ตอนที่ 11 มันจะดีไหมถ้าพวกเราจะคบกัน

ต่อมาหนานฉิงบอกอะไรบางอย่างกับเขา แล้วรีบไปเตรียมตัวที่ข้างหลังเวที เพื่อนๆกลุ่มหนึ่งเยาะเย้ยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะทนายฉูนั่งอยู่ละก็ พวกเธอไม่มัวมานั่งดูการแสดงของเธออยู่หรอก

เป้ยฉ่ายเวยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดิมทีส้มนั้นหวานอยู่แต่พอกินเข้าปากไปกลับเปรี้ยวจี๊ด

วันเกิดของฉูเจ๋อหยางตรงกับวันคริสมาสต์พอดี สมัยตอนเรียนหนังสือ วันคริสมาสต์ทุกครั้งหนานฉิงจะชวนเพื่อนๆมาช่วยกันจัดงานเลี้ยงใส่หน้ากากกันตอนเย็น เพื่อฉลองวันเกิดให้กับฉูเจ๋อหยาง

ตอนนั้นในสายตาของฉูเจ๋อหยางเต็มไปด้วยความปลื้มปิติยินดี เขาและหนานฉิงจูบกันภายใต้เสียงเชียร์ของเพื่อนๆนับไม่ถ้วน จนเกือบจะหายใจไม่ออกถึงแยกจากกัน เป้ยฉ่ายเวยได้แต่มองอย่างเจ็บปวดใจอยู่ในงานเลี้ยงนั้น

ถึงแม้เธอจะอยู่กับผู้ชายคนนี้มา 3 ปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นเหมือนกับตอนนั้นเลย ยิ่งนานวันสายตาของเขายิ่งดูหมางเมินมากขึ้น แม้ว่าในขณะพลอดรัก เขาก็ยังคงรักษาไว้ซึ่งความมีเหตุผล

เป้ยฉ่ายเวยแทบขาดใจเมื่อได้ยินเสียงเชียร์ของเพื่อนที่อยู่รอบๆดังสนั่น บ้างก็เป่านกหวีดจนสุดเสียง

เธอเงยหน้าขึ้นมองหนานฉิงที่เจิดจ้าอยู่บนเวที หล่อนสวมกระโปรงสีแดงพระเพลิง ทาปากสีแดงฉาน แสดงการเต้นแท๊ปท่ามกลางเสียงปรบมือของผู้ชมด้านล่าง เธอแสดงความสามารถออกมาอย่างเต็มที่ จนแทบจะสะกดสายตาทุกคู่ของชายหนุ่มที่มาร่วมงาน

เป้ยฉ่ายเวยคิดในใจว่า หนานฉิงที่ทั้งสวยและกล้าแสดงออกแบบนี้ถึงจะคู่ควรกับฉูเจ๋อหยาง เขาคงจะชอบแบบนี้ละมั้ง?

“เวยเวย?” หลี่จื่อเซียนเอ่ยถามราวกับเห็นเป้ยฉ่ายเวยเริ่มหน้าถอดสี “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ให้ผมพาไปหาหมอไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยส่ายหน้า ถามหลี่จื่อเซียนกลับทันทีว่า “หลี่จื่อเซียน คุณยังชอบฉันอยู่อีหรือเปล่าคะ?”

หลี่จื่อเซียนไม่ลังเลยแม้แต่วินาทีเดียว พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

“ชอบสิครับ ผมชอบคุณมาตั้งนานแล้ว แต่กลัวว่าคุณจะไม่ยอมรับผม”

“จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราคบกันเลยดีไหมคะ” เป้ยฉ่ายเวยบอกตามตรง พลางจับมือถือแขนหลี่จื่อเซียน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเขาสั่นไปหมด เธอหลับตาลง หัวใจเต้นรัว

ฉูเจ๋อหยางที่นั่งอยู่ตรงข้ามจับแก้วในมือไว้แน่น เขาออกแรงมากจนเกือบจะบีบแก้วแตก สายตาขุ่นมัวมองไปทางเป้ยฉ่ายเวย ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ตอนนี้ หนานฉิงที่อยู่บนเวทีแสดงเสร็จแล้ว การแสดงของเธอยอดเยี่ยมจนดึงดูดสายตาของผู้ชมได้ทั้งงาน

หนานฉิงจับไมโครโฟนไว้แน่น ส่งสายตามาทางนี้ หลังจากพูดจบไป 2-3 ประโยค เธอยิ้มไปพูดไปว่า “ความจริงวันนี้ฉันอยากจะขอสารภาพความในใจให้กับคนที่ฉันชอบได้ฟังสักหน่อย.....”

เธอใช้มือส่งสัญญาณมาทางฉูเจ๋อหยาง กล่าวขึ้นว่า “ฉูเจ๋อหยาง ฉันชอบคุณคะ ฉันรักคุณ! พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีไหมคะ ฉันอยากเป็นแฟนคุณคะ อยากจะใช้ชีวิตร่วมกับคุณ!”

“ว้าว ช่างโรแมนติกจริงๆ! อยู่ด้วย! อยู่ด้วย!”

ท่ามกลางเสียงเชียร์ สายตาของทุกคนจับจ้องมาทางนี้กันหมด พลางปรบมือเป็นจังหวะ รอคำตอบของพระเอก

หนานฉิงก็เช่นกัน เธอรอคำตอบด้วยใจตุ๊มๆต่อมๆ

ทันใดนั้นฉูเจ๋อหยางค่อยๆลุกขึ้นยืน หันหน้าไปทางหนานฉิง ยิ้มหน่อยๆ เสียงไม่ดังมากแต่ก็ทำให้ทุกคนได้ยิน “ได้ครับ”

หนานฉิงตกตะลึง จากนั้นร้องกรี๊ด พลางรีบวางไมโครโฟนลงวิ่งลงจากเวทีไป เข้าไปสวมกอดฉูเจ๋อหยางทันที เขย่งขาจูบเขาที่ริมฝีปาก ท่ามกลางเสียงเชียร์คึกคักของผู้คนที่อยู่ล้อมรอบ

เป้ยฉ่ายเวยเมินหน้าหนี ไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจ เธอรวบรวมพลังที่มีอยู่เอ่ยบอกหลี่จื่อเซียนว่า “ฉัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายคะ คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ?” “ได้สิครับ” หลี่จื่อเซียนอุ้มเธอไว้ แล้วปลีกตัวออกไปทันที เมื่อเห็นว่าออกมาไกลจากงานเลี้ยงแล้ว เป้ยฉ่ายเวยจึงขอให้เขาวางเธอลง ตอนนี้เป็นช่วงเย็นเวลา 6 โมงครึ่ง ฟ้าเริ่มมืดลง อากาศเริ่มเย็นขึ้น ผู้คนต่างสนุกสนานกันอยู่ในงานเลี้ยง ปล่อยให้ทางเดินเล็กในสวนของโรงเรียนเงียบเหงา มีเพียงเป้ยฉ่ายเวยและหลี่จื่อเซียนเดินอยู่ด้วยกัน ผ่านไปครู่ใหญ่ หลี่จื่อเซียนจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เวยเวย ที่คุณพูดเมื่อกี้จริงจังหรือเปล่าครับ?”

copy right hot novel pub