บทที่ 153 เปิดเผย

เสียงปิดประดูเบาๆ ทำลายความเงียบที่มีอยู่

เป้ยฉ่ายเวยค่อยๆถอนหายใจออกมาพูดขึ้นว่า “จื่อเชียน นายรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

เธอก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องปิดบังเหมือนกัน ไม่เพียงแค่เหนื่อยกายเหนื่อยใจ ที่มากกว่านั้นก็คือรู้สึกผิดกับเขา เธอไม่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ

โหดร้ายเกินไป

“ตั้งแต่ตอนที่กินข้าวด้วยกันครั้งก่อน ฉันสัมผัสได้ ที่ฉูเจ๋อหยางปฏิบัติต่อเธอมันไม่ธรรมดา เขาเข้าใจเธอมากกว่าฉันอีก ไม่ใช่หรือไง?”มุมปากของหลี่จือเชียนแค่นยิ้มอย่างขมขื่นออกมาน้อยๆ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่พอกลับมาคิดดีๆ

ก็เห็นจุดที่เขามองข้ามไป ตอนที่กินข้าว เวยเวยแทบไม่ได้คีบอาหารเองเลย

“ขอโทษนะจื่อเชียนที่ฉันโกหกนาย ต่อให้นายจะต่อว่าหรือจะเกลียดฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก”

เป้ยฉ่ายเวยก้มหน้าลงต่ำ

เรื่องที่เธอต้องแบกไว้มันก็มากพอที่จะบีบคั้นตัวเธอให้ใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว ไม่อยากแบกความรู้สึกผิดนี้ไว้แล้วหลอกลวงคนที่เป็นห่วงตัวเองต่อไป

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าที่ว่างข้างๆยวบลงทันที กลิ่นมิ้นต์อ่อนๆลอยมาจากข้างกาย เสียงของชายหนุ่มที่มาพร้อมความจำใจและรักใคร่พูดขึ้นว่า

“เวยเวยฉันไม่โกรธเธอเลยสักนิด ถ้าเธอยอมพูดมาตรงๆ ฉันคงดีใจมาก แต่ถ้าเธอไม่ยอมพูดออกมา ฉันก็จะไม่บังคับเธอ ไม่ว่ามันจะจบรูปแบบไหน อย่าระแวงที่ฉันชอบเธอเลยนะได้ไหม?”

เป้ยฉ่ายเวยชะงักงันในทันที น้ำตารื้นขึ้นมาเพราะคำพูดที่แสนอ่อนโยนของหลี่จื่อเชียน เธอพูดเสียงอู้อี้ราวกับส่งออกมาจากเบื้องลึกในใจ

“ถ้าฉันบอกว่า ฉันกับฉูเจ๋อหยางมีความสัมพันธ์กันมาสี่ปีแล้ว นายจะหาว่าฉันจอมปลอมไหม”

ใช่แล้ว เธออยากบอกทุกอย่าง เธออยากระบายมันออกมา อยากมีคนมารับรู้ความเจ็บปวดของเธอ น้ำตาของเธอ ความรู้สึกที่เธอข่มเอาไว้มันกู่ร้องตะโกนให้ปลดปล่อยออกมา

ถ้าหลี่จื่อเชียนไม่ถาม เธอก็อาจจะทนต่อไปได้ แต่คนเรานี่ก็แปลกดี ในช่วงเวลาแค่พริบตา คำพูดของใครบางคน ก็สามารถทำลายกำแพงในใจที่ใช้เวลาสร้างขึ้นมานานพังลงได้ในทันที

แม้หลี่จื่อเชียนจะเตรียมใจไว้นานแล้ว พอได้ยินคำตอบที่ชัดเจนจากเป้ยฉ่ายเวยจริงๆ ในใจก็ยังรู้สึกปวดหน่วงขึ้นมา ที่มากกว่านั้นก็คือความสงสารที่เขามีต่อเธอ

เสียงอ่อนโยนพูดขึ้นเบาๆ “ถ้าเธอคิดว่าตัวเองจอมปลอม งั้นฉันก็คงจะเป็นคนฉวยโอกาส รู้ทั้งรู้ว่าใจเธอมีคนอื่นแล้ว ยังคิดจะชอบเธอต่อไปอีก”

เป้ยฉ่ายเวยไม่คิดว่าหลี่จื่อเชียนจะพูดแบบนี้ นิ่งไปพักนึง จากนั้นก็จงใจทำเป็นไม่เข้าใจที่เขาพูด พูดขึ้นอีกว่า

“ต่อมาหนานฉิงก็กลับมา เธอมาหาฉัน บอกฉันว่าเธอชอบฉูเจ๋อหยางมาก ฉันหวาดหวั่นแล้วก็กลัว กลัวว่าหนานฉิงจะรู้ว่าฉันเคยมีความสัมพันธ์กับฉูเจ๋อหยาง ฉันเลยตัดความสัมพันธ์กับเขา”

หลี่จื่อเชียนไม่ได้พูดแทรก

แต่รอเงียบๆฟังเป้ยฉ่ายเวยพูดต่อไป เขารู้ว่าเธอในตอนนี้ต้องการเอาความลับที่ฝังลึกอยู่ในใจระบายออกมา

เป้ยฉ่ายเวยเงียบไปสักพัก หลังจากที่เกือบจะคุมอารมณ์ไม่ได้ก็กลับมาเย็นลงอีกครั้ง เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างเบาบาง

“ผลลัพธ์ที่อยากหลีกหนีก็เหมือนในละครน้ำเน่า หนานฉิงรู้เรื่องของฉันกับฉูเจ๋อหยางในที่สุด เธอทั้งโกรธทั้งโมโห บางทีนี่อาจจะเป็นผลของการที่ฉันแสวงหาความสุขในช่วงเวลานั้นก็ได้”

หลี่จื่อเชียนได้ยินคำว่า‘ความสุข’ที่เป้ยฉ่ายเวยพูด ก็เข้าใจว่าในใจเธอมีฉูเจ๋อหยางจับจองอยู่ ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะรู้สึกว่าเวยเวยเอาแต่ปฏิเสธเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนก็เข้าไปในใจของเธอไม่ได้สักที

“แผลบนตัวของเธอ เป็นเพราะหนานฉิง?”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ยอมรับ ได้พูดออกมาก็รู้สึกสบายใจขึ้นจริงๆด้วย ต่อให้เขาจะโกรธจนหนีไป แต่ต่อไปเธอก็คงกล้าเผชิญหน้ากับจื่อเชียนได้อย่างไม่รู้สึกผิดอะไรอีก

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้ปฏิเสธอะไร มันจึงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว หลี่จื่อเชียนที่เป็นคนอ่อนโยนมาตลอดพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า “ยัยนั้นทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอไม่ใช่หรอ มันก็แค่ความอิจฉาริษยาที่มีอยู่ในใจก็แค่นั้น”

“จื่อเชียน นายจะไม่มองว่าฉันผิดบ้างเลยหรือไง นายไม่คิดว่าฉันไร้ยางอายหรอ ที่ไปชอบแฟนเพื่อนสนิทตัวเอง” เธอเตรียมพร้อมถูกจื่อเชียนรังเกียจมาตั้งนานแล้ว

หลี่จื่อเชียนส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาสดใสอบอุ่นมองมาที่เธอ

เสียงนุ่มนวลพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “เวยเวยเธอไม่ต้องว่าตัวเองขนาดนั้น ตอนที่เธอรักกับฉูเจ๋อหยาง หนานฉิงกับเขาก็เลิกกันตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธอกับฉูเจ๋อหยางก็ไม่ได้อะไรกันแล้ว หนานฉิงก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าอะไรเธออีก”

“จื่อเชียน.....” เป้ยฉ่ายเวยจดจ้องดวงตาที่ไม่ปิดบังความรู้สึกเลยสักนิดของหลี่จื่อเชียน ในใจก็เกิดความสับสนวุ่นวาย นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดไว้

เธอนึกว่าหลังจากที่จื่อเชียนรับรู้ทุกอย่าง ต้องหนีไปอย่างโกรธๆซะอีก

“เวยเวย ฉันรู้ว่าเธอรู้ความในใจที่ฉันมีต่อเธอ และฉันก็รู้ว่าเธอก็ตัดใจจากฉูเจ๋อหยางไม่ได้เลยสักนิด”

หลี่จื่อเชียนแค่นยิ้มกับตัวเอง แต่ไม่นานก็ปลดปล่อยอารมณ์ออกมา “แม้ฉันจะรู้สึกเจ็บมาก แต่มันก็ทำให้ฉันยิ่งเข้าใจความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอมากขึ้น ถึงเธอจะชอบฉูเจ๋อหยาง แต่ฉันก็ยังชอบเธออยู่ดี”

พูดคำเหล่านี้จบ ความหน่วงที่กดทับอยู่ในอกมาตลอดก็หายไปในทันที ตัวเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเหมือนกัน

หลี่จื่อเชียนถอนหายใจอย่างโล่งอก พูดขึ้นอย่างสบายอกสบายใจว่า “เวยเวย เธอเห็นไหมแค่พูดเรื่องทุกอย่างออกมา จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรไม่ใช่หรอ นอกเสียจากว่าตอนนี้เธอยังอยากจะรักกับเขาอยู่”

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ และเขาไม่เคยชอบฉันด้วย” เมื่อเป้ยฉ่ายเวยพูดประโยคนี้ออกมา ก็รู้สึกเหมือนมีคนเอาดาบแหลมๆมาแทงที่หัวใจจนมีเลือดไหล เจ็บแต่ไม่ตาย

อีกทั้งยังทรมาน

ได้ยินคำตอบของเป้ยฉ่ายเวย หลี่จื่อเชียนถึงได้พบว่าฝ่ามือของตัวเองชื้นเหงื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ขอแค่เวยเวยกับฉูเจ๋อหยางไม่กลับไปยุ่งเกี่ยวกันอีก เขาก็ยังพอมีโอกาส

“เวยเวย ให้ฉันดูแลเธอนะ”หัวใจของเป้ยฉ่ายเวยไม่ใช่ไม่หวั่นไหว แต่แค่แป๊บเดียว ก็กลับมานิ่งลงได้อย่างรวดเร็ว เธอแยกออกอะไรคือหวั่นไหว อะไรคือชอบ อีกอย่างเธอยังมีรุ่ยรุ่ยอยู่ส่ายหน้าอย่างสำนึกผิด “ขอบใจนะจื่อเชียน ฉันดูแลตัวเองได้”หลี่จื่อเชียนได้ยินคำปฏิเสธเบาบางของเป้ยฉ่ายเวย ในใจรู้สึกหมดหวังอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้ “เวยเวยเธอไม่ต้องรีบปฏิเสธฉันก็ได้ เธอลองพิจารณาไปอีกสักพักก็ได้ ในระหว่างนี้ให้ฉันได้เป็นคนดูแลเธอนะ”ความหมายในถ้อยคำของหลี่จื่อเชียนเป้ยฉ่ายเวยเข้าใจดี เธอเริ่มรู้สึกลังเล ถ้าเขาในตอนนี้ต้องการทำหน้าที่เป็นแฟนบังหน้า จื่อเชียนก็เหมาะสมอย่างไม่มีข้อสงสัยแบบนี้ไม่เพียงแค่สามารถลบล้างความเข้าใจผิดของคนอื่นได้ ถ้าหนานฉิงรู้ว่าเธอกับจื่อเชียนดูใจกันอยู่ ก็คงไม่คอยตามมารังควานอีกถ้าก่อนหน้าจื่อเชียนไม่รู้เรื่องระหว่างเธอกับฉูเจ๋อหยาง เธออาจจะตอบคำถามแบบหลอกตัวเองต่อไป แต่ตอนนี้ เธอพูดออกไปแบบนั้นไม่ได้จริงๆเหมือนจื่อเชียนจะอ่านใจเธอออก เริ่มพูดก่อนว่า “เวยเวยเธออย่าคิดว่ามันจะเป็นภาระเลย มันเป็นเรื่องที่ฉันสมัครใจเอง อีกอย่างฉันก็หวังว่าเธอจะให้โอกาสเราทั้งสองคน เผื่อมีโอกาสที่เธอจะเห็นว่าฉันเหมาะกับเธอมากกว่าฉูเจ๋อหยาง”จ้องหน้ากับหลี่จื่อเชียนที่พูดอะไรก็ดูเป็นคำคมไปหมด เป้ยฉ่ายเวยก็อดไม่ได้จะที่ยกมุมปากขึ้น แต่ก็ยังไม่ได้พยักหน้าตกลง

copy right hot novel pub