มู่หลานพาร์ท

“ที่นี้?ที่ไหน ทำไมถึงมืดแบบนี้”ผมมองไปรอบๆทุกด้านมีเพียงแค่ความมืดมันมืดมาก มากเสียจนน่ากลัวสิ่งที่พอจำได้มีแค่แหวนสองวงที่ปรากฏขึ้นหลังยากนั้นผมจำอะไรไม่ได้อีกเลย

“พี่มู่กลับมาหาหนูนะ”

“มู่กลับมาเถอะหลานน้า”เสียงนี้มันเสียงคุณน้ากับเหมยนิ!!

“คุณน้า!อาเหมย!อยู่ไหนกันครับ!”ผมได้แต่ร้องเรียกตอบกลับเสียงที่มาจากที่แสนไกลในความมืดแต่ไม่ว่าจะร้องเรียกแค่ไหน กลับได้ยินเพียงเสียงตอบกลับด้วยคำเดิมๆจนเวลาผ่านไป ผมได้แต่เดินตามเสียงมาในความมืดก็ต้องหยุดลง ในความมืดสะท้อนภาพของเด็กน้อยและคุณน้ากำลังกอดศพของใครสักคนอยู่ เสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยรอยเลือดคราบน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาเป็นสายมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาในใจ ก่อนที่ภาพจะบรรยายต่อเนื่องมาจนถึงพิธีทำศพและชีวิตหลังจากนั้นแม้เงินและของที่ผมสร้างไว้มันจะมีมากพอสำหรับคุณน้าและเหมย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันกลับยังคงอยู่เท่าเดิมอยู่ที่เดิมแม้ว่าจะลำบากจนขาดใจคุณน้ากับเหมยก็ไม่เคยหยิบใช้เลยแม้แต่น้อย. ใบหน้าของเหมยที่เดินผ่านห้องที่ผมนอนซ้ำๆน้ำตาที่ไหลลงไม่หยุดมันยิ่งทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่าเอามีดมาแทง

ผมได้แต่มองดูสิ่งนั้นซ้ำๆแล้วหันกลับมาคิดกับตัวเองในขณะที่ผมมีความสุขในขณะที่ผมสบายคนที่ผมรักที่ดูแลผมมาตลอด28ปีต้องลำบากแค่ไหน ผมมันแย่ผมมันเห็นแก่ตัว

“มะม๊าไม่แย่หรอกครับ”

“ใช่ๆมะม๊าไม่แย่ๆอย่าโทษตัวเองนะ”

เสียงประหลาดดังขึ้นจากความมืดก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีแดงสลับดำและเด็กสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหรูสีขาว ดวงตาผมและทุกอย่างของทั้งสองเป็นสีขาวเผือกทั้งหน้าตาที่เหมือนกัน

“มะม๊ายินดีต้อนรับกลับ”

“ยินดีต้อนรับ”

“พวกเธอเป็นใคร แล้วมาที่นี้ได้ยังไงที่นี้ที่ไหนทำไมถึง”

“ถามเยอะแบบนั้นเร็นตอบไม่ทันหรอก เนอะรัน”

“ใช่ ใจเย็นสิครับพวกผมไม่หนีมะม๊าไปไหนหรอก”

“เร็น?รัน?”

“ครับมะม๊า/ครับบ”

“หรือว่าจะเป็นลูกงูขาว!!ตาเร็นตารัน”ผมได้แต่ยืนอึ่งไปพักนึงก่อนที่จะโดนฉุดกลับมาเพราะเด็กสอนคนตรงหน้าเดินมากอดผมแน่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

“มะม๊าเร็นกับรันจะตอบทุกคำถามที่มะม๊าต้องการแต่มีข้อแม้อยู่อย่างนึงมะม๊าห้ามโต้แย้งหรือขัดต่อคำสัญญาแต่อย่างใด ไม่อย่างนั้นมะม๊าจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี้”

กลับมาอีกด้านนึงหลังจากที่อินสลบไป

ป๊าคริสพาร์ท

ตั้งแต่อ้วนสลบไปก็ผ่านมาชั่วโมงนึงแล้วตอนนี้ผมกำลังพาอ้วนไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพราะหากยังมัวรีรออะไรอีกมันจะไม่เป็นผลดีต่ออ้วนเลย

แต่แล้วทุกอย่างกลับแปลกไปเมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอหลากหลายคนพากันตรวจแต่กลับไม่พบอะไรเลย อีกทั้งยังปกติแข็งแรงทุกอย่าง

“คุณคริสเดี๋ยวกันต์จะกลับไปนำชุดกับของส่วนตัวมาให้นะครับ”เป็นเฟยที่พูดขึ้นขัดขั้นช่วงเวลาแสนมืดมนภายในห้องvip

“อืม”ผมเพียงตอบไปแค่นั้นเพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคืออ้วนเท่านั้น

“อืออ”แต่แล้วเสียงบนเตียงที่เงียบสงัดอยู่กลับกำลังค่อยๆลืมมาดูสิ่งรอบข้าง

“อ้วน!”ด้วยความดีใจรีบพุ่งตัวไปกอดรัดร่างนั้นไว้แน่น

“ป๊า..”แต่เพียงเสียงนั้นดังขึ้นผมก็ต้องรีบถอดถอนกอดมาจ้องที่ใบหน้าของอ้วนทันที หยาดน้ำตาสีใสไหลรินลงตามแก้มอีกทั้งยังม่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด

“อ้วน..เป็นอะไรครับ..เจ็บตรงไหน..ร้องไห้ทำไมครับ”

“ฮึก..ฮือออ..ไม่ใช่..ฮืออ”

“ไม่ใช่อะไรครับอ้วน..ไหนหยุดร้องแล้วพูดกันดีๆนะ”

“ฮึก..อินเอง..ไม่ใช่พี่มฺู่..ฮืออ”

“....”

“ฮืออ..copy right hot novel pub