ผ่านมาอีก2วันหลังจากที่ผมฟื้นหมอให้ผมกลับมาบ้านได้เพราะตอนนี้แข็งแรงดีแล้วถึงแม้แผลบางจุดจะยังไม่หายก็เถอะ เป็นเฟยที่มารอพาผมกลับเพราะป๊าผมมีงานที่ต้องจัดการที่บริษัทระยะทางจากโรงพยาบาลมาบ้านก็ไม่ได้ใกล้แล้วก็ไม่ได้ไกลผมขอเฟยอยากลงซื้อนู้นนี้เอาจริงอยากกินขนมแหละแต่เฟยขัดใจผมทุกอย่างเลยครับ ถามว่าทำไมก็ไอป๊ามันสั่งห้ามไม่ให้ผมไปไหนเด็ดขาดไม่ว่าจะอะไรก็ตามเห้อ..คนหล่อเซ็ง ไม่นานผมก็กลับมาถึงบ้าน

“คุณหนูลงมาได้แล้วครับ”

“เอยอุ้ม”(เฟยอุ้ม)จริงแล้วจะเดินเองก็ได้แต่ผมดันขี้เกียจนี้สิให้เฟยอุ้มสบายกว่าตั้งเยอะ

“คุณหนูอยากทานอะไรมั้ยครับเดี๋ยวเฟยไปเอามาให้”

“ยากกิงขนง”(อยากกินขนม)ผมชี้ไปยังขนมกองโตที่อยู่บนโต๊ะอาหารคงจะเป็นไอป๊าที่จัดหามาให้เพราะคงรู้ว่าผมคงงอแงอยากกินขนม

“เอยคุงป๊าจากาบเมื่อรายย”(เฟยคุณป๊าจะกลับเมื่อไร)

“คุณคริสจะกลับมาก่อนทานข้าวเย็นครับคุณหนูมีอะไรรึป่าว”

“ปาวๆ”หลังผมทานขนมเสร็จตามเดิมครับหนังท้องตึงหนังตาหย่อนผมให้เฟยอุ้มขึ้นห้องแล้วผมก็นอนยาวมาจนถึงเย็นตื่นมาก็ได้ยินเสียงโวยวายจากด้านล่าง

“ไอคริส!มึงกลับมาไม่คิดจะไปหาเพื่อนฟูงเลยรึไงว่ะ!”

“ไม่จำเป็น”

“เออ!แม่งกูมันไม่สำคัญไงเหอะ!แล้วกูได้ข่าวว่ามึงยิงคู่หมั่นตัวเองจริงหรอว่ะ?”

“หึ”

“ทำไมว่ะ เหตุผลอะไรทำให้มึงเดือดขนาดนั้น ไม่กลัวพ่อมึงรึไง”

“ป๊า”ผมเสียงผู้เป็นพ่อเสียงอ่อนครั้งหันมองคนที่กล้ายืนเถียงกับพ่อของเค้าแบบนี้ ไอนี้มันไม่กลัวลิ้นขาดรึไงว่ะดูไปดูมาก็หล่อเหมือนกันนะเนี้ยความสูงก็ใกล้ๆกับพ่อราศีก็อื้มแนวๆเดียวกันเลยนี้วา

“อะไรไออ้วน”ป๊าเดินมาอุ้มผมทันทียังไม่พอขโมยจุฟผมอีก????????

“ไอคริสเด็กที่ไหนว่ะน่ารักชิบ..”ชายร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาจะจับผมแต่ไอป๊าแม่งไวครับอุ้มผมหลบไม่ยอมให้จับผมง่ายๆ

“ป๊าคายยเยออ”(ป๊าใครหรอ)ผมพูดไปทั้งยังใช้นิ้วป้อมๆชี้ไปทางผู้ชายคนนั้น

“ป๊า?”

“ลูกกู”เท่านั้นละครับจากที่อึ้งอยู่แล้วอึ้งไปใหญ่

“ห้ะลูกมึง!!?” “อะไรยังไงว่ะ ทำไมกูไม่รู้เรื่อง”

“ตกลงคายย”ผมพูดถามซ้ำอีกครั้งก็ไม่มีใครตอบผมนิ

“เพื่อนกู ชื่อเรียว”

“มึงอธิบายกูหน่อยไอคริส..”หลังจากนั้นป๊าผมก็พูดเล่าเรื่องของผมให้อาเรียวฟังโดยที่มีผมนั่งอยู่บนตักไม่ออกห่างไปไหน

“..แล้วพ่อมึงรู้เรื่องมั้ย”

“อาจจะ”

“ไม่คิดบอก?”

