มู่หลานพาร์ท

ตอนนี้ผลการเสี่ยงทายได้ออกมาแล้ว นั้นก็คือ สิงร่างกับลืมความทรงจำเกี่ยวกับคุณน้าและเหมย ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีแต่นี้คือการเสี่ยงทายและผลที่ออกมามันคือการเสี่ยง

“มะม๊า รอรันแปปนะครับ”อยู่ดีๆรันก็พูดขึ้นก่อนที่จะหันไปทำอะไรสักอย่าง

“เร็น รันทำอะไรหรอ”ตอนนี้เจ้าเร็นมานั่งบนตักของผมรอเจ้ารันเช่นเดียวกัน

“กำลังรวบรวมรายชื่อร่างที่สามารถสิงได้ ครั้งนี้แม้จะเป็นการสิงเช่นเดิมแต่เจ้าของร่างเก่าไม่สามารถทำสัญญาคืนได้”

“ทำไม?”

“ก็เพราะเร็นกับรันไม่ให้คืนแค่นั้นเอง”

“ห้ะ!!”

“มะม๊าไม่ต้องตกใจหรือสนใจหรอก เจ้าของร่างเห่าส่วนใหญ่เป็นพวกไม่ดียังไงก็ใกล้ตายอยู่แล้ว”

“แต่แบบนี้ม๊าว่า..”

“ไม่มีแต่ครับ”เป็นรันที่พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมรายชื่อของมนุษย์นับสิบรายตรงหน้า

“นี้คือ..”

“ครับนี้คือรายชื่อร่างที่สิงได้ครับ มะม๊าสามารถเลิกร่างได้เลยครับ แต่ไม่สามารถเลือกฐานะหรือครอบครัวๆด้นะครับ”

“ให้เลือกอีกแล้ว..เสี่ยงสิงอีกได้มั้ย”

“ได้สิครับ”

เพียงจบคำของรัน ก็มีแสงประหลาดสีทองพุ่งเข้าใส่ร่างผมอย่างจังก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป และเพียงไม่นานผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังร้องเรียกผม

“คุณท่าน!!!”

ปัง

เสียงปืน?อะไรกันทำไมรู้สึกเจ็บจัง นี้มาสิงผิดจังหวะรึเปล่าไม่ไหว เจ็บเป็นบ้าเลย

“คุณท่าน!!!พวกมึงจัดการพวกมันแล้วรีบพาตัวคุณท่านไปโรงพยาบาล!!!”

||พามะม๊ามาสิงผิดจังหวะ!!แล้วรัน||

||ก็ผิดจริงนั้นแหละ แฮะๆๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก||

||อดทนนะมะม๊า||

||บอกอินเรื่องม๊ายังเร็น||

||บอกแล้ว||

และตอนนี้ไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไรความรู้สึกเจ็บเริ่มจางหายดวงตาของผมกำลังปรับสภาพพื้นเพดานสีขาว กับเสียงสะอื้นที่ด้านข้างดูเหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิงสินะ

“ฮึก..”เพราะยังไม่มีแรงผมได้แค่ขยับมือและปากเล็กน้อย

“น..น้ำ”อันที่จริงๆม่ได้หิวน้ำหรอกแต่ไม่รู้จะพูดอะไร

“พี่!!!!พี่ฟื้นแล้ว!!!”เสียงใสจากผู้หญิงด้านข้างที่คาดว่าน่าจะเป็นน้องของเจ้าของร่างนี้ แต่นี้ผมเป็นคนป่วยนะเธอจะดีใจจนตีผมไม่ได้!

“จะเจ็บ..”

“ฮืออ..ยูอิขอโทษ..ฮึก..ยูนึกว่าจะไม่ได้เจอพี่แล้วฮืออ”

“ยูอิ?ยู?ใคร?”คงต้องทำเป็นความจำเสื่อมแล้วมั้งเนี้ยก็ดันไม่มีข้อมูลกับความทรงจำเลยมีแค่ความทรงจำของป๊าเท่านั้นเอง

“...ยูไงน้องสาวของพี่ไง พี่จำยูไม่ได้หรอ”ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ สีหน้าของเธอตอนเห็นผมส่ายหน้ามันดูแย่มากแย่จนผมกลัวว่าคนตรงหน้าจะเป็นลมไป

“ไม่จริงใช่มั้ย”

“พี่จำแหวนนี้ได้มั้ย เป็นแหวนของเราสองพี่น้องไง”

“ขอโทษ..ผมจำไม่ได้”

ตึก..! นั้นเป็นเสียงของร่างสาวน้อยด้านข้างผมล้มนั่งลงไปอย่างจังจนเกิดเสียงกระแทก

“ใครอยู่ด้านนอก!!!ไปตามพี่หมอมา!!!”

