ตอนที่ 14 อิจฉา

ไม่รู้ว่าเป้ยฉ่ายเวยคิดไปเองหรือไม่ เธอรู้สึกว่าสายตาของผู้ชายคนนั้นจ้องมองมาที่เธออยู่ตลอด เธอรู้สึกอึดอัดจนต้องนั่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา

ปูของร้านนี้ไม่เพียงแต่ตัวใหญ่ แต่ยังสดใหม่และรสชาติอร่อยเป็นพิเศษด้วย พวกเขาสั่งปูมาทั้งหมด 8 ตัว ใส่ที่นึ่งไว้ประมาณ 10 นาที ทานพร้อมน้ำจิ้มรสเด็ดของที่ร้านอร่อยเข้ากันอย่างยอดเยี่ยม

เป้ยฉ่ายเวยไม่ค่อยคุ้นเคยกับการที่มีคนมาคอยทำอะไรให้ เธออยากจะแกะปูเอง หลี่จื่อเชียนยิ้มพลางกล่าวว่า “คุณดูสิคนอื่นอย่างหนาฉิงเขายังให้ฉูเจ๋อหยางแกะให้เลย เวยเวย คุณให้ผมบริการคุณบ้างไม่ได้หรือ?”

“นั่นนะสิ!” หนานฉิงทานเนื้อปูที่ฉูเจ๋อหยางแกะให้ พลางแนะนำว่า “เธอปล่อยให้เขาทำเถอะ มีแฟนเอาไว้ใช้ได้ก็ตอนนี้แหละ”

เป้ยฉ่ายเวยยิ้มๆ วางมือลงปล่อยให้หลี่จื่อเชียนจัดการ

หนานฉิงเป็นคนร่าเริง คุยเก่ง เสียงหัวเราะทำให้เป้ยฉ่ายเวยอดมองด้วยความสนใจไม่ได้ เห็นหนานฉิงเอนตัวพิงเข้ากับฉูเจ๋อหยาง ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี ได้แต่หัวเราะฮึฮึออกมา

ฉูเจ๋อหยางมุมปากดูเหมือนจะยิ้ม เขาคงอารมณ์ดีอยู่บ้าง ก้มหน้าก้มตาจัดการปูต่อ สายตาของเป้ยฉ่ายเวยมองไปยังนิ้วเรียวยาวสวยงามที่เคยเห็นอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าภาพนั้นบาดตาบาดใจเหลือเกิน.

ทั้งสองอยู่ด้วยกันราว 3 ปีกว่า ปกติไปที่บ้านของฉูเจ๋อหยาง เป้ยฉ่ายเวยจะเป็นคนลงมือทำอาหาร เธอจำได้แม่นว่าเขาชอบทานอะไร ไม่เคยกลัวอาหารทะเลที่จัดการยาก เธอสามารถซื้อกลับมาทำให้เขาทานได้ทุกอย่าง

ขนาดอยู่ด้วยกันมานานแล้ว เขายังไม่เคยดูแลเธออย่างใกล้ชิดแบนี้มาก่อน มีแค่ครั้งเดียวที่เธอเผลอนิ้วถูกมีดบาด เขาจึงเอาส้มโอทั้งลูกไปแกะให้ ปอกจนเสร็จให้เธอได้ทาน

เพียงครั้งนั้นครั้งเดียวทำให้เธอประทับใจอยู่นาน เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ไม่อ่อนโยน แต่ความอ่อนโยนของเขามีไว้ให้คนพิเศษเท่านั้น และเห็นชัดๆอยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่คนพิเศษอะไร เพียงแค่คู่นอนเท่านั้นเอง

ในใจเป้ยฉ่ายเวยรู้สึกเสียใจและน้อยใจ เธอได้แต่ก้มหน้าดื่มน้ำมะนาว กลัวคนอื่นจะจับพิรุธได้

เธอควรจะอวยพรให้หนานฉิงมีความสุขไม่ใช่หรือ ทำไมเธอถึงรู้สึกไม่สบายใจล่ะ?

“เวยเวย เวยเวย?” หนานฉิงใช้มือโบกไปมาตรงหน้าเป้ยฉ่ายเวย เมื่อเห็นเป้ยฉ่ายเวยมองมาด้วยความผิดหวัง เบ้ปากพลางกล่าวว่า “ช่วงนี้เธอถูกกดดันเรื่องงานหรือเปล่า ทำไมชอบเหม่อลอยจังเลย?”

“คงจะใช่ล่ะ” เป้ยฉ่ายเวยฝืนยิ้ม ถามกลับไปว่า “มีอะไรหรือ?”

“เปล่าหรอก แค่อยากจะถามว่าเธอกับหลี่จื่อเชียนวันหยุดนี้อยากออกไปเที่ยวไหม” หนานฉิงรีบตัวติดกับฉูเจ๋อหยาง แสดงออกถึงความโรแมนติก “คดีที่อาเจ๋อทำอยู่เสร็จแล้ว พอดีมีเวลาจะพาฉันไปเที่ยว”

“ฉัน......”

“ได้สิครับ พอดีผมกับเวยเวยว่างอยู่พอดี” เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะเอ่ยไปได้แค่พยางค์เดียว หลี่จื่อเชียนที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มพลางตอบรับออกมา “รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้มีโอกาสไปเที่ยวกับพวกคุณ”

“งั้นดีเลยคะ!” หนานฉิงดีใจมาก พูดต่อว่า “ทีแรกฉันกังวลว่าพวกคุณจะไม่ว่างกัน! เอาละ เวยเวย ตอนนี้เธอพักอยู่ตรงนั้น จะให้ฉันกับอาเจ๋อไปรับเธอดีไหม?”

หลี่จื่อเชียนเอาเนื้อปูที่แกะเสร็จแล้ววางลงในชามของเป้ยฉ่ายเวย แล้วเผลอหลุดปากออกมาว่า “ตอนนี้เวยเวยพักอยู่กับผมแล้วครับ”

“ห๊ะ?” บางทีคำตอบนี้ทำให้ตะลึงมากไปหน่อย ทำเอาหนานฉิงอึ้งไป

เป้ยฉ่ายเวยก็รู้สึกแบบนั้น ตอนที่หลี่จื่อเชียนพูดประโยคนั้นออกมา สีหน้าของผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามหน้าบึ้งขึ้นมาทันที เธอกำลังเงยหน้าขึ้นมาบังเอิญเจอสายตาอันแหลมคมคู่นั้นของเขาพอดี ราวกับเป็นคำถามว่าทำไม เธอจึงก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิด “อ้าว งั้นก็ดีเลยสิ!” ผ่านไปครู่หนึ่งหนานฉิงถึงคิดได้ มองไปทางฉูเจ๋อหยาง พลางกล่าวว่า “อาเจ๋อบอกว่าเขาเป็นคนนอนยาก เลยไม่ยอมให้ฉันไปนอนด้วย” “ทนายฉูคงจะงานยุ่งมาก ทุกวันคงจะเครียด อันนี้เข้าใจ” หลี่จื่อเชียนยิ้มไปพลางดึงมือของเป้ยฉ่ายเวยเข้ามาใกล้ จับเอาไว้แน่น “แต่ว่าแฟนของผมทำกับข้าวเก่งนะ อีกอย่างผมไม่ไว้ใจเธอหลังเลิกงานกลับบ้านดึกๆคนเดียว เลยให้มาอยู่กับผมดีที่สุด”

copy right hot novel pub