่ค่อยสบาย ขอตัวไปพักก่อน พวกท่านกินกันตามสบายนะ”

หลินหมื้นชิงมองไปที่เซียวชี่จือ สีหน้าของนางเย็นชามาก พูดจบก็ลุกเดินออกไปทันที

เซียวชี่จือก็มองไปที่นางอย่างเย็นชา แต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการรั้งนางไว้

“คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ไม่สบายได้ล่ะ ต้องไปตามหมอไหม?”

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องอาหารแล้ว เสี่ยวซิ้วเดินตามหลินหมื้นชิงมา แล้วก็รีบมองมาที่นางอย่างร้อนใจ

“ข้าไม่เป็นอะไร ข้าไม่ได้ไม่สบาย แค่เห็นหน้าใครบางคนแล้วก็หมั่นไส้ ไม่มีอารมณ์กินต่อเท่านั้น”

หลินหมื้นชิงพอนึกถึงคำพูดที่เซียวชี่จือชมหลินไอ้ชิว นางก็ไม่พอใจมาก

ถึงแม้พวกเขาสองคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวต่อไป แต่ว่าเซียวชี่จือยังกล้าที่ชมหลินไอ้ชิวว่าสวยต่อหน้านาง เขาไม่ได้เห็นพระชายาอย่างนางอยู่ในสายตาเลย

“เสี่ยวซิ้วเองก็ไม่ชอบ ตอนที่คุณหนูยังอยู่ที่นี่ ก็ถูกคนรังแกมามากพอแล้ว วันนี้ที่จริงเสี่ยวซิ้วไม่อยากมาเลยด้วยซ้ำ”

นางเหมือนกับหลินหมื้นชิง ที่จวนเสนาบดีนี่ เสี่ยวซิ้วมีแต่ความรู้สึกกลัว ถึงแม้นางจะโตที่นี่ แต่ว่าก็มักจะถูกคนด่าว่าทุบตีเสมอ นางเป็นคนขี้กลัว ตอนนี้มันทำให้เป็นปมในใจไปแล้ว

“หลังจากที่กลับจวนอ๋อง ข้าจะไม่พาเจ้ามาที่นี่อีก”

หลินหมื้นชิงจ้องไปด้านหน้า น้ำเสียงของนางเย็นชามาก

ตอนนี้นางรู้สึกว่าตัวนางเองพลาดมาก นางไม่ควรให้โอกาสหลินไอ้ชิวเข้าใกล้เซียวชี่จือเลย ตอนนี้กลายเป็นว่านางเอาก้อนหินมาทุบใส่ขาตัวเองซะงั้น

หากเซียวชี่จือถูกใจหลินไอ้ชิวขึ้นมาจริง ๆ ถึงเวลานั้นพวกนางต้องมาอยู่ด้วยกัน นางก็จะต้องเห็นหน้าของหลินไอ้ชิวทุกวันเลย

กว่าจะได้ชีวิตที่สงบสุขมาไม่ใช่เรื่องง่าย หลินหมื้นชิงไม่อยากสาวความยืดกับหลินไอ้ชิวอีกแล้ว

หลินหมื้นชิงมาถึงเรือนนอนของพี่ใหญ่ของนางอย่างหลินหลิงเซียว พี่ใหญ่ของนางจากไปบ้านไปตอนวันที่นางแต่งงาน นางรู้ดี ในจวนเสนาบดีที่กว้างใหญ่ขนาดนี้ นอกจากพี่ใหญ่แล้ว นางแทบจะไม่มีอะไรให้นึกถึงเลย

ตอนนี้แม้แต่พี่ใหญ่ของนางก็ไม่อยู่แล้ว นางรู้สึกเงามาก หลินหมื้นชิงไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนมีหลายความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะกลับมาเมื่อไหร่ พี่ใหญ่ไปแล้ว ข้าไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรไว้ให้เขาเลย”

หลินหมื้นชิงมองไปในเรือนที่มีดอกไม้เต็มไปหมด นางรู้สึกหดหู่มาก

“คุณชายใหญ่ไม่ค่อยอยู่ในจวน ไปทำการค้าที่ต่างแดน ไม่ค่อยกลับมา ก่อนหน้านี้ก็ปีหนึ่งกลับบ้านมาแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น”

เสี่ยวซิ้วรู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณชายใหญ่กับคุณหนูดี แต่ว่าคุณชายใหญ่ไม่ค่อยอยู่บ้าน หากต่อไปคุณหนูคิดถึงญาติสนิท ก็ไม่มีทางได้เจอเขาคุณหนูของนางน่าสงสารมาก ถึงแม้จะเกิดในจวนเสนาบดี เป็นคุณหนูสามของจวนเสนา แต่ว่านางยังเทียบกับบ่าวไพร่ในจวนไม่ได้เลยเรื่องนี้เคยได้ยินเสี่ยวซิ้วพูดถึงมาก่อน ตอนนี้พอได้ยินนางพูดมาอีก หลินหมื้นชิงก็รู้สึกผิดหวังมาก“ครั้งหน้าหากพี่ใหญ่กลับมา ข้าจะต้องไปส่งเขาแน่นอน”

copy right hot novel pub