“ครับคุณหนู”เพียงไม่นานร่างของชายชุดสีดำกับร่างของหมอชายก็เข้ามา

“พี่หมอ!!ฮือออ”

“เป็นอะไรยู อ้าวฟื้นแล้วไงไอแสบ”

“ฮืออ พี่จำยูไม่ได้”

“อะไรนะ?”

“พี่เค้าจำยูไม่ได้แล้ว”

“ว่าไงนะ!!ไอแสบ แกรู้มั้ยว่ากูเป็นใคร?”เดี๋ยวเห้ยเป็นหมอไม่ใช่หรอไงพูดแบบนั้น!!

“ไม่รู้”

“แล้วรู้มั้ยว่าตัวเองเป็นใคร!!”

“ไม่”

“ฮือออ”

“ยูเงียบก่อน พี่หมอขอตรวจไอแสบสักนิดเราออกไปรอด้านนอกนะ”จบคำยูก็ออกไปรอด้านนอกเสียงร้องไห้ยังคงดังมาให้ผมได้ยินอย่างต่อเนื่อง ส่วนไอหมอมันถามนู้นถามนี้จนผมได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว ร่างนี้ชื่อมู่ เช่นเดียวกับผมเป็นลูกครึ่งจีน-ญี่ปุ่น ส่วยยูนั้นเป็นพี่น้องต่างแม่ ทั้งยังมีตำแหน่งเป็นมาเฟียผู้มีอำนาจในญี่ปุ่นเรียกได้ว่าพวกยากูซ่ามั้ง. อีกทั้งเจ้าของร่างและยูยังอยู่ด้วยกันมาจนโตเพียงสองคนเพราะครอบครัวโดนลอบสังหารเหลือเพียงเจ้าของร่างและน้องสาวเท่านั้น

“ตอนนี้ก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ก็ปล่อยไปเถอะ”ผมตอบส่งๆไป

“เห้อ แล้วจะเอาไง”

“จะให้เอาไง ในเมื่อมีสิ่งเดียวที่จำเป็นต้องรักษาก็แค่รักษาไว้แค่นั้น”

“ยูสินะ”ผมไม่ตอบอะไร แต่ความคิดและความรู้สึกมันบอกให้ผมปกป้องน้องสาวคนนี้และบรรดาลูกน้อง รวมทั้งหาวิธีติดต่อกับป๊า..

แล้วเวลาก็ผ่านมา3วัน ตอนนี้ผมออกจากโรงพยาบาลแล้ว ร่างนี้ดูหล่อไม่เบา(?)ผิวขาว ใบหน้าคล้ายกับยูแต่ก็ยังคงจัดอยู่ในคำว่าหล่อ 3วันที่อยู่โรงพยาบาลผมลองสังเกตและพยายามศึกษานิสัยของยูกับไอหมอว่าเป็นยังไง จริงๆแล้วไอหมออายุห่างจากผมมากเพราะตอนนี้ผมพึ่ง19 ส่วนยู16 แต่สมองเกินวัยไปแล้ว

อีกทั้งยังลูกน้องคนสนิทที่เตี่ยเคยจัดหาไว้ให้ก่อนท่านเสียอีกสามคน มิว เด็กสาวที่คอยดูแลยูอายุน้อยว่าผมสักปีได้ อีกสองคนก็เรียกได้ว่ามือซ้ายมือขวาของผม. มายุกับมิยุ ชื่อเหมือนผู้หญิงแต่สองคนนี้เป็นแฝดชายแถมที่ได้ยินมาสองคนนี้เก่งเอามากๆ อันที่จริงพอผมรู้ชื่อของทุกคนและชื่อของเจ้าของร่างก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใครจากตระกูลไหน ก็เพราะเป็นผมเองที่สังหารล้างตระกูลคนพวกนี้...copy right hot novel pub