“ไม่”

“เห้อเรื่องของมึงแต่ หนูอินนมาให้อากอดหน่อยครับบ”พูดไปทั้งยังเดินมาแย่งผมไปอุ้มทันทีป๊าผมหน้าเสียเลยครับ

“อย่ามาแตะลูกกู!”

“หวงอะไรนักหนาลูกมึงก็หลานกู กูจะอุ้มหลานกูไม่ผิดเนอะสุดหล่อของอา”

“ช่ายยย”เป็นปลื้มครับอาเรียวคงจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่บอกว่าผมหล่อ

“อิน อยากไปเที่ยวบ้านอามั้ยครับ”

“เที่ยวเยออบ้างอาเรียวเยอ”

“ใช่ครับ บ้านอามีอะไรให้ดูเยอะเลยนะ สนามยิงปืน สนามซ้อมมวย สนใจมั้ยครับสุดหล่อ”

“สงครับๆปายๆป๊าปาย”(สนครับๆไปๆป๊าไป)ได้ยินแค่สนามยิงปืนผมนี้แทบจะพุ่งเกาะหัวอาเรียวเลยครับผมอยากจับปืนอีกสักครั้งแค่จับก็ยังดีความสุขของผมม

“มึงสนใจแบบนี้ด้วยรึไงไออ้วน กูนึกว่าในหัวมีแต่ขนม”

“....”โห้ยกำลังอารมณ์ดีไอป๊าทำเสียเลยขนมอะที่หนึ่งอยู่แล้ว แต่เรื่องป้องกันตัวก็ต้องสนใจดิเป็นลูกมาเฟียเลยนะเห้ยย

“ลูกคงเหมือนมึงอยากจับปืนตั้งแต่พูดได้ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นว่ะคริส555”

“หึ”

“คริสแต่กูอยากนอนกับหลานว่ะ วันที่มึงพาหลานไปเที่ยวให้หลานค้างกับกูได้ป่ะ”

“ไม่”

“นิดเดียวกูอยากนอนคุยกับหลานนน”

“ไม่ ส่งลูกกูคืนมาแล้วมึงกลับบ้านไป”

“โห่ ไม่เอาดิว่ะคริส”

“ไม่งั้นกูไม่พามันไป มึงเลือกเอา”แล้วทั้งสองก็เถียงกันไปยาวๆเลยครับผมนี้จะน็อคตายคามือของอาเรียวกับป๊าแล้วครับเล่นดึงผมเป็นตุ๊กตาเลยแต่ผมว่าน่ารักดีนะครับแบบนี้ผมที่ไม่เคยได้รับความสำคัญมันรู้สึกดีมากเลย

“55555มะอ้าววยุดเถียงง5555”

หลังจากที่อาเรียวกลับไปคุณป๊าสุดหล่อของผมก็ทำหน้าโหดไม่พูดไม่จากับผมสักคำ ถามว่าทำไมน่ะหรอครับก็อาเรียวแย่งผมจากป๊าตลอดหอมแก้มอุ้มยกพาผมวิ่งหนีป๊าผมตลอดแล้วไอผมก็อยากแกล้งป๊าไงไม่ยอมไปหาเลยกลายเป็นว่าตอนนี้ป๊ามานั่งทำหน้าบูดเป็นตูดลิงเลยครับ

“คุงป๊าทามน่าเหมืองตูดลิงเยย”(คุณป๊าทำหน้าเหมือนตูดลิงเลยย)ผมเดินเข้าไปหาป๊าแต่ป๊ากลับลุกเดินหนีผมออกจากห้องทำงาน

“อะอ้าวป๊าาา”ผมวิ่งตามด้วยเท้าป้อมๆของผมแต่ว่าแบบมันสั้นเว้ยตามไม่ทันนน

“ป๊าารอด้วยยย”ผมวิ่งตามป๊ามาแต่ต้องหยุดพักบางครั้งเพราะเหนื่อยก็ป๊าเล่นเดินไปทั่วเลยครับ ผมเรียกชื่อป๊าตลอดทางพนักงานในบริษัทต่างพากันซุบซิบ บ้างก็ยิ้มขำผม

“....”อยู่ดีๆป๊าก็หยุดเดินหันมามองผม ผมที่เห็นแบบนั้นน่ะหรอรีบจ้ำเท้าป้อมๆของผมรีบวิ่งไปหาเลยแต่ไอขาไม่รักดีคือมันพันจนผมล้มหน้าทิ่มเลยครับส่วนป๊าผมหรอหมดครับลุคมาเฟียวิ่งไปรับผมที่หน้าทิ่มแต่เพราะป๊ามารับมันเลยแย่กว่าเดิมเพราะพอป๊ามาถึงมันคือจังหวะเดียวกับที่ผมจะถึงพื้นหน้าผมมันประทับลงบนเท้าป๊าเต็มๆครับแล้วคือพนักงานก็แบบยืนดูอยู่หลุดขำกันแบบไม่เกรงใจใคร

“หึ อยากจุฟเท้าก็ไม่บอก”ป๊ามันหัวเราะผมมมแล้วกว่าจะอุ้มผมขึ้นมาผมก็หน้าจุมอยู่อย่างนั้น หมดเลยความหล่อความน่ารักของกูววม้ายยยอินรับม้ายด้ายย

“เชอะ!”ผมทำหน้ายู่เป็นหมูโดนเฉือดใส่ป๊าทันที

“ปวดขี้รึไง ไออ้วน”

“ม้ายย เหม็งท้าวป๊าตางหากกเว้ยย”(ไม่! เหม็นเท้าป๊าต่างหากเว้ย)

“เหม็นหรอ ปกติสาวๆแค่ได้สูดดมรองเท้ากูก็มีความสุขแล้วนะ”ไอป๊ามันยิ้มร้ายๆมาให้ผมทันทีก่อนที่จะอุ้มผมลงมาชั้นล่างเพื่อจะกลับบ้านระหว่างทางผมทั้งหยิกทั้งกัดป๊า พอถึงบ้านผมก็นึกได้ถึงเรื่องสนามยิงปืนของอาเรียว

“คุงป๊าๆล่าตกลงปายบ้านอาเรียวม่าย”(คุณป๊าๆล่ะตกลงไปบ้านอาเรียวมั้ย”ผมถามไปด้วยรอยหน้ายิ้มแย้มแบบฉีกได้ฉีกไรแบบนั้นป๊าผมเลยทำหน้าเป็นตูดอีกครั้ง

“ชอบมันมากรึไง อยู่กับมันแล้วมีความสุข?”ป๊าถามผมเสียงแข็ง

“ง่าา อาเรียวก็เต่ดีววแล้วมีปืนๆด้วย”(ง่าาา อาเรียวก็เท่ดีแถมมีปืนด้วย)

“แล้วกูไม่มีรึไง”ป๊าชักปืนที่เหน็บไว้ด้านหลังตลอดออกมาให้ผมดูคือแบบโอ้ปืนนนอยากเล่นอยากจับ

“ป๊าาปืนๆเล่นๆ”ผมใช้มือป้อมๆพยายามจะจับปืนของป๊าแต่ไม่ได้ผล

“เล่นไม่ได้”ป๊ามันเก็บปืนกลับไปเพราะผมจะเอามาเล่นจริงๆผมทำหน้างอยเป็นหมาเดินสบัดก้นขึ้นห้องแต่ใครว่าผมจะเดินขึ้นบันไดสูงๆนั้นเองผมเรียกเฟยที่ยืนมองผมกับป๊าตั้งแต่เมื่อกี้ให้อุ้มผมขึ้นไป ป๊าก็เดินตามผมขึ้นมาเช่นกันพอผมถึงห้องก็มุดลงใต้ผ้าห่มทันทีเชอะงอลขอเล่นก็ไม่ได้นี้ลูกนะลูก!!!

“มึงออกไปก่อนเฟย”

“ครับ”

“เป็นอะไร”

“ป๊าม้ายห้ายเล่นปืนแล้วม้ายพาปายหาอาเรียว”(ป๊าไม่ให้เล่นปืนแล้วไม่พาไปหาอาเรียว”ผมพูดเสียงสั่นๆคือมันจะร้องจริงๆครับไม่รู้ว่ากลายเป็นคนอ่อนไหวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ป๊าเดินเข้ามานั่งบนเตียงอุ้มผมขึ้นมานั่งตักทันที

“รู้มั้นว่ามันอันตราย อ้วนยังเด็ก”

“...copy right hot novel pub