มู่หลานพาร์ท
“ที่นี้?ที่ไหน ทำไมถึงมืดแบบนี้”ผมมองไปรอบๆทุกด้านมีเพียงแค่ความมืดมันมืดมาก มากเสียจนน่ากลัวสิ่งที่พอจำได้มีแค่แหวนสองวงที่ปรากฏขึ้นหลังยากนั้นผมจำอะไรไม่ได้อีกเลย
“พี่มู่กลับมาหาหนูนะ”
“มู่กลับมาเถอะหลานน้า”เสียงนี้มันเสียงคุณน้ากับเหมยนิ!!
“คุณน้า!อาเหมย!อยู่ไหนกันครับ!”ผมได้แต่ร้องเรียกตอบกลับเสียงที่มาจากที่แสนไกลในความมืดแต่ไม่ว่าจะร้องเรียกแค่ไหน กลับได้ยินเพียงเสียงตอบกลับด้วยคำเดิมๆจนเวลาผ่านไป ผมได้แต่เดินตามเสียงมาในความมืดก็ต้องหยุดลง ในความมืดสะท้อนภาพของเด็กน้อยและคุณน้ากำลังกอดศพของใครสักคนอยู่ เสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยรอยเลือดคราบน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาเป็นสายมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาในใจ ก่อนที่ภาพจะบรรยายต่อเนื่องมาจนถึงพิธีทำศพและชีวิตหลังจากนั้นแม้เงินและของที่ผมสร้างไว้มันจะมีมากพอสำหรับคุณน้าและเหมย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมามันกลับยังคงอยู่เท่าเดิมอยู่ที่เดิมแม้ว่าจะลำบากจนขาดใจคุณน้ากับเหมยก็ไม่เคยหยิบใช้เลยแม้แต่น้อย. ใบหน้าของเหมยที่เดินผ่านห้องที่ผมนอนซ้ำๆน้ำตาที่ไหลลงไม่หยุดมันยิ่งทำให้ผมเจ็บยิ่งกว่าเอามีดมาแทง
ผมได้แต่มองดูสิ่งนั้นซ้ำๆแล้วหันกลับมาคิดกับตัวเองในขณะที่ผมมีความสุขในขณะที่ผมสบายคนที่ผมรักที่ดูแลผมมาตลอด28ปีต้องลำบากแค่ไหน ผมมันแย่ผมมันเห็นแก่ตัว
“มะม๊าไม่แย่หรอกครับ”
“ใช่ๆมะม๊าไม่แย่ๆอย่าโทษตัวเองนะ”
เสียงประหลาดดังขึ้นจากความมืดก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีแดงสลับดำและเด็กสองคนที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหรูสีขาว ดวงตาผมและทุกอย่างของทั้งสองเป็นสีขาวเผือกทั้งหน้าตาที่เหมือนกัน
“มะม๊ายินดีต้อนรับกลับ”
“ยินดีต้อนรับ”
“พวกเธอเป็นใคร แล้วมาที่นี้ได้ยังไงที่นี้ที่ไหนทำไมถึง”
“ถามเยอะแบบนั้นเร็นตอบไม่ทันหรอก เนอะรัน”
“ใช่ ใจเย็นสิครับพวกผมไม่หนีมะม๊าไปไหนหรอก”
“เร็น?รัน?”
“ครับมะม๊า/ครับบ”
“หรือว่าจะเป็นลูกงูขาว!!ตาเร็นตารัน”ผมได้แต่ยืนอึ่งไปพักนึงก่อนที่จะโดนฉุดกลับมาเพราะเด็กสอนคนตรงหน้าเดินมากอดผมแน่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“มะม๊าเร็นกับรันจะตอบทุกคำถามที่มะม๊าต้องการแต่มีข้อแม้อยู่อย่างนึงมะม๊าห้ามโต้แย้งหรือขัดต่อคำสัญญาแต่อย่างใด ไม่อย่างนั้นมะม๊าจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี้”
กลับมาอีกด้านนึงหลังจากที่อินสลบไป
ป๊าคริสพาร์ท
ตั้งแต่อ้วนสลบไปก็ผ่านมาชั่วโมงนึงแล้วตอนนี้ผมกำลังพาอ้วนไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด เพราะหากยังมัวรีรออะไรอีกมันจะไม่เป็นผลดีต่ออ้วนเลย
แต่แล้วทุกอย่างกลับแปลกไปเมื่อมาถึงโรงพยาบาลหมอหลากหลายคนพากันตรวจแต่กลับไม่พบอะไรเลย อีกทั้งยังปกติแข็งแรงทุกอย่าง
“คุณคริสเดี๋ยวกันต์จะกลับไปนำชุดกับของส่วนตัวมาให้นะครับ”เป็นเฟยที่พูดขึ้นขัดขั้นช่วงเวลาแสนมืดมนภายในห้องvip
“อืม”ผมเพียงตอบไปแค่นั้นเพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการคืออ้วนเท่านั้น
“อืออ”แต่แล้วเสียงบนเตียงที่เงียบสงัดอยู่กลับกำลังค่อยๆลืมมาดูสิ่งรอบข้าง
“อ้วน!”ด้วยความดีใจรีบพุ่งตัวไปกอดรัดร่างนั้นไว้แน่น
“ป๊า..”แต่เพียงเสียงนั้นดังขึ้นผมก็ต้องรีบถอดถอนกอดมาจ้องที่ใบหน้าของอ้วนทันที หยาดน้ำตาสีใสไหลรินลงตามแก้มอีกทั้งยังม่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด
“อ้วน..เป็นอะไรครับ..เจ็บตรงไหน..ร้องไห้ทำไมครับ”
“ฮึก..ฮือออ..ไม่ใช่..ฮืออ”
“ไม่ใช่อะไรครับอ้วน..ไหนหยุดร้องแล้วพูดกันดีๆนะ”
“ฮึก..อินเอง..ไม่ใช่พี่มฺู่..ฮืออ”
“....”
“ฮืออ..copy right hot novel